Melvin Sickler: Banksterzy zamordowali prezydentów Lincolna i Kennedy’ego

Abraham Lincoln i John F. Kennedy zostali zamordowani podczas sprawowania władzy prezydenta Stanów Zjednoczonych. Obydwaj ci prezydenci stworzyli swój własny system pieniężny, by zarządzać państwem, kiedy pełnili funkcję prezydenta. Czy zamachy te to czysty przypadek? Dlaczego mordować prezydenta? Dlaczego wszystko musi być ukrywane i utrzymywane w tajemnicy? Co próbuje się ukryć przed Amerykanami i całym światem? Fakty przemówią same za siebie.

Abraham Lincoln

Podczas Wojny Domowej (1861-1865), prezydent Lincoln potrzebował pieniędzy do finansowania jej kosztów w walce z Południem. Bankierzy żądali od niego od 24 do 36% odsetek. Lincoln był przerażony i odstąpił od tego bardzo wyczerpany, gdyż był człowiekiem zasad i nie mógł myśleć o pogrążaniu swego ukochanego kraju w długu, którego kraj nie mógłby w stanie spłacić.

W końcu doradzono Lincolnowi, by pozyskał Kongres do przyjęcia prawa (ustawy), upoważniającego do emisji legalnego środka płatniczego, aby pokryć koszty wojny. Lincoln zauważył wielkie korzyści tego przedsięwzięcia. Oto jak o tym pisał:

… daliśmy ludziom tej Republiki najwspanialsze błogosławieństwo, jakiego kiedykolwiek dostąpili – ich własne banknoty, by spłacili nimi swoje długi…

Banknoty skarbowe wydrukowano w zielonym kolorze na odwrocie, więc ludzie nazywali je „zielonymi dolarami” (Greenbacks).

Lincoln wydrukował Greenbacks o wartości 400 mln dolarów (dokładnie było to $449.338.902), które zostały wytworzone na na sfinansowanie kosztów wojny i były wolne od długi i odsetek. Służyły one jako prawny środek płatniczy na pokrycie wszystkich długów publicznych i prywatnych. Lincoln je wydrukował, wypłacał nimi żołd żołnierzom, opłacał pracowników amerykańskiej służby cywilnej i kupował zaopatrzenie na wojnę.

Niedługo po tym The London Times napisał:

Jeżeli ta szkodliwa polityka finansowa, która wywodzi się z Republiki Północnej Ameryki, zakorzeniłaby się na stałe, to rząd będzie mógł zaopatrywać się we własny pieniądz bez żadnych kosztów. Spłaci długi i pozostanie bez długów. Będzie miał wszystkie niezbędne pieniądze do prowadzenia gospodarki i handlu. Stałoby się to sukcesem bez precedensu w historii cywilizowanych rządów na świecie. Mózgi i bogactwo wszystkich krajów napłynęłyby do Ameryki Północnej. Rząd taki musi zostać zlikwidowany, albo to on zlikwiduje wszystkie monarchie na świecie.

Oczywiście bankierzy to rozumieli. Jedyną rzeczą, powtarzam, jedyną rzeczą, która jest zagrożeniem dla ich władzy są suwerenne rządy emitujące wolny od długów i odsetek pieniądz gotówkowy. Wiedzą oni, że złamałoby o władzę międzynarodowych bankierów.

W odwecie

Po opublikowaniu tego artykułu w The London Times rząd brytyjski, który był kontrolowany przez londyńskich i innych europejskich bankierów, opowiedział się za poparciem Południowych Konfederatów, mając nadzieję na pokonanie Lincolna i Unii Stanów oraz zlikwidowanie tego rządu, który, jak stwierdzili, musi zostać zlikwidowany.

Zostali powstrzymani przez dwa wydarzenia. Po pierwsze: Lincoln znał Brytyjczyków i wiedział, że Anglia nie mogłaby poprzeć niewolnictwa, dlaczego ogłosił „proklamację zniesienia niewolnictwa”, tzw. Proklamację emancypacji (Emancipation Proclamation), która deklarowała, że niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych zostało zniesione. W takiej sytuacji londyńscy bankierzy nie mogli otwarcie poprzeć Konfederacji , ponieważ ludność Anglii nie opowiedziałaby się za poparciem niewolnictwa.

