Agoge – nazwa systemu wychowania spartańskiego organizowanego przez państwo. Znaczenie etymologiczne słowa to „prowadzenie konia”(agogeus znaczy lejce). Termin, którym określano rozciągnięty w czasie rytuał przejścia chłopca z dziecięctwa do świata mężczyzn. Spartańskie agoge wzorowane było na instytucjach starożytnej Krety, które polegały na łączeniu chłopców w grupach rówieśniczych. Celem agoge było przede wszystkim kształtowanie dyscypliny i umiejętności życia w silnie zhierarchizowanej grupie.
Gdy chłopiec ukończył siedem lat, podlegał wychowaniu (agoge), z którego zwalniano jedynie następcę króla. Od tego momentu żył w kompani i kształtował w sobie cechy typowe dla spartańskiego obywatela i żołnierza. „Rzecz to piękna zaprawdę, gdy krocząc w pierwszym szeregu, gnie człowiek odważny, walcząc w obronie ojczyzny”- pisał w VII w. p.n.e. poeta Tyrtajos, piewca spartańskich ideałów.
Zaprawa wojskowa była surowa: zahartowanie, wyrobienie odporności na wszelkie trudy i niewygody życiowe (głód, zimno, ból), zaprawa w marszach, ćwiczeniach sportowych, we władaniu bronią. Dla sprawdzenia odpowiedniego przygotowania i wytrzymałości młodego człowieka poddawano go podwójnej próbie: pierwszą próbą była silna chłosta przed ołtarzem Artemidy Ortii, którą chłopiec powinien był znieść bez jęku. Drugą próbą była tzw. krypteja. Uczestniczyli w niej najlepsi z grupy młodzieńców (ejreni), którzy później stanowić mieli elitę spartańskiej armii. Zaopatrzony jedynie w sztylet chłopiec oddalał się od miasta, żeby go nikt nie dostrzegł (stąd nazwa kryptoi co znaczy „ukrywający się”). Wędrował po górach, sypiał mało i musiał czuwać ,żeby go nie zaskoczono; nie miał żadnej pomocy, nie zabierał ze sobą żywności. Młodzieńców wysyłano nago, bez ubrania, każdego oddzielnie. Mieli tak spędzić rok, żywiąc się tym co ukradną albo w inny sposób zdobędą. Młodzi ludzie patrolowali okolice i zabijali pojedynczych helotów lub periojków (uznanych za niebezpiecznych, np. na podstawie podsłuchanych rozmów).
Nakaz służby wojskowej w zasadzie obowiązywał do 60 roku życia, a więc dotyczył także mężczyzn żonatych. Wyjątkiem byli ci, którzy w czasie walk zostali ciężko ranni. Po 30 roku życia, zwłaszcza w okresach pokoju, można było liczyć na czasowe zwolnienie ze służby.
Na podstawie: nacjonalista.pl/histurion.pl
14 sierpnia 2018 o 11:26
Według starożytnej tradycji Sparta istniała już w epoce mykeńskiej; jednym z jej władców miał być Menelaos. Pozostałości mykeńskiego pałacu z tego okresu są przedmiotem pierwszych sezonów badań archeologicznych.
Początki Sparty ustala się na XII-XI wiek p.n.e., kiedy Dorowie zaczęli się osiedlać w Lakonii. Przybyli na tereny Lakedaimonu około 1000 roku p.n.e. W IX wieku p.n.e. łączą się cztery osady (obai), m.in. Pitana, w dolinie rzeki Ewrotas tworząc miasto Spartę. W latach późniejszych dołączona zostaje piąta wioska, Amyklaj. W VIII-VII w. p.n.e. Sparta wyłoniła się jako znacząca potęga militarna. W latach 730-710 p.n.e. Spartanie zajęli sąsiednią krainę Mesenię, a jej ziemie podzielono między Spartan z wyłączeniem grupy tzw. partheniai, czyli urodzonych ze Spartanki i ojca nie-Spartanina. Około roku 706 p.n.e. właśnie partheniai opuścili Spartę i w południowej Italii założyli kolonię (apoikię) – Tarent. Meseńczycy pozostali na swojej ziemi jako uprawiający ją chłopi (heloci), oddając Spartanom połowę plonów. W 660 p.n.e. Messenia zbuntowała się przeciw Spartanom, rozpoczynając II wojnę meseńską. Dzięki zastosowaniu falangi Spartanom udało się rozbić powstanie w 640 p.n.e. W roku 550 p.n.e. Spartanie założyli Związek Peloponeski, który obejmował wiele polis w południowej Grecji.
