Anders Dryński: Wyższa konieczność

Włącz telewizor. Portal informacyjny. „Matka skatowała noworodka”, „ojciec pobił niemowlę w szpitalu”, „pedofil oglądał dzieci na basenie”, „pijany mąż zasztyletował żonę”… Można mnożyć podobne nagłówki, bo zawsze jest ich wiele. Zbyt wiele. W ostatnich miesiącach wszyscy śledzimy sprawę Katarzyny W., ostatni tydzień lipca upłynął pod znakiem końcówki jej procesu, oraz doniesień z Wielkiej Brytanii, gdzie to para polskich narkomanów zamordowała w wyjątkowo okrutny sposób małego chłopca. To wiemy z telewizji, gazet. Ale, czy trzeba faktycznie szukać tak daleko? W miejscy w którym dorastałem nie było roku, w którym nie byłoby pobić ze skutkiem śmiertelnym w rodzinach. Na Waszych osiedlach dzieje się to samo. Ostatnio usłyszałem historię o starym pedofilu, który kilka lat temu przychodził na jeden z warszawskich basenów, by bezceremonialnie przyglądać się kąpiącym się w brodziku dzieciom. Takich ludzi jest mnóstwo.

Mordercy, dzieciobójcy, pedofile – oni wszyscy, jeżeli zostaną ujęci, usłyszą jakiś wyrok. Pytanie tylko, czy będą to wyroki sprawiedliwe? Nie. Będą to orzeczenia, które z prawdziwą sprawiedliwością nie mają nic wspólnego. Kilka, kilkanaście lat więzienia, ewentualnie dożywocie. Czy to proporcjonalne kary do wymiaru zbrodni, które popełniają ci ludzie? Czy więzienie dla zbrodniarza jest w stanie złagodzić ból matki, która musiała pochować syna? Albo, czy możemy powiedzieć, że żyjemy w państwie które ma godność, jeżeli przy procesie dzieciobójczyni pojawiają się „okoliczności łagodzące”? Nie. Ci ludzie nie zasługują na więzienie, z jadłospisem ustalanym przez dietetyka, spacerniakiem, czy widzeniami. Zasługują jedynie na śmierć.

Przykład toczącego się obecnie procesu Katarzyny W. jest doskonałą ilustracją, jak chory jest system prawny w Polsce. Jej wina jest niepodważalna – nie ma chyba osoby, która wierzyłaby, że to nie tak było, że ta „biedna kobieta” powiedziała chociaż słowo prawdy. Jest wyjątkowo zwyrodniałą dzieciobójczynią, a jaka grozi jej kara? Tak samo niewystarczająca, jak w przypadku innych podobnych spraw, których ostatnio jest tak wiele, że trudno być na bieżąco. Katarzyna W. popełnionym czynem zasłużyła sobie nie tylko na śmierć, ale wręcz na publiczną egzekucję. Nic takiego się nie stanie – zostanie odeskortowana do więzienia, lub zakładu psychiatrycznego i za nasze pieniądze będzie sobie egzystować, dopóki nie wyjdzie. A wyjdzie. W człowieku posiadającym kręgosłup moralny gotuje się krew, gdy widzi, że na ten temat w ogóle jest jakaś debata. Tu nie ma o czym rozmawiać. Podobnie w przypadku pedofilii czy morderstw z premedytacją. Jedyną sprawiedliwością jest szafot.

Jaki to ma związek z nacjonalizmem, ze sprawami, o których tu rozmawiamy? Otóż, brak przewidzianej w kodeksie karnym kary śmierci jest dowodem na trzy zjawiska, z jakimi każdy z nas ma do czynienia na co dzień. Po pierwsze, pojęcie sprawiedliwości w społeczeństwach europejskich, a w tym i polskim, uległo zaburzeniu na skutek wprowadzenia tzw. „praw człowieka”. Po drugie, Naród nie posiada narzędzi, by legalnie eliminować ze swego organizmu elementy szkodliwe dla moralności i cywilizacji. Dzieciobójcy czy pedofile są realnym zagrożeniem dla cywilizacji, którą stworzyli nasi przodkowie, ponieważ niemożność wyegzekwowania na nich sprawiedliwości jest sprzeczna z założeniami kultury europejskiej. Prawa człowieka to relatywnie nowy wynalazek, przed którym były tysiące lat silniejszej Europy. Po trzecie wreszcie, nie karząc śmiercią dajemy dowód słabości. Nie ma tu miejsca na miłosierdzie, zupełnie zresztą niezasłużone.

