Gladius Ferreus: List od mazgajów

18 XI 2015 r. we Wrocławiu podczas pikiety organizowanej przez Brygadę Dolnośląską Obozu Narodowo-Radykalnego W obronie chrześcijańskiej Europy – przeciwko fundamentalizmowi islamskiemu, doszło do nie będącego zaplanowanym elementem owej manifestacji spalenia kukły Żyda trzymającego w ręku flagę Unii Bruxelskiej-Nierządnicy Europejskiej, co miało symbolizować sprzeciw wobec narzucanego Polsce unijnego dyktatu, a także obłędnej polityki Stanów Zjednoczonych Ameryki, dążących do zaprowadzenia demokracji, praw człowieka i liberalizmu, wszędzie, gdzie tylko się da, na całej kuli ziemskiej¹. Nie warto byłoby w ogóle zawracać sobie głowy tym epizodem², gdyby nie trwożliwy i hucpiarski zarazem apel zatroskanych przedstawicieli najrozmaitszych gremiów intelektualnych koncesjonowanej przez demoliberalną hydrę centroprawicy, natychmiast odcinających się od tego, niesłychanego dla nich, wydarzenia. Mowa oczywiście o niesławnym „Liście do patriotów” skleconym naprędce 27 XI 2015 r. i opublikowanym na stronie internetowej chcącej uchodzić za konserwatywny think-thank „Teologii Politycznej”³. Każde, ale to dosłownie każde zdanie tego textu poraża swoją złą wolą, głupotą i ignorancją, zawierając jednocześnie osobliwą mieszaninę półprawd, manipulacji, niedomówień, insynuacji oraz jawnych przeinaczeń.

Palenie wizerunku człowieka musi być rozumiane jako symboliczny akt agresji wobec bliźniego, przez co jest radykalnym zerwaniem zarówno z konstytucyjną zasadą ochrony godności człowieka, jak i chrześcijańskim etosem naszego narodu– już na wstępie autorzy listu, którzy przynajmniej deklaratywnie, wielokrotnie przyznawali się do konserwatyzmu i szeroko rozumianej prawicowości, wyłożyli się aż miło. Od kiedy to zapisy bezbożnej, laickiej, demokratycznej konstytucji Mazowieckiego, zawierającej w sobie wszystkie zatrute demoliberalne pryncypia⁴, mają być papierkiem lakmusowym dla ludzi Prawicy? Jak można w ogóle argumentować w ten sposób?! Pozostanie to już chyba na zawsze zagadką tych, którzy potrafili wydusić z siebie takie słowa… Nie jest też prawdą, że palenie wizerunku człowieka jest w jakikolwiek sposób sprzeczne z chrześcijańskim etosem, w przeciwnym wypadku należałoby bowiem potępić praktyki Świętej Inkwizycji, która, gdy nie było możliwe doprowadzenie winowajcy w ręce karzącej Sprawiedliwości, dokonywała jego spalenia in effigie, tzn. w płomienie trafiał materialny wizerunek skazańca – obraz, czasem rzeźba, bądź najczęściej właśnie kukła.

Palenie kukły ludzkiej przebranej za Żyda, musi się kojarzyć z rasistowskimi zbrodniami niemieckimi dokonanymi na Żydach na okupowanym terytorium Polski w okresie II wojny światowej– to zdanie zawiera w sobie fundamentalny błąd poznawczy, kukły Żydów⁵ palono na długo przed wybuchem drugiej wojny światowej i powstaniem usystematyzowanej doktryny rasistowskiej, pali się je, jak widać i dzisiaj. Nie ma to więc nic wspólnego z afirmacją w którymkolwiek aspekcie rządów, czy doktryny niemieckich narodowych socjalistów, okupujących terytorium Polski w latach 1939-1945.

