Rocznica Nakby – Nacjonaliści solidarni z Palestyną

15 maja Palestyńczycy obchodzą rocznicę Nakby (dnia katastrofy), czyli „dobrodziejstw” towarzyszących powstaniu tworu zwanego Izrael. Rok 1948 dla narodu palestyńskiego oznaczał dokładnie to samo, czego Polacy doświadczali na przestrzeni ostatnich wieków z rąk okupantów i kolejnych wcieleń „ras panów”. Wypędzenia, wyburzanie domów, masakrowanie dzieci, zabijanie cywili, zatrzymania bez sądu, tortury – taka była i jest rzeczywistość na terenach okupowanych przez Izrael. 750 tysięcy wypędzonych w roku 1948, setki zrównanych z ziemią wiosek, tak powstawał „bastion cywilizacji zachodniej” na Bliskim Wschodzie. Warto przypomnieć, iż około 10% zamordowanych przez bojówki syjonistów w 1948 roku mieszkańców Palestyny było chrześcijanami, a blisko 100 000 w wyniku represji zmuszonych zostało do emigracji.

Tak budowano Wielkie Niemcy – Warszawa 1944

Tak budowano Wielki Izrael – Deir Yassin 1948

Świat usiłuje zapomnieć, że dzisiaj prawdziwy holocaust ma miejsce na Ziemi Świętej i dokonywany jest przez „najlepszego sojusznika” wszystkich demoliberalnych reżimów – żydowskie państwo Izrael. My nie zapominamy. Niezależnie od przekonań politycznych, akceptacja dla działań Izraela musi budzić moralną odrazę, zwłaszcza u katolików. Nasza solidarność z Palestyną nie jest jednak tożsama z działaniami środowisk tzw. lewicy, które padły ofiarą szczególnej schizofrenii. Z jednej strony wspierają Palestyńczyków w walce o przysługujące im jako narodowi prawa, z drugiej z tymi samymi postulatami, wysuwanymi przez środowiska nacjonalistów, walczą w swoich krajach. Z jednej strony atakują izraelską kolonizację, z drugiej wspierają kolonizację Europy przez nielegalnych imigrantów. Nie mamy i nie chcemy mieć z takimi działaniami nic wspólnego.

Na drugim biegunie znajdują się środowiska tzw. prawicy, których wsparcie dla Izraela ma uwarunkowanie w ich wyborach geopolitycznych. Przybierające groteskowe formy uwielbienie dla polityki zagranicznej USA połączone z demaskowaniem „antysemitów” i „lewaków”, skutkuje bezgraniczną miłością do państwa żydowskiego. Warto w tym miejscu przypomnieć dokument Stolicy Apostolskiej Instrumentum Laboris w którym czytamy m.in. iż niektóre ugrupowania fundamentalistów chrześcijańskich powołując się na Pismo Święte usprawiedliwiają niesprawiedliwość polityczną, narzuconą Palestyńczykom, co jeszcze bardziej utrudnia położenie arabskich chrześcijan.

Choć dla nas w porządku doczesnym najważniejsza jest Polska i dobro polskiego narodu, milczenie w obliczu jawnej niesprawiedliwości byłoby zanegowaniem zasad nam przyświecających. Jakiekolwiek próby stosowania w tym wypadku straszaka „antysemityzmu, rasizmu etc.” są z góry skazane na niepowodzenie, gdyż zawsze odrzucaliśmy prostackie formy nienawiści niemające nic wspólnego z wolnościowym charakterem polskiego nacjonalizmu. Pozaeuropejska imigracja i problem islamskiego ekstremizmu, finansowanego i wspieranego przez najlepszego sojusznika Stanów Zjednoczonych czyli Arabię Saudyjską, to jedno, walka Palestyńczyków o wolność to drugie. Ich los powinien być przestrogą dla wszystkich, gdyż znakomicie pokazuje co się dzieje w sytuacji, gdy o losach narodu decydują obcy roszczący sobie prawa przynależne rdzennej ludności. Na takie odwrócenie porządków, na politykę państwowego terroryzmu oraz kolejnych wojen w imię bezpieczeństwa „wybranych” nie może być zgody we współczesnym świecie. Nie dla imigracji, nie dla polityki USA, nie dla syjonizmu i demoliberalizmu.

Wolna Polska, Wolna Europa, Wolna Palestyna. (WT)

Andrzej Kołakowski – Ballada Palestyńska przez GerardLouis1