In Memoriam: Muammar Kaddafi – patriota i antysyjonista

20 października 2011 roku islamiści finansowani przez siły globalistyczne zamordowali pułkownika Muammara Kaddafiego, arabskiego nacjonalistę, libijskiego patriotę i antysyjonistę. Upadek Kaddafiego, który jako przywódca i człowiek miał wiele wad, oznaczał także istotne zahamowanie procesów integracyjnych w Afryce oraz projektów modernizacyjnych, których powodzenie było najlepszym sposobem na  powstrzymanie zjawiska masowej imigracji dotykającego właśnie Stary Kontynent. Lekcja Iraku, gdzie populacja chrześcijan została zdziesiątkowana, niczego nie nauczyła europejskich użytecznych idiotów. „Wyzwolenie” Libii wywołało chaos i rzeź lokalnych wyznawców Chrystusa. Derek Holland, twórca koncepcji Politycznego Żołnierza, na łamach magazynu „Szczerbiec” pisał o wojnie przeciwko Libii jako nielegalnej, niesprawiedliwej i morderczej. Miał rację. My zaś musimy pamiętać twarze tych, którzy ją w Polsce popierali.

W swoim testamencie napisał m.in.:

Libijczycy powinni szanować swoją odrębność, osiągnięcia, historię i własnych przodków oraz bohaterów. Libijczycy nie powinni zaprzepaścić ofiary swoich wolnych, najlepszych synów.Niech wszyscy wolni ludzie na świecie wiedzą, że nie ugięliśmy się i nie sprzedaliśmy własnej sprawy w zamian za obietnice osobistego bezpieczeństwa i stabilnego życia. Mieliśmy wiele ofert w tej sprawie, ale zdecydowaliśmy się walczyć, aby pokazać, co to obowiązek i honor. Nawet, jeśli nie zwyciężymy natychmiast, damy lekcję przyszłym pokoleniom, że wybór obrony narodu jest zaszczytem i zaprzedanie go jest największą zdradą, która historia będzie pamiętać na wielki, mimo że inni będą próbowali mówić wam co innego.

W swoim ostatnim publicznym przemówieniu powiedział m.in.:

Przez 40 lat lub dłużej robiłem wszystko, by zapewnić ludziom domy, szpitale, szkoły. Kiedy byli głodni — karmiłem ich. W Bengazi zamieniłem nawet pustynię w pola uprawne, stając przeciwko atakom Ronalda Reagana, który zabił moją adoptowaną córkę, kiedy próbował zabić mnie. Pomagałem później moim braciom i siostrom z Afryki, finansując Unię Afrykańską.

Zrobiłem wszystko, co mogłem, by pomóc ludziom zrozumieć ideę prawdziwej demokracji, w której komitety ludowe prowadziły nasz kraj. Stale jednak było to za mało, jak niektórzy mówili, nawet ludzie, którzy posiadali dziesięciopokojowe mieszkania, nowe ciuchy i meble, nigdy nie byli usatysfakcjonowani, i w swojej chciwości chcieli więcej. Oni to powiedzieli Amerykanom i innym, że potrzebują „demokracji” i „wolności”, nigdy nie zdając sobie sprawy z tego, że proszą o morderczy system, w którym wielcy pożerają małych. Byli oczarowani amerykańskim hasłami, nie zdając sobie sprawy, że w Ameryce nie ma darmowych lekarstw, szpitali, mieszkań, edukacji czy żywności, a jedyne darmowe rzeczy to te, które uda się wyżebrać na ulicy lub miska zupy wystana w długiej kolejce.

Nie liczyło się to, co zrobiłem – dla niektórych to zawsze było mało. Dla innych jednak byłem synem Gamala Abdela Nassera, jedynego prawdziwego Araba i przywódcy muzułmańskiego, jakiego mieliśmy od Saladyna, który Kanał Sueski proklamował własnością swojego ludu, tak jak i ja, idąc jego śladami, proklamowałem Libię własnością mojego ludu, starając się uczynić mój lud wolnym od dominacji kolonialnej — od tych złodziei, którzy chcieli nas grabić.

Fakty dotyczące Libii Kaddafiego:

• Nie było rachunków za prąd, który był darmowy dla wszystkich mieszkańców.
• Udzielanie pożyczek nie było biznesem, libijskie banki były własnością państwa i udzielały pożyczek nieoprocentowanych
• Jeśli Libijczyk po obronie dyplomu nie był w stanie znaleźć zatrudnienia, państwo wypłacało mu przeciętną pensję w zawodzie danej osoby, do czasu znalezienia zatrudnienia.
• Libijczycy, którzy chcieli zająć się uprawą roli, otrzymywali ziemię, dom, sprzęt, nasiona oraz żywy inwentarz na rozpoczęcie działalności
• Kaddafi zrealizował największy na świecie projekt irygacyjny, zwany Wielką Sztuczną Rzeką, składający się z sieci rurociągów oraz studni; dostarczający wodę pitną z podziemnych warstw wodonośnych na Saharze do miast na wybrzeżu kraju. Wielka Sztuczna Rzeka jest uważana za największą na świecie podziemną sieć rurociągów i największy projekt inżynieryjny, jaki kiedykolwiek został zrealizowany. Składa się na nią 1300 studni o głębokości od 80 do 400 metrów, które dostarczają dziennie łącznie ok. 3 milionów m³ wody pitnej do Trypolisu, Bengazi, Syrty i innych miast Libii. Mu’ammar al-Kaddafi określił projekt mianem ósmego cudu świata.
• Prawo do mieszkania w Libii uznawane było za prawo człowieka. W Zielonej Książeczce autorstwa Kaddafiego pisał on: „Mieszkanie jest podstawową potrzebą jednostki i rodziny, wobec tego nie może ono stanowić cudzej własności”.
• Wszyscy nowożeńcy otrzymywali od rządu 60 tys. dinarów (50 tys. dol.) na zakup swego pierwszego mieszkania i stworzenie rodziny.
• Matka, która urodziła dziecko otrzymywała 5 tys. dol.
• Rząd dofinansowywał 50% ceny zakupu samochodu.
• Cena benzyny: 0,14 dol./litr
• Edukacja i służba zdrowia były bezpłatne
• Jeśli dany zabieg nie mógł być zrealizowany w Libii, rząd finansował koszty zagraniczne, włącznie z podróżą i pobytem.
• 25% Libijczyków posiadało wykształcenie wyższe. Przed panowaniem Kaddafiego jedynie 25% potrafiło czytać i pisać (dziś 87%).
• Libia nie miała żadnych zagranicznych długów, posiadała natomiast rezerwy w wysokości 150 mld dol.