Po drugie: car Rosji wysłał część rosyjskiej floty do Stanów Zjednoczonych z poleceniem, by admirał floty działał pod przywództwem Abrahama Lincolna. Okręty rosyjskiej floty stały się zagrożeniem dla floty brytyjskiej, która zamierzała przerwać blokadę i pomóc Południu.

Północ wygrała wojnę i Unia została uratowana. Ameryka pozostała jednym narodem.

Oczywiście bankierzy nie zamierzali zrezygnował tak łatwo, gdyż byli zdecydowani położyć kres wolnym od długu i odsetek zielonym dolarom Lincolna. Został on zamordowany przez agenta bankierów tuż po zakończeniu wojny.

Zaraz po zamachu Kongres unieważnił Ustawę Zielonego Dolara i w jej miejsce wprowadził Narodowy Akt Bankowy (National Banking Act). Narodowe banki miały być własnością prywatną, a emitowane przez nie narodowe banknoty miały być oprocentowane. Akt zapewniał również, że zielone dolary powinny zostać usunięte z obiegu z chwilą, kiedy powróciły do Skarbu Państwa jako należność za podatki.

W 1972 roku poproszono Departament Skarbu Państwa o obliczenie kwoty odsetek, która miałaby być zapłacona, gdyby te 400 mln dolarów zostało pożyczone z oprocentowaniem, zamiast wyemitowane przez Abrahama Lincolna. Dokonano potrzebnych obliczeń i po kilku tygodniach Departament Skarbu oświadczył, że Rząd Stanów Zjednoczonych zaoszczędził na spłacie odsetek 4 mld dolarów, ponieważ Lincoln tworzył swoje własne pieniądze. Możecie sobie wyobrazić, ile rząd zapłacił i ile jesteśmy winni jedynie z tytułu oprocentowania.

Ustawa o Rezerwie Federalnej

W ciągu kolejnych 50 lat dokonano wielu zmian w prawie monetarnym i bankowym. Ostatecznie w 1913 roku bankierom udało się osiągnąć legislację Ustawy o o Rezerwie Federalnej (Federal Reserve Act), którą Kongres zatwierdził w przeddzień Bożego Narodzenia. Zastąpiła ona Narodowy Akt Bankowy, który wcześniej zastąpił Ustawę Zielonego Dolara. Gdyby rząd kontynuował politykę Abrahama Lincolna, to ostrzeżenia przedstawione w The London Times sprawdziłyby się. Ameryka stałaby się narodem wolnym od długów i najlepiej prosperującym na świecie. A mózgi i bogactwo świata przybyłyby do Ameryki.

Lecz zatwierdzając Ustawę o Rezerwie Federalnej, Kongres pozbył się władzy tworzenia swoich własnych pieniędzy, która była mu dana przez Konstytucję Stanów Zjednoczonych i przekazał tę władzę prywatnym bankierom, którzy nazywali siebie Rezerwą Federalną. Bankierzy osiągnęli swój ostateczny cel, dlatego do dziś w Stanach Zjednoczonych działa bank centralny, który jest własnością prywatną. Posiadają oni teraz władzę kierowania krajem przez kontrolę tworzenia pieniędzy i swobodę pobierania odsetek, czego tak bardzo pragnęli.

Jak powiedział pewnego razu Mayer Anselm Rothschild:

Pozwólcie mi tworzyć i kontrolować pieniądze państwa, a ja nie dbam o to, kto ustala jego prawa…

 John F. Kennedy

Żaden następny prezydent Stanów Zjednoczonych od czasu Abrahama Lincolna nie ośmielił się sprzeciwić systemowi i tworzyć swoje własne pieniądze, gdyż jakże wielu tak zwanych „demokratycznie wybranych” prezydentów było jedynie instrumentami lub marionetkami w rękach bankierów. Tak było do czasu, kiedy John. F Kennedy objął posadę.

Prezydent Kennedy nie bał się przeciwstawić systemowi, gdyż rozumiał, jak System Rezerwy Federalnej był wykorzystywany do niszczenia Stanów Zjednoczonych. Jako sprawiedliwy i honorowy człowiek nie mógł on tolerować takiego systemu, który śmierdział korupcją od A do Z. Jasne jest, że musiał on wiedzieć o zielonych dolarach, które stworzył Lincoln, gdy piastował posadę.

