„Zabierzcie Mszę, zniszczcie Kościół” to słynny cytat przypisywany Marcinowi Lutrowi (1483-1546). Być może nigdy nie powiedział tych słów, choć wydaje się wysoce prawdopodobne, że to zrobił, w każdym razie słowa te są jak najbardziej prawdziwe, o czym katolicy mogli się przekonać w następstwie Soboru Watykańskiego II. Pierwszy z szesnastu dokumentów tego Soboru dotyczył liturgii, pod nazwą „Sacrosanctum Concilium”, natomiast słowa zawarte w tym tekście są na wskroś dwuznaczne. Może wydawać się, że są one konserwatywne, ale w rzeczywistości zostały zaprojektowane tak, aby otworzyć drzwi do rewolucji liturgicznej, która w następstwie Soboru praktycznie zniszczyła Mszę Świętą. Wkrótce po – pozornie – oficjalnym wprowadzeniu Nowej Mszy Pawła VI w 1969 roku, Arcybiskup Lefebvre powiedział, że gdyby miał ją wprowadzić w swoim nowo założonym seminarium w Econe, to równie dobrze mógłby je zamknąć w ciągu trzech tygodni. Taka jest antykatolicka siła „odnowionej” liturgii, ponieważ większość katolików żyje swoją religią poprzez uczestnictwo w Mszy.
W rzeczywistości, od 1969 roku aż do dziś, „odnowiona” liturgia Pawła VI uczyniła z rytu Mszy centralne pole bitwy wielkiej wojny wiary między niezmiennym katolicyzmem Tradycji a stale ewoluującą rewolucją protestancko-liberalno-modernistyczną. I nadal jest to centralne pole bitwy, o czym świadczy wytrwałość Franciszka w jego szaleńczych wysiłkach zmierzających do całkowitego wyeliminowania Mszy Rzymskiej. Doskonały artykuł francuskiego profesora Arnauda de Lassusa został streszczony poniżej. Aby zapoznać się z oryginalnym artykułem, znacznie obszerniejszym, w tłumaczeniu na język angielski, zajrzyjcie na stronę: https://respicestellam.org/wp-content/uploads/2024/12/Letter-to-Friends-of-AFS-Jan-22.pdf
W dniu 18 grudnia 2021 roku Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (CCD) opublikowała notę zatytułowaną Responsa ad dubia, zawierającą odpowiedzi na pytania dotyczące stosowania Motu Proprio Traditionis Custodes. Wielu wiernych było wstrząśniętych surowością tej odpowiedzi. Jednak od samego początku intencja Motu Proprio była jasna; odpowiedź Kongregacji jedynie podkreśla stanowczość wyrażoną już w Traditionis Custodes. Dla CCD Msza święta jest „dzieleniem się łamanym chlebem” i „pamiątką Paschy”. Uczestnictwo we Mszy Świętej oznacza „udział w stole eucharystycznym”. Nie wspomina się o tym, że Msza jest ofiarą, bezkrwawym uobecnieniem jedynej ofiary Chrystusa na krzyżu.
To wymazanie ofiarniczego charakteru jest podkreślone przez cel, jaki CCD przypisuje Mszy. Dla CCD celem Mszy jest jedność. Pierwszym celem Traditionis Custodes, a w konsekwencji samej Mszy, jest „kontynuowanie nieustannego poszukiwania komunii kościelnej”. Żaden z czterech tradycyjnych celów Mszy nie został przywołany. Dla CCD Msza jest przede wszystkim manifestacją jedności między ludźmi, a nie aktem całkowicie zwróconym ku Bogu. Jest zatem jasne, że ogólną intencją odpowiedzi CCD jest położenie raz na zawsze kresu używaniu tradycyjnego Mszału. Stary rytuał, jak twierdzi CCD, „nie jest częścią zwyczajnego życia Kościoła”. Co więcej, CCD podkreśla, że „reforma liturgiczna jest nieodwracalna”. Jakikolwiek powrót do starego rytu ma być zatem niemożliwy.
Nie możemy uciekać przed prawdą. Stolica Apostolska wytoczyła wojnę tradycyjnemu rytowi z zamiarem całkowitego wyeliminowania go z życia Kościoła. Jest to prawdziwa wojna między dwiema różnymi koncepcjami Mszy i dwiema radykalnie przeciwstawnymi koncepcjami Kościoła i życia chrześcijańskiego. Mamy nawet prawo zastanawiać się, czy są one tą samą religią. Dlatego złudzeniem jest nadzieja, że Stolica Apostolska złagodzi swoje stanowisko, jeśli tylko będziemy prowadzić pojednawczy dyskurs. Nie! Rzym chce końca tradycyjnej Mszy, podczas gdy my chcemy zachować ryt trydencki, ponieważ taka jest wola samego Boga. W obliczu tej wojny między dwoma rytami nie można już dłużej odkładać decyzji. Musimy wybrać jedną lub drugą stronę.
Którą stronę? Musimy potępić błąd, nawet jeśli pochodzi on od Stolicy Apostolskiej. Msza jest przede wszystkim ofiarą składaną Bogu w celu, który jest jednocześnie uwielbieniem, dziękczynieniem, przebłaganiem i zadośćuczynieniem. Żaden papież nie może uchylić bulli św. Piusa V zatwierdzającej używanie tradycyjnego mszału na wieczne czasy.
Msza Święta znajduje się w takiej sytuacji, która pod wieloma względami przypomina tę, jakiej doświadczył nasz Pan podczas swojej męki: najwyższa władza skazuje ją na śmierć. Ale podczas Pasji Matka Boża nie poddała się: pozostała niezmiennie blisko Syna, milcząca i przejęta. Bez wątpienia modliła się za katów. W odniesieniu do Mszy łacińskiej przyjmijmy tę samą postawę: pozostańmy niezachwianie przywiązani do niej, nawet jeśli właśnie została skazana na śmierć.
Kyrie eleison.
bp Richard Williamson
Źródło: https://fsspxr.wordpress.com
Najnowsze komentarze