Co oznacza pojęcie „życie ekonomiczne”? Jest to sfera działalności polegającej na dostosowywaniu dóbr materialnych do potrzeb człowieka. Człowiek jest stworzony przez Stwórcę, ale dobra materialne są wykonywane przez człowieka. Musimy dostosować dobra materialne do potrzeb człowieka, a nie podporządkowywać tych potrzeb wyssanym z palca ograniczeniom dóbr materialnych.
Człowiek ma doczesne potrzeby: do życia potrzebuje żywności, odzieży, ciepła, schronienia, itd. Bóg umieścił na ziemi wszystko, co człowiek musi mieć, aby mógł zapewnić sobie podstawowe środki do życia. Nie wszystko jest w stanie gotowym, ale otrzymał człowiek siłę fizyczną i rozum, żeby inteligentnie uprawiać, produkować i przekształcać wiele rzeczy. Nasz świat ma więcej ludzi, niż było ich tysiąc lat temu, a ziemia wciąż daje do dyspozycji człowieka wystarczająco dużo zasobów, które są zróżnicowane i obfite. Nasi przodkowie byli nękani przez głód, gdy plony upraw zostały zrujnowane w niektórych regionach. Nie mieli takiego transportu, jaki mamy my dzisiaj. Dzisiaj mamy obfitość dóbr, ale czy zostanie to godziwie wykorzystane, zależy to od nas samych. Zadziwiające jest to, jak wielka obfitość dóbr w naszych czasach może być wytwarzana przy bardzo małym nakładzie pracy ludzkiej. Para, elektryczność, paliwa i chemia są na służbie człowieka. Człowiek zaprzągł siły natury, aby mu służyły i tworzy coraz więcej produktów przy jednoczesnym eliminowaniu pracy ludzkiej; nie jest już konieczny jego bezpośredni udział w produkcji. Mimo to, nadal utrzymujemy prawo, które stwierdza, że ci, którzy nie uczestniczą w produkcji, nie powinni mieć prawa do jej owoców. Postęp powoduje wzrost produkcji i jednocześnie redukuje liczbę zatrudnionych w produkcji, a my stale orzekamy, że tylko ci zatrudnieni powinni mieć prawo do produktów. To idiotyczna i barbarzyńska ekonomia.
Ponieważ obecnie obfitość produkcji jest możliwa do osiągnięcia przy bardzo małym nakładzie pracy ludzkiej, to wydaje się, że nareszcie ludzie będą mogli mieć i obfitość dóbr i dużo czasu wolnego. Ale jak dotychczas, nie znaleźliśmy nawet sposobu, aby zapewnić każdemu środki niezbędne do życia. Mamy mnóstwo w produkcji, a niedostatek w dystrybucji. Dlaczego?
W nowoczesnym systemie, w celu uzyskania towarów lub usług musimy posiadać tytuł do tych dóbr. Ten tytuł, to pieniądz. Jeśli nie masz pieniędzy, nie możesz uzyskać niczego. Pieniądz stał się zezwoleniem na życie. A w jaki sposób można zdobyć pieniądze? Aby dzisiaj uzyskać pieniądze, musimy brać udział w produkcji. To jest sytuacja absurdalna: postęp eliminuje pracę w produkcji; postęp odbiera ci prawo do pieniędzy i prawo do produktów, których całe sterty piętrzą się przed tobą. Tak, jesteś biedny w obliczu obfitości. Skoro jest na świecie tak duży postęp w technologii produkcji, to przecież nie można uważać, że tylko jeden człowiek na stu, ten, który produkuje dobra, ma być jedynym na stu posiadaczem pieniędzy – dzięki swoim zarobkom – a dziewięćdziesięciu dziewięciu pozostałych miałoby umrzeć z głodu. Czy to jest prawo naturalne?
