Ronald Lasecki: Dlaczego nie należy głosować w obecnych wyborach?

Praktycznie wszyscy moi znajomi o poglądach katolicko-konserwatywnych entuzjastycznie deklarują głosowanie na Andrzeja Dudę w drugiej turze wyborów prezydenckich, popierając kandydata PiS całkiem szczerze i w istocie robiąc mu w swoim kręgu znajomych kampanię w internecie.

Błędne jest już samo przyjęte przez tę grupę założenie „nie zgadzam się z nim, ale mimo wszystko na niego zagłosuję”. System legitymizuje się między innymi twierdzeniem, że jest pluralistyczny i „otwarty” i że każdemu dostarcza polityczną alternatywę lub możliwość jej stworzenia. Skoro to nieprawda, a jest to nieprawda, to nie należy Systemu uprawomocniać, zachowując się tak, jakby jednak miał on rzeczywiście charakter „otwarty” i pluralistyczny.

A że rzekomo ma taki charakter, to oczywiście nieprawda, bo każdy kto próbuje działać w ramach Systemu, budując dla niego nieliberalną alternatywę, jest przez System izolowany, blokowany, lub nawet aktywnie zwalczany i represjonowany. Gdy odrzuca liberalizm polityczny – zostaje napiętnowany jako „faszysta”. Gdy odrzuca liberalizm ekonomiczny – zostaje napiętnowany jako „populista”. Gdy odrzuca atlantyzm (liberalizm geopolityczny) – zostaje napiętnowany jako „ruski agent”.

Na Joannę Modzelewską, prawnik która za bardzo interesowała się PiS-owskimi przekrętami w LOT nasłano te same służby kierowane przez tych samych ludzi, którzy dokonali bezprawnej i bardzo głębokiej ingerencji w jej intymność, manipulując nią i ją instrumentalizując. Kobiecie, zresztą – na ile mi wiadomo – wierzącej i praktykującej katoliczce uczęszczającej na Msze trydenckie, zniszczono życie i próbowano ją szantażować, a w intrygę i wysiłki na rzecz ukręcenia sprawie łba pospołu zaangażowane są rozmaite służby, bywalcy Klubu Ronina i Kościół rzymskokatolicki.

Te trzy przykłady wspominam po to, by uświadomić konserwatywno-katolickim zwolennikom PiS, co partia ta robi z prawdziwą opozycją i jak wyglądają granice „pluralizmu” i „otwartości” Systemu. Głosując na Dudę, bierzecie moralną współodpowiedzialność za tego rodzaju działania i tego sortu kreatury – za różnych Mariuszów Kamińskich, Jarosławów Spyrków etc. Pamiętajcie o tym, ilekroć później będziecie spoglądać w lustro.

Demokracja tchórzy

Głosowanie na „mniejsze zło” to inaczej nazwane głosowanie „z tchórzostwa”. Machiavelli zauważył przed wiekami, że najłatwiej rządzić ludźmi, manipulując ich strachem. PiS opanował to do perfekcji. Piłsudczyków i styropianowych „solidaruchów” postraszy „ruską onucą”. Katolików postraszy tęczową flagą. Całą resztę postraszy że „przyjdą Czaskowski z Balcerowiczem i zabiorą pińcet plus”. I wszystkie te grupy posłusznie aportują rzucane później przez Kaczyńskiego piłeczki. „Głosuj na Dudę, bo jak nie to jutro Ruskie będą w Gruzji, pojutrze nad Bugiem, a następnego dnia wszyscy będziecie gnić w Gułagu”. „Głosuj na Dudę, bo jak nie to przyjdą Czaskowski i Biedroń i będą gwałcić małe dzieci”. „Głosuj na Dudę, bo jak nie to przyjdą (((oni))) i zabiorą wam kamienice… a nie, pardon – (((oni))) i tak przyjdą i zabiorą wam kamienice, ale my nie damy im tak dużo jak Czaskowski i PeŁo”. Co do zasady, nie różnicie się niczym od tych wszystkich, którzy głosowali na PiS, bo PiS rzucił im tłustą kiełbasę wyborczą, i teraz boją się że PO im ją zabierze. Głosowanie ze strachu zawsze jest żałosne – nieważne, czy chodzi o strach przed mitycznym „polskim Zapatero”, czy strach przed Tuskiem wydzierającym małym dzieciom z rąk bułki z szynką.