Za twórcę Sparty jako bytu politycznego uważa się prawodawcę Likurga. Nie wiadomo, czy jest on postacią historyczną, bowiem już w czasach starożytnych uchodził za postać niemal mityczną. Żywot Likurga pióra Plutarcha zawiera krótki tekst traktujący o ustroju Sparty. Jest to tak zwana Wielka Rhetra napisana w dialekcie doryckim. Likurg miał jakoby otrzymać owe prawa od wyroczni delfijskiej, co znacznie podnosiło ich prestiż. Prawa Likurga miały zakończyć okres walk i niepokojów w Sparcie (około VIII w. p.n.e.).
Społeczeństwo Sparty dzieliło się na trzy grupy: spartiatów, periojków i helotów. Dwie pierwsze było obywatelami, czyli Lacedemończykami. Heloci byli ludnością niewolną.
Na czele spartańskiego państwa stało dwóch dziedzicznych królów (archagetai) z dynastii Agiadów i Eurypontydów, którzy spełniali funkcję dowódców armii oraz pełnili pewne obowiązki natury religijnej, lecz nie mieli wielkiej władzy. Zgromadzenie wojowników (apella), obywateli spartańskich, miało formalnie najwyższą władzę w państwie. Na wiecach przyjmowało uchwały, stanowiące prawo. W praktyce decyzje były podejmowane pod wpływem królów lub Rady Starszych, czyli geruzji, która liczyła 30 członków (w tym dwóch królów). Do geruzji powoływano szanowanych obywateli, którzy mieli ukończone 60 lat. Geruzja miała wyłączne prawo inicjatywy ustawodawczej. Najważniejszymi urzędnikami byli eforowie, w liczbie pięciu, którzy pełnili urząd kolegialnie. Eforowie byli wybierani spośród wszystkich obywateli polis i mogli kontrolować nawet samych królów.
Społeczeństwo spartańskie podzielone było na trzy fyle: Hylleis, Dymanes oraz Pamphyloi, które wedle wszelkiego prawdopodobieństwa dzieliły się na fratrie.
Spartanie samych siebie nazywali homoioi – równi, jednakowi. Rodowici Spartanie (Spartiaci) – pełnoprawni obywatele, którzy stanowili mniejszość ludności państwa (u szczytu potęgi, ok. 400 r. p.n.e., było ich 25 tysięcy wobec pół miliona niewolników[potrzebny przypis]), zajmowali się w znacznej części szkoleniem wojskowym i przygotowaniem do prowadzenia wojen. Od siódmego roku życia spartańskich chłopców poddawano rygorystycznym ćwiczeniom fizycznym i wojskowym (agoge), które miały z nich uczynić wybornych wojowników (hoplitów). Spartanie nie mieszkali w swych posiadłościach ziemskich, lecz wiedli wspólnotowe życie w mieście Sparta, gdzie toczyło się życie polityczne oraz wojskowe. Istotnym elementem życia Spartiaty były wspólne posiłki – syssitia.
W wyniku wielkiej reformy rolnej (wprowadzenie przypisywane Likurgowi) ziemia należąca do Sparty została podzielona na 9 000 działek (kleroj). Następnie ziemię przekazywano Spartiatom wraz z przypisanymi do niej helotami, którzy zajmowali się uprawą roli jakkolwiek byli pozbawieni praw obywatelskich i osobiście poddani Spartiatom. W zamian razem z całą rodziną mieli być w stałym pogotowiu bojowym.
W wojnach perskich na początku V w. p.n.e. Sparta (miasto o pow. 300 ha i 8 tys. mieszkańców) była połączona sojuszem z Atenami (zob. Termopile). W połowie stulecia doszło jednak do konfliktu między tymi najsilniejszymi greckimi polis. Wojnę tę, zwaną peloponeską, wygrała Sparta, dzięki czemu zdobyła hegemonię w Helladzie. Zarówno Ateny jak i Sparta na przemian były opłacane przez Persję, która nie mogąc podbić Hellady, wpływała na jej losy za pomocą złota. Innym źródłem pieniędzy perskich było kupowanie przez królów perskich najemników greckich do swojej armii.
