W Polsce i na Ukrainie trwa turniej piłkarski EURO 2012. Ciężko tego nie zauważyć. Można raczej przegapić nadejście lata lub własny pogrzeb, ale EURO jest tak wszechobecne, że już podobno czerwcowe niemowlęta rodzą się z okrzykiem „KOKO KOKO !”
Cóż z tego ? Nic – jak zwykle zresztą. Zwłaszcza po meczu Polska – Czechy. A nawet mniej niż nic – bo skarbiec kraju nad Wisłą mocno zdrenowany, co polskie rodziny odczują na własnej skórze przez następne lata.
Chciałbym jednak zostawić na moment żenującą stronę tego całego kramu. Chcę pominąć milczeniem kosmicznie przepłacone inwestycje, szemrane przetargi, zrujnowane firmy podwykonawcze i bombastyczne obiekty, o których utrzymaniu po EURO nikt nie pomyślał. Chciałbym zapomnieć o „Polsce w budowie” – czyli o paraliżu i dezorganizacji połowy kraju przez dobrych parę lat. Wolałbym nie mówić – choć jak widać to trudne – o obłąkanej propagandzie sukcesu płynącej z ust oficjeli walącego się państwa. Spuszczam zasłonę miłosierdzia nad rzeszą trenerów, działaczy, komentatorów i innych „leśnych dziadków”, po raz kolejny bezpodstawnie rozbudzających nadzieję na nowy rozdział w polskiej piłce. „Orły” tymczasem nie wygrywają żadnego (słownie zero) meczu i nie mogą wygramolić się z „wylosowanej” dla siebie grupy – bynajmniej nie „grupy śmierci”. Pomijam temat grodzenia centrów naszych miast celem stworzenia „stref kiełbaski za 15 zł”. Wypieram z pamięci sztucznie podgrzewaną medialną histerię, zidiociałe reklamówki w których z piłką nożną kojarzy się soczek marchwiowy, olej napędowy, szczoteczka do zębów, ubezpieczenie na życie, kanapki z kotletem i czort wie co jeszcze. Zostawmy to szambo.
Jest w tej całej piłce nożnej coś, co nie jest do końca upaprane geszeftem, ogłupieniem i nachalną agitką. To, co czuje się oglądając wielotysięczne tłumy na stadionach i przed telebimami obleczone w polskie barwy i z hymnem narodowym na ustach. Banalne i ckliwe ? Pozbawione refleksji i świadomości ? Przelotne i okazjonalne ? Być może. Ale prawdziwe. Podczas rozgrywek piłkarskich objawia się naocznie, na przekór niedowiarkom, wspólnota narodowa. Naród przestaje być ideą. Staje się faktem.
Ale przecież narody właściwie nie istnieją – ględzą autorytety. Przecież narodu nie można zdefiniować, zmierzyć i zważyć. Czy naród ma być wspólnotą etniczną, czy kulturową ? Do którego pokolenia badać polskość w Polaku i niemieckość w Niemcu ? Czy dzieci Murzyna, który przyjechał do Polski…etc. Zostawiam Was drodzy mędrcy z tymi dylematami. Wyjdźcie ze swoich salonów i udajcie się do strefy kibica, gdy gra polska reprezentacja narodowa. To powinno dać wam do myślenia. Jeżeli nie, odważcie się powiedzieć tym ludziom, że zwycięstwo Polaków nie ma żadnego znaczenia, bo przecież tak naprawdę nie ma żadnych Polaków, bo jest tylko „jedna rasa – ludzka rasa”, a za biało czerwonymi barwami nie kryje się żadna treść.
Tymczasem Janusz Palikot stwierdził w radio TokFM, iż największy sukces EURO 2012 jest taki, że „udało się polskie symbole potraktować z uwagą sportową (sic!), a nie nacjonalistyczną”. Cóż – to pewnie na KUL-u Palikot nauczył się rozróżniać Orła Białego sportowego od tego nacjonalistycznego, a okrzyk „Polska” oddawany na modłę sportową od tej nacjonalistycznej.
Takich „doniosłych” rozróżnień może dokonywać tylko ten, kto nigdy naprawdę nie kibicował reprezentacji narodowej i nie zna głębi uniesień kibica. Miłość do piłki i poczucie jedności, sport i czysty, chociaż często nieświadomy nacjonalizm. Zdziwieni ? Z pewnością wielu z tych, którzy z pasją kibicowali Polsce na EURO 2012, to potulni wyborcy PiSu, PO a może nawet samego Palikota. Nie chodzi tu jednak o doktrynę polityczną, ale pewną ulotną duchową wspólnotę, zawiązującą się podczas trwania meczu. Piłka nożna w paradoksalny i kaleki sposób potwierdza, że więź narodowa istnieje i podskórnie krąży w społeczeństwie. To, o czym mówimy jako świadomi nacjonaliści, jest rzeczywistością. Skorupa politycznej poprawności nie może dławić jej w nieskończoność.
Najnowsze komentarze