Zbigniew Lignarski: To jest nasza Rewolucja!

W ciągu ostatnich tygodni ruch narodowo rewolucyjny zyskał nowych męczenników – w całej nacjonalistycznej Europie pochylono głowy nad tragicznymi wiadomościami z Aten, gdzie dwóch działaczy Złotego Świtu zginęło od kul zamachowców. Śmierć Giorgiosa i Manolisa, podobnie jak zawsze wtedy, gdy jedni z nas składali swe życie na ołtarzu Idei, zdaje się najdobitniej świadczyć o tym, co stanowi istotę rewolucyjnego nacjonalizmu, a więc o pełnej bezkompromisowości oraz poświęceniu. Że nie są to jedynie utarte slogany, mówi nam długi szereg nazwisk tych, którzy przedwcześnie odeszli, do końca jednak trwając w tym, co stało się motorem napędowym ich działań. Włoskie ulice „lat ołowiu”, birmańska dżungla, chorwacka wojna o niepodległość – wszędzie tam, gdzie rozlała się krew bojowników Narodowej Rewolucji, słychać wołanie do świadomości żyjących aktywistów nacjonalistycznych. Krzyk ofiar musi być wzmocniony głosem tych, na których dziś spoczywa obowiązek szerzenia Idei. Na każdym kroku i bez ustanku trzeba przypominać wszystkim dookoła, czym naprawdę jest radykalny nacjonalizm, i w imię czego tak wielu działaczy narodowo rewolucyjnych zapłaciło najwyższą cenę.

Czym narodowy radykalizm jest, a czym absolutnie być nie może, zapisano już wiele stron papieru – wystarczy dobrze poszukać. Pamięć ludzka często bywa jednak ulotna, a ułomność tę wzmacnia powszechne uleganie sugestiom czy panującym obecnie „modom”, co w wielu przypadkach staje się zjawiskiem w pełni akceptowanym, lub co najmniej bagatelizowanym. Próby dopasowania myśli narodowo radykalnej, więc i rewolucyjnej do „prawicowości”, zabiegi mające na celu pogodzić solidarystyczne koncepcje gospodarczo-społeczne radykalnego nacjonalizmu z koszmarkiem noszącym nazwę „konserwatywnego liberalizmu” na pewno śmieszą, lecz z drugiej strony powinny budzić również uzasadniony niepokój i zdecydowany sprzeciw. To właśnie „unowocześnianie” narodowego radykalizmu prowadzi do powstawania ideologicznych herezji, z radością podchwytywanych i rozpowszechnianych. Jako przykład może posłużyć powtarzany bezmyślnie od dawna mit o „wolnorynkowym” ONR-ABC. Bujda na resorach, jednak jej żywotność i popularność jest wręcz zadziwiająca, a także niebezpieczna dla poznania i właściwego zrozumienia myśli narodowo radykalnej, gdyż pada na podatny grunt, skąd trudno ją później wykorzenić. To, co później występuje pod nazwą narodowego radykalizmu, często nawet koło niego nie stało, i nie zmienią tego ani buńczuczne wypowiedzi, bijąca po oczach „radykalna” symbolika, ani też „rewolucyjna” walka z budynkami i samochodami. Owoce takiego właśnie pojmowania idei narodowo radykalnej będą niestety zbierane jeszcze długo. Skoro zaniedbania w tak pierwszorzędnej sprawie jak pojęcie istoty narodowej i rewolucyjnej walki sięgają wielu lat wstecz, to trudno oczekiwać, by nagle, z dnia na dzień, ulice naszych miast zaroiły się od w pełni ukształtowanych i świadomych aktywistów. Nawet przy oszałamiających sukcesach frekwencyjnych kolejnych demonstracji.

Działalność nacjonalistyczna to wojna, a nie zabawa w wojnę. To rewolucja, nie zaś niezobowiązujący klub hobbystyczny, odskocznia od codzienności, dzięki której można poczuć choć namiastkę buntu. Giorgios i Manolis rozumieli to doskonale, podobnie jak tylu innych męczenników narodowo rewolucyjnej Sprawy. Umierając, nie ginęli ani za enigmatyczną „prawicę”, ani za wolny rynek, ani za „pragmatyczne” układy. Ponieśli śmierć dokładnie za te wartości, które od lat głoszą środowiska trzeciopozycyjne. Dwóch greckich towarzyszy, podobnie jak wielu przed nimi, oddali życie, wierząc w zwycięstwo rewolucji Narodowej, Społecznej, Europejskiej. Zapominanie o tym, bądź próby jakiegokolwiek przeinaczania faktów to zwykłe lekceważenie i umniejszanie ich ofiary. Hołd im złożony w czasie ostatnich niepodległościowych demonstracji jest zarazem pamięcią o rzeczywistych celach oraz istocie narodowo rewolucyjnej walki. Cześć dla Dwójki z Aten jest także wyrazem dążności do kontynuowania wspólnego dzieła, do walki na śmierć i życie. Za Europę Wolnych Ojczyzn, przeciw wszystkim nieprzyjaciołom Wolności. Walki aż do końca – ich końca.