W wyniku wojny beockiej Sparta utraciła hegemonię na rzecz Teb w 371 p.n.e., po bitwie pod Leuktrami. W następnych latach znaczenie Sparty malało. Głównym powodem był spadek liczby obywateli w wyniku wojen, przez co Sparta nie mogła wystawić tak silnej armii jak dawniej. W 146 p.n.e., podobnie jak cała Grecja, weszła w skład imperium rzymskiego.
Państwem spartańskim zachwycała się oligarchia ateńska oraz filozofowie z Platonem na czele. Zachwycała ich prostota życia, jasność prawa oraz wysokie morale społeczeństwa mające swój wyraz w poświęceniu się całkowicie ideałowi wielkości Sparty. Do dziś jej historia jest klasycznym w swej oryginalności wycinkiem historii Hellady.
14 sierpnia 2018 o 11:29
Hammer of Hate – Sparta
Gorące wrota
Wąwóz odwagi
Tam stoją oni
Synowie Sparty
Czekają na bestie
Zastępy wroga
Iskra nienawiści
W ich dumnych oczach
Śmierć na polu walki
W obronie kraju
To największa chwała
Jaką znają
Głos dumnych kobiet
W ich sercach grzmi
Wróć ze mną z tarczą
Lub na tarczy
ref:
Falanga braterstwa
Równy szereg
Jeden cel
Synowie męstwa
Do końca razem
300 herosów
Broniących Europy
Uśmierca niezliczone
Azjatyckie hordy
Tak żyje
Tak umiera
Aryjski zwycięzca
Wieczni bohaterowie
Żyją w naszych sercach
https://www.youtube.com/watch?v=s1S6jTIr1OM
ref:
Falanga braterstwa
Równy szereg
Jeden cel
Synowie męstwa
Do końca razem
14 sierpnia 2018 o 19:22
Częściowo z innej beczki, jak to jest z etnicznością Greków? Słyszałem opinie, że starożytni Grecy, a współcześni etnicznie to inne społeczeństwa, że współcześni Grecy w większości są pochodzenia innych ludów, lub są mocno zmieszani i antropologicznie nie są tacy sami, jak ci w starożytności, z drugiej strony niektórzy uważają, że jest to nieprawda i pokazują dowody w postaci rzeźb, fresków z porównaniem ze współczesnymi twarzami. Kto ma rację? Czy wpływy obcych np. Turków, lub ewentualnych niewolników afrykańskich i bliskowschodnich zmienił charakter etniczny Greków? Są też tacy co za mocno zmieszanych z Turkami uznają Bułgarów, Albańczyków, a nawet Serbów (na różnych stronach, często chorwackich i bośniackich nacjonalistów podaje się, że mają 49% genów tureckich, ale ja to uznaję za bzdurę, którą najnowsze badania obaliły). Napisałem ten post, bo ta tematyka jest dla mnie ciekawa
14 sierpnia 2018 o 22:40
To jest bardzo ciekawa kwestia, która mnie również intryguje od pewnego czasu. Przede wszystkim uważam, że do zagadnienia trzeba podejść badawczo, nie ideologicznie, nie przez pryzmat ani białej supremacji, ani przez lewackie i postoświeceniowe („tabula rasa”) lekceważenie genetyki. Na pewno faktem niezaprzeczalnym jest, że przez setki lat aż do 19 wieku Grecy bardzo mocno mieszali się z Turkami. Przychodzi mi na myśl jeszcze mit obecny wśród rosyjskich ns, jakoby byli potomkami Wikingów, często pada stwierdzenie „Ruś Wikingów”, owszem można i tam upatrywać początkó państwowości, ale nie można zapominać o ogromnych zmianach jakie do współczesnych czasów uczyniły najazd mongolski i inna ekspansja ludów azjatyckich czemu aż do 20 wieku sprzyjał rozrost granic państwa, w końcu największe państwo świata.
14 sierpnia 2018 o 23:02
Albańczyków często wśród białych nacjonalistów się dyskredytuje, ale ze względu na stereotypy i wyznanie, które jednak nijak ma się do etnicznośći, patrz przykład muzułmańscy Indonezyjczycy, chrześcijańscy Filipińczycy. Wśród narodów jest wiele uprzedzeń i niechęci. Chorwaci żeby być w opozycji do Serbów często podkreślają swoje gotyckie pochodzenie, a prawosławni zawsze trzymają się razem, wspólne stanowiska Greków, Serbów, Rosjan na wiele kwestii historycznych.
