Bp Richard Williamson: Honorowanie apostatów

Jeśli Komentarze Eleison czasami szokują dobre dusze tym, że potrafią przedstawiać Neo-Kościół (od 1965 roku) czy też Neo-Bractwo św. Piusa X (od 2012 roku) w dobrym świetle, niech zdają sobie sprawę, że dzieje się tak z powodów duszpasterskich, ponieważ wielu katolików trzyma się swojej katolickiej Wiary poprzez Neo-Kościół lub Neo-Bractwo już jedynie końcówką paznokci, a bez Neo-Kościoła lub Neo-Bractwa mogliby z łatwością ją całkowicie stracić. W wielu takich przypadkach z pewnością ma zastosowanie przysłowie: „Lepsza połowa bochenka niż brak chleba”. Z drugiej strony, z powodów doktrynalnych, ten sposób podtrzymywania Wiary niesie ze sobą poważne zagrożenia, ponieważ zarówno Neo-Kościół, jak i Neo-Bractwo poczyniły kompromisy w doktrynie, które są niebezpieczne dla zachowania Wiary Katolickiej. Oto cenna lekcja płynąca z zamieszczonego poniżej artykułu napisanego przez benedyktyńskiego mnicha z klasztoru Santa Cruz, niedaleko Rio de Janeiro. „Arsenius” (jego pseudonim) otrzymuje od nas gorące podziękowania.

Odkąd herezja humanizmu (człowiek ponad Bogiem) została oficjalnie uznana za „katolicką” przez ojców Soboru Watykańskiego II (1962-1965), papieże i ich doradcy nie robią nic innego, jak tylko kontynuują swoją drogę prowadzącą prosto do przepaści, upadając zazwyczaj coraz szybciej i szybciej. Taki obraz sytuacji w żaden sposób nie wzbudza w nas nadziei na to, że którykolwiek z tych urzędników będzie chciał w jakikolwiek sposób dbać o katolicką Tradycję (czyli po prostu o prawdziwy Kościół). Są jednak tacy, którzy nie tylko żywili taką nadzieję, ale nawet czuli dziwną pewność, że w Rzymie sprawy mają się coraz lepiej dla Tradycji. Przez „Tradycję” mogli oni tutaj rozumieć jedynie Neo-Bractwo z jego pragnieniem wejścia w godną potępienia „jedność w różnorodności” z Rzymem. Stąd niezrozumiały dla wielu rozłam między Neo-Bractwem św. Piusa X a tak zwanym „Ruchem Oporu”.

Punktem zwrotnym dla Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X był rok 2012, kiedy uchwała poprzedniej Kapituły Generalnej z 2006 roku, zgodnie z którą nie będzie praktycznego porozumienia z Rzymem, tak długo jak Prawda Katolicka nie zatriumfuje, została zastąpiona przez oficjalne pragnienie FSSPX zawarcia praktycznego porozumienia, nawet jeśli papież i jego doradcy nie powrócili do Prawdy Katolickiej. Biskup Williamson został wykluczony z obrad Kapituły Generalnej, która dokonała tej zmiany, a następnie całkowicie usunięty z Neo-Bractwa.

Kolejne lata pokazywały coraz wyraźniejsze oznaki zbliżania się Rzymu i Neo-Bractwa. Po kolei Rzym udzielał oficjalnej zgody na błogosławienie małżeństw, święcenia kapłańskie i udzielanie rozgrzeszenia przez Neo-Bractwo. Czyżby wcielano w życie słynną frazę: „Rzym daje wszystko i nie prosi o nic w zamian”? Czy w takim razie zdanie to było rzeczywistością, a nie tylko iluzją? Można by odpowiedzieć, że był to po prostu taki sposób działania, który miał zapewnić, że odtąd Neo-Bractwo będzie działać coraz bardziej tylko za zgodą modernistycznego Rzymu, nie opierając już swojej działalność na powszechnej i poważnej sytuacji kryzysowej w Kościele, ponieważ wraz z „oficjalizacją” Tradycji sytuacja kryzysowa rzekomo się skończyła. Tymczasem Rzym będzie czekał na dzień, w którym będzie mógł „wyciągnąć dywan” spod nóg Neo-Bractwa, wpędzając je w ślepą uliczkę, w którą samo zabrnęło.

Ale czy ostatnie zapowiedzi, że Neo-Bractwo zamierza konsekrować jednego lub więcej biskupów bez zgody Rzymu, nie mogą być znakiem, że oto wraca dawne FSSPX sprzed 2012 roku? Niestety, wydaje się to praktycznie niemożliwe. Powrót do ducha walki Arcybiskupa Lefebvre przeciwko wrogom Kościoła w Rzymie wydaje nam się dziedzictwem, które w dużej mierze zostało utracone w szeregach Neo-Bractwa. Przyszłość rysuje się w ciemnych barwach, choć Bóg wciąż działa w wielu duszach dzięki apostolatowi członków FSSPX. Nie powstrzymuje nas to jednak przed uznaniem, że Neo-Bractwo musi sprostować swoje zasady przewodnie z czasów po śmierci Arcybiskupa Lefebvre. W każdym razie, im więcej skandali plami pontyfikat Franciszka, tym bardziej powinny znikać złudzenia o pojednaniu z Rzymem. Niech Matka Boża sprawi, że zrozumiemy i głęboko pokochamy Kościół wszech czasów, który nie powinien być utożsamiany z jego karykaturą sfabrykowaną na Soborze Watykańskim II i wcielaną w życie za kolejnych pontyfikatów.

Kyrie eleison.

bp Richard Williamson

Źródło: https://fsspxr.wordpress.com