Tomas Pueyo: Koronawirus – powstrzymywanie i łagodzenie przebiegu epidemii

Powstrzymywanie epidemii oznacza zapewnienie, że wszystkie przypadki są identyfikowane, kontrolowane i izolowane. Czyli dokładnie to, co zrobiły tak dobrze Singapur, Hong Kong, Japonia oraz Tajwan. Wszystkie te kraje szybko ograniczyły liczbę wjeżdżających do nich ludzi, zidentyfikowały zarażone osoby, które natychmiast zostały poddane izolacji, wyśledziły wszystkie osoby, które miały kontakt z zarażonymi i poddały je kwarantannie oraz używały profesjonalnej odzieży ochronnej aby chronić pracowników służb medycznych…

Wszystko to działa świetnie, jeżeli jesteśmy przygotowani i wdrożymy takie procedury odpowiednio wcześnie – zanim doprowadzimy do takiej sytuacji, że powodem ich wdrożenia będzie to, że zaoraliśmy sobie gospodarkę.

Można by tutaj zareklamować podejście Tajwańskie. Ale Chińskie też jest dobre. Zakres, w jakim udało im się kontrolować rozprzestrzenianie się wirusa jest wręcz zadziwiający. Przykładowo, w Chinach działało 1800 5-osobowych zespołów, z których każdy przyglądał się jednej zarażonej osobie i zajmował się wyszukiwaniem wszystkich osób, z którymi zarażony miał kontakt, a także poddawaniem wytropionych osób izolacji. I w ten właśnie sposób Chinom udało się powstrzymać u siebie epidemię – w kraju, w którym żyje miliard ludzi. Te metody nie zostały jednak zastosowane w państwach zachodnich. A teraz jest już na to za późno.

Skoro mamy do czynienia z setkami i tysiącami przypadków w populacji, zapobieganie pojawianiu się nowych, przyglądanie się tym już wykrytym i izolowanie osób, które miały z nimi kontakt w tym momencie już nie wystarczy. Następny poziom to łagodzenie przebiegu epidemii.

Łagodzenie przebiegu epidemii

Łagodzenie przebiegu epidemii wymaga poważnego podejścia do zachowywania dystansu społecznego. Ludzie muszą przestać się ze sobą spotykać aby mogło się udać obniżenie współczynnika zakaźności, który obserwujemy, kiedy nie podejmuje się żadnych kroków.

Podjęcie takich działań wymaga zamknięcia przedsiębiorstw, sklepów, komunikacji masowej, wprowadzenia blokad… Im gorsza sytuacja, tym więcej powinniśmy zachować dystansu społecznego. Im wcześniej nałożymy poważne ograniczenia, tym krócej później będziemy musieli je podtrzymywać. Tym łatwiejsze również będzie znajdowanie przypadków rozwijającej się choroby, i oczywiście tym mniej ludzi zostanie zarażonych.

Wuhan był zmuszony to wszystko zrobić. Włochy są teraz zmuszone aby zaakceptować taką kolej rzeczy. Z uwagi na to, że wirus jest bardzo zaraźliwy, jedyną drogą dla zainfekowanych regionów jest zatrzymanie go od razu.

Kiedy mamy już tysiące oficjalnych przypadków – oraz dziesiątki tysięcy rzeczywistych przypadków – to są właśnie działania, które kraje takie jak Iran, Francja, Hiszpania, Niemcy, Szwajcaria i USA powinny podjąć.

Ale nie robią tego.

Niektóre firmy wdrożyły pracę z domu, co jest bardzo dobre.

Niektóre imprezy i wydarzenia masowe zostały odwołane.

Niektóre zainfekowane regiony zostały zamknięte.

Wszystkie te środki spowolnią wirusa. Obniżą współczynnik zakaźności z 2,5 do 2,2, może do 2. Ale to nie wystarczy, aby obniżyć go do 1 na dłuższy czas, co pozwoliłoby wygasić epidemię. Jednak nawet jeżeli nie jesteśmy w stanie tego dokonać – powinniśmy zrobić wszystko, aby – jak tylko maksymalnie możemy – zbliżyć się do współczynnika równego 1, aby spłaszczyć krzywą zachorowań.

I tutaj pojawia się pytanie: na jakie kompromisy jesteśmy w stanie pójść aby obniżyć współczynnik zakaźności? Możemy spojrzeć na ograniczenia, które do tej pory wprowadziły u siebie Włochy:

• Nikt nie może opuszczać zablokowanych obszarów, jeżeli nie udowodni jakiejś rodzinnej albo zawodowej potrzeby.

• Powinno się unikać poruszania się wewnątrz zablokowanych obszarów, jeżeli nie posiadamy ważnych i niecierpiących zwłoki powodów osobistych lub zawodowych, a przełożenie planów na inny czas nie wchodzi w grę.

• Osobom, które mają objawy infekcji dróg oddechowych i gorączkę zdecydowanie zaleca się pozostanie w domu.

• Normalne zasady odnośnie czasu wolnego dla pracowników ochrony zdrowia są zawieszone.

• Zamknięcie wszystkich placówek edukacyjnych (uniwersytetów, szkół, itd.), siłowni, muzeów, stacji narciarskich, centrów kulturalnych i społecznych, basenów oraz teatrów.

• Bary i restauracje mają ograniczone godziny otwarcia: od 6 rano do 6 wieczorem, z wymogiem zapewnienia odległości co najmniej 1 metra między klientami.

• Wszystkie puby i kluby zamknięto.

• Kontakty międzyludzkie w okolicznościach działalności komercyjnej i handlowej ograniczono wymogiem zachowania odległości co najmniej 1 metra pomiędzy ludźmi. Te miejsca, które nie mają możliwości spełnienia tego warunku muszą zostać zamknięte.

• Ograniczono wizyty rodziny i przyjaciół w szpitalach.

• Spotkania w firmach muszą zostać przełożone. Pracownicy są zachęcani do pracy z domu.

• Wszystkie wydarzenia i zawody sportowe, publiczne oraz prywatne, zostały odwołane. Ważne wydarzenia mogą się odbyć, ale za zamkniętymi drzwiami.

Niemniej jednak, Włosi po dwóch dniach poszli jeszcze dalej: „Nie, teraz tak naprawdę powinniśmy zamknąć wszystkie przedsiębiorstwa, których funkcjonowanie nie jest koniecznie niezbędne. W związku z tym zamykamy teraz wszystkie firmy prowadzące działalność komercyjną, biura, kawiarnie i sklepy. Tylko transport, apteki i sklepy spożywcze pozostaną otwarte.”

Podejście, które wybrali Włosi to stopniowe zwiększanie ograniczeń. Niestety, to podejście daje wirusowi wiele cennego czasu na to, aby się rozprzestrzenił. Jeżeli chcemy być bezpieczni, „zróbmy to w stylu Wuhan”. Ludzie będą narzekać teraz, ale podziękują nam później.

Tomas Pueyo