Nie mamy najmniejszych wątpliwości, że zachowania antysemickie trzeba całkowicie wyrugować z polskiego życia społecznego– tak, też nie mam co do tego żadnych wątpliwości! Rzeczywisty antysemityzm – rasowy, biologiczny i materialistyczny, właściwie pojmowany⁶, antysemityzm sensu stricto, antysemityzm Maara, Chamberlaina i Rosenberga, istotnie nie powinien mieć prawa do publicznej expresji w prawdziwej Polsce, katolickiej i monarchicznej⁷, gdyż wprost uderzałby w jej chrześcijańskie fundamenty, negując fundamentalne prawdy Wiary o Wcieleniu, Boskości Chrystusa Pana, Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, stworzeniu każdego człowieka na Boży obraz i podobieństwo⁸, tylko po co wypisywać takie truizmy? Czemu ma to służyć? Czy dzisiaj, dwadzieścia jeden stuleci od Wcielenia Słowa Przedwiecznego, katolickiej ortodoxji naprawdę najbardziej zagrażają jakieś nieprzeliczone tabuny antysemitów i legiony rasistów? A może tego typu odezwy są wodą na młyn dla tych, którzy prowadząc z urzędu tzw. dialog z judaizmem, pragną za pomocą obucha antysemityzmu doszczętnie już obezwładnić opór tej nielicznej garstki katolików, która wytrwale przeciwstawia się nieustającej od ostatniego Soboru kapitulacji Chrystusowej Oblubienicy, Kościoła Świętego, względem przeklętej synagogi i wiarołomności żydowskiej? Odpowiedź na te pytania wydaje nasuwa się sama… Notabene, byłoby z korzyścią dla nas wszystkich, gdyby domorośli centroprawicowi intelektualiści, wzięli się wreszcie do porządnej roboty i zaczęli tak samo ochoczo rugować z polskiego życia społecznego, analogicznie błędne względem wyżej opisywanego⁹, zjawisko filosemityzmu, judeoidealizmu, które rzeczywiście, a nie tylko w czyjejś wybujałej imaginacji, zatruwa obecnie w sposób wręcz niewiarygodny nasze życie społeczne i umysłowe oraz stanowi autentyczne, śmiertelne zagrożenie tak dla duchowej substancji Kościoła Rzymskiego, jak i niepodległości polskiego bytu państwowego, przeżerając dusze i obezwładniając rozum niemal wszystkich rodaków, także¹⁰ tych, którzy przyznają się do najszerzej pojmowanej prawicy.

Jak uczył św. Jan Paweł II „Antysemityzm, jak również wszelkie inne formy rasizmu, są ‘grzechem Przeciwko Bogu i ludzkości’ i jako takie muszą być odrzucone i potępione”– pomijając już okoliczność, że świętość Jana Pawła II jest, mówiąc oględnie, co najmniej mocno problematyczna¹¹, to wypada zwrócić uwagę na fakt, że Papież-niepoprawny filosemita, Papież korzący się przed żydami pod tzw. Ścianą Płaczu, Papież który rozdął wspomniany dialog z judaizmem do niebotycznych wręcz rozmiarów, Papież uwłaczającego katolickiej dumie meaculpizmu, zwyczajnie nie może być miarodajnym autorytetem w tej materii, gdyż jego ogląd był naznaczony hiperoptymistycznym, nie znajdującym żadnego potwierdzenia w rzeczywistości, jak i tradycyjnej nauce Kościoła, sentymentalnym podejściem i tym samym kompletnie wypaczony¹². Niedopuszczalna jest także, zastosowana przez Jana Pawła II¹³, dziwaczna i zwodnicza konstrukcja myślowa grzechu przeciwko Bogu i ludzkości, gdyż zrównuje ona i stawia na jednym poziomie, Boga i ludzkość, Stworzyciela i stworzenie, Absolut nieskończenie doskonały i byty skończone, ułomne, skalane przez grzech pierworodny. Stoi ona również w absolutnej sprzeczności z tradycyjną, katechizmową definicją grzechu, będącego w jej świetle wyłącznie straszliwą obrazą nieskończonego Majestatu Bożego, odrzuceniem miłości Stwórcy, zerwaniem więzi z Bogiem, wzgardzeniem zbawienną łaską nadprzyrodzoną – nie ma w Katechizmie żadnej wzmianki o jakiejś ludzkości i rzekomych grzechach przeciw niej! Grzech przeciw ludzkości, to wyjątkowo paskudny potworek teologiczny, żywcem wyjęty z czeluści rozmaitych personalizmów, martitainowskiego humanistycznego chrześcijaństwa itp.

