Historia nacjonalizmu: Deklaracja ideowa Młodzieży Wszechpolskiej

To nasze dziedzictwo. W dniach 25–26 marca 1922 roku odbył się Zjazd Narodowego Związku Młodzieży Akademickiej, który ujednolicił strukturę powstałego 17 XII 1919 r. Związku i przybrał nazwę Związek Akademicki Młodzież Wszechpolska. Prezesem Honorowym wybrano Romana Dmowskiego. Była to największa organizacja akademicka w II Rzeczypospolitej. Jej wychowankowie tworzyli Obóz Wielkiej Polski, Stronnictwo Narodowe, Obóz Narodowo-Radykalny, a w czasie wojny Narodowe Siły Zbrojne. Na przełomie marca i kwietnia 1945 w Warszawie odbył się zjazd podczas którego zdecydowano się na reaktywację Młodzieży Wszechpolskiej w antykomunistycznej konspiracji. Na początku 1946 roku została jednak ona rozbita przez komunistyczne władze, a wielu działaczy skazano na śmierć. Przypominamy historyczną „Deklarację ideową” Młodzieży Wszechpolskiej w brzmieniu z 1931 roku:

Wierna wielkiej tradycji ruchu wszechpolskiego, który stworzył nowoczesne podstawy polskiej idei narodowej, a w czasie wielkiej wojny dzierżył ster polityki polskiej i doprowadził do odbudowy zniszczonego państwa, Młodzież Wszechpolska łączy i wychowuje młodzież polską w myśl następującej zasady naczelnej:

Naród tworzy nierozdzielną całość historyczną pokoleń zmarłych, dziś żyjących i tych, co przyjdą. Podstawą stosunku jednostki do Narodu stanowią instynkty i uczucia narodowe, tkwiące w najgłębszych pokładach jej duszy. Ich siła i piękno są miarą prawdziwości nakazu służby Narodowi.

Być Polakiem — znaczy być żywą częścią organizmu narodowego, czuć odpowiedzialność za jego przeszłe i przyszłe losy, w pracy swego życia kierować się myślą o wielkości i potędze Polski.

Być Polakiem — znaczy przeciwstawić się i zwalczać wszystkie godzące w dobro Ojczyzny dążenia jednostek i grup społecznych.

Mając za cel w myśl tej zasady naczelnej wychowanie Polaków obywateli wszechstronnie przygotowanych do swych obowiązków i zadań, gotowych wszelkie ofiary ponieść za Ojczyznę, Młodzież Wszechpolska podstawowe zagadnienia narodowego bytu Polski pojmuje w następujący sposób:

 I. Wielkim staje się naród przez swoją myśl, wiedzę, potęgę ducha. Twórczość duchowa Narodu w dziedzinie pojęć obyczajowych i społecznych, literatury i sztuki, filozofii i nauki winna opierać się na pierwiastkach rodzimych, które są podstawą jej odrębności i warunkiem jej pełnego rozwoju.

W obliczu zmagania się czynników rozkładu z wielką cywilizacją rzymską, która w tak znacznym stopniu wpłynęła na kształtowanie się ducha Narodu Polskiego, my współdziedzice tej cywilizacji stać musimy w szeregu jej obrońców i bojowników.

 II. Wierzenia i prawdy religijne są najważniejszym źródłem siły moralnej społeczeństwa oraz rękojmią Jego wysokiego poziomu etycznego. Kościół Katolicki, religia ogromnej większości Narodu Polskiego, winien zajmować w Jego życiu religijnym stanowisko przodujące.

III. Rodzina jest podstawową komórką organizmu narodowego i niezbędnym warunkiem ciągłości jego rozwoju. Wszelkie zakusy zmierzające do podważania podstaw ustroju rodzinnego godzą bezpośrednio w siłę i wielkość Narodu.

IV. Państwo jest organizacją prawną Narodu.

Dla zapewnienia Narodowi Polskiemu pełni rozwoju Państwo Polskie musi być potężnym mocarstwem, musi objąć w granicach swych ziemie polskie, dziś pod obcym pozostające panowaniem, musi mieć trwałe i bezpieczne oparcie o Bałtyk.

V. Ustrój Państwa Polskiego i jego instytucyj służyć ma nie urzeczywistnianiu doktryn oderwanych, ale dziejowym zadaniom Narodu i zapewnić rozkwit wszystkich jego sił duchowych i materialnych. Istnienie czynnika silnej władzy państwowej, jako wyniku skrystalizowanej myśli politycznej narodu, musi być celem ciągłego dążenia polityki polskiej.

VI. Swobodny rozwój kulturalnych odrębności szczepowych, rozmaitych, choć na dawnej prasłowiańskiej wspólnocie opartych odmian mowy i obyczaju, winien przyczyniać się do zespolenia poszczególnych grup ludności polskiej w pracy dla dobra Państwa i zasilać bogactwem swych pierwiastków polską cywilizację narodową.

VII. Obywatele Państwa, którzy nie poczuwają się do łączności z Narodem, muszą na równi z innymi podporządkować się bezwzględnie i służyć polskim celom państwowym.

Żydzi są grupą rasową obcą, kulturalnie skrystalizowaną i wnoszącą pierwiastki rozkładu do polskiego życia narodowego, zarazem zaś stanowią odłam elementu rozsianego po całym świecie i będącego samodzielnym czynnikiem w polityce międzynarodowej. Wytyczną przeto polityki polskiej wobec Żydów winna być kulturalna, polityczna i gospodarcza izolacja oraz najdalej idące zmniejszenie ich liczby w Państwie.

VIII. Niepodległość polityczna nie będzie ani istotna, ani trwała, jeśli Polska nie zdobędzie jednocześnie niezależności gospodarczej, Dlatego też siły wytwórcze Państwa winny być tak rozwinięte, by gospodarstwo polskie osiągnęło najdalej posuniętą samowystarczalność, bogactwo i warunki ekspansji na zewnątrz.

Przebudowa ustroju społecznego Narodu w kierunku większej równowagi między poszczególnymi warstwami konieczna jest dla zwiększenia siły i spoistości organizmu narodowego.

 IX. Armia, spadkobierczyni świetnych tradycyj bojowych Narodu, rękojmia Jego bezpieczeństwa, wyraz tężyzny i siły musi być przedmiotem szczególnej miłości, dumy i pieczy ze strony całego społeczeństwa.

X. Stosunek polski do narodów obcych oraz związków i organizacyj międzynarodowych zależeć winien od ogólnych wskazań interesu narodowego polskiego.

Polityka międzynarodowa Polski ujmować musi nieustannie całość spraw światowych w plan zgodny z Polską racją stanu i dążyć do urzeczywistnienia tego planu.

Młodzież Wszechpolska, widząc w zasadach powyższych sformułowanie podstaw polskiej idei narodowej, będzie je szerzyć, rozwijać i pracować nad ich urzeczywistnieniem.

Na podstawie: nacjonalista.pl/”Szczerbiec”