Dzięki takiemu umiejętnemu „zarządzaniu strachem” System już dawno temu unieszkodliwił środowiska konserwatywne. Zawsze można je bowiem łatwo skłonić do ratowania i popierania Systemu, machając im przed nosem a to „racją stanu”, a to „sprawą narodową”, a to „prawem naturalnym”. Poparcie polskich konserwatystów i narodowców dla kolejnych powstańczych ruchawek było tego smutnym, cyklicznie powracającym w dziejach Polski memento. Konserwatyzm nie jest organicznie zdolny do stworzenia alternatywy wobec Systemu i nigdy ani nigdzie takiej alternatywy nie stworzył. Był zawsze tylko kwiatkiem do liberalnego kożucha i nie inaczej jest z obecnym poparciem katolickiej prawicy dla Andrzeja Dudy.

Tylko po co w takim razie mamienie tymi wszystkimi bajkami o „kontrrewolucji”, „tradycjonalizmie”, „monarchii”, czy innym „katofaszyzmie”? Nie lepiej przyznać, że tęskni się co prawda za wymienionymi, ale uważa je za niemożliwe współcześnie do urzeczywistnienia, więc w praktyce popiera się prawicę Systemu? I zapisać się np. do PiS, gdzie założyłoby się np. kółko monarchistyczne? Byłoby łatwiej i uczciwiej, a wielu młodych ludzi, biorących na poważnie te wszystkie barwne opowieści, nie doświadczyłoby później bolesnych rozterek i rozczarowań. Bo narracja typu że „de Maistre i Donoso Cortés głosowaliby dziś na Dudę” , jest w istocie poniewieraniem pamięci Doktorów Kontrrewolucji.

Zmanipulowanie prawicy katolickiej przez System wynika z dwóch przesłanek: 1) fetyszyzowania kwestii obyczajowych, oraz 2) uwierzenia w propagandę Kaczyńskiego, że PO różni się jakoś znacząco w dziedzinie aksjologii od PiS. Zacznijmy od przyjrzenia się punktowi drugiemu.

Przyjrzyjmy się, co działo się pod rządami PiS i Dudy w ostatnich latach: w państwowych szkołach i w przestrzeni publicznej bez przeszkód propagowano liberalne podejście do seksualności i patologiczną, zdegenerowaną seksualność – czy za PRL byłoby do pomyślenia coś takiego jak „tęczowe piątki” w podstawówkach? Za rządów PiS się to pojawiło. Nihilistyczną i pornograficzną truciznę bez przeszkód sączą różne Netflixy i Pornhuby – czy ktoś w ogóle zająknął się nad zablokowaniem tych serwisów? Coraz bardziej otwarcie propagują rozkładowe treści i stosują liberalną cenzurę jankeskie platformy społecznościowe jak Facebook, Twitter, YouTube, Amazon, Google, które osiągnęły pozycję faktycznego monopolisty jako kanały komunikacji i źródła wiedzy o świecie, szczególnie wśród młodego pokolenia – czy po stronie obozu władzy pojawiły się głosy by zmusić te giganty do działania w zgodzie z polską aksjologią lub by zastąpić je polskimi odpowiednikami? W okresie prezydentury Andrzeja Dudy lewactwo w dużej części przejęło uczelnie wyższe i w dużym stopniu narzuciło tam swoją poprawność polityczną – niektórzy z Was, zarówno jako studenci jak i pracownicy akademiccy, doświadczyli tego na własnej skórze. Czy PiS choćby zauważył ten problem i nazwał go po imieniu, nie mówiąc już o przeciwdziałaniu? Za rządów PiS na szeroką skalę rozwinęły się działania mające skompromitować Kościół rzymskokatolicki – pomijając wytłumianą zresztą odgórnie przez rząd inicjatywę własną włodarzy niektórych miast i gmin, po stronie rządzącej prawicy nie pojawiły się żadne inicjatywy by np. nie dopuścić do rozpowszechniania filmu „Kler” Smarzowskiego. Od lat tęczowe flagi wywieszają ambasady UK i USA, a flagi państwa żydowskiego okupującego Palestynę niemal od początku pojawiają się na „tęczowych” marszach (skądinąd, czy wśród Palestyńczyków jest jakiś znaczący „ruch LGBT”? W Państwie Palestyńskim nawet sam homoseksualizm jest nielegalny). Za rządów PiS elementem krajobrazu politycznego stały się już nie tylko coroczne listy szeregu ambasadorów z poparciem dla Marszów Równości, ale też udział w tych marszach szeregu pracowników dyplomatycznych. Czy prezydent Duda cofnął w związku z tym któremuś z ambasadorów akredytację lub choćby wezwał go do złożenia wyjaśnień?