Antysemityzm i rasizm są sprzeniewierzeniem się nauczaniu Kościoła, który współtworzy oblicze moralne narodu polskiego od blisko 1050 lat, zaprzeczeniem tradycjom polskiej tolerancji oraz tradycji ruchu solidarnościowego – do pierwszego członu tego zdania nie sposób się przyczepić, brane w swej dosłowności jest w całej pełni prawdziwe, powtórzę jednak raz wtóry, czy dziś, w drugiej dekadzie XXI wieku, doszukiwanie się największego sprzeniewierzenia względem nauki Kościoła, jak również poważnego niebezpieczeństwa dla moralnego oblicza narodu polskiego w doktrynach antysemickich i rasistowskich, zaś pomijanie wymownym milczeniem błędów liberalizmu, demokratyzmu i modernizmu, może posiadać jakikolwiek walor poza humorystycznym? Znacznie ciekawiej robi się, gdy sygnatariusze powołują się na dwie darzone przez nich jak widać nabożnym pietyzmem tradycje, polskiej tolerancji oraz ruchu solidarnościowego. Co do pierwszej, to nie ma sensu za wiele się rozpisywać – zachwalanie zmitologizowanego, szesnastowiecznego państwa bez stosów, tej wielonarodowej i wielokulturowej Rzeczypospolitej, w której żyli zgodnie obok siebie, w duchu wzajemnego poszanowania, tolerancji i akceptacji odmienności wyznaniowych przedstawiciele różnych religii i światopoglądów¹⁴, przy deklarowanej katolickości, zahacza o jakąś pomroczność i schizofrenię, wszak owa idea państwa bez stosów posiada, tak w ujęciu doktrynalnym, jak i historycznym, korzenie protestancko-ariańsko-deistyczno-oświeceniowo-liberalno-masońskie, w żadnym razie ortodoxyjne. Jak więc naprawdę wyglądała historia z tą osławioną polską tolerancją? Z pewnością nie tak, jak w swych ckliwych opowiastkach starają się to przedstawić nasi drodzy sygnatariusze. W XVI w. nastąpiła rzecz niemająca precedensu w dotychczasowych dziejach Polski – cuchnący ściek heretyckiej nieczystości wlał się do ziem koronnych¹⁵ szerokim strumieniem, plugawiąc i profanując wolne dotąd od błędów kacerstwa łono Ojczyzny¹⁶. Czynienie z tej autentycznej dziejowej tragedii modelu do naśladowania i jakiegoś ponadczasowego wzorca, do którego można by się odwoływać także obecnie, nie dość że nie da się pogodzić z autentycznym umiłowaniem Kościoła, to jeszcze jest działaniem otwarcie antypolskim. Z kolei czerpanie całymi garściami ze spuścizny szeroko pojętego ruchu solidarnościowego, nie definiując dokładnie co się ma na myśli, stanowi postępek co najmniej nieroztropny i lekkomyślny. W „Solidarność”, w szczytowym okresie jej działalności, zaangażowanych było dziesięć milionów ludzi, prezentujących zróżnicowany wachlarz poglądów, od prawa do lewa, „od Sasa do Lasa”, których łączył i spajał jedynie wspólny na pewnym etapie cel – walka przeciwko czerwonej komunie,prowadzona, co należy z całą mocą zaznaczyć, z różnych pozycji i w różnoraki sposób¹⁷ motywowana. Niestety, trzeba też mieć pełną świadomość nadzwyczaj bolesnego faktu, iż czołowi decydenci „Solidarności”, wywodzący się z KOR-u i tzw. lewicy laickiej, którzy przechwycili, niestety trwale i skutecznie, stery związku z rąk bardziej tradycyjnie nastawionych działaczy, nie wypracowali programu autentycznie kontrrewolucyjnego i esencjalnie katolickiego¹⁸, zakładającego restaurację Królestwa Polskiego jako Regnum Orthodoxum, lecz w sposób mimetyczny, wręcz niewolniczy, kopiowali szkodliwe w każdej epoce i niszczycielskie dla wszelkiej zorganizowanej wspólnoty politycznej rozwiązania anglosaskiego liberalizmu, w postaci takich monstrualnych pomysłów, jak na przykład wolne, demokratyczne wybory, zniesienie cenzury, rządy parlamentarne etc¹⁹. Innymi słowy, to co dobre, słuszne i godne pochwały w mainstreamie „Solidarności”²⁰, posiadało wymiar wyłącznie negatywny, w postaci walki z komuną. Biorąc pod uwagę te wszystkie okoliczności, nawiązywanie przez ludzi podających się za konserwatystów do głównego nurtu(!)ruchu solidarnościowego, nurtu w całości demoliberalnego, należy uznać za wysoce szkodliwe, wręcz niedopuszczalne.

