Rok 1945 nie przyniósł żadnego wyzwolenia – był klęską dla ludzi Tradycji. Przypominamy znakomity utwór zespołu Rahowa pod tytułem „In the Fires of 1945″. Przemilczmy losy wokalisty i skupmy się na przesłaniu. Dla nas, narodowych rewolucjonistów, liczy się Idea. To ona jest drogowskazem, a nie błędy jednostek.
Walk along the autumn grass, beneath a crimson sky,
Why have all the legends passed us by?
I’m almost afraid to ask the answer to the problem That spawned the simple question in my mind;
Feel the four winds -
Have they been bursting forth from battered sin? Blackness is the likeness of my soul,
Harboring the images,
A glorious vision trapped within,
Purging every hope inside my heart.
Everything worth fighting for,
And everything worth dying for,
And everything worth living for,
Shattered right before me like a scourge …
Release my soul – let me go and find the meaning of this life,
Release my soul – let me know the truth that’s taking such a toll,
Release my soul – let me go and give it one last chance at life,
Release my soul – let me go back to the time when I would be at home…
When man was still alive, when man was still alive,
Before everything had died
In the fires
In the fires
In the fires of 1945 …
Underneath a star-lit sky, beneath a smothered dream,
Does anyone care to hear the scream?
Of a sombre morbid melody reflecting off the tides at sea,
Imagining just what might have been?
Tempting mankind’s deepest dream, the greater faith in all,
Waking to the boldest primal call;
Echoing through gracious waves, the cosmic cry of pain,
Listen to the footsteps once again;
Vivid colors burst to life like a rainbow that explodes,
Fading into black and white the modern man forbodes.
Everything worth fighting for,
And everything worth dying for,
And everything worth living for,
Shattered right before me like a scourge …
***
12 kwietnia 2019 o 13:18
https://en.m.wikipedia.org/wiki/George_Burdi
Burdi, wokalista zespołu RaHoWa nadal jest białym nacjonalistą, choć nie w wersji prymitywnej tak jak był nim kiedyś, a jego „odcięcie się” od białego nacjonalizmu to była ściema;)
Może i popełnił w swoim życiu pewne błędy, ale kto ich nie popełnia? Burdi nigdy nie szkodził wprost nacjonalizmowi, nie jest degeneratem (nie jest zboczony, nie odurza się niczym, w sensie nie jest ćpunem ani alkoholikiem).