Ronald Lasecki: O Niemczech, energetyce i sielskiej Słowiańszczyźnie

Niemcy były zawsze cywilizacyjnym sercem Europy i to właśnie w tym kraju wytworzono wzorce organizacyjne, gospodarowania, przejrzystości i stabilności reguł określających porządek publiczny, modele technologiczne, społeczno-ustrojowe (monarchia, rycerstwo), które przodowały w Europie i promieniowały na inne kraje oraz oświetlały inne ludy. Nawet opierający się ekspansji etnosu germańskiego Polacy, przejmowali od niemieckich osadników techniki gospodarowania, koncepcje prawno-polityczne, technologię itp.

Dziś, oczywiście, z „idei niemieckiej” niewiele zostało. Niemcy sami pogubili się w historii (protestantyzm, nacjonalizm) a w następstwie tego, w XX wieku złamano im kręgosłup. Jedynym chyba aspektem niemieckiej cywilizacji który wciąż może służyć za wzór, jest gospodarka („kapitalizm nadreński” o którym na początku lat 1990. pisał francuski ekonomista Michel Albert).

I tu właśnie dochodzimy do sedna: tak jak w XIII wieku Niemcy przodowali w technice uprawy roli, w XVIII wieku w nauce i medycynie, w XIX wieku w przemysłach chemicznym, maszynowym i farmaceutycznym, tak dziś przodują w dziedzinie ekonomicznego wykorzystania zasobów naturalnych i pozyskiwania oraz gospodarowania energią. Do racjonalności ekonomicznej zmusza Niemcy brak dostępu do surowców, toteż ich gospodarowanie było zawsze gospodarowaniem intensywnym a nie ekstensywnym (jak choćby w Słowiańszczyźnie – w Polsce i w Rosji, czy w krajach romańskich). Troska o krajobraz, lasy i przyrodę rodzi się w Niemczech niemal równocześnie z industrializacją. Na początku XX wieku działają już ruchy (etno)ekologiczne i paralelne ruchy „reformy życia”. Dzisiejsza niemiecka idea wykorzystania odnawialnych źródeł energii i racjonalizacji jej użycia stanowi rozwinięcie tych zrodzonych już dużo wcześniej tendencji. Model proponowany przez Niemcy jest w zasadzie słuszny, bo – niezależnie czy ktoś przyjmuje do wiadomości fakt wywołanego przez cywilizację przemysłową efektu cieplarnianego – lepsze jest gospodarowanie racjonalne, oszczędne i zrównoważone, niż gospodarka rabunkowa, marnotrawstwo i wyjałowienie oraz ekologiczna dewastacja własnej przestrzeni życiowej.

Dla Europy optymalnym rozwiązaniem jest więc ekonomia zrównoważonego rozwoju w oparciu o miks energetyczny z taniego gazu z Eurazji, atomu (zamknięcie elektrowni atomowych przez Niemcy to oczywiście nie przejaw niemieckiej racjonalności, tylko liberalno-pacyfistycznej choroby ducha Niemiec, której nośnikiem są w tym kraju atlantyccy ekstremiści z partii Zielonych) oraz źródeł odnawialnych, nakierowany na zwiększanie z czasem udziału dwóch ostatnich kosztem pierwszego, by zyskać wreszcie energetyczną samowystarczalność i zbilansować gospodarkę. Co więcej – tak jak niegdyś „model pruski” a później „model nadreński” – niemiecka idea „zrównoważonego rozwoju” i „Energiewende” jest również cywilizacyjną propozycją dla świata, konkurencyjną wobec modeli gospodarki rabunkowej (anglosaski tallasokratyczny model „Wikinga-łupieżcy-pirata”, „łaciński” tellurokratyczny model latyfundialno-biurokratyczno-ekstensywno-rentierski, kleptokratyczno-oligarchiczny model peryferii jak Rosja i „krajów nowo uprzemysłowionych” jak Chiny.

Ci, którzy dziś w Polsce oponują przeciwko koncepcjom niemieckim w imię kopalń węgla i wytopu surówki żelaza („bo tak było w ZSRR”), maszynowego tuczenia gęsi i mieszkania przez 1% społeczeństwa w 30-pokojowych pałacach („bo tak było w cywilizacji łacińskiej”) lub „trzech samochodów na rodzinę” i latania na zakupy do Londynu („bo tak jest w USA”), są trochę jak dawni chłopi opierający się wprowadzeniu kosy i metalowego pługa w imię zapędzania wciąż swoich kobiet do żęcia sierpem lub zaprzęgania ich do pługa drewnianego, lub jak dawni szlachcice opierający się racjonalnym metodom gospodarowania i organizacji społecznej w imię leżących odłogiem latyfundiów, luksusowej konsumpcji i politycznej oligarchizacji.

PiS, bosakiści i lobbyści kopalń węgla, grający na antyniemieckim (i antyrosyjskim – promowany przez Niemcy gaz rosyjski jest tańszy od jankeskiego i bezpieczniejszy od arabskiego) resentymencie, są zwyczajnymi cywilizacyjnymi obskurantami. Zresztą, nawet wizja Polski jako kraju rolniczego którą (demagogicznie) straszą, jest dużo bardziej zachęcająca (i zwyczajnie piękniejsza – piękno zaś ma znaczenie) niż wizje które sami proponują: Polski jako gejowsko-wielkomiejsko-liberalnego kraju kapitalistycznego „używania” (libertarianie, bosakiści) lub Polski jako wielkiej fabryki z dymiącymi na czarno kominami rodem z XIX wieku (lobbyści węglowi, epigoni komunizmu).

Na marginesie zaś, to jedyną bodaj inicjatywą gospodarczą która ewidentnie udała się w postkomunistycznej Rosji jest „ruch neokozacki”, angażujący emerytowanych „siłowików” w stanicach i chutorach na południu Rosji, gdzie wytwarzają oni ekologiczną żywność i gospodarują w myśl zasad ekonomii zrównoważonego rozwoju – jeśli już, to właśnie taki „neofeudalizm” z „nadaniami ziemskimi” dla „współczesnych rycerzy” mógłby być dla nas wzorem płynącym z Rosji. Tak więc odbudowa „sielskiej Słowiańszczyzny” – naturalnej dla naszej rasy „drewnianej” cywilizacji chutorów i wsi.

Ronald Lasecki

Źródło: facebook.com