Klaudia Grzesica: Etnos i Biała Europa – medialny rwetes oraz nasz cel

Stwierdzenie „Murzyn nie może być Polakiem” wywołało pospolite ruszenie znawców nacjonalizmu, faszyzmu oraz historii naszego kraju. Znaleziono argumenty w Piśmie Świętym o rzekomej  antykatolickiej wymowie hasła „Biała Europa”. Okazuje się, że reakcja tzw. narodowców szeroko pojętych oraz jeszcze szerszej prawicy na powyższe hasło ma charakter zmienny. Przed wyborami 2015 roku w ramach masowych demonstracji antyislamskich cała barwna reprezentacja chętnych do diet parlamentarnych wyprowadzała ludzi na ulice po hasłem obrony rasy białej.  Politycznie wypadało być obecnym, zrobić fotkę, a i pokrzyczeć na przedstawicieli ras odmiennych do białej. Internet aż huczał pokazując czarnoskórych niezasymilowanych „Europejczyków” w niekoniecznie pokojowych sytuacjach. Wiele wtedy padło słów o upadku cywilizacji łacińskiej, cywilizacji Starego Kontynentu i o niebezpiecznym zalewie jej przez, delikatnie mówiąc, obcych  kulturowo. W 2017 roku hasło to, w ocenie tego samego grona politycznego stało się rasistowskie. A z bogatego spichlerza, jakim jest nasza Ojczyzna, wyszli oburzeni mieszkańcy  Polski  charakteryzujący się  odmiennym do białego kolorem skóry. Rozpoczęła się wrzawa połączona z atakiem na nacjonalizm, faszyzm, separatyzm rasowy. Magiczne działanie psychomanipulacji wyłączyło zdrowy rozsądek, szczególnie, gdy pokazano konkretne przykłady jednostek zaangażowanych w życie społeczne naszego kraju o innych niż europejskie korzenie. Wygrzebano nawet czarnoskórego uczestnika walk w okupowanej Polsce. Oczywiście w przypadku, gdyby np. osoba czarnoskóra dokonałaby przestępstwa przeciwko mieniu i zdrowiu obywatela naszego kraju, jej pobratymcy mieszkający na polskiej ziemi nie zagościliby w sferze publicznej.

11 Listopada Polacy mieli czelność przypomnieć o odbudowaniu Białej Europy. Okazało się to tak niebezpieczne, że „światli obywatele” przy pomocy typowej dla siebie demagogii rzucili się na nacjonalizm, kojarząc go z niebezpiecznym terminem naród. Na potrzeby chwili pojawiła się pseudodefinicja odchodząca od etnicznego związku z przynależnością narodową na rzecz więzi emocjonalnej. Zgodnie tą koncepcją Naród, podobnie jak płeć, ma charakter uznaniowy, zależy od mojej woli. Zatem na potrzeby chwili mogę być określonej narodowości, bo tak czuję, mimo że genealogia wskazuje moje korzenie zupełnie w innym kierunku. Powyższe spojrzenie na naród jest wynikiem liberalnego relatywizmu i jest w opozycji  do zasad katolickiej Wiary, według której to Bóg wyznacza  nam korzenie. Wypieranie się ich jest sprzeczne z wolą Bożą. Osobiście posiadam korzenie w słowiańskiej, pierwotnie białej Polsce. Tu zostali osadzeni moi przodkowie, stąd pochodzi tradycja mojej rodziny. Zgodnie ze stanem faktycznym jestem obywatelką państwa polskiego narodowości polskiej. Wyjaśnienie powyższe służy ukazaniu różnic terminologicznych pomiędzy narodem a obywatelem. Naród jest pojęciem ścisłym, stanowi zbiór obiektywnych faktów a przynależność opiera się o przesłanki etniczne, historyczne. Szerszym pojęciem jest obywatel danego kraju. Obywatelem staje się jednostka na podstawie demograficznych/prawnych przesłanek przy zachowaniu niezależności narodowej. Nacjonalizm sprowadza się do racjonalnego postrzegania siebie w strukturze państwowej. Jestem narodowości polskiej i najważniejszy jest dla mnie interes narodowy. Interesem narodowym  jest kreowanie  w obrębie państwa życia społeczno-gospodarczego, w sposób dla narodu ekonomicznie, politycznie i duchowo korzystny, sprzyjający jego rozwojowi.

Powracając do hasła z 11 listopada dotyczącego Białej Europy i wywoływanych z nim skojarzeń. Obowiązkowo demoliberalne media zaczęły w umysłach nieszczęsnych, Bogu ducha winnych acz naiwnych patriotów, snuć kolejną wizje szalejącego faszyzmu, czasami zrównując go z hitleryzmem.  Zabawniejsi  fantaści poszukują ofiar Mussoliniego na ziemiach polskich. Jak wiemy to jest  zadanie niewykonalne. Włochy, podobnie jak Japonia, nie interesowały się naszym krajem w latach 1939-1945. Faszyzm i nacjonalizm mają zbieżne ideowe podejście do ducha narodowego. Z faszyzmu należy czerpać niezniszczalną siłę wartości duchowych, które czynią z nacjonalizmu potęgę zdolną przeciwstawić się syjonistycznemu imperializmowi. Połączenie nacjonalizmu z faszyzmem jest jedynie niebezpieczne dla wrogów i zdrajców Ojczyzny. Stąd środowiska polskojęzyczne tak wiją się wokół faszyzmu, budzącego w nich słuszne obawy. Wszak faszyzm obnaża i demaskuje antyludzki charakter ideologii liberalnej zagrażając jej pozycji.

Reasumując, dezinformacja opinii publicznej powinna zostać rozbita poprzez upowszechnianie założeń Trzeciej Pozycji. Działacze i sympatycy Narodowego Odrodzenia Polski  w przestrzeni publicznej powinni dbać o przepływ pełnych informacji dotyczących roli nacjonalizmu i faszyzmu w rozbijaniu syjonistycznego imperium oraz regeneracji dusz białych Europejczyków.

Klaudia Grzesica