4 czerwca 1963 roku prezydent Kennedy podpisał dokument prezydencji zwany Rozkazem Wykonawczym 11110 (Executive Order 11110), który stanowił poprawkę Rozkazu Wykonawczego 10289 z dnia 19 września 1951 roku. Dało to Kennedy’emu, jako prezydentowi Stanów Zjednoczonych prawną możliwość tworzenia własnych pieniędzy potrzebnych do prowadzenia działalności państwa, pieniędzy, które należałyby do społeczeństwa i byłyby wolne od długu i odsetek. Wydrukował więc banknoty Stanów Zjednoczonych ignorując kompletnie banknoty Rezerwy Federalnej pochodzące z prywatnych banków Rezerwy Federalnej.

Nasze obliczenia pokazują, że Kennedy wyemitował 4.292.893.825 dolarów w gotówce. Było oczywiste, iż Kennedy zdecydował się podważyć System Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych.

Zaledwie kilka miesięcy później, w listopadzie 1963 r. światem wstrząsnęła szokująca wiadomość o zamachu na prezydenta Kennedy’ego. Nie podano oczywiście żadnych powodów, dla których ktoś chciałby popełnić tak okropne przestępstwo. Ci jednak, którzy wiedzieli cokolwiek na temat pieniędzy i bankowości, nie potrzebowali wiele czasu, aby puzzle połączyć w całość. Z pewnością prezydent Kennedy miał zamiar unieważnić Ustawę o Rezerwie Federalnej z 1913 roku, by przywrócić Kongresowi Stanów Zjednoczonych władzę tworzenia swoich własnych pieniędzy.

Interesujące jest to, że następnego dnia po zamachu, wszystkie banknoty wyemitowane przez Kennedy’ego zaczęły być wycofywane z obiegu. Czy stało się to poprzez rozkaz wykonawczy nowo zaprzysiężonego na urząd prezydenta Lyndona B. Johnson’a? Czy prezydent Johnson bał się bankierów? A może był on jednym z ich instrumentów? W każdym bądź razie wszystkie pieniądze wytworzone przez prezydenta Kennedy’ego zostały zniszczone, a Amerykanom nie powiedziano o tym ani słowa.

Lekcja nauki

Dużo można się nauczyć z naszej historii. Stany Zjednoczone w dalszym ciągu funkcjonują w Systemie Rezerwy Federalnej. Pogrążył on już Stany w ponad 6-bilionowym długu federalnym (całkowity dług, włączając osoby prywatne i korporacje, przekracza już 20 bilionów), długu, którego nigdy nie będziemy w stanie spłacić. System ten jest także odpowiedzialny na każdy z możliwych do wyobrażenia rodzajów korupcji. Lecz jak dotąd możemy usłyszeć tylko o bardzo znikomych protestach ze strony amerykańskich obywateli.

Wszystko, co bankierzy muszą zrobić, by utrzymać swą władzę, to wyeliminować kilku polityków, którzy uczciwie pracują dla reformy naszego systemu ekonomicznego, a ludzie w większości pozostaną w ignorancji i pod kontrolą. Rzeczą oczywistą jest, iż Amerykanie muszą otworzyć oczy na prawdę.

Społeczeństwo, i to w większości, musi zostać poinformowane na temat Rezerwy Federalnej, a potem zjednoczyć się, by wywrzeć nacisk na rząd, żeby unieważnił Ustawę o Rezerwie Federalnej z 1913 r. W przeciwnym wypadku skończy się to dla Stanów Zjednoczonych katastrofą.

Nie może być pokoju bez sprawiedliwości i nie może być sprawiedliwości bez reformy w naszym systemie ekonomicznym, ponieważ to finansjera stoi za korupcją w naszym rządzie.

Abraham Lincoln i John F. Kennedy mieli odwagę stanąć w obronie zasad i walczyć o sprawiedliwość. Obaj przeszli do historii jako prawdziwi patrioci. Ale czy my, jako obywatele, mamy odwagę kroczyć za ich przykładem?

Melvin Sickler