Alfred Łaszowski: Nacjonalizm i Kościół wojujący

Każdy system pojęć obowiązuje swych wyznawców w całości, dopiero wówczas, kiedy potrafią wykluczyć kierunki przeciwne. Sytuacja katolika w życiu politycznym jest dziś niezmiernie trudna. Jeśli chce walczyć skutecznie, musi często używać broni nieprzyjaciół, oni bowiem narzucają metodę reakcji bezpośredniej. Jesteśmy zmuszeni przyjąć taką walkę, jaka została nam wypowiedziana. Konflikt pogłębia się, zaostrza i trwa, przechodzi w stan chroniczny, budzi niepokój, wywołuje troskę. Sumienie przypomina zasadę miłości chrześcijańskiej. Ewangelia uczy przebaczenia win. Gdybyśmy chcieli wyciągnąć z tych przesłanek konsekwencje natury praktycznej, wrogowie Kościoła i Wiary dokonaliby dzieła zniszczenia. Żadne tłumaczenia i perswazje nie są w stanie odwrócić impetu wojującego bezbożnictwa w Polsce. Tu trzeba środków gwałtownych.

Katolik zająć musi postawę agresywną w przeciwnym razie czeka nas klęska cywilizacji chrześcijańskiej, zarzewie czerwonego wschodu. Trzeba kochać Boga więcej aniżeli ludzi, którzy z nim wojują. W obliczu narastającego barbarzyństwa nie możemy pozostać bezsilni i sentymentalni. Siła użyta w obronie ideału metafizycznego nie przeczy zasadom Wiary, przeciwnie umacnia je. Baczmy pilnie, aby miłosierdzie okazywane komunizującym żydom nie przyczyniło się do zwielokrotnienia ich aktywności Podważającej byt Narodu i Państwa.

W tej chwili nie może być miejsca na żaden liberalizm. Inteligencja judeo-radykalna próbuje wygrywać hasło „miłuj bliźniego” w tym celu, aby uśpić naszą czujność w obliczu nieprzyjaciół Kościoła. Chodzi o złagodzenie i zatamowanie instynktów samozachowawczych. Piętnuję ten objaw dywersji marksowskiej gdyż wiem, że idzie on po linii ostatnich dyrektyw Kominternu, które brzmią: „Należy uśmierzyć energię żywiołów katolickich przez częste i systematyczne przypominanie haseł Miłości i Przebaczenia win. Prasa lewicowa powinna wykazać, że między ideałami współczesnego chrześcijaństwa i ruchem narodowym zachodzi antynomia zasadnicza. Złamanie reakcji szalejącej w Polsce będzie kwestią kilku miesięcy ożywionej pracy, trzeba tylko oddzielić katolików i nacjonalistów, wywołać rozłam na tle religijnym”…

Młodzież katolicka nie może pójść na lep obłudnego humanitaryzmu. Każda próba sparaliżowania naszej żywiołowej aktywności spotka się z niepowodzeniem, zdołaliśmy już bowiem przeniknąć zamiar i intencję wroga (swoją drogą panowie z Kominternu mogliby swoich instrukcji udzielać w sposób bardziej dyskretny i lepiej zakonspirowany). Prymitywizm idzie tu o lepsze z naiwnością pachołków stalinowskich. Należy wyrazić ubolewanie że nawet pisma socjalistyczne w rodzaju „Robotnika” wysługują się Sowietom przez ciągłe akcentowanie rzekomych sprzeczności między zasadami katolicyzmu, a Ruchem Narodowym w Polsce.

Te wszystkie „szlachetne oburzenia” szlochy i grymasy nie odniosą żadnego rezultatu. Ludzi kupczących prawdami Ewangelii przepędzimy ze świątyń powrozem ognistym. Kramy ich zostaną zrównane z ziemią. Stan ostrego pogotowia trwa dalej i rośnie z dnia na dzień.

Alfred Łaszowski

Pismo Narodowo-Radykalne „Falanga”, 1938.