W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego Amen.
Subdiakon to święcenie większe, co oznacza, że zbliża się do kapłaństwa, subdiakon jest przez to 2 kroki od kapłaństwa. Święcenie, którego udzielamy, chociaż to tylko 2 kroki od kapłaństwa, jest to bardzo ważny krok dla kleryka, ponieważ nie może teraz zawrócić. Kiedy już jest subdiakonem, jest zobowiązany do pozostania w celibacie przez resztę swojego życia, rezygnuje z prawa do zawarcia małżeństwa na zawsze. Bez względu na to, co się stanie, zrzeka się swojego prawa do zawarcia małżeństwa na zawsze, nie może wycofać się z kapłaństwa, jest wchłonięty. Dlatego chciałbym dziś z wami porozmawiać o celibacie księży.
Stan doskonałego dziewictwa poświęconego Bogu jest stanem wyższym niż stan małżeństwa czy życia w stanie wolnym. I mówię poświęconego Bogu, ponieważ nie odnosi się to do dziewictwa lub doskonałej czystości, która jest jedynie wynikiem braku szczęścia w znalezieniu dobrego małżonka. Musi być prawdziwą konsekracją tak, jak kielich jest konsekrowany do określonego użytku. I to rzecz święta. Tak też było, gdy ktoś poświęcił się czystości na całe życie, jest to rzecz bardzo święta i jest to sposób całkowitego oddania się Bogu.
Otóż, nasz Pan wspomina o tym w Piśmie Świętym i mówi: wszyscy ludzie nie przyjmują tego słowa, ale ci, którym jest dane. Więc rozumie przez to, że to nie jest dla wszystkich. Ale komu to jest dane, co oznacza, że do tego potrzebujesz pewnej łaski. Musi istnieć nadprzyrodzona pomoc i nadprzyrodzone wezwanie do tego, a On mówi: „Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!” Ma przez to na myśli, że niektórzy ludzie są fizycznie niezdolni do zawarcia małżeństwa, ale są też tacy, którzy dobrowolnie rezygnują z prawa do małżeństwa dla Królestwa Niebieskiego. I mówi: kto może pojąć niech pojmuje, to znaczy, jeśli możesz to zrobić, zrób to, jeśli możesz oddać swoje życie Bogu w doskonałej czystości, to zrób to za wszelką cenę. A więc on daje tutaj radę, nie mówi, że to jest prawo, ale daje radę, że to jest droga do doskonałości w życiu duchowym.
Następnie święty Paweł mówi, Jesteś wolny? Nie szukaj żony!. Mówi: Chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień. Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. Zatem tutaj święty Paweł powtarza radę, że lepiej mieć serce niepodzielne, jeśli chodzi o sprawy Boże, niż serce podzielone, ponieważ w życiu małżeńskim jesteś rozproszony przez wiele światowych spraw. Papież Pius XII w 1954 roku napisał o tym całą encyklikę. Pisze: Dlatego pierwszym zamiarem i głównym motywem chrześcijańskiego dziewictwa jest zajmowanie się wyłącznie sprawami Bożymi i zwracanie umysłu i serca tylko na Niego, aby we wszystkim Jemu się podobać i myśleć tylko o Nim, aby Mu poświęcić się w całości, ciałem i duszą. To jest powód, dla którego kapłani pozostają w celibacie i dlaczego zakonnicy składają śluby doskonałej czystości, aby konsekrować się w świętości, z ciałem i duszą, naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi.
Pius XII powiedział mu również, że by zobligować się, aby powstrzymać się od małżeństwa na zawsze, należy całkowicie zrealizować naukę Chrystusa na ten temat. Odnosząc się do kapłanów i zakonników, powiedział też: Żarliwa miłość Chrystusa nie może być zadowolona z prostych więzów serca. Musi dostarczyć dowodów na swoje cnoty, a zwłaszcza przez odtworzenie Jego życia, które zostało całkowicie dane dla zbawienia rodzaju ludzkiego. Oznacza to, że w sercu seminarzysty i zakonnika, a ostatecznie kapłana, istnieje siła łaski, dzięki której nie zadowala się jedynie miłowaniem Boga w zwykły sposób. Musi całkowicie kochać Boga, porzucić wszystko, całkowicie się oddać. Na tym polega istota powołania i o tym mówi tutaj Papież. Nie zadowalają się prostymi więzami serca. Mają w sobie siłę napędową, która przenosi ich do ołtarza.