Przed czym zatem niby chronią nas PiS i prezydent Duda? Różnica pomiędzy prezydentem Trzaskowskim a prezydentem Dudą polegałaby na tym, że w przypadku prezydentury Trzaskowskiego ulicami Warszawy przeszedłby wielki doroczny Marsz Równości, w którym być może maszerowałby sam prezydent, a w przypadku prezydentury Dudy ulicami Warszawy przeszedłby wielki doroczny Marsz Równości, podczas gdy prezydent byłby wtedy na spotkaniu gospodyń wiejskich z Kozichgłowach. W razie prezydentury Trzaskowskiego „Krytyka Polityczna” dostawałaby dofinansowanie z budżetu, a w razie prezydentury Dudy dostawałaby dofinansowanie z Niemiec i od Sorosa. Różnice są czysto kosmetyczne i nie dotykają istoty problemów. Duda nie proponuje przeciwdziałania tym problemom ani ich rozwiązywania, tylko się od nich uchyla lub odmawia ich dostrzeżenia. Trzaskowski być może patronowałby stwarzającym je środowiskom, ale i to nie jest pewne.

Drugim bowiem, po dorobieniu PiS gęby „katechona”, udanym kłamstwem Kaczyńskiego, jest dorobienie PO i w ogóle polskim liberałom gęby „promotorów mniejszościowych dewiacji” którzy będą zabierać dzieci rodzicom i oddawać je „gejom” do zgwałcenia. W rzeczywistości, PO zyskiwała na znaczeniu politycznym tym bardziej, im bardziej była ugrupowaniem oportunistycznym i asekuranckim. Jeśli ktoś chce zrozumieć naturę sukcesów PO, niech śledzi działalność i wypowiedzi Krzysztofa Bosaka, będącego wyrazicielem podobnego asekuranctwa, bezideowości i oportunizmu wśród narodowców. Strategią PO pod kierunkiem Tuska było rezonowanie w swojej polityce powszechnych nastrojów społecznych wśród Polaków, ale też uwzględnianie presji zagranicy. PO zaczęła ponosić klęski, gdy zamknęła się w swojej bańce władzy i nadmiernie uzależniła od zagranicy, tracąc kontakt ze społeczeństwem, przestając wyczuwać jego nastroje i nie rezonując już ich dłużej. Oderwawszy się od narodowej bazy, PO zdegenerowała się do politycznego freak show. Gdyby jednak kiedykolwiek liberałowie mieli odzyskać władzę w naszym kraju, to nie jako polityczna menażeria różnych „dzików, łosi, jeleni”, tylko odbudowując się jako formacja technokratyczna i pragmatyczna. Niepowodzenia różnych Palikotów, Petru itp. dowodzą dobitnie, że liberalizm rozumiany jako parada dziwolągów nie ma, póki co, w Polsce racji bytu.

