Nie można służyć Bogu, zdradzając człowieka w sobie i zdradzając człowieka w bliźnich, których zespół tworzy ludzkość.
Dla człowieka wierzącego objawienie staje się zrozumiałe w bliskości Boga.
Istnieją dwa rodzaje ludzi niewierzących: ci, którzy wierzą na pewno, że Pana Boga nie ma i ci, którzy nie wiedzą, czy Pan Bóg jest.
Ciężki grzech jest zabójstwem Boga w naszej duszy, stanowi odtrącenie jego woli i miłości.
Obawa przed wielkością celu doczesnego człowieka przeczy zaufaniu do Stwórcy.
Rozwój możliwości ludzkich wielbi Stwórcę.
Najwyższą godnością człowieka jest współuczestniczenie w planach Opatrzności. Wieczne i nieprzemijające jest to, co stanowi wykonanie woli Bożej. Dlatego każdy z nas winien ustawicznie skupieniem wewnętrznym i modlitwą rozwiązywać najważniejsze pytanie: Czego chce ode mnie Bóg? Czego chce w stosunku do całego mego życia, do każdego dnia, do każdego czynu i myśli?
Katolicyzm to nie tylko pogląd na świat i „recepta” życia. To zawsze i przede wszystkim religia.
Jedynym bezpieczeństwem katolicyzmu jest jego prawda.
Rzeczą katolika jest oceniać, gdyż katolik ma prawdziwe kryteria dobra i zła. Ale rzeczą katolika jest oceniać po to, by działać.
Wartościować można tylko ze względu na ukochany cel.
Idee, porywając i przemieniając ludzi, najbardziej zmieniają faktyczny układ sił.
Praca jest wynikiem konieczności zewnętrznej. Twórczość jest wynikiem konieczności wewnętrznej.
Twórczość jest wysiłkiem harmonijnym, dwukierunkowym, obróconym na dawanie i branie. Dlatego to właśnie, że twórczość da się pomyśleć tylko jako rezultat duchowego wysiłku, pracę zaś może człowiek tak dalece zautomatyzować, że osobowość jego jest przy niej prawie nieobecna – twórczość daje ukojenie, praca zaś umęczenie.
Obrońcami kultury europejskiej mogą być tylko ludzie godni jej prawdziwych skarbów i podchodzący do jej zdobyczy z najwyższym szacunkiem.
Życiu w stanie łaski winien towarzyszyć obowiązek kontynuacji Dzieła Stworzenia, doskonalenia zastanego świata. W twórczości naukowej i artystycznej ów wysiłek kroczenia śladami Stwórcy to olbrzymi motyw, rozwijający nowe horyzonty przed człowiekiem.
Niemoralność bezradności nie na tym polega, że się nie widzi wyjścia z sytuacji, ale na tym, że się go nie szuka.
Walkę o cel działania prowadzi się z sobą samym.
Światopogląd jest systemem tez i uzasadnień tych tez odpowiadających na zasadnicze pytania: Po co istnieje świat i dlaczego istnieje świat?
Światopogląd kształtuje sumienie człowieka, które jest instancją rozstrzygającą w życiu moralnym, i w tym też sensie występuje ścisły związek między światopoglądem a pojęciem moralności.
Wątpliwości czy trudności w odpowiedzi na pytania nie zwalniają jednostki z obowiązku posiadania przekonań światopoglądowych.
Światopogląd sceptyczny nie może być zasadą życia społecznego.
Człowiek przeżywa wolność bądź jako wolność osobowości, bądź jako wolność w zespole, bądź też jako wolność zespołu.
*
Ideologia powstaje jako wniosek z dwóch generalnych przesłanek: ze światopoglądu i z oceny procesu historycznego w którym się tkwi.
Ideologia, która chce być chrześcijańska, a ściślej mówiąc, respektuje chrześcijańskie kryteria wartościowania – ma również niezmienne pryncypia moralne.
Ideologia zajmuje się oceną działalności społecznej, organizowaniem i ukierunkowywaniem rozwoju społecznego. W żadnym razie nie pełni tej roli wprost światopogląd.
