Wojciech Muszyński – Toreadorzy Hitlera. Hiszpańscy ochotnicy w Wehrmachcie i Waffen-SS

W czasie II wojny światowej Hiszpania zachowała neutralność. Szef państwa, gen. Francisco Franco, pozwolił jednak ochotnikom ze swego kraju wstępować w szeregi niemieckiego Wehrmachtu i walczyć na froncie wschodnim. W latach 1941–1943 blisko 50 tys. Hiszpanów – żołnierzy „Błękitnej Dywizji” – zadało ciężkie straty Armii Czerwonej pod Leningradem. Uważali, że był to odwet za zbrodnie, które komuniści popełnili w ich ojczyźnie, podczas wojny domowej 1936–1939. Gdy jednak karta wojny się odwróciła i Niemcy ponosili kolejne porażki, Caudillo nakazał swoim żołnierzom powrót do Hiszpanii.

Nie wszyscy wypełnili ten rozkaz. Kilkuset straceńców, wbrew wszystkiemu i wszystkim, zdecydowało się kontynuować walkę. Przywdziali mundury Waffen-SS i bili się przeciwko Sowietom i aliantom – już nie za Hiszpanię, ale za Führera i „Wielkie Niemcy”. W oblężonym Berlinie, jako „ostatni z ostatnich”, fanatycznie i desperacko bronili ruin III Rzeszy. O tym, jak do tego doszło, opowiada ta książka.

Siedzisz sam w swoim płytkim dołku strzeleckim, przemarznięty do szpiku kości. Jedno co przykuwa twoją uwagę, to nadjeżdżający z oddali bolszewicki czołg. Ziemia drży, stalowy potwór jest coraz bliżej, a ty w rękach trzymasz Pancerfaust. Jesteś tak przemarznięty, że chłód stali parzy dłonie przez rękawice. Czołg się zbliża, a ty nie czujesz już zimna, tylko pot spływający po plecach. Gdy jest o 30 metrów od ciebie, wychylasz się ze swego ukrycia i bierzesz go na cel. Jak toreador w ostatnim akcie corridy: albo powalisz byka jednym pchnięciem, albo stalowe bydle zrobi z ciebie miazgę. Dookoła bitewny zgiełk, padają pociski, wybuchają granaty, słychać wrzask rannych i wycie czerwonej tłuszczy: Urra! Ale wtedy była w nas wewnętrzna cisza i spokój jak u toreadora, gdy stoi sam ze szpadą na środku areny. Tak, czuliśmy się toreadorami i byliśmy nimi dosłownie, gdy samotnie niszczyliśmy sowieckie T-34 w samym środku bitwy. To był wspaniały moment triumfu, choć nie było muzyki i nikt nie bił nam braw”.

kapral José García Moreto