Św. Fulgencjusz powiedział: Jednorodzony syn Boży. Jedyny syn dziewicy. Jedyny małżonek starych, konsekrowanych dziewic, owoc, ozdoba i nagroda za doskonałe dziewictwo, to Chrystus, który dał dom świętemu dziewictwu, dał mu ciało. Chrystus, który dał dom świętemu dziewictwu jest zjednoczone w duchowym małżeństwie. To On wydaje owoce pełnego świętego dziewictwa, nie niszcząc jego integralności. To On je ozdabia, aby było piękniejsze, to On je koronuje, aby chwalebnie królowało w wieczności.
Istnieje również praktyczna strona celibatu, polegająca na tym, że uwalnia kapłanów i zakonników od trosk życia rodzinnego, aby pełniej poświęcić się zbawieniu dusz. Chwałą Chrystusa jest zbawienie dusz, w ten sposób uwielbiany jest Bóg. W sposób przypadkowy dodajemy do Jego chwały zbawienie dusz, aplikując zwycięstwo krzyża do dusz. Aby skuteczniej ratować dusze, niezbędny jest celibat, aby apostołowie i zakonnicy zostali uwolnieni od trosk życia rodzinnego. Tak więc św. Franciszek Ksawery nigdy nie podjąłby życia misyjnego, które prowadził, gdyby miał obowiązki męża i ojca. Wypłynął w 16 wieku aż do Japonii. Udał się do Indii, Chin i Japonii, nigdy nie można było tego zrobić z żoną i rodziną. Ani św. Wincenty a Paulo, który był apostołem ubogich i cierpiących we Francji, nigdy nie mógłby prowadzić swojego apostolatu mając żonę i rodzinę. Ani św. Jan Bosko, apostoł uciskanych chłopców, sierot i ludzi, którzy mieszkali na ulicy. Nie mógłby mieć tego apostolatu z żoną i rodziną. Ani św. Franciszka Cabrini, która przemierzyła całą Amerykę Północną i Południową. Spędziła całe życie podróżując i podróżując po Oceanie Atlantyckim niezliczone razy na statkach, powolnych statkach, tam i z powrotem do Europy i Ameryki Południowej, do Ameryki Północnej. Nigdy by tego nie zrobiła, gdyby była matką z dziećmi. Ci wielcy święci i wielu innych nigdy nie mogliby sobie pozwolić na aktywne życie apostolskie, które czynili, gdyby mieli obowiązki życia rodzinnego. W podobny sposób kapłan zostaje uwolniony od tych obowiązków, aby całkowicie poświęcić się zbawieniu dusz.
Ten stan dziewictwa ponadto uwalnia duszę od przywiązania do przyjemności małżeństwa. Chociaż ojcowie Kościoła nigdy nie uważali prawidłowego korzystania z małżeństwa za grzeszny lub w jakikolwiek sposób naganny, należy jednak uznać, że w wyniku grzechu Adama wewnętrzne władze natury ludzkiej nie są już posłuszne rozumowi. A czasami nawet wciąga w dokonywanie haniebnych czynów. Św. Tomasz z Akwinu powiedział, że małżeństwo pochłania duszę i uniemożliwia jej całkowite poświęcenie się służbie Bogu. Zasadniczo tak powiedział św. Paweł, że przejmujesz się sprawami doczesnymi, a także że małżeństwo sprowadza nas do dóbr ziemskich. Powstrzymanie się od tych rzeczy pozwala nam wznieść się do tego, co w Niebie, i dlatego do tych, którzy szukają doskonałości, należy porzucenie tego, aby ich umysły i serca wzniosły się do nieba.
Kapłani są zobowiązani do celibatu nie tylko ze względu na większą wolność i apostolstwo, ale także z powodu służby przy ołtarzu. Kapłan jest stworzony do ołtarza, przeznaczony jest przede wszystkim do składania ofiary na ołtarzu, świętej Ofiary Mszy, do dotykania Boga w Najświętszej Eucharystii i do poznawania spraw Bożych, do reprezentowania Boga przed ludem. Jego ręce są namaszczone podczas święceń, aby mógł dotknąć Świętej Hostii.