Co zaś do pamiętanej doskonale gwałtownej liberalnej degeneracji PO po odejściu Tuska do Brukseli i przejęciu rządów w tej partii przez Ewę Kopacz, to warto sobie uświadomić, że – czy się to komuś podoba, czy nie – polskie społeczeństwo, na przeciągu upływającego wówczas ośmiolecia rządów PO, pomimo że nie forsowała ona żadnej radykalnej agendy obyczajowej a jedynie („po oakeshottowsku”) pozwalała polskiej wspólnocie politycznej żeglować „po nieograniczonym i niezgłębionym morzu, bez portu, schronienia, możliwości zarzucenia kotwicy, ani znajomości dokąd płyniemy” i działać swobodnie różnym kontrkulturowym podmiotom „trzeciego sektora”, uległo w określonym stopniu liberalnej degeneracji i partia rządząca po prostu zaczęła zmieniać się wraz z nim. To na przykład gdzieś od połowy lat 2000. otwarta dezaprobata dla takich patologicznych zachowań jak mieszkanie bez ślubu, rozwody, seksy przedmałżeńskie, wiadome zboczenia seksualne, przestała być społecznie tolerowana i zaczęto ją odbierać mniej więcej tak, jak odbiera się opowiadanie w towarzystwie antysemickich dowcipów lub rzucanie „twardymi” bluzgami. Prezydentura Dudy nie zbudowała dla tych rozkładowych moralnie i kulturowo procesów żadnych hamulców, tak więc naiwnością byłoby sądzić, że wraz z nią wyhamowały one i że Duda je jakkolwiek powstrzymuje lub choćby spowalnia.

Wróćmy na koniec do pierwszej z przesłanek zmanipulowania prawicy katolickiej przez System, mianowicie do monomanii „rozporkowej” tych środowisk. Ma ona swoją praprzyczynę we współczesnej degeneracji doktryny społecznej Kościoła rzymskokatolickiego do dwóch w zasadzie haseł: „obrony tradycyjnej rodziny” i „obrony życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci”. Gdy zapytać kogoś postronnego o stanowisko cywilizacyjne Krk, to skojarzy sobie zapewne przede wszystkim różne aborcje, eutanazje, homoseksualizmy, seksy, masturbacje, pornografie i inne tego typu elementy, od głośnego mówienia o których normalny człowiek się czerwieni, a nadmierna ekscytacja którymi w ogóle ma charakter „niemęski”. Doprowadziło to w praktyce do niezdrowej fiksacji prawicy katolickiej na punkcie „obyczajówki” i tzw. „wartości rodzinnych”, które – w przypadku ludzi o katolicko-konserwatywnej identyfikacji ideowo-politycznej – stają się praktycznie jedynym kryterium oceny danego podmiotu politycznego (dobrym przykładem jest tu Marek Jurek, którego jedynym rozpoznawalnym elementem światopoglądu jest odrzucenie aborcji i zboczeń seksualnych). Kandydat mógłby na przykład opowiadać się za obowiązkowym oczipowaniem całej populacji i prawem do swobodnego zawyżania czynszu za wynajem mieszkań i wyrzucania zalegających przez miesiąc zopłatami rodzin wielodzietnych na bruk, ale jeśli chodziłby na Msze po łacinie i był przeciwko aborcji, to miałby zagwarantowane głosy i poparcie prawicowych katolików. U początku XX wieku Stanisław Brzozowski nazwał taką postawę ówczesnych katolickich konserwatystów „połaniecczzyzną” - jak widać, w sto lat później ma się ona wyśmienicie.

Składowe żywotności wspólnoty politycznej

Jak na tym tle prezentuje się Andrzej Duda i cały obóz PiS? Jak najgorzej, bo sponiewieranie państwa polskiego i cedowanie kolejnych jego rdzeniowych funkcji – już nie tylko zewnętrznych ale też wewnętrznych – na podmioty trzecie są za rządów tego prezydenta i tej formacji bezprecedensowe. Symbolem tej degradacji państwa polskiego stał się właśnie sam Andrzej Duda podpisujący na stojąco umowę z USA. I nie chodzi o to, że prezydent Trump podpisując, siedział, a prezydent Duda przy tym stał, bo takie sceny to norma i codzienność w dyplomacji, tylko o to, że prezydent Duda podpisując stał i upychał swoją kartkę na rogu biurka przy którym siedział Trump, bo coś takiego to jak scena z kiepskiej komedii, nieobecna bynajmniej nigdy w tradycji dyplomatycznej, ani nawet w normalnych stosunkach towarzyskich – to tak jakby jeden z partnerów jadł obiad siedząc za stołem w restauracji, a drugi przykucnął ze swoim talerzem obok, przy rogu stołu. Tak zachowuje się kelner i rzeczywiście, Polska prezydenta Dudy stała się kelnerem na posyłki Trumpa.

