Jacek Woroniecki (1878-1949), Sługa Boży. Teolog, filozof, dominikanin, nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Lubelskim (z teologii moralnej), rektor uczelni w latach 1922-1924, autor ponad 70 prac, wykładowca (z teologii moralnej i pedagogiki) w Collegium Angelicum w Rzymie (1929), w studium zakonnym we Lwowie (patrologia, ascetyka i historia Kościoła), rektor dominikańskiego Instytutu Filozoficzno-Teologicznego, kierownik studium dominikańskiego na Służewie, redaktor „Szkoły Chrystusowej”, kierownik studium dominikańskiego w Krakowie, założyciel zgromadzenia SS. Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi (za biogramem prof. G. Karolewicz). Ten wielki Polak wypowiedział się także na temat wspólnoty krwi i właściwego porządku miłosierdzia (ordo caritatis):
Związki krwi, które winny łączyć miłością najpierw członków rodziny w ścisłym tego słowa znaczeniu, rozszerzają się następnie na dalszych krewnych i ogarniają nawet większe grupy społeczne, np. narody pochodzące przeważnie z jakiegoś jednego plemienia, zjednoczone zwykle wspólnym językiem i, co ważniejsze, wspólnym obyczajem. Trwalszy i bardziej niezmienny charakter więzów narodowych sprawia, że są one źródłem intensywniejszej miłości, która budzi się niejako samorzutnie, gdy znajdzie sposobność do okazania jej czynem.
Można zatem sformułować ogólną zasadę, że przy równych możliwościach przyjścia z pomocą innym i przy równych z ich strony potrzebach miłość winna przeważyć na stronę tego, z którym jesteśmy bardziej związani wspólnotą krwi lub obyczaju. Gdzie większy i głębszy związek, tam większy obowiązek miłości. Jest on uznaniem długu wdzięczności dla tej społeczności, rodziny czy narodu, której zawdzięczamy nasze życie i największe jego wartości duchowe i której go spłacamy kochając jej członków
Ojciec Jacek Woroniecki określany bywa najwybitniejszym tomistą XX wieku.
Na podstawie: nacjonalista.pl/Katolicka etyka wychowawcza, t.2
2 lipca 2020 o 11:48
Adam Woroniecki urodził się 21 grudnia 1878 r. w Lublinie. Był drugim z kolei potomkiem licznej rodziny. Lata dzieciństwa spędził koło Chełma, wzrastając w pobożności. W trakcie nauki w gimnazjum w Warszawie odkrył w sobie zainteresowania zarówno do nauk przyrodniczych, jak i humanistycznych. W 1898 r. zdobył świadectwo dojrzałości i zgłosił się na ochotnika do gwardii huzarów w Warszawie. Po ukończeniu szkoły wojskowej (ze stopniem chorążego kawalerii), zrezygnował z dalszej służby i oddał się dalszej nauce. Udał się do Fryburga, aby studiować najpierw nauki przyrodnicze (uzyskał licencjat), a następnie filozofię i teologię. Zmiana ta dokonała się m.in. dzięki znajomości z o. Honoratem Koźmińskim, który szybko stał się duchowym opiekunem Woronieckiego. W 1902 r. Woroniecki zdobył licencjat z nauk przyrodniczych, a trzy lata później – z teologii.
W tym samym roku wstąpił do seminarium w Lublinie, tam też otrzymał święcenia kapłańskie. Kontynuował studia we Fryburgu i ostatecznie uzyskał na nich tytuł doktora teologii.
W 1911 r. wstąpił do dominikanów w Fiesole koło Florencji, otrzymując zakonne imię Jacek. Najpierw przebywał w klasztorach we Włoszech, a następnie w Krakowie i Fryburgu, gdzie był wykładowcą teologii. W 1919 r. trafił do Lublina, gdzie pomagał w organizacji i powstaniu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Został powołany na katedrę teologii moralnej. W latach 1922-1924 był rektorem KUL; w tym czasie troszczył się o rozwój nowej uczelni, rozbudowywał jej gmach. Przyczynił się także do powstania Towarzystwa Przyjaciół KUL-u.
W 1926 r. Woroniecki przeniósł się do Lwowa, gdzie wykładał historię Kościoła i homiletykę. Po trzech latach powołano go na profesora teologii moralnej i pedagogiki na uniwersytecie Angelicum w Rzymie. Otrzymał tam tytuł Magister in sacra theologia, najwyższy tytuł naukowy w Zakonie Dominikańskim. W tym czasie założył Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi (1932), którego celem miała być ewangelizacja Rosji, opanowanej przez ateistyczną ideologię komunistyczną. Z powodu złego stanu zdrowia po 4 latach (w 1933 r.) Woroniecki musiał wrócić do Lwowa.
Przyczynił się do powstania Studium Generalnego dominikanów w Warszawie, a następnie w 1937 został jego rektorem. Z powodu wybuchu wojny musiał opuścić Warszawę i osiedlić się w Krakowie. Podczas okupacji niemieckiej działał społecznie, głosząc wykłady dla inteligencji (w latach 1939-1941). Od 1942 r. stopniowo wycofywał się z życia społecznego – doskwierało mu coraz słabsze zdrowie. Poświęcił całkowicie pracy pisarskiej. Zmarł na skutek ciężkiego ataku serca 18 maja 1949 r. Jego ciało złożono w grobowcu dominikańskim na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
7 grudnia 2004 roku w Krakowie rozpoczął się proces beatyfikacyjny o. Woronieckiego.
Ojciec Jacek Woroniecki pozostawił ponad 200 tytułów wydanych drukiem oraz ponad 60 rękopisów. Do najważniejszych dzieł o. Jacka należy Katolicka etyka wychowawcza oraz Pełnia modlitwy. Studium teologiczne dla inteligencji.
2 lipca 2020 o 12:08
Etnonacjonalizm jest jak najbardziej zgodny z rzymskim katolicyzmem.
2 lipca 2020 o 14:46
No pewnie że jest i nie wiem jakim trzeba być ignorantem i cuckiem, żeby twierdzić, że jest inaczej.
2 lipca 2020 o 17:27
Jacek Woroniecki OP to prawdziwy Mistrz i wychowawca.