Kapłani starego prawa musieli powstrzymać się od spraw małżeństwa w czasie swojej służby przy ołtarzu. Mieli pewien czas, w którym składali ofiary przy ołtarzu w Jerozolimie. W tym czasie nie mogli zbliżyć się do swoich żon. O ileż bardziej obowiązkiem kapłanów Nowego Testamentu, którzy każdego dnia idą do ołtarza, jest celibat i doskonała czystość. A nawet, i powiedział mi to grecki ksiądz prawosławny, nawet przez greckich księży prawosławnych, którzy zawarli związek małżeński. Powinniście zrozumieć, że nie odprawiają mszy codziennie, tylko w niedzielę. Nie mogą oni zbliżać się do swoich żon od środy poprzedzającej niedzielę. Z powodu tego pojęcia oderwania się od świata, aby przywiązać się do Boga i dotknąć rzeczy Bożych. To jest w nas zakorzenione. I dlatego istnieje, nawet dla księży, a są to kapłani ważni, nawet księży będących w związkach małżeńskich, księży obrządku wschodniego i zarówno w rytach prawosławnych, jak i we wschodnio-katolickich rytach, jeśli chcesz się żenić, musisz wziąć ślub zanim zostaniesz diakonem. Jeśli otrzymasz święcenia diakona, księdza lub biskupa, nie możesz być żonaty i nigdy nie zostaniesz biskupem, jeśli jesteś żonaty. Nawet w greckim prawosławiu. Więc widzicie, że w tych przypadkach jest to tylko tolerancja. Ideałem jest doskonała czystość.
Św. Paweł był stanu wolnego i powiedział tak: Tym zaś, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz tym, którzy już owdowieli, mówię: dobrze będzie, jeśli pozostaną jak i ja. Widzicie, że rada doskonałej czystości jest apostolska. Gdzie się tego nauczył, jeśli nie od naszego Pana i apostołów? Skąd się to wzięło, jeśli nie od Boga? Czy zatem kapłan nie powinien iść za radą św. Pawła we wszystkich dziedzinach życia, nie powinien więc kapłan podążać za radą św. Pawła?
Papież Pius XII komentuje: jeśli zatem dziewictwo jest lepsze od małżeństwa, i oczywiście określa je Sobór Trydencki, to przede wszystkim dlatego, że ma ono wyższy cel i dzieje się tak również dlatego, że jest to bardzo skuteczny sposób całkowitego poświęcenia się służbie Bogu, gdzie serce małżonków będzie zawsze podzielone. Powiedział też: Dziewictwo poświęcone Bogu jest samo w sobie takim świadectwem wiary w Królestwo Niebieskie i takim dowodem miłości do Boskiego Odkupiciela, że nie jest zaskakujące, że przynosi obfite owoce świętości. Jakie piękne słowa i czy nie jest prawdą, że czystość księży i zakonników to czystość doskonała, to ciągłe głoszenie ludziom, że następny świat jest wszystkim, a ten świat jest niczym, to jest ostateczna ofiara. Jeśli możesz się obejść bez spraw małżeństwa, to jest najwyższa ofiara. Nie tylko przyjemności płynących z małżeństwa, ale także pocieszenia rodziny i dzieci. Wszystko zostało wymazane. Tylko ty i Bóg. I to jest ciągłe świadectwo dla wiernych, że to życie jest tymczasowe, to życie jest zakończone przez śmierć i że następne życie jest tym, do którego dążymy. Jesteśmy bowiem stworzeniem niezwykłym. Mamy bowiem coś, co dotyczy świata zwierząt i coś, co dotyczy świata anielskiego w nas.
Ze zwierzętami mamy wiele wspólnego, mamy emocje, pasje, mamy ciało, musimy jeść. Mamy gniew, jak zwierzęta. Aniołowie nie mają żadnej z tych rzeczy, ale my też jesteśmy jak aniołowie. Ponieważ mamy nieśmiertelną duszę, mamy intelekt i wolę, wolną wolę. Istnieje więc nasza anielska strona i zwierzęca i oczywiście to anielska strona jest ważniejsza, a sposób, w jaki podkreślamy tę anielską stronę nas, polega na doskonałej czystości. I to jest inspiracją dla wszystkich, którzy to widzą. To jaśniejące światło świadectwa o prawdzie przyszłego życia.