Ten, kto pali kukły albo niszczy mury antysemickimi napisami, nie może być uważany za patriotę – rzeczywiście „wybitna” konkluzja, jak na tak wysubtelnionych intelektualistów… O tym, jak palenie kukieł ma rzekomo stać w sprzeczności i z katolicyzmem i z patriotyzmem, była już mowa wyżej, warto jednak zwrócić uwagę na inny aspekt zawarty w tej jakże „głębokiej” frazie. Mianowicie ci sami ludzie, którzy chwilę wcześniej wynosili pod niebiosa walory polskiej tolerancji, nagle stali się mocno exkluzywni i w sposób arbitralny wyrokują, kto może, a kto nie, być godnym miana patrioty. Nie nowa to rzecz w tym środowisku, które rości sobie prawo do wyłącznego monopolu na miłość Ojczyzny, przywłaszcza bezwstydnie szacowne symbole narodowe, zaś wszelkie odchylenia prawicowe od oficjalnie zadekretowanej przez Nieomylnego Prezesa i Wiecznie Czuwającego Brata, niewzruszonej żoliborsko-smoleńskiej linii politycznej²¹, choćby nie wiadomo jak mocno uargumentowane, zbywa, mającymi poniżyć oponenta oraz już w zarodku zdusić wszelką dyskusję, oskarżeniami o zaprzaństwo i agenturalność, ale Panowie, bądźcie przynajmniej konsekwentni i nie wymachujcie przy tym frazesami o miłości, tolerancji, dialogu, przebaczeniu i Bóg raczy wiedzieć czym jeszcze. Jeżeli tak ma wyglądać bezpośrednie zaplecze intelektualne dla dobrej zmiany, to aż strach pomyśleć, jak mogliby objawić się nam koryfeusze jakiejś lepszej zmiany…

Najsmutniejsze w tym operetkowym „Liście do patriotów” jest jednak fakt, iż jego autorzy uchodzą powszechnie²² za teoretycznych protagonistów prawicy i konserwatyzmu (sic!), odgrywają po słusznej stronie rolę autorytetów moralnych, piastują liczne exponowane funkcje publiczne i zarazem zwodzą bezczelnie, wykorzystując swoją wysoką pozycję społeczną oraz dojścia w mediach, rzeszę szczerych wprawdzie, acz niewyrobionych ideowo, niedostatecznie wyedukowanych, patriotów, aplikując im rozmaite duchowe trucizny²³, w tym konkretnym przypadku bezmyślny, prostacki, podszyty tchórzostwem, serwilizmem i pospolitym, najzwyklejszym w świecie koniunkturalizmem, filosemityzm²⁴. Jedyne pocieszenie w tej niewesołej sytuacji stanowi to, że my, reprezentanci prawdziwej, nie malowanej, Prawicy, kiedy idziemy ulicą i mijamy najróżniejszych przechodniów, wiemy chociaż, jakim ludziom nie podawać ręki… Oto oni:

– Dr hab. Dariusz Gawin, Muzeum Powstania Warszawskiego, Instytut Filozofii i Socjolologii PAN

– Dr Dariusz Karłowicz, Teologia Polityczna

– Dr Jacek Kloczkowski, Ośrodek Myśli Politycznej

– Robert Kostro, Muzeum Historii Polski

– Dr Paweł Kowal, Instytut Studiów Politycznych PAN

– Prof. dr hab. Miłowit Kuniński, Ośrodek Myśli Politycznej

– Dr Paweł Milcarek, Christianitas

– Dr hab. Filip Musiał, Akademia Ignatianum w Krakowie

– Prof. dr hab. Andrzej Nowak, IH Uniwersytetu Jagiellońskiego, IH PAN

– Prof. dr hab. Wojciech Roszkowski, Instytut Studiów Politycznych PAN

– Dr hab. Arkady Rzegocki, profesor UJ

– Piotr Semka, publicysta „Do Rzeczy”

– Dr hab. Zbigniew Stawrowski, Instytut Myśli Józefa Tischnera

– Tomasz Terlikowski, publicysta, Telewizja Republika

– Prof. dr hab. Tadeusz Wolsza, Instytut Historii PAN Warszawa

– Piotr Zaremba, publicysta, redaktor „W Sieci”

– Prof. dr hab. Jan Żaryn, Senator RP

– Andrzej Horubała, publicysta, redaktor „Do Rzeczy”.

PS. Krytyka zdumiewającego „Listu do patriotów” jest zasadna i konieczna bez względu na to, czy, akt który dał asumpt do jego wystosowania, posiadał znamiona prowokacji, czy był tylko spontanicznym, nieplanowanym elementem antyimigranckiej demonstracji – po prostu treść apelu „Teologii Politycznej” zawiera tyle szokujących sformułowań, że zwyczajnie domaga się jakiejś, choćby tylko publicystycznej, reakcji.

Gladius Ferreus