Nie wyobrażamy sobie życia, w którym nie sposób jest nie kochać naprawdę żadnych celów.
Czas najwyższy, aby cały naród polski zszedł z trybuny światowego widowiska i sam stał się światowym zawodnikiem.
Nie może naród stale dopędzać innych narodów, bo to deformuje jego psychikę.
Naród bez konkretnego zaangażowania ludzi w określone zasady światopoglądowe nie posiada miary wartości indywidualnych i społecznych.
Wszelka megalomania narodowa, wszelka egoistyczna interpretacja interesów narodowych rodzi szowinizm i jest przeciwna prawdziwemu patriotyzmowi.
Nie mamy co marzyć o szczęściu ślimaka w skorupie.
Umiłowanie własnego narodu przez Polaków zbyt często szukało swego wyrazu w pieśni i piosence, w bohaterskich, ale oderwanych od rozumowania aktach ofiary życia.
Zły czar takich powiedzeń jak „Polska natchnieniem narodów”, „misja dziejowa narodu polskiego” zastępował bardzo często rzetelne budowanie przyszłości narodu.
Tradycja, oprócz skarbca wartości warunkujących żywotność kraju, przekazuje nam ostrzeżenie przed historyczną słabością polskiego charakteru.
Kochać Polskę trzeba największym wysiłkiem myśli – trzeba ją kochać stale od nowa, a nie z przyzwyczajenia.
Człowiek intencjonalnie czysty może w działalności ideowo-politycznej spowodować katastrofę właśnie wtedy, gdy żyje w świecie iluzji, w świecie subiektywizmu.
Bolesław Piasecki
25 kwietnia 2023 o 16:26
Urodził się 18 lutego 1915 r. w Łodzi. Gimnazjum i studia ukończył w Warszawie. Podczas studiów na Wydziale Prawa UW rozpoczął działalność w Obozie Wielkiej Polski. Współpracował również z innymi organizacjami narodowymi. W swoich artykułach z tego okresu postulował „atak ideowy” na polskie społeczeństwo w celu ożywienia jego potencjału.
.
Opowiadał się za hierarchicznym społeczeństwem zarządzanym przez jedną organizację polityczną. Po rozwiązaniu OWP w 1933 r. rozpoczął pracę nad powołaniem własnej formacji. Jej zalążkiem miała być redakcja „Akademika Polskiego”, w którym Piasecki pełnił funkcję sekretarza. Wiosną 1934 r. był jednym ze współzałożycieli Obozu Narodowo-Radykalnego. Po zamordowaniu ministra Bronisława Pierackiego i delegalizacji ONR został internowany w miejscu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Po zwolnieniu we wrześniu 1934 r. stanął na czele nowego ugrupowania – Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”.
.
W 1937 r. zbliżył się do obozu sanacji. Współtworzył finansowaną przez państwo organizację młodzieżową Związek Młodej Polski. Równolegle tworzył nielegalną Narodową Organizację Bojową „Życie i Śmierć dla Narodu”, która przeprowadzała prowokacje wymierzone w mniejszość żydowską. W tym czasie dochodziło też do starć z bojówkami ONR-ABC. Piasecki formułował projekt totalitarnego państwa, w którym społeczeństwo byłoby skupione w masowych ruchach – Organizacji Polityczno-Wychowawczej Narodu i Organizacji Politycznej Narodu. Zakładał także pełną kontrolę nad gospodarką i kulturą.
.
Wiosną 1938 r. obóz sanacji skupiony wokół Obozu Zjednoczenia Narodowego zerwał wszystkie kontakty z Piaseckim. Rozpadło się również skupione wokół niego środowisko. Latem 1939 r. Piasecki zawiesił działalność polityczną. We wrześniu 1939 r. walczył jako podporucznik w szeregach Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Po klęsce pod Tomaszowem Lubelskim powrócił do Warszawy. Został aresztowany przez okupantów i uwięziony na Pawiaku; zwolniony po kilku miesiącach. Od wiosny 1940 r. ukrywał się i tworzył podziemną Konfederację Narodu, wydawał pismo „Nowa Polska”. Pod pseudonimem Leon Całka opublikował manifest „Wielka ideologia narodu polskiego”, w którym proponował stworzenie obejmującego Europę Środkową i Bałkany Imperium Słowiańskiego. Przewidywał też wojnę niemiecko-sowiecką. Uważał, że skończy się ona klęską ZSRS i Niemiec w wyniku starcia z państwami Zachodu.