Powtórzmy to tymczasem, sanacji moralnej w kraju nie da się dziś przeprowadzić, nie zrywając z Zachodem i nie odwracając się od niego. Każdą próbę dokonania takiego uzdrowienia wewnątrz bloku zachodniego, lub – o kuriozum! – w oparciu o Zachód, zablokują rozmaite ośrodki zachodnie: ONZ, Niemcy, UE, zachodnie korporacje i „organizacje pozarządowe”, a jako ostateczny argument pozostanie zawsze siła militarna USA (Z formalno-prawnego punktu widzenia, nie da się już dziś na Zachodzie, na przykład, wprowadzić kary śmierci lub zdelegalizować homoseksualizmu). A do zerwania z Zachodem potrzebne jest silne państwo: kontrolujące własną infosferę i gospodarkę oraz dysponujące instrumentami działania w obydwu tych obszarach (choć niekoniecznie całkowicie te obszary upaństwawiające); posiadające zdolną do samodzielnego spełniania swoich funkcji armię i formacje pomocnicze oraz zaopatrujący je własny przemysł; gospodarczo, na ile to możliwe, samowystarczalne i niezależne – by móc znieść ewentualne sankcje; ze zorganizowanym i wychowanym do surowości i ascezy społeczeństwem. Andrzej Duda w żadnej z tych dziedzin nie przedstawia żadnej wartości, a wręcz szkodzi na bezprecedensową dotychczas skalę. Gdyby natomiast pojawił się kandydat niechby nawet umiarkowanie liberalny obyczajowo, ale dążący do odtworzenia samodzielnej polskiej państwowości, to należałoby go, mimo jego błędnych poglądów kulturowych, poprzeć „z zaciśniętymi zębami”. Bowiem „obyczajówka” to nie wszystko.

Ideowo-kulturowa indolencja Dudy

Andrzej Duda patronuje i aktywnie uczestniczy w demontażu polskiej państwowości i amerykanizacji narodu polskiego, w dziedzinie obyczajowej zaś nie robi nic. A przecież nawet nie mając kompetencji – mógłby: wiadomo już dziś na przykład, że pełnej ochrony życia ludzkiego na jego prenatalnym etapie nie wprowadzi się w naszym kraju metodą „parlamentarnego zamachu stanu”, przepychając „cichaczem” odpowiednią nowelę odnośnej ustawy w sprzyjających okolicznościach, bo każda taka próba wywoła masowy społeczny protest, zapewne zresztą przynajmniej po części inspirowany z zewnątrz. Jeśli zaś nawet taka ustawa by przeszła, to zainteresowani wykonywali by nielegalnie aborcje w podziemiu lub za granicą, rozwinąłby się przemyt środków wczesnoporonnych itp. Taką zmianę można wprowadzić jedynie wychowując społeczeństwo do ochrony życia poczętego – tak by nawet po zwycięstwie politycznym liberałów, nie odważyli się oni ruszyć ustawy chroniącej życie, w obawie przed jakimś „Majdanem” na ulicach Warszawy. I tu właśnie pojawia się rola prezydenta, który mógłby patronować i animować kampanie społeczne mające uświadomić do odrzucenia aborcji. Do tego nie są nawet potrzebne osobne kompetencje – wystarczy dostęp do kamery i trochę kapitału na zbudowanie stosownego ruchu społecznego i organizacji. Duda oczywiście nie przedsięwziął w tej (ani żadnej innej) dziedzinie zupełnie nic. A gdyby pojawił się kandydat który takie działania by podjął, niechby nawet był przy tym umiarkowanie liberalny geopolitycznie, to też – „z zaciśniętymi zębami” – należałoby go poprzeć. Bo „obyczajówka”, choć nie jest horyzontem tego co ma znaczenie, to jednak jest również ważna – by utrzymać działanie machiny państwowej, potrzebny jest bowiem zdrowy, żywotny, kulturalny i uporządkowany wewnętrznie lud, stanowiący jego poddanych.

