Jacek Woroniecki (1878-1949), Sługa Boży. Teolog, filozof, dominikanin, nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Lubelskim (z teologii moralnej), rektor uczelni w latach 1922-1924, autor ponad 70 prac, wykładowca (z teologii moralnej i pedagogiki) w Collegium Angelicum w Rzymie (1929), w studium zakonnym we Lwowie (patrologia, ascetyka i historia Kościoła), rektor dominikańskiego Instytutu Filozoficzno-Teologicznego, kierownik studium dominikańskiego na Służewie, redaktor „Szkoły Chrystusowej”, kierownik studium dominikańskiego w Krakowie, założyciel zgromadzenia SS. Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi (za biogramem prof. G. Karolewicz). Ten wielki Polak wypowiedział się także na temat złego i dobrego nacjonalizmu:
Istnieje nacjonalizm liberalny – o podstawach nienawiści – mniej lub więcej ateistyczny i nieetyczny. Nie da się on pogodzić z etyką chrześcijańską i szkodliwym jest bardzo nie tylko dla pokoju świata, ale również dla moralnego rozkwitu życia narodowego ludów. Potępienie go przez Kościół nikogo by zadziwić nie mogło.
Istnieje również nacjonalizm chrześcijański, na podstawach miłości oparty. Jest on, niestety, za mało uwzględniany przez teologów i filozofów katolickich, przejętych zbyt wyłącznie zwalczaniem pierwszego. W środowiskach katolickich panują względem tego drugiego rodzaju nacjonalizmu pewne uprzedzenia, pochodzące od wpływu, któremu środowiska owe uległy ze strony indywidualizmu i współczesnego sentymentalizmu.
Ojciec Jacek Woroniecki określany bywa najwybitniejszym tomistą XX wieku. Od 2004 roku trwa jego proces beatyfikacyjny.
Na podstawie: nacjonalista.pl/”Nacjonalizm a katolicyzm”
2 lipca 2020 o 11:50
Adam Woroniecki urodził się 21 grudnia 1878 r. w Lublinie. Był drugim z kolei potomkiem licznej rodziny. Lata dzieciństwa spędził koło Chełma, wzrastając w pobożności. W trakcie nauki w gimnazjum w Warszawie odkrył w sobie zainteresowania zarówno do nauk przyrodniczych, jak i humanistycznych. W 1898 r. zdobył świadectwo dojrzałości i zgłosił się na ochotnika do gwardii huzarów w Warszawie. Po ukończeniu szkoły wojskowej (ze stopniem chorążego kawalerii), zrezygnował z dalszej służby i oddał się dalszej nauce. Udał się do Fryburga, aby studiować najpierw nauki przyrodnicze (uzyskał licencjat), a następnie filozofię i teologię. Zmiana ta dokonała się m.in. dzięki znajomości z o. Honoratem Koźmińskim, który szybko stał się duchowym opiekunem Woronieckiego. W 1902 r. Woroniecki zdobył licencjat z nauk przyrodniczych, a trzy lata później – z teologii.
W tym samym roku wstąpił do seminarium w Lublinie, tam też otrzymał święcenia kapłańskie. Kontynuował studia we Fryburgu i ostatecznie uzyskał na nich tytuł doktora teologii.
W 1911 r. wstąpił do dominikanów w Fiesole koło Florencji, otrzymując zakonne imię Jacek. Najpierw przebywał w klasztorach we Włoszech, a następnie w Krakowie i Fryburgu, gdzie był wykładowcą teologii. W 1919 r. trafił do Lublina, gdzie pomagał w organizacji i powstaniu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Został powołany na katedrę teologii moralnej. W latach 1922-1924 był rektorem KUL; w tym czasie troszczył się o rozwój nowej uczelni, rozbudowywał jej gmach. Przyczynił się także do powstania Towarzystwa Przyjaciół KUL-u.
W 1926 r. Woroniecki przeniósł się do Lwowa, gdzie wykładał historię Kościoła i homiletykę. Po trzech latach powołano go na profesora teologii moralnej i pedagogiki na uniwersytecie Angelicum w Rzymie. Otrzymał tam tytuł Magister in sacra theologia, najwyższy tytuł naukowy w Zakonie Dominikańskim. W tym czasie założył Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi (1932), którego celem miała być ewangelizacja Rosji, opanowanej przez ateistyczną ideologię komunistyczną. Z powodu złego stanu zdrowia po 4 latach (w 1933 r.) Woroniecki musiał wrócić do Lwowa.
Przyczynił się do powstania Studium Generalnego dominikanów w Warszawie, a następnie w 1937 został jego rektorem. Z powodu wybuchu wojny musiał opuścić Warszawę i osiedlić się w Krakowie. Podczas okupacji niemieckiej działał społecznie, głosząc wykłady dla inteligencji (w latach 1939-1941). Od 1942 r. stopniowo wycofywał się z życia społecznego – doskwierało mu coraz słabsze zdrowie. Poświęcił całkowicie pracy pisarskiej. Zmarł na skutek ciężkiego ataku serca 18 maja 1949 r. Jego ciało złożono w grobowcu dominikańskim na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
7 grudnia 2004 roku w Krakowie rozpoczął się proces beatyfikacyjny o. Woronieckiego.
Ojciec Jacek Woroniecki pozostawił ponad 200 tytułów wydanych drukiem oraz ponad 60 rękopisów. Do najważniejszych dzieł o. Jacka należy Katolicka etyka wychowawcza oraz Pełnia modlitwy. Studium teologiczne dla inteligencji.