Papież kontynuuje: niezliczone są dziewice i apostołowie, którzy ślubowali doskonałą czystość, którzy są zaszczytem Kościoła ze względu na wysoką świętość ich życia. W istocie dziewictwo daje duszom siłę duchową, która może doprowadzić je nawet do męczeństwa. A dlaczego tak jest? Ponieważ zrezygnowali ze wszystkiego, co to życie ma do zaoferowania. Jeśli zrezygnują z przyjemności płynących z małżeństwa i rodziny, co jeszcze zostanie? I jeśli złożą ślub ubóstwa lub jeśli będą żyli prosto jak kapłani. Dlaczego nie zostawić tego życia? Jakże będą kuszeni, aby pozostać w tym życiu a jednak swobodnie pójdą na swoje męczeństwo.
Powiedziałem wam wcześniej, że zakonnice w rewolucji francuskiej, kontemplacyjne siostry Karmelitanki, które zostały oskarżone o wywrotowość wobec państwa, były skazane na śmierć i udały się na gilotynę śpiewając Salve Regina. Na koniec ktoś z obserwatorów powiedział, że były jak panny młode wchodzące w dniu ślubu. Blask na ich twarzach, radość. To właśnie czyni dla ciebie doskonała czystość. Daje ci tę wewnętrzną radość, ten wewnętrzny dystans i przygotowuje do męczeństwa. Nie mogliby nic zrobić tym zakonnicom, co zmusiłoby je do odwrócenia się od miłości do Chrystusa. Papież kontynuuje: oto prosta lekcja historii, która proponuje naszemu podziwowi takie zastępy dziewic od św. Agnieszki Rzymianki po Marię Goretti, którą sam kanonizował. Która była gotowa oddać swoje życie, zamiast narażać swoje dziewictwo. A człowiek, który ją napadł, poszedł do więzienia. I żałował. I był tam, w bazylice św. Piotra podczas jej kanonizacji.
Św. Cyprian powiedział o dziewictwie konsekrowanym, działał w połowie III wieku. Powiedział: Czym będziemy, miał na myśli Niebo, Już zacząłeś tym być. Już masz na tym świecie chwałę zmartwychwstania. Przechodzisz przez czas bez plam czasu. W wytrwałości i dziewictwie jesteś równi aniołom Bożym.
Św. Tomasz z Akwinu komentuje, że istnieje niezwykłe piękno, które jest przypisywane dziewictwu. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku zakonnicy. Zakonnice są piękne nie ze względu na swoje piękne habity, ale dlatego, że coś w nich jest. Ich przywiązanie do Boga poprzez doskonałą czystość, która nas pociąga. To samo dotyczy młodego mężczyzny natchnionego do kapłaństwa. Rezygnacja ze wszystkiego, co mógł zrobić w tym życiu, być może z zarabiania wszelkiego rodzaju pieniędzy, z posiadania rodziny, z robienia wszystkiego tego, co robią wszyscy inni, jest w tym piękno. Przyciąga to waszą uwagę.
Często doskonała czystość kapłana jest dobrym przykładem dla tych, którzy są głęboko zmartwieni nieczystością. To znaczy mówi im, że możesz bez tego żyć. Istnieje sposób, aby być człowiekiem bez wszystkich przyjemności płynących z nieczystości. Możesz to przezwyciężyć jeśli modlisz się i dokonujesz umartwień, możesz to przezwyciężyć, nie jesteś skazany na piekło, nie popadniesz w rozpacz, jeśli uklękniesz przed Najświętszym Sakramentem i poprosisz o łaski, aby zrobić to, co musisz zrobić. Więc co inspiruje to tych, którzy są tak zmartwieni tym, aby wyjść poza przyjemności zmysłów.
Sakrament małżeństwa jest obrazem wewnętrznego zjednoczenia Chrystusa z Jego Kościołem. Doskonała czystość polega zatem nie tylko na przyjęciu obrazu tego zjednoczenia, ale na przyjęciu jego rzeczywistości. Powodem, dla którego małżeństwo jest nierozerwalne, jest to, że związek między Chrystusem a Jego Kościołem jest nierozerwalny. Jeszcze bardziej nierozerwalny jest związek między kapłanem a Ofiarą Mszy. I między kapłanem a naszym Panem Jezusem Chrystusem, ponieważ kapłan stoi przy ołtarzu w Jego imieniu, nie mówi: to jest Ciało Chrystusa, ale: to jest Ciało moje, jakby on był samym Chrystusem. A ta głęboka więź z Chrystusem jako głową kościoła wymaga tej doskonałej czystości, tego celibatu. To wymaganie. I dlatego księża żyją w celibacie. Chodzi o to, aby objąć samą rzeczywistość związku. Innymi słowy: to całkowite oddanie się Bogu, ciała i duszy.