Nie, nie jest to żadne prawo, a tylko norma ustanowiona przez człowieka. Jest to norma, która powinna i która musi zostać zmieniona, aby dostosować dziedzinę ekonomii do obecnego klimatu historycznego. Ta norma wprowadzona jako obowiązujące prawo przez władców pieniądza oraz przez tych, którzy czerpią korzyści z systemu, jest skierowana przeciwko postępowi. Jest antyludzka, ponieważ podporządkowuje człowieka pieniądzu i utrzymuje go w niedostatku. Jest ona przyczyną ogromnych cierpień fizycznych i moralnych.
A czy nie jest to tyrania, która w ten właśnie sposób ma trzymać ludzkość w ubóstwie mimo obfitości ziemi, trzymać ludzi w niezadowoleniu i cierpieniu, gdy pokój i radość życia powinny być owocem panowania człowieka nad siłami natury? Oczywiście, jest to tyrania i jest ona dziełem tyranów. Jest to finansowa tyrania, a tyranami są ci, którzy mają władzę nad finansami. W jaki sposób sprawują oni tę tyranię? – Poprzez kontrolę przepływu i emisji pieniądza.
Papież Pius XI, w encyklice „Quadragesimo anno”, demaskuje władców pieniądza i kredytu, „krwi gospodarczej krajów”, która będąc w ich rękach czyni całe życie gospodarcze „potwornie trudnym, nieubłaganym i okrutnym… że nikt nie może wbrew ich woli oddychać”. Jest to międzynarodowa tyrania, która jest sprawowana nad wszystkimi cywilizowanymi krajami – demokratycznymi i dyktatorskimi. Ta tyrania jednoczy wszystkie swoje siły, aby chronić się przed ludźmi, którzy pragną jej upadku.Co można powiedzieć o ludziach, którzy prowadzą ten system?
Ludzie, którzy kierują tym systemem, a także ci, którzy go ochraniają, są zdolni do kradzieży z użyciem przemocy i morderstwa do tego stopnia, jakiego ludzkość do tej pory nie doświadczyła. Niezależnie, jakie zalety posiadają ci ludzie w życiu prywatnym lub w wypełnianiu swoich funkcji publicznych, wykonują oni robotę kryminalistów najgorszego rodzaju. Jak ma przebiegać konfrontacja z nimi? – Choć czujemy śmiertelną nienawiść do ich systemu, winniśmy działać dla dobra wspólnego, dla dobra tych ludzi, nas samych i całej ludzkości, aby odsunąć ich od władzy tak szybko, jak to możliwe.
Louis Even
6 stycznia 2021 o 21:35
Louis Even was the 14th of 16 children born to Pierre Even and Marguerite Vitré on La Poulanière farm, in Montfort-sur-Meu, in Brittany, France on March 23, 1885.
.
Montfort-sur-Meu was also the birthplace of Saint Louis de Montfort. Louis Even inherited the saint’s great devotion to Mary, mother of our Lord.
.
He attended grammar school in his home village and received a sound Christian education. At the age of 11 years, he entered the Juniorate of the Brothers of Christian Instruction, in Livré, France. Six of his siblings became religious brothers and sisters.
.
Six years later, on February 2, 1901, he began his novitiate in Ploërmel. In July of the same year, anti-religious sentiment raged in France. The government enacted the Combes Law and refused all requests to form religious associations. In 1903, the Brothers of Christian Instruction were notified by the government that their Institute would be dissolved. Henceforth, the religious order was forbidden from wearing their habit and from teaching in France.
.
The Brothers decided to send their best on mission. Louis Even, part of this group, was sent to Canada in February, 1903. From there, he was sent to teach the native people in the state of Montana and remained in this capacity until 1906. During these years he acquired a fluency in the English language that would later become useful when studying the writings of Major C. H. Douglas and others on the subject of Social Credit.