.
W 1942 r. Piasecki stworzył Uderzeniowe Bataliony Kadrowe. Działania prowadzone głównie na Kresach zakończyły się całkowitym niepowodzeniem i śmiercią wielu partyzantów. Resztki oddziałów zostały włączone w struktury Armii Krajowej. Sam Piasecki został oficerem 3. Batalionu 77. Pułku Piechoty Armii Krajowej walczącego w okolicach Nowogródka. Udało mu się uniknąć aresztowania przez NKWD i jesienią 1944 r. dotarł w okolice Warszawy. Zapewne tam dowiedział się o śmierci swego brata i swojej żony w Powstaniu Warszawskim.
.
Aresztowanie przez NKWD zapoczątkowało nowy etap jego biografii politycznej. Podczas przesłuchań prowadzonych przez gen. Iwana Sierowa, jednego z najważniejszych oficerów NKWD, wykonawcę zbrodni katyńskiej, Piasecki przedstawił mu wizję środowiska narodowo-katolickiego, lojalnego wobec ZSRS i w pełni akceptującego przemiany społeczne i polityczne w Polsce rządzonej przez nominatów Kremla. Sierow uznał, że Piasecki może odegrać poważną rolę w przeciągnięciu na stronę komunistów wielu środowisk pozostających w konspiracji. W lipcu 1945 r. Piasecki został zwolniony z więzienia i za zgodą władz rozpoczął wydawanie tygodnika „Dziś i Jutro”. Dwa lata później wokół czasopisma powstało Stowarzyszenie „Pax”. W tym samym roku ukazał się pierwszy numer codziennego „Słowa Powszechnego”. Do tego momentu działania Piaseckiego były względnie pozytywnie oceniane przez Episkopat Polski. Później on i jego otoczenie zostali uznani za środowisko, którego celem jest rozbicie spoistości polskiego Kościoła.
.
W okresie stalinizmu Piasecki dążył do przekształcenia „Pax” w partię polityczną odgrywającą istotną rolę w systemie rządów totalitarnych. Odwilż roku 1956 potraktował jako zagrożenie dla swojej pozycji. Związał się z frakcją natolińczyków. Skłoniło to część działaczy „Pax” (m.in. Tadeusza Mazowieckiego) do stworzenia własnego środowiska katolików świeckich. Rok później Piaseckiego spotkała osobista tragedia. Porwany i zamordowany został jego 15-letni syn Bohdan. Piasecki podejrzewał, że była to zemsta za jego antysemickie poglądy.
.
Wokół „Pax” stworzył zarządzane przez siebie przedsiębiorstwo Inco-Veritas zajmujące się m.in. produkcją środków chemicznych i dewocjonaliów. Instytut Wydawniczy „Pax” prowadził szeroką działalność, wydając publikacje religijne, filozoficzne i historyczne. Instytucje kontrolowane przez Piaseckiego zapewniały utrzymanie wielu weteranom AK i działaczom narodowym, którzy nie mogliby liczyć na zatrudnienie w instytucjach i przedsiębiorstwach państwowych. „Pax” kontrolował także warszawskie Liceum św. Augustyna. W powszechnej opinii Piasecki był uznawany za najbogatszego obywatela PRL. W latach 1965–1979 zasiadał w Sejmie PRL i stał na czele Koła Poselskiego „Pax”.
.
W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa. Jego pozycja była jednak konsekwentnie ograniczana przez władze PRL, które wykluczały przekształcenie jego środowiska w partię polityczną.
.
Zmarł 1 stycznia 1979 r. Na polecenie prymasa Stefana Wyszyńskiego trumna z jego zwłokami została wystawiona w Domu Arcybiskupów Warszawskich.