Złote lata 90-te: Wspomnienia byłego skinheada z tamtych dni

Współcześni niewolnicy smartfonów mogą swoim oponentom politycznym lub ideowym „nawrzucać” na jakimś portalu społecznościowym. W latach 90-tych XX wieku odbywało się to na ulicach. Skinheadzi walczyli z punkowcami, nacjonaliści z antyfaszystami i lewakami. Jeden z ówczesnych skinów – później skończył studia filozoficzne, związany z organizacjami narodowymi, w rozmowie z portalem Vice powiedział m.in.:

Jakie zauważasz największe subkulturowe różnice między latami dziewięćdziesiątymi a rokiem 2014?
Moim zdaniem stało się coś złego. Nie ma wartości, które można by nazwać wyższymi. Takie, o które nastolatkowie w latach dziewięćdziesiątych walczyli – i, co więcej, mieli oponentów do tej walki. Teraz wszystko znikło na rzecz konsumpcji. W tamtych czasach każdy musiał jakoś podpisywać się pod pewnymi wartościami i identyfikować się z nimi. Dzisiaj o czymś takim nie ma mowy. Bunt, jeśli w ogóle można o nim dziś mówić, kieruję się w stronę – w cudzysłowie – stereotypów seksualnych, gdzie młodzież kontestuje wyłącznie role płciowe. Nastolatkowie zarówno nie buntują się przed niczym, jak i niczego nie afirmują. Są powierzchowni i wyzuci z głębszych przemyśleń.

Muzyka była dla was ważna?
Mogę odpowiadać tylko ze swojej perspektywy. Dla mnie muzyka nie była aż tak istotna – ważniejsza była warstwa tekstowa, która niosła treści ideologiczne. Sama muzyka natomiast nie różniła się specjalnie od typowego punka.

Jesteś w stanie powiedzieć, że stałeś się innym człowiekiem?
Cały czas słucham tych samych płyt, jestem łysy i noszę podobne ciuchy, więc w pewnym stopniu jestem taki jak dawniej. Na przeszłość patrzę z uśmiechem i ciepłym sentymentem. Wiele razy zastanawiałem się, jaki bym był gdyby nie stare czasy. Nie do końca potrafię odpowiedzieć na to pytanie, bo nie przeżyłem żadnej alternatywnej rzeczywistości. Niczego nie żałuję, mam dużo wspomnień.

Co myślisz patrząc dzisiaj na młodych skinów?
Nie widuję ich za bardzo, nie wiem czy coś takiego w ogóle istnieje. Mieszkam w stutysięcznym mieście, może na przestrzeni kraju wygląda to inaczej. Chętnie bym porozmawiał z takimi młodymi skinami. Wśród młodzieży można teraz zauważyć modę na patriotyzm, ale to nie do końca idzie w parze ze świadomością historyczną. Ta moda została sztucznie wywołana przez składy hip-hopowe, które wykończyły się w narracji stricte ulicznej i musiały sięgnąć po coś nowego. Pojawiła się nisza – możemy być dumni, waleczni, bohaterscy – to sprawny komercyjny zabieg.

Jak w tym wszystkim znalazłeś miejsce dla katolicyzmu? Czujesz się czasami jak nawrócony grzesznik?
To bardzo trudna kwestia, nie do końca jestem w stanie nawet to wytłumaczyć. Uważam, że rzeczywistość religijna i rzeczywistość woli zawsze ma ze sobą styczność. Roman Dmowski też ewoluował w stronę katolicyzmu – wystarczy poczytać „Kościół naród państwo”. Uważam, że nie można rozdzielić polskości i katolicyzmu i jako narodowiec po prostu szedłem w stronę religii. W pewnym momencie doszedłem do wniosku, że polskość jest jednak mimo wszystko wartością mniejszą niż katolicyzm. Dziś jestem regularnie praktykujący, staram się co niedzielę chodzić na Mszę świętą i regularnie się spowiadać. Nie uważam, żeby w starciu z moimi poglądami była to jakaś schizofrenia. Po prostu w tamtych czasach trzeba było się bić.

Czytaj całość: https://www.vice.com/pl/article/mvzmyq/opowiem-wam-jak-bylem-kiedys-skinem

Autor powyższych słów jest przykładem doskonalenia, tak niezbędnego w naszej walce. Subkulturowe kwestie zostają odstawione na bok, najważniejsza jest pogłębiona i doprecyzowana Idea.

Na podstawie: vice.com/nacjonalista.pl