Doskonała czystość jest trudna do praktykowania. Św. Jan Chryzostom powiedział: korzeniem i owocem dziewictwa jest ukrzyżowane życie. Św. Ambroży powiedział, że dziewictwo jest ofiarą, że dziewica jest ofiarą skromności, ofiarą czystości. Św. Grzegorz Wielki powiedział minęły czasy prześladowań, żył około 600 AD: ale nasz pokój ma swoje męczeństwo, jeśli nie mamy już szyi pod ostrzem miecza, to ostrzem ducha zabijamy cielesne pragnienia duszy.
Klerycki celibat istniał od czasów wczesnego kościoła, moderniści mówią, że to jest coś, co kościół wymyślił w średniowieczu, to nieprawda! Sobór w Elwirze na początku 300 AD. wspomina o prawie celibatu kościelnego, które było już dawno istniejącym zwyczajem. Św. Epifaniusz, ojciec kościoła wschodniego w IV wieku., powiedział, że prawo celibatu obejmuje nawet subdiakonat. Mówi, że w żadnym wypadku kościół nie przyjął do święceń diakona, księdza, biskupa czy subdiakona żyjącego w związku małżeńskim i mającego dzieci, którymi trzeba się opiekować, choćby był żonaty tylko raz. Dopuszcza się tylko tego, kto wyrzekł się życia małżeńskiego lub jest wdowcem. Jest to praktyka szczególnie tam, gdzie ściśle przestrzega się kanonów kościelnych. A św. Efraim z Syrii, także w IV wieku, w połowie trzystu lat naszej ery, powiedział: jak piękny owoc czystości, w którym kapłaństwo znajduje swoje szczęście. I powiedział: kapłanowi nie wystarczy oczyścić swoją duszę i język, ręce i całe ciało, gdy ofiaruje żywe ciało Chrystusa. Musi być czysty w każdym momencie swojego życia, ponieważ jest jako pośrednik między Bogiem a człowiekiem. A św. Jan Chryzostom powiedział: człowiek, który podejmuje się kapłaństwa, powinien być tak czysty, jak gdyby zajął swoje miejsce wśród aniołów nieba.
Dlatego w tym dniu, kiedy widzimy młodego mężczyznę zbliżającego się do kapłaństwa, pamiętajcie, aby modlić się za waszych kapłanów. I módlcie się za księży, módlcie się o powołania, aby mogli na zawsze zachować nienaruszony ten święty dar, który ofiarowują Bogu w dniu ich subdiakonatu. Papież Pius XII nazwał doskonałą czystość codziennym Holokaustem na ołtarzu. Holokaust w Starym Testamencie był spaleniem ofiary, była to największa ze wszystkich ofiar oprócz tej z baranka paschalnego, w którym spalono ofiarę. I nic nie zostało. I dlatego papież Pius XII nazwał to codziennym Holokaustem na ołtarzu tych, którzy są oddani doskonałej czystości. To trudna droga, nie dla wszystkich, ale tylko dla tych, którzy otrzymali łaskę i na nią odpowiadają. Módlcie się za nich, aby na zawsze byli lampą świecącą dla świata, potwierdzeniem realności następnego życia i próżności życia doczesnego.
W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
bp Donald J. Sanborn
Publikacja po zgodzie Autora polskiego tłumaczenia (https://novusordo-pl.blogspot.com).
*
Polecamy jedyną taką książkę w Polsce – „Anatomia soborowej destrukcji” to zbiór artykułów, traktujących o przyczynach kryzysu w Kościele. Każdy z nich to swoista bitwa o prawdę katolicką, dokumentująca dorobek księdza biskupa Donalda J. Sanborna przez blisko pięćdziesiąt lat jego kapłaństwa i ponad dwadzieścia biskupstwa. Szczegóły wydawnictwa TUTAJ.
Najnowsze komentarze