Polski nacjonalizm to nie tylko dobrze znane organizacje, ale również cała gama grup określanych mianem „faszystowskich” i „narodowo-socjalistycznych”. Jedną z nich była Polska Partia Narodowo-Socjalistyczna (PPNS). Organizacja powstała i rozwinęła swoją działalność od grudnia 1932 roku na terenie pabianickiego ośrodka włókienniczego. Jej założycielem był Władysław Obrębski. 15 stycznia 1933 roku zorganizował on 30-osobowe zebranie, podczas którego został utworzony Tymczasowy Zarząd PPNS. Organizacja skupiła się w początkach działalności na wydawaniu swojego tytułu prasowego opatrzonego nazwą „Świt”. Pierwszy numer gazety ukazał się z datą 30 lipca 1933 r. Dalsze prace wewnątrzpartyjne zaowocowały utworzeniem w Łodzi Rady Centralnej PPNS z Obrębskim na czele. W tym samym okresie w ramach partii stworzono sekcję niemiecką, w której skład weszli członkowie Zrzeszenia Niemieckich Katolików.
W listopadzie 1933 PPNS miała już w samej Łodzi 100 zadeklarowanych członków. W czerwcu 1934 r. władze państwowe internowały liderów partii – W. Obrębskiego i W. Lausa.
Członkowie PPNS mieli swoje charakterystyczne umundurowanie, godło i barwy. W zachowanych tekstach uniformowi nie poświęcono zbyt wiele uwagi, wiadomo tylko, że bluza była w kolorze zielonym, a całości ubrania partyjnego miał dopełniać pas z konfederatką. Natomiast symbolika godła partii należała do tematów bardzo często poruszanych. Działo się tak zapewne z uwagi na podobieństwo do znaku NSDAP, co powodowało kojarzenie obu organizacji ze sobą. Przy każdej możliwej sposobności w PPNS zaprzeczano takiemu ujmowaniu sprawy. Pisano w związku z tym: „Swastyka nie jest znakiem Hitlera i nikt nie ma prawa zarzucać nam hitleryzmu. Swastyka jest znakiem naszego aryjskiego pochodzenia – jest znakiem naszej walki z żydami na całej kuli ziemskiej. Oznaka ta zawsze tkwiła w naszym sercu” – głosili narodowi socjaliści z PPNS. Całkowitym novum w stosunku do innych ugrupowań narodowosocjalistycznych było wyciągnięcie ręki do mniejszości niemieckiej optującej za pokojowym uregulowaniem stosunków polsko-niemieckich na terenie II Rzeczypospolitej, a przejawiającej silny antysemityzm.
PPNS miała do swej dyspozycji pismo „Świt”. Po ukazaniu si ę trzeciego numeru zawieszono jego edycję. W następnym roku zaczęto drukować „Front Narodowo-Socjalistyczny”. Oba tygodniki były redagowane przez centralę partii mieszczącą się w Łodzi. Jako program służyła broszura polityczna autorstwa Władysława Obrębskiego pt. „Swastyka a Żydzi”. Natomiast krakowska PPNS wprowadziła do obiegu swoją gazetę „Swastyka”.
Działalność PPNS zamarła na początku 1937 roku.
Na podstawie: nacjonalista.pl/Olgierd Grott – Faszyści i narodowi socjaliści w Polsce
12 września 2018 o 10:01
Ta partia stała się etnopluralistyczna zanim wśród nacjonalistów stało się to modne
15 września 2018 o 00:02
„„Swastyka nie jest znakiem Hitlera i nikt nie ma prawa zarzucać nam hitleryzmu. Swastyka jest znakiem naszego aryjskiego pochodzenia – jest znakiem naszej walki z żydami na całej kuli ziemskiej. Oznaka ta zawsze tkwiła w naszym sercu” – głosili narodowi socjaliści z PPNS. Całkowitym novum w stosunku do innych ugrupowań narodowosocjalistycznych było wyciągnięcie ręki do mniejszości niemieckiej optującej za pokojowym uregulowaniem stosunków polsko-niemieckich na terenie II Rzeczypospolitej, a przejawiającej silny antysemityzm”
Oni mieli rację.