Podsumowując więc, Andrzej Duda nie przedstawia żadnej „wartości dodanej” by na niego głosować; nie jest twórczym ośrodkiem w dziedzinie kultury ani moralności, a hamulcowym dla liberalnych zmian też nie jest, bo te za jego prezydentury rozwijają się w najlepsze – za czasów Komorowskiego za chodzenie po ulicy z tęczową torbą na ramieniu można było zostać pobitym, przez kilka lat rządów PiS takie tęczowe torby nosić zaczęły powszechnie małe dzieci, młode kobiety i młodzież. I rozkład ten będzie postępował również w przypadku pozostania Dudy przy władzy – takie czy inne brzmienie jednej lub drugiej ustawy nic nie zmieni, bo do określenia porządku społecznego nie wystarczy samo istnienie ustawy (zwłaszcza gdy jest ona konserwatywna jedynie powierzchownie – jak ma to miejsce w przypadku McRzeczpospolitej). Jeśli chodzi zaś o status państwa polskiego i polskiej wspólnoty politycznej, Andrzej Duda przejdzie do historii jako ten prezydent i najwyższy zwierzchnik sił zbrojnych, który sprowadził do Polski ponownie obce wojska, rozkręcił kampanię propagandową na rzecz społecznej akceptacji tego faktu („Razem bezpieczni”), i przy każdej stosownej i niestosownej okazji domaga się by przybyło do naszego kraju jeszcze więcej obcych wojsk. Osoby na niego głosujące i go popierające, są za te działania współodpowiedzialne.

Pozorna alternatywa Trzaskowskiego

Co zaś do „drugiej strony” wyborczej barykady, to również praktycznie wszyscy moi znajomi konserwatywni endecy deklarują głosowanie w drugiej turze wyborów prezydenckich na Rafała Trzaskowskiego, „bo będzie on wetował ustawy PiS” i „zapewni pluralizm polityczny wobec groźby neo-sanacji”. Działanie takie nie ma sensu a jedynym jego skutkiem będzie kompromitacja i dalsza izolacja na prawicy osób i środowisk składających takie deklaracje.Jakie bowiem ustawy PiS blokowałby prezydent Trzaskowski i czego dotyczyłby ów pluralizm?

Czy prezydent Trzaskowski blokowałby wazeliniarską politykę PiS wobec USA i państwa żydowskiego?

Czy prezydent Trzaskowski blokowałby działania rządu PiS wrogie wobec Rosji, Chin, Iranu i Białorusi? Czy blokowałby działania rządu PiS zmierzające do przekształcenia Ukrainy w antyrosyjską szpicę, nawet za cenę pogrążenia tego kraju w wojnie i zapaści cywilizacyjnej, a przy okazji cenzury polskiej pamięci historycznej i kompletnego upodlenia Polski wobec ukraińskich nacjonalistów?

Czy prezydent Trzaskowski blokowałby działania PiS zmierzające do przekształcenia polskiej armii z instytucji mającej na celu zapewnienie bezpieczeństwa własnego państwa w siły ekspedycyjne pozostawione do dyspozycji Pentagonu i całkowicie zależne sprzętu z USA kupowanego na dowolnie dyktowanych przez stronę jankeską warunkach? Czy blokowałby zwiększanie kontyngentu wojsk USA w naszym kraju? Czy prezydent Trzaskowski blokowałby działania rządu PiS całkowicie podporządkowujące polskie służby specjalne USA i zmierzające do przekształcenia Polaków i Kościoła katolickiego na Wschodzie w „zasoby bojowe” przeciw Rosji?