15 sierpnia 2018 o 20:40
Co do Albańczyków rzeczywiście jest to racja, tak po prawdzie wszystkie zdjęcia jakie ich widziałem wskazywały na ich europejskie pochodzenie, na stormfroncie nieprzychylni im (wśród nich bardzo inicjatywni są Serbowie) zamieszczali zdjęcia Albańczyków, gdzie zdaniem użytkowników były one dowodem na to, że oni są „ciapaci”, a w rzeczywistości po prostu można ich uznać za typ śródziemnomorski lub dynarski, który można spotkać w całej Europie południowej, a nawet środkowej (w tym Niemcy), wschodniej i też Irlandii. Ci co wyglądali ewidentnie pozaeuropejsko to prawdopodobnie mogli być Aszkali będący Cyganami albańskimi, którzy przyjęli język, tożsamość i kulturę albańską. Wielu białych/europejskich nacjonalistów sceptycznie jest do Albańczyków nastawiona ze względu na ich religię islamską, co jest powierzchowne (Bośniacy, którzy według badaczy są najbardziej nordyccy antropologicznie i genetycznie na Bałkanach są muzułmanami), również kolejnym powodem jest czas lat 90′ – Albańczycy ewidentnie paskudną rolę odegrali w wojnie w Kosowie, z drugiej strony podczas IIWŚ odegrali kluczową rolę we włoskim faszyzmie, mieli swoje jednostki u boku Niemców w walce z komunistami na Bałkanach – Waffen SS Skanderberg i Legion Kosowski (z drugiej strony niestety te formacje „wsławiły się” czystkami etnicznymi na Serbach. Chorwaci żeby odróżnić się od Serbów swoje pochodzenie widzieli u ludów germańskich, głównie Gotów, Ilirów, a nawet Irańczyków (w tym Scytów i Sarmatów) – wskazują na dowody archeologiczne na temat istnienia ludu Horoathos w Iranie lub Afganistanie
15 sierpnia 2018 o 20:45
Z drugiej strony jednak brakuje w Albanii pro-białych ugrupowań na scenie politycznej i społecznej, o scenie muzycznej też nie słyszałem, poza dwoma zespołami NSBM (ja jednak jestem krytycznie nastawiony do tego nurtu ze względu na antychrześcijaństwo ocierające się o satanizm).
15 sierpnia 2018 o 22:33
Ogółem ciekawe Yark’u jak to się stało, że wśród wielu ludzi „z klimatu” przyjęło się, że idealny wzór Aryjczyka (a więc Indoeuropejczyka) to typ północnonordycki, a przecież ich geny są najmniej recesywne, wysoki wskaźnik zachorowań na depresje (dochodzi możę też kwestia pogody), bardzo liczny zespół Aspergera.
15 sierpnia 2018 o 23:44
Ogółem Aryjczycy to nie jest synonim do typu nordyckiego, termin ten oznacza po prostu „etnicznych” Indoeuropejczyków niezależnie od typu antropologicznego, czyli wszystkie rdzenne ludy Europy (w tym te niemówiące językami indoeuropejskimi, ale ewidentnie mające pochodzenie indoeuropejskie) + Indo-Irańczycy, czyli ludy irańskie oraz wyższe kasty w północnych Indiach wyznające hinduizm (na islam nawracały się głównie niższe kasty będące drawidyjskiego pochodzenia). Co do Europy, Aryjczykami również są Baskowie, Węgrzy, jak i ludy fińskie (Finowie, Estończycy etc.), bo w przypadku tych dwóch pierwszych mamy do czynienia z wchłonięciem większości indoeuropejskiej, która przyjęła ich język (warstwa panująca na Węgrzech wchłonęła większość słowiańską, a Celtowie Iberyjscy mający przewagę nad Baskami przyjęli jakimś cudem ich kulturę), co do ludów fińskich mamy do czynienia z wpływem Skandynawów, Niemców i Słowian
23 maja 2020 o 23:33
Tu najlepsza odpowiedź na cuck-pitalistyczne brednie Konecznego, że edukacja nie powinna być państwowa