Ponowna legalizacja kary śmierci musi znajdować się w programie nacjonalistycznych inicjatyw politycznych. Nie da się zbudować państwa narodowego na fundamentach zepsutego, chorego prawa, które jedynie imituje sprawiedliwość. Ponadto, w kolektywnej psyche Narodu musi pojawić się szacunek dla władzy sądowniczej, która ma możliwość odebrania życia, oraz strach przed taką karą. Egzekucje na zbrodniarzach dawałby również jasny przekaz innym graczom na arenie międzynarodowej: Polacy nie bawią się w półśrodki.

Brak funkcjonującej kary śmierci jest w istocie jedynie wierzchołkiem góry lodowej, o jaką rozbiła się Rzeczpospolita. Fakt, że nie potrafimy mścić się na wrogach (a mordercy, dzieciobójcy, pedofile, dilerzy i inni tacy są w istocie wrogami Narodu) pokazuje, jak bardzo słabi moralnie staliśmy się w ubiegłym stuleciu. Nie tylko nie mamy już odwagi rozliczać przestępców sprawiedliwie, ale zmiękliśmy do tego stopnia, że teraz każdego dnia zbieramy tego zgniłe owoce. Rządzą nami nieudacznicy, bo pozwoliliśmy im na to. Mamy dyskusje o związkach homoseksualnych, obcokrajowców w Sejmie, lobby izraelskie i gejowskie, ponieważ właśnie w słabości sami na to zezwoliliśmy. Ba, sami wybraliśmy sobie taką władzę. Gdyby kręgosłup moralny Polaków był nadal w porządku, nie byłoby jałowych debat o wydumanych problemach, ani przyzwolenia społecznego na dewiacje w życiu codziennym. Wszechogarniającą znieczulicą Rzeczpospolita stoi.

Kara śmierci, wobec powyższego, powinna być tematem naszych – jako nacjonalistów – żywych zainteresowań i działań. Niesie ona ze sobą odpowiednią dawkę wartości szokującej, by wzbudzić reakcję wśród uśpionych mas. Wystarczy wyobrazić sobie sytuację, w której ulubiona stacja informacyjna zamiast informacji „Katarzyna W. skazana na piętnaście lat więzienia” podaje tłustym drukiem i z przejęciem w głosie prezenterki wyrok: „Katarzyna W. skazana na śmierć przez rozpięcie na słupach”. Przekaz jest tak mocny, że w ospałym Kowalskim może obudzić się zapomniana siła i godność, a nawet i duma. Duma z Narodu, który potrafi wymierzyć sprawiedliwą karę.

Zmiana kodeksu karnego to jedynie kropla w morzu, które musi przepłynąć nie tylko Polska, ale i cała Europa, by powrócić do swoich wolnych i czystych od lewackiej zarazy korzeni. Jednak, nawet jeżeli to tylko kropla, powinna być naszym priorytetem. Narodowe Odrodzenie Polski pikietuje w tej sprawie. To bardzo dobry początek czegoś, co mogłoby pociągnąć za sobą efekt lawiny. Drastycznie obudzony obywatel widzi więcej – otwiera oczy i zaczyna zdawać sobie sprawę nie tylko z tego, że kara śmierci jest sprawiedliwa w niektórych przypadkach, ale może i z tego, że te ziemie należą również do niego, a inwazja kulturowa i degradacja, jakiej jesteśmy świadkami są absolutnie sprzeczne z ideami, na jakich zbudowana została nasza potężna kultura? Może oprzytomnieje i stwierdzi, że tradycja i moralność warte są więcej od bezkrytycznej tolerancji wszystkiego, co każdego dnia establishment wciska nam do gardeł? Kto wie..?