Aguirre: Nie śpiewaj takich piosenek, czyli o mitach „patriotyzmu wspólnoty”

Od jakiegoś czasu luminarze życia publicznego spod znaku Gazety Wyborczej spostrzegają, że zaprowadzony przez nich 20 lat temu terror intelektualny ma już dziś stępione ostrze. Zakrojona na szeroką skalę akcja obrzydzenia polskiego patriotyzmu i wykorzenienia poczucia dumy narodowej, wykorzystująca manipulacje historyczne i nagonki medialne, najwyraźniej nie powiodła się. Chociaż antynarodowa poprawność zawładnęła – z kilkoma wyjątkami – pseudoelitami kraju nad Wisłą, mamy dziś do czynienia ze spontaniczną reakcją oddolną, objawiającą się we względnie niekontrolowanych przestrzeniach publicznych takich jak ulica, stadion i internet. Sam fakt możliwości zorganizowania wielotysięcznych manifestacji przez środowiska którym michnikowszczyzna przez lata przypisywała oszczerczą łatkę „faszyzmu” świadczy o wybudzaniu się społeczeństwa z „wyborczej” hipnozy. Można domyślać się, jaki jest stosunek tego nowego ruchu społecznego do cenzorów polskiej polityki minionego dwudziestolecia. Otwarta wojna z polskim patriotyzmem, jaką środowiska liberalne prowadziły przez dwie dekady, stawia je w wysoce niewygodnej sytuacji.

Aby przeczekać burzę, podjęto próbę opracowania strategii alternatywnej. Skoro uczucia patriotyczne nie upadły, a wręcz przybierają na sile, należy je rozsadzić od wewnątrz poprzez przewartościowanie pojęć. Oto redaktor Jarosław Kurski w tekście „GW” p.t. „Nadszedł czas, by cieszyć się wolnością” lansuje ideę „patriotyzmu wspólnoty” przeciwko idei „patriotyzmu wykluczenia”. Ten ostatni to patriotyzm destrukcyjny, toksyczny i zgubny. Jego sednem miałaby być, jak pisze Kurski, zasada „tym prawdziwszym jestem Polakiem, im bardziej polskości odmawiam innym”. Ten gorszy typ patriotyzmu przypisuje się nacjonalistom, kibicom i wszystkim innym Polakom, którzy wbrew wyraźnemu wskazaniu Gazety ośmielili się wziąć udział w manifestacjach narodowych.

Drugi patriotyzm – światły i konstruktywny – patriotyzm wspólnoty, miałby polegać na akceptacji różnorodności i inkorporacji rozmaitych pierwiastków w państwie i narodzie na rzecz wspólnego dobra.

Trzeba jasno powiedzieć, że rozróżnienie na patriotyzm wspólnoty i wykluczenia jest intelektualnym bublem. Stanowi nie tylko fałszywą diagnozę polskiej rzeczywistości, ale przede wszystkim uwłacza podstawowym zasadom logicznego rozumowania.

Patriotyzm jest uczuciem żywionym do swojego kraju i swoich krajan. Tylko tyle i aż tyle. Patriota może kochać wszystkich ludzi, ale wiadomo, że niektórych kocha więcej, albo po prostu inaczej. Zakres tego „więcej” lub „inaczej” jest – czy się to komuś podoba, czy nie – określony i skończony. Obejmuje on pewną grupę językową, etniczną, kulturową – a inne natomiast pomija. W tym sensie „wykluczenie” – a więc określenie GRANIC jest sednem patriotyzmu, ponieważ dokonuje się dzięki temu rozróżnienie pomiędzy tym, co bliskie a tym co dalsze. Karkołomne przeciwstawienie wykluczenia i wspólnoty jawi się jako piramidalny absurd, gdy zauważymy, że to właśnie ustalenie wspólnych ram, granic – a zatem również wykluczenie tego co na zewnątrz – jest warunkiem zaistnienia wspólnoty. Naród zaistnieje wtedy, gdy wyodrębni się z tła innych ludów i narodów.

Przedstawiona przez Kurskiego wizja „patriotyzmu wspólnoty” to czysta fikcja literacka. Wyidealizowane czynniki, które Wyborcza chce włączyć do swego patriotyzmu to w większości ludzie, którzy wcale nie mają na to ochoty. Nie szanują polskiej tradycji i kultury, nie widzą w niej nic godnego podtrzymania i obrony. Mówiąc klasykiem – polskość to dla nich nienormalność. Włączenie ich do wspólnoty wymagałoby polityki terroru, gdyż nic bardziej nie jest im obce niż Polska właśnie. Podobnie jak współpracujący z Wyborczą rysownik Raczkowski „patriotyzm mają w dupie”, „gardzą swoim krajem” i podobnie jak on gotowi są wsadzić flagę Polski w psią kupę. „Młodzi ludzie” od Blumsztajna broniący Polskę przed falą „faszyzmu” są w rzeczywistości członkami organizacji lewacko-anarchistycznych, dla których patriotyzm mógłby być świadectwem niedostatków formacji ideologicznej i ujmą na honorze.

A co sądzą o patriotyzmie tzw. feministki, geje i lesbijki, to jest aktywiści frontu walki z katolicką nauką moralną? Oni przecież – jak słyszę – też walczyli pod Grunwaldem i również należy ich „włączyć”. Z tego co wiem, ich rzeczywisty patriotyzm kieruje się raczej ku Niderlandom, dlatego też nie będziemy ich dłużej zatrzymywać. Kiedy pokochają polskie tradycje i uznają nasze normy społeczne, z radością zaprosimy ich na nasze marsze.

Te najbardziej elementarne wywody nie byłyby konieczne, gdyby nie poronione wykładnie Gazety Wyborczej. Starzy dobrzy masoni, socjaliści, pacyfiści i trockiści zakładali, że patriotyzm i zamykanie się w granicach jest przekleństwem ludzkości, złem, które stoi na przeszkodzie światowego pokoju, światowej rewolucji, światowego porządku, itp, itd. Byli szaleńcami, ale nie imbecylami. Mam nadzieję, że redaktorzy „GW” są jednak skrytymi wyznawcami tych szalonych idei, wtedy można by ich szanować jako przeciwników. Oni wolą jednak przybierać żałosne maski zatroskanych o „kształt polskiego patriotyzmu”.

Tyle o wysiłkach naszych elit. Starają się jak mogą, ubierają w ornaty i podwijają ogony. Tylko czasem, jakaś szanowana pani juror z telewizora ulży sobie i objedzie na wizji śpiewającego o Polsce chłopaka „jakieś bogoojczyźniane, takie patriotyzmy, to jest coś okropnego ! Nie śpiewaj takich piosenek !”. A my śpiewamy, bo ze śpiewem najlepiej się maszeruje.