Lata pięćdziesiąte to czasy nowego początku. Roger Bannister, dwudziestopięcioletni student medycyny w londyńskim szpitalu St. Marry’s Place, jako pierwszy człowiek w historii przebiegł bieg na milę w czasie poniżej czterech minut. Pszczelarz Edmund Hillary wspiął się na wysokość 20028 stóp i pokonał Everest. Koronowana została Królowa Elżbieta II. Zmarł niesławny przywódca radziecki Józef Stalin. Rocky Marciano został mistrzem świata wagi ciężkiej w boksie. Lata pięćdziesiąte to kult ikon srebrnego ekranu, takich jak niezadowolony James Byron Dean, czy blond symbol seksu, zmysłowa Marilyn Monroe. Przy współudziale i wspomaganiu kultury hipisowskiej, urodzony w Missisipi, Elvis Aaron Presley i nowo odkryty rytm Rock and Rolla wymyślony przez Billa Haleya oznaczone zostały jako początek nowoczesnej subkultury młodzieżowej, świt pierwszego nastolatka.
Dr. Herbert Funck i dr. Klaus Martens otworzyli w Monachium fabrykę butów, a 11 sierpnia 1958 roku w laboratorium radioastronomii w Nunfield, Alfred Charles Bernard Lovell zakończył prace nad największym na świecie radioteleskopem.W tym samym czasie, 50 mil od tego miejsca w Victoria Hospital w angielskim mieście Blackpool urodziło się dziecko. Nazywało się Ian Stuart Donaldson. Gdyby było to możliwe i mógłbyś przyłożyć oko do teleskopu Lovella tej letniej nocy 11 sierpnia 1957 roku, spojrzeć w gwiazdy i ogłosić przeznaczenie tego dziecka. Gdybyś mógł zobaczyć życie w buncie, pełne miłości do Kraju i Rasy, człowieka, który nie zrezygnuje, który umrze za swoje przekonania. Jakkolwiek w latach pięćdziesiątych nastolatkowie byli buntownikami bez powodu, to lata siedemdziesiąte zwiastowały nowy świt i Skrewdrivera, narodzili się nowi nastolatkowie i od tlących się węgli nieugaszalnego ognia, płomień buntu skoczył do życia po raz kolejny. Tym razem młodzież wybudziła się z buntem za sprawę, zmobilizowała się przeciwko Red Front i Massed Reaction.
Rodzice Iana, Arthur Donaldson, który dorastał w przemysłowej dzielnicy miasta Wigam, i Irene Whitehead wychowana w Hyde, Greater Manchester, pobrali się w 1953 i zamieszkali w domu z trzema sypialniami w Poulton le Fylde, okręg Blackpool. Jako jedynak do piątego roku życia, Ian cieszył się z towarzystwa do zabawy kiedy urodził się jego brat Anthony. Choć w późniejszych latach oddalili się od siebie i stali się tak różni jak kreda i ser. Irene była sercem rodziny, dbała o porządek w domu, była gospodynią. Ojciec inżynier szczęśliwie dzięki ciężkiej pracy i determinacji, z własnej firmy z narzędziami dbał o bezpieczeństwo finansowe rodziny. Jako dziecko Ian rzadko siedział w domu, spędzał czas na skakaniu po drzewach i tego typu zabawach, płatał też różne figle. Zwykle po tych przygodach wracał do domu podrapany i posiniaczony.
Największą pasją młodego Iana była piłka nożna, choć jako mały atleta próbował sił w większości dyscyplin. Zaowocowało to w 1968 roku kiedy Iana zapisano do gimnazjum Baines w Poulton. W klasie został nazwany Don i wkrótce po rozpoczęciu nauki, został wybrany do szkolnej drużyny futbolowej. Ian rozwijał się pod wpływem wyzwań, i wkładał wszystkie siły i z determinacją dążył do realizacji swoich ambicji, tak samo było w przypadku jego flirtu z piłką nożną. W szkole Ian trenował bardzo ciężko i wkrótce osiągnął wielkie umiejętności jak na swój wiek. Przybywali nawet łowcy talentów gotowi do zwerbowania go do swoich klubów, ale Ian wszystkich odprawiał z kwitkiem. Kiedy zauważył, że piłka nie stanowi dla niego problemu i przestała być dla niego wyzwaniem, zaczął się nią nudzić i zwrócił swoją uwagę na coś innego.
Bez wątpienia, psychiatrzy, psychologowie czy inni tak zwani “eksperci” czytający tą biografię będą próbowali zbadać jak działał mózg Iana. Będą chcieli dotrzeć do aspektów jego życia, czy wydarzeń z dzieciństwa, przez które w związku z jakimiś zapisami psychosomatycznymi imago Freuda równanie x daje czynnik y Ian stał się złym zakręconym nazistą. Niestety doktorze Jung na tyle na ile zaszły moje badania Ian był normalny i przy zdrowych zmysłach, zdrowe dziecko, dobrze dostosowane, które wychowało się w atmosferze stabilnej, opiekuńczej i kochającej rodziny.
Skinheadzi mieli swój publiczny debiut w lipcu 1969 na bezpłatnym koncercie Rolling Stones, w Hyde Park w Londynie. W następnym roku ukazała się powieść Richarda Allena (prawdziwe nazwisko: James Moffat) opowiadająca historię młodego skinheada nazwiskiem Joe Hawkins. Książka sprzedała się w tysiącach egzemplarzy i przyczyniła do popularyzacji kultu. Londyn powinien być zawsze Biały, Cockney, prawdziwie brytyjski. To była filozofia życia Joego Hawkinsa. Murzyni w Brixton, żydzi w Golders Green i napływ pasożytniczych imigrantów sprawiły, że Joe płonął z gniewu. Pojechał do Brighton i skopał paru hipisów. Potem przeleciał jakąś laskę i zaczął się ubierać: szelki, nowe Martensy i Levi’sy w ten sposób aby jego buty można było zobaczyć w całej swej dzikiej chwale.
To był rok 1970. Naród kulał. Do końca roku “Skinhead” był w pierwszej dziesiątce listy hitów i lekturą obowiązkową każdego szanującego się ulicznego chłopaka. Warto zauważyć, że w trzeciej powieści Richarