Św. Charbel Makhlouf: Królestwo Boże versus współczesny świat

Podróż przez ten świat jest budowaniem królestwa Bożego. Wygląda to jak plac budowy wielkiej świątyni, której fundamentem są kamienie wydobywane z ziemskich kopalni, ludzie są robotnikami dzięki mocy Boga i budowniczymi dzięki Jego woli. Wydobywają kamienie ze skał, stawiają jeden na drugim, Pan daje im życie, a oni stają się żywymi kamieniami budowli świątynnej.

Wielu ludzi buduje własne świątynie z kamieni, które sami wydobywają i uznają za swoje, jednak nie potrafią ich ożywić, więc świątynie te pozostają martwe, gdyż tylko Bóg może obdarzyć życiem. Ludzie przemijają, opuszczają tę ziemię, a ich martwe świątynie niszczeją w miarę upływu lat. Są ulotni i nietrwali jak ich świątynie. Tylko świątynia Pana jest wieczna i trwała, ponieważ jest żywą budowlą. Nie twórz tymczasowych świątyń, ale buduj świątynię Bożą i stań się jej żywym budulcem, którego nic nie zniszczy. Bądź wytrwały, radosny, solidarny, kochaj, miej cierpliwość, pokorę i bądź posłuszny Panu Świątyni. Wznosisz ją bowiem z mocą, która pochodzi od Niego, zgodnie z Jego wolą.

Nieprzerwanie czyń dobro. Nie szukaj okazji, żeby odpocząć – odpoczynek jest wielkim niebezpieczeństwem. Gdy zobaczysz robotnika, który nic nie robi, nie krytykuj i nie osądzaj go, lecz weź swój topór lub sierp i nie przerywaj swej pracy, a po chwili i on zacznie pracować. Budowla jest twoja i jego, podobnie jak plon, a wszystko to dla Pana Świątyni i Boga żniw. Patrz na swojego brata, tak jak patrzysz na siebie. Nigdy nie potępiaj ani nie osądzaj na podstawie tego, co widzisz. Nie osądzaj wody, którą widzisz w wiadrze, gdyż nie potrafisz dojrzeć czy jest słodka czy słona, świeża czy zleżała, tak samo bukłaki z winem wyglądają podobnie, choć każdy przechowuje w sobie inny smak i szczep. Patrz oczami na to, co Zewnętrzne, a sercem na wnętrze. Serce nie potępia.

Nie twierdź, że wiesz wszystko co trzeba, aby zbudować świątynię. Zbudowana na miarę twojej wiedzy prędko zawali ci się na głowę i zginiesz przygnieciony pod jej ruinami. Wiedza potrzebuje miłości, aby stać się rozeznaniem. Nieważne ile byś wiedział, jeśli nie kochasz – nic nie zrozumiesz. Miłość jest większa niż rozum. Logika miłości jest wznioślejsza niż logika umysłu. Wiedza pozbawiona miłości nie ma ducha, więc działa destrukcyjnie na człowieka. Ziemia jest świętą planetą, po której stąpały stopy Boga Wszechświata, którą napełniło światło Ducha i którą ogarnia serce Boga Ojca.

Ludzie natomiast, przez swoją wiedzę pozbawioną miłości, uczynili ziemię chorą, ich jedzenie stało się trucizną, ich picie zamieniło się w pragnienie, ich lekarstwa w chorobę. Duszą się swoim powietrzem; męczą odpoczynkiem, ich pokój stał się lękiem, radość zamieniła się w smutek, a szczęście w cierpienie, prawda jest iluzją, a złudzenia prawdą. Ich światło stało się ciemnością.

Człowiek zdobywa coraz więcej wiedzy coraz mniej mądrości. Teorie w ludzkich umysłach stały się jak mgła otulająca szczyty gór i przykrywająca doliny. Nie pozwalają one zobaczyć niczego takim, jakim jest naprawdę. Ich własne teorie zaciemniają im wzrok.

Wznoszą najwyższe budynki, a ich moralność upada coraz niżej.

Coraz więcej mówią, a coraz mniej się modlą.

Rozwijają głębokie zainteresowania i płytkie relacje.

Mają piękne widoki za oknem, a w środku hodują pustkę.

Poszerzają swoje drogi, ale ich zdolność widzenia jest coraz węższa.

Tworzą coraz więcej połączeń, które jednak nie prowadzą ich do siebie nawzajem.

Mają liczne sposoby komunikacji, lecz i te w ogóle ich nie zbliżają.

Mają wielkie, potężne i wygodne łóżka, ale ich rodziny są coraz mniejsze, rozbite i zmęczone.

Potrafią się spieszyć, ale nie potrafią czekać.

Biegają, żeby zapewnić sobie byt, a zapominają o tym, by zapewnić sobie życie.

Pędząc na zewnątrz, odrzucają to, co w środku.

Więźniowie przechwalający się luksusem swoich cel, zagubieni, chwalą się swoimi osiągnięciami; martwi, szczycący się przepychem własnych grobów.

Umierają z głodu siedząc na bochenkach chleba, żebrzą w nędzy, siedząc na skarbach, które sami zakopali.

Dlaczego wchodzisz pod stół i zjadasz okruszki, które spadły, kiedy przed sobą masz suto zastawiony stół?

Ludzie sieją pola ostów, które na razie są jeszcze miękkie i łaskoczą ich stopy, lecz kiedy wyrosną i stwardnieją, pokaleczą i zranią nogi kolejnych pokoleń.

Rąbiesz drewno, układasz, wrzucasz do ognia, rozniecasz płomień, sam wskakujesz do ogniska, które rozpaliłeś i jeszcze się zastanawiasz, dlaczego się oparzyłeś?!

Ludzkość jest zagubiona, człowiek jest chory, a świat płonie.

Bóg jest miłością, jest celem i przewodnikiem dla zagubionej ludzkości. Chrystus jest lekarstwem dla obolałego człowieka, woda Chrztu gasi i łagodzi każdy pożar. Opieraj każdą wiedzę na Chrystusie, wszystko inne cię zniszczy. Wiedza bez ducha jest ignorancją. Im więcej budowli opartych na człowieku powstanie na ziemi, tym większy będzie upadek rodzaju ludzkiego.

Człowiek będzie żył w rozpaczy i smutku, będzie niezadowolony i wiecznie spragniony, dopóki nie zjednoczy się z sercem Boga. Zwróćcie się do siebie nawzajem, popatrzcie na siebie, posłuchajcie się wzajemnie, pozdrówcie, pocieszcie słowami miłości i otuchy, wyjdźcie z siebie i wyruszcie do swoich braci, obejmijcie się w miłości Chrystusa.

Nieprzerwanie pracuj dla Pana, niech dźwięk stukających toporów wypełnia doliny i zagłusza hałas świata, niech świst tnących zboża sierpów przypomina innym, że nadszedł czas żniw. Niech twoje modlitwy do Pana skruszą skały i sprawią, że wytrysną z nich rwące strumienie. Skały usłyszą, a strumienie przemówią, wzniosą wołanie i oddadzą chwałę Bogu.

św. Charbel Makhlouf