Czy prezydent Trzaskowski blokowałby działania rządu PiS podejmowane pod dyktando Ustawy 447 lub ambasador USA? Czy blokowałby szkodliwe dla Polski kontrakty na dostawy gazu skroplonego z USA i zakupy produktów jankeskiego przemysłu zbrojeniowego? Czy blokowałby otwarcie polskiego rynku na GMO z USA , ewentualną transatlantycką strefę wolnego handlu, dopuszczenie do Polski firm z USA deklarujących gotowość chipowania polskich obywateli?

Czy prezydent Trzaskowski blokowałby działania rządu PiS skierowane przeciwko Chinom, jak choćby ograniczenia dostępu dla firm chińskich do polskiego rynku telekomunikacyjnego na rzecz firm z USA? Czy blokowałby przedłużanie sankcji przeciwko Rosji i działania mające sparaliżować jakąkolwiek komunikację i kontakty polsko-rosyjskie (z ruchem turystycznym i wymianą kulturalną włącznie)?

Czy prezydent Trzaskowski paraliżowałby demoralizującą i otępiającą politycznie „politykę historyczną” PiS i chuliganerkę IPN? Czy blokowałby usuwanie z przestrzeni publicznej upamiętnień ludzi i środowisk niepasujących do PiS-owskiej ideologii ale twórczo zasłużonych dla Polski lub mających heroiczną kartę walki z okupantem niemieckim lub męczeństwa doznanego z jego strony? Czy prezydent Trzaskowski blokowałby PiS-owską politykę heroizacji najbardziej samobójczych aktów w polskiej historii i demoralizowania tym społeczeństwa i młodego pokolenia?

Blokowałby działania konserwatywne kulturowo (gdyby takie były) oraz wspierał postmodernistyczny nihilizm i moralną patologię – wojujący antykatolicyzm, aborcję, propagację zboczeń seksualnych i degeneracji obyczajowej, „genderyzm” itp.

Blokowałby działania uderzające w liberalną międzynarodówkę (gdyby takie były) – różnych Sorosów, TVN-y, „antyfaszystów” i wszelkie lewactwo spod znaku walki z „patriarchatem”, „rasizmem”, „menspreadingiem” etc.

Blokowałby politykę prospołeczną i solidarności społecznej (nawet gdyby nabrała ona sensu) – przeciwstawiając temu ekonomiczny liberalizm i interesy „młodych, wykształconych, z wielkich miast”.

Blokowałby PiS-owskie uderzenia w sądy i różne inne demoliberalne instytucje, koterie, korporacje, sitwy itp. co z naszego punktu widzenia nie ma żadnego znaczenia, bo wojenki między PiS-owcami a liberalnymi prawnikami, nauczycielami czy dziennikarzami nie są po prostu naszymi wojenkami.

Podsumowując: Rafał Trzaskowski nie przedstawia żadnej alternatywy ani niczym nie odróżnia się od PiS w kwestiach znaczących dla państwa polskiego i polskiej wspólnoty politycznej. Pluralizował by istniejący układ polityczny jedynie w ten sposób, że wzmacniałby w nim elementy liberalne i postmodernistyczne. Głosowanie na niego nie ma więc zwyczajnie sensu.

Osobiście nie głosowałem w pierwszej turze wyborów i nie zamierzam też głosować w ich drugiej turze. Po części dlatego, że nie akceptuję ustroju demoliberalnego i wyłaniania władzy metodą czteroprzymiotnikowych wyborów, ale przede wszystkim dlatego, że wśród kandydatów nie było polityka, którego program byłby atrakcyjny w perspektywie tego, jakie są obiektywne potrzeby polskiej wspólnoty politycznej, zaś głosowanie na tzw. „mniejsze zło” uważam za głosowanie z pobudek tchórzowskich i nigdy bym się do czegoś takiego nie zniżył.Żeby jednak nie poprzestać na krytykanctwie, przedstawiam poniżej zarys profilu kandydata (lub też ugrupowania), którego mógłbym poprzeć – nie tylko zresztą głosowaniem na niego, a nawet nie przede wszystkim głosowaniem na niego. Podmiot taki musiałby: