Ostatnio znów odwiedziłem kilku księży Novus Ordo, których znam od dawna. Od mojej ostatniej wizyty upłynęło szesnaście miesięcy.
Po upływie tego czasu, stwierdzam, iż jeszcze bardziej negatywnie postrzegają oni stan Kościoła katolickiego oraz postępujące zniszczenia wszystkich z jego niegdyś tak wspaniałych i tętniących życiem instytucji. Zauważyłem, że prowadzą głęboką wewnętrzną walkę, związaną z tym jak poradzić sobie z Vaticanum II i jego zmianami. Choć nie mogą tego przyznać, ta głęboka walka jest wyraźnym znakiem, że Vaticanum II kryje w sobie zaprzeczenie katolicyzmu. Są ludźmi próbującymi jakoś powiązać katolickie kapłaństwo z niekatolicką atmosferą, żyjąc właściwie wśród współwyznawców wrogo nastawionych do katolicyzmu. Oczywiście, jest to rzeczą niemożliwą. Skutkiem tego trapią się i martwią o najważniejszy aspekt ich życia.
Gdy młody człowiek podejmuje decyzję o zostaniu kapłanem, dokonuje – że tak się wyrażę – pewnej zamiany. Dobrowolnie porzuca wiele rzeczy, które człowiek świecki miłuje: życie rodzinne, dzieci, radości płynące z małżeństwa, niezależność, bogactwo, samostanowienie. Zgadza się na życie w celibacie, odosobnienie, doskonałą czystość, posłuszeństwo względem swoich zwierzchników, odcięcie od wielu wolności, jakich używają ludzie świeccy, niskie dochody, trwałe związanie z diecezją bądź zgromadzeniem zakonnym, pokorną posługę wiernym jak tylko zajdzie taka potrzeba. Przyjmuje te rzeczy w zamian za zażyłą bliskość z Wszechmogącym Bogiem, która jest praktycznie niemożliwa do osiągnięcia w świeckim stanie. Zostaje przyjęty do miejsca w którym przebywa Bóg, a czyniąc tak, staje się bogaty w nadprzyrodzone szczęście.
Nieszczęśliwi księża Novus Ordo podjęli tę ofiarę, lecz nie otrzymali tego, za co zapłacili. Nie żyją oni w świecie katolickiej Prawdy, jak ja żyję. Cały mój dzień jest wypełniony katolicką prawdą, katolicką liturgią i katolickimi praktykami. Natomiast ich dzień jest pełen modernistycznej nowomowy, ekumenicznej liturgii odartej zupełnie z katolickich nauk i praktyk, które w prawie wszystkich przypadkach stoją w sprzeczności z tym, co poznali jako dzieci. Żyją oni w stanie codziennej, bezustannej opresji ze strony kościelnego reżimu, który nie wyznaje wiary z lat ich młodości. Żyją w świecie codziennej sprzeczności z tym, czego się nauczyli, z wiarą katolicką, pobożnością i dyscypliną. Codziennie walczą, próbując znaleźć sens całej sprawy, usiłując jakoś dopatrzyć się katolicyzmu w tych ściekach płynących z Vaticanum II. Sądzę, że gdyby przed wstąpieniem do seminarium ktoś z nich mógł przewidzieć stan Kościoła katolickiego obecnie, to nigdy nie zostałby księdzem.
Oprócz tych ciągłych teologicznych, dyscyplinarnych i liturgicznych aberracji Vaticanum II, dodatkowym ciężarem jest to, że kapłan Novus Ordo został pozbawiony roli ojca parafii. Stał się pracownikiem kancelarii, która została mu wynajęta do udzielania sakramentów i zarządzania finansami parafii, które są podglądane i kontrolowane z centralnego komputera. Nawet jego liturgiczne decyzje podlegają świeckiej radzie parafialnej składającej się zwykle z kobiet, które same szczycą się, iż są ekspertami w kwestiach liturgii.
Myślę sobie: Któż by chciał takiego życia? Któż mógłby to znieść? Nic dziwnego, że Novus Ordo ma tak mało powołań do stanu duchownego i że ci, którzy dokonują tego wyboru są, generalnie, niskiej jakości. Dziękuję Bogu, że podjąłem decyzję taką, jaką podjąłem. Mimo utrapień związanych z codzienną walką z religią Novus Ordo, mogę przynajmniej powiedzieć, że jestem w codziennym i trwałym posiadaniu katolickiej wiary, dyscypliny, liturgii i pobożności.
bp Donald J. Sanborn
Źródło: https://www.ultramontes.pl
*
Polecamy jedyną taką książkę w Polsce – „Anatomia soborowej destrukcji” to zbiór artykułów, traktujących o przyczynach kryzysu w Kościele. Każdy z nich to swoista bitwa o prawdę katolicką, dokumentująca dorobek księdza biskupa Donalda J. Sanborna przez blisko pięćdziesiąt lat jego kapłaństwa i ponad dwadzieścia biskupstwa. Szczegóły wydawnictwa TUTAJ.
Najnowsze komentarze