Louis-Ferdinand Céline: Międzynarodowy Żyd – śmiertelny wróg Aryjczyków

Lud nie widzi swych Żydów, tak samo, jak w czasie wojny, żołnierze nie widzą swych generałów. A jednak rozkazują generałowie „dla Żydów”, żydowskie narzędzia. Wszak Żydzi są posiadaczami złota. A bez złota nie ma przecież wojny. Lud? Jest ogłupiały, bezwładny, obar­czony wszelkimi ciężarami. Lud jest policzony, ponumerowany, obiecany, uroczyście przyrzeczony wszystkim Żydom glo­bu, żydowskim bankierom, pośrednikom, komisarzom. Od No­wego Jorku po Helsinki, od Pernambuko do Moskwy. Wszędzie jest obdzierany ze skóry, skalkulowany, umęczony, wszędzie jest przedmiotem spekulacji, wszędzie przeznaczony jest na przyszłą wielką masakrę, przeznaczony „na pniu” z bebechami. Tak, jak wam mówię. Aby z tym większą ochotą pląsano, przygrywać będzie cała kapela. Pobudka… właściwy rytm… Karuzela wielkiej jatki zdaje się najlepiej podniecać, budzić, rozpalać w hordzie… straszliwy instynkt Śmierci… Np. aria komunistyczna — wielka fanfara żydowskiego obłędu. Jest ona dziś w modzie, w modzie obecnej i wałęsającej się wśród nas Śmier­ci. Najważniejsze, aby się wszystko kręciło, podskakiwało, szumiało, aby sprawy szły naprzód, szybko, bez zatrzymania, ażeby świat ulegał bezustannym wstrząsom, ażeby bankrutowały państwa, ażeby lawiną spadały na nasze głowy inflacje.

Żyd trzyma w swych szponach wszystkie nici: loże, banki, pań­stwa, rządy, opinię, sztukę… zrobi z Ariami, co mu się spodoba, przyrządzi z nich potrawkę w sosie „a la mitraille”… wtedy kiedy będzie chciał, gdy mu to będzie sprawiało przyjemność, gdy nadejdzie Wielka Godzina Żydowska. Zdaje mi się, Aryjczycy, że nadeszła dla nas chwila dziękczynnej modlitwy, że zostaliście wysłuchani, chwila przyznania się, żeście dobrze uposażeni, zadowoleni, szczęśliwi z tego, że jesteście ofiarami, żeście skazani… „Drogi, kochany parszywcze, mój bezczelny tyranie!” Dalej! Naprzód! Wszyscy razem. „Błagam pana, ukaż się nam, nasz okrutnie srogi panie. Racz nas wysłuchać, o mój drogi potworze. Krzyżujesz nas zbyt dyskretnie. Tak rzadko cię widują moje oczy. Uwielbiam cię. Wysłuchaj próśb moich. Każesz mi tęsknić. Patrz! Płaczę ze szczęścia na myśl, że nareszcie będę więcej i głębiej cierpiał dla ciebie, niż kiedykolwiek dotąd. Ja, którym ci już wszystko oddał com posiadał… ziemię… dzieci… Pozostało mi jeszcze kilka kwaterek krwi w żyłach. Zobaczysz panie Żydzie moją krew płynącą dla ciebie. Wszystko dla ciebie. Użyźnij nią swoją ziemię o mój władco, mój ubóstwiany panie Żydzie… Racz mnie wysłuchać, zaklinam cię!… Jeśliś tak dobry jak twierdzą, jak zapewniają ze wszystkich stron, ścinaj nasze łby osobiście, mój Żydzie, zarżnij mnie, nie zawiązując mi oczu. O, boskie twoje okrucieństwo. Żydzie. Pragnę was nareszcie ujrzeć zgromadzonych wszystkich, pełnych radości, o moi nielitościwi kaci. Wszystkich promieniejących szczęściem, ujrzeć jeszcze choć jeden jedyny raz… A potem umrzeć za ciebie, umrzeć pod twoim nożem…

Oto bardzo odpowiednia, doskonała modlitwa dla cielęcia, cielęcia najgłupszego ze wszystkich cieląt, jakie kiedykolwiek prowadzono na rzeź. Cielęcia najbardziej ofiarnego, najlepiej wytresowanego, cielęcia, które becząc biega za swym oprawcą i prosi, by je zarżnął.

Louis-Ferdinand Céline

Jeden z najwybitniejszych francuskich pisarzy – Louis-Ferdinand Céline – wciąż jest obiektem ostracyzmu ze strony pewnych środowisk, które nie mogą mu wybaczyć niechęci do Żydów i bolszewizmu. Po zakończeniu wojny oskarżono go o kolaborację z Niemcami, określano go mianem „hańby narodowej”, Jean-Paul Sartre domagał się dla niego kary śmierci. Przypominamy fragment jego głośnej pracy „Pogromowe drobiazgi”, którą w odcinkach drukowało w latach 1938 – 1939 legendarne pismo „Prosto z Mostu”.