https://www.michaeljournal.org/about/louis-even
6 stycznia 2021 o 21:36
Kredyt społeczny to bardzo interesująca koncepcja, wymyślona i rozpowszechniona przez brytyjskiego inżyniera Clifforda Hugh Douglasa. Czas, w którym działał ten myśliciel, był bardzo trudny – koniec I Wojny Światowej, pokłosie dzikiego kapitalizmu w postaci Wielkiego Kryzysu, ogólna bieda. Nierówności społeczne było jak nigdy wcześniej widoczne i kłuły w oczy ludzi wrażliwych na niesprawiedliwość. Szczególnej krytyce – jak i w obecnych czasach – poddawany był system bankowy, obracający długami. Ponadto co bystrzejsi ekonomiści zauważali, że rozwój przemysłu i postęp technologiczny znacznie wyprzedza wzrost dobrobytu ludności. Kapitalizm okazał się systemem wyjątkowo niestabilnym, a przy tym niebywale krzywdzącym, dlatego zaczęto szukać recept. Pojawiły się mainstreamowe recepty w postaci zaleceń wybitnego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa, który miał wielki wpływ na reformy New Dealu w Stanach Zjednoczonych za prezydentury Franklina Delano Roosevelta. To był czas, gdy dostrzeżono konieczność szerokiej ingerencji państwa w gospodarkę – w postaci nacjonalizacji, robót publicznych, osłon socjalnych oraz wpływu na inflację. Nie zabrakło także postulatów całkowitej zmiany systemu – głównie ze strony socjalistów i komunistów. Ale pojawiła się też inna – rewolucyjna – koncepcja, którą trudno zakwalifikować do znanych wtedy i dzisiaj doktryn. Był nią właśnie kredyt społeczny – i jemu właśnie będziemy się przyglądać bliżej.
.
Kredyt społeczny – zarys koncepcji
.
Jego istotą są dwie doniosłe idee. Po pierwsze – bogactwo narodu nie pochodzi całkowicie z obecnych nakładów pracy, spora jego część to dziedzictwo poprzednich pokoleń, dlatego trzeba upowszechnić dostęp do niego. Po drugie – pieniądz musi służyć ludziom. Wszystko wzięło się z obserwacji Douglasa, który dostrzegł, że wartość wytwarzanych w kraju dóbr jest większa od sumy wynagrodzeń, jakie otrzymują ludzie za wytwarzanie ich. To z kolei prowadzi do konieczności zadłużania się, czyli napychania kiesy bankierom. Tę obserwację można przenieść na perspektywę państwową – rząd pożycza pieniądze od banków, bo cierpi na ich chroniczne braki. Autor koncepcji swoje przemyślenia oparł na braku zgody na funkcję produkcji – uznał, że skoro coś się wytwarza, to po to, by zaspokajać potrzeby ludzi. A więc każdy powinien mieć możliwość zakupu tych dóbr.
.
Receptą Douglasa było wprowadzenie społecznej dywidendy, czyli pieniędzy dla każdego obywatela. Całkowita darowana społeczeństwu kwota miałaby się równać sumie cen wytworzonych dóbr. Chodzi więc o to, żeby wszystko, co zostało wytworzono, mogło zostać kupione przez wszystkich. Ten postulat wynika wprost z idei dziedzictwa bogactwa państwa – każdy obywatel ma prawo czerpać z pracy poprzednich pokoleń. Z dywidendy mogliby według Douglasa skorzystać także przedsiębiorcy, gdyż znaleźliby bez problemu zbyt dla swoich dóbr. Co ciekawe, owe powszechne wsparcie nie przekreślałoby istnienia pensji – stanowiłoby ich uzupełnienie, wyrównanie niesprawiedliwości, wynikającej z samej istoty kapitalizmu. To podejście, które według Douglasa miałoby utrzymać chęć do pracy, jednocześnie wspierając osoby wykluczone. Dywidenda w tej teorii występuje w postaci kredytu społecznego – a nie konkretnych pieniędzy – który jest środkiem jednorazowym, anulowanym przy zakupie i odnawianym przy nowej produkcji. Przemysł oraz handel hurtowy i detaliczny miałyby działać na bazie kredytów. Douglas przewidywał, że postęp technologiczny będzie stale zmniejszał zapotrzebowanie na siłę roboczą, dlatego w przyszłości dywidenda społeczna stanie się dominującą formą, zastępując całkowicie pensje.
.
Konsekwencje i podsumowanie
.
Idea Douglasa – jak można się łatwo domyślić – nigdy nie weszła w życie. Mimo to istnieje wiele ruchów i organizacji społecznych, które dostrzegając rosnące nierówności wynikające z klasycznych oprocentowanych kredytów, postulują wprowadzenie kredytu społecznego. Naturalnie w zmodyfikowanej formie – trzeba pamiętać, że od czasu, gdy Douglas stworzył swoją teorię, minęło prawie sto lat. Przemysł kompletnie się zmienił, podobnie zresztą jak profil ekonomiczny państw rozwiniętych – obecnie dominują usługi i specjalistyczna produkcja oparta na wiedzy.
.
Nie zmieniła się natomiast moralna moc kredytu społecznego, która polega na sprzeciwie wobec nieustannemu pogłębianiu się rozwarstwienia społecznego, wynikającego z oprocentowania pieniądza i zbyt niskich płac. Douglas mówił o tym, że bycie obywatelem państwa powinno predystynować do udziału w jego bogactwie – tylko i wyłącznie z powodu bycia członkiem wspólnoty, ogniwem w łańcuchu pokoleń, które to bogactwo wytwarzało. To atak na strukturalne ograniczenia kapitalizmu, przyczyniające się do ubożenia biednych i bogacenia się bogatych. To także ofensywa na koncepcje liberalne mówiące, że dobrobyt zależy tylko wyłącznie od własnych zdolności i zaradności – ignorujące przy tym czynniki zewnętrzne, takie jak właśnie potępiane przez Douglasa oprocentowanie pieniądza przez bankierów.
.
W jego koncepcji firmy mają pełnić funkcję społeczną, rezygnując z pojmowania zysku jako jedynego celu istnienia. Kredyt społeczny nie oznacza naturalnie braku profitów. Chodzi tu o demokratyzację ekonomii, oddanie jej pod kontrolę i rządy społeczeństwa. A więc inaczej niż w koncepcjach socjalistycznych i komunistycznych, gdzie taką rolę mieliby odgrywać tylko pracownicy (robotnicy). U Douglasa także i pieniądz zostaje na stałe powiązany z wolą ludzi i oderwany od spekulantów.
.
Czy kredyt społeczny mógłby zostać wprowadzony w życie obecnie? Zapewne tak, choć realizację tej koncepcji należałoby zacząć od małych, raczej odseparowanych i samowystarczalnych społeczności. Mniejsza skala oznacza oczywiście mniejsze trudności przy wdrażaniu. Ponadto w wielu miejscach na świecie istnieje bezpieniężny obrót gospodarczy, w którym istnieje wymiana barterowa – w towarach i usługach. I funkcjonuje całkiem dobrze, gdyż (zwykle) nie pojawia się w nim problem zmarnowanych dóbr. Z drugiej strony jednak nie rozwiązuje to kwestii osób niepełnosprawnych oraz dzieci – czyli grup niezdolnych do pracy. W teorii Douglasa wszyscy otrzymują dywidendę, w mikroskopijnych gospodarkach barterowych już nie. W nich pomoc dla innych jest oparta na moralności – w świecie urządzonym według twórcy kredytu społecznego ta moralność jest wbudowana w system. To idealne rozwiązanie według osób, które pesymistycznie postrzegają naturę ludzką. Nie trzeba być zresztą pesymitą, by zauważyć, że dobrowolna pomoc potrzebującym jest po prostu niewystarczająca.
.
Teorię kredytu społecznego Douglasa warto poznać i zgłębić. Nie chodzi tu o same mechanizmy, które tam proponuje ten wybitny człowiek, ale o samą ideę służebności ekonomii wobec społeczeństwa czerpiącego ze swojego dziedzictwa. Ta mocna myśl powinna służyć jako przyczynek do rozmyślań nad tym, czy możliwy jest inny, bardziej sprawiedliwy system ekonomiczno-społeczny.
Zobacz więcej: https://cenabiznesu.pl/-teoria-kredytu-spolecznego-douglasa