Leszek Żebrowski: W obronie Powstańców Styczniowych

„Walka o wolność, gdy się raz zaczyna,
Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna.“

Sztucznie wykreowana przez lewicę i łże-liberałów moda na „pedagogikę wstydu” przynosi tragiczne owoce. Kwestionowana jest prawie cała nasza przeszłość i złożone ofiary w walce o wolność i niepodległość. Te same środowiska nie pozwalają równocześnie na kwestionowanie „zasług” takich towarzyszy, jak: Jacek Kuroń (dwukrotny członek PZPR, który biegał po warszawskim Żoliborzu z pistoletem w ręku, szukając wrogów ludu), Leszek Kołakowski (członek PPR-PZPR, który jeździł w grupach operacyjnych MBP-KBW na „rozkułaczanie wsi”, brał udział w walkach), czy Zygmunt Morycowicz Bauman (członek PPR-PZPR, uczestnik walk „z bandami”, wyższy oficer ubeckiego „wojska”, czyli KBW).

Teraz, jak widać, przyszła kolejna moda – na deprecjonowanie Powstania Styczniowego. Czyli co, lepiej byłoby posłusznie służyć carowi? Historia nie jest doświadczeniem powtarzalnym. Możemy wielokrotnie rzucać monetą, osiągając różne wyniki. Ale historii nigdy tak nie potraktujemy, nie powtórzymy takiej, jaka już była. Można co najwyżej doszukiwać się jakichś analogii, ale z niebezpieczeństwem zejścia na manowce umysłowo-moralne. Deprecjonowanie wysiłków przeszłych pokoleń i ich zasług jest kruszeniem naszych fundamentów ideowo-moralnych.

Po upadku powstania styczniowego w społeczeństwie polskim nastał okres ciężkiej żałoby. Noszono czarne ubiory i krzyżyki, ograniczano życie towarzyskie i zabawy, unikano kontaktów z przedstawicielami władz carskich. Zmiany, jakie następowały pośpiesznie na skutek restrykcyjnych posunięć władz rosyjskich były widomym znakiem faktycznego kresu I Rzeczypospolitej. Epoka powstania zaowocowała licznymi błogosławionymi i świętymi Kościoła katolickiego wśród jego uczestników, co świadczy, że było to pokolenie niezwykle uduchowione. Dla następnego pokolenia wydarzenia lat 1863-1865 były inspiracją dla polskich pisarzy, poetów, malarzy, muzyków – których twórczość podsycała tradycje patriotyczne i wprowadzała do narodowego etosu bohaterów powstania i ich czyny. Na etosie powstania wykształciły się dwie różne tradycje. Jedna z nich, pozytywistyczna, zakładała długotrwałą pracę organiczną, która z czasem doprowadziła do powstania Ligi Polskiej i trójzaborowej Ligi Narodowej. Druga, romantyczno-socjalistyczna, nawiązywała wprost do działań insurekcyjnych i jedynie w nich widząca dalszą walkę o odzyskanie niepodległości.

Po 1918 r. nieliczni już weterani powstania styczniowego uzyskali status żołnierzy WP. Nosili specjalne fioletowe mundury i czapki rogatywki ze srebrnym orłem lub biało-czerwoną kokardą, która była ich znakiem rozpoznawczym podczas walk. Otrzymali niewielkie państwowe pensje, zostali odznaczeni orderami Virtuti Militari. Cieszyli się niezwykłym szacunkiem w społeczeństwie. W grudniu 1919 r. żyło ich jeszcze 3644. Warto pamiętać, że przynajmniej dwóch Powstańców Styczniowych walczyło z Ukraińcami w obronie polskiego Lwowa w l. 1918/1919. Mieli wówczas po 75 lat. W 1930 r. ustanowiono dla Weteranów 1863 r. Krzyż Niepodległości. Ostatni z nich dożył drugiej połowy lat 40-tych XX w. Był to Feliks Bartczuk – żołnierz AK ps. „Piast”, który zmarł w 1946 r. w wieku prawie stu lat. Można go uznać za Żołnierza Wyklętego, uczestnika ostatniego polskiego powstania narodowego – Powstania Antykomunistycznego.

Leszek Żebrowski

Źródło: facebook.com/LeszekZebrowskiNSZ