Ulsterski Ruch Niepodległości określa się jako organizacja polityczna ulsterskich nacjonalistów. W efekcie Ulsterski Ruch Niepodległości jest Ulsterską Partią Narodową. Uważamy, że unionizm w tradycyjnym znaczeniu nie ma żadnego znaczenia dla teraźniejszości. Unia pomiędzy Wielką Brytanią, a Irlandią Północną umarła 15 listopada 1985 roku, gdy pakt z Hillsborough dał Dublinowi prawo do ingerencji w wewnętrzne sprawy naszej ojczyzny.
Pomimo twierdzeń Davida Trimble’a i innych, nie zauważamy, że porozumienie z Mitchellem[1] przywraca Unii status sprzed Hillsborough. W rzeczywistości przepaść pomiędzy Ulsterem, a Wielką Brytanią poszerzyła się, ale to nie jest nawet połowa problemu. Zmienia się sytuacja polityczna w samej Wielkiej Brytanii. Ulster to jedyna część Wysp Brytyjskich, w której większość mieszkańców określa się jako „Brytyjczycy”. Gdyby zapytać większość ludzi po drugiej stronie wody o ich narodowość, zadeklarują narodowość szkocką, walijską lub angielską. Szkocja i Walia otrzymają za niedługo własne zdecentralizowane zgromadzenia narodowe, a cała struktura Wielkiej Brytanii zmieni się na zawsze. Rośnie też świadomość narodowa Anglików. Po raz pierwszy stało się to widoczne podczas turnieju piłkarskiego Euro 1996, kiedy angielska flaga – Krzyż św. Jerzego – była mocno wyeksponowana. Było to jeszcze bardziej widoczne podczas tegorocznych Mistrzostw Świata (tekst pisany w 1998 roku), kiedy krzyże św. Jerzego były wszędzie. W 1966 roku, kiedy Anglia faktycznie wygrała Mistrzostwa Świata, „angielską” flagą, którą nosili kibice drużyny, był Union Jack!
Jak dotąd nie ma jawnej angielskiej partii narodowej, ale z pewnością jest tylko kwestią czasu, kiedy się ona pojawi. Wielu Anglików już odczuwa poczucie wyobcowania z Brukseli, a niechęć do szybkiej ścieżki Cardiff i Edynburga do instytucji europejskich podsyci to uczucie, jeśli wierzą, że angielscy podatnicy płacą za to wszystko. Efektem końcowym będzie prawdopodobnie separacja polityczna – niepodległość Anglii, gdy Szkoci i Walijczycy będą mogli iść własną drogą.
Szkocja i Walia prawdopodobnie pozostaną w UE, ale sama Anglia może się wycofać. Wielką słabością unionizmu jest to, że do jego działania niezbędne są dwie partie. Unionizm nie kontroluje swojego własnego politycznego przeznaczenia i, jak argumentowano powyżej, może nie mieć Unii, której można by się trzymać. Lojalizm wymaga odwzajemnienia lojalności lojalistów. To praktycznie nie istnieje. Biorąc pod uwagę ten problem, potrzeba Ulsterskiej Partii Narodowej jest oczywista. Jedynym sposobem, w jaki naród ulsterski może określić przeznaczenie swojej ojczyzny, jest nowe polityczne credo – ulsterski nacjonalizm, który na pierwszym miejscu stawia interesy Ulsteru i ludu Ulsteru.
David Kerr
Tłumaczenie: Wyatt
Przedruk wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji portalu Nacjonalista.pl.
Przypisy:
1 Z amerykańskim dyplomatą George Mitchellem zaangażowanym w układ pokojowy w Irlandii Północnej.
Od autora tłumaczenia: Ulsterski Ruch Niepodległości wspomniany w artykule już nie istnieje. Organizacją, która zastąpiła URM jest Ulster Third Way, założona przez Davida Kerra, jednego z liderów tercerystycznej organizacji Third Way. Polskim nacjonalistom Ulster znany jest z długotrwałego konfliktu etnicznego pomiędzy irlandzkimi republikanami dążącymi do unifikacji Irlandii Północnej z Republiką Irlandii, a brytyjskimi lojalistami reprezentowanymi przez ulsterskich protestantów. Ulsterski nacjonalizm stanowi swoistą „trzecią drogę”, narodził się w środowisku byłych lojalistów, którzy odrzucili identyfikację z Wielką Brytanią. Odrzuca zarówno postawę proirlandzką, jak i probrytyjską, w zamian proponując niepodległość Ulsteru, który przezwyciężyłby podziały etniczne, łączyłby zarówno irlandzkich katolików, jak i ludność protestancką. David Kerr pisząc ten tekst w 1998 roku, przewidział wiele późniejszych wydarzeń, z których część rozgrywa się obecnie na naszych oczach: brexit, szkockie dążenia niepodległościowe, powstanie angielskiego niepodległościowego nacjonalizmu reprezentowanego przez partie English Democrats oraz England First. Dzisiaj coraz większą popularność zarówno wśród ulsterskich protestantów, jak i katolików zdobywa tożsamość ulsterska, odrębna od irlandzkiej i brytyjskiej – wizja Davida Kerra zaczyna się realizować, zarysowuje ramy nowej tożsamości narodowej w Europie.
15 czerwca 2021 o 21:21
Lepiej przyłączyć go do Irlandii. Niepodległy Ulster per se z czasem uzależni się od Stanów Zjednoczonych i Irlandii, mimo wszystko. To będzie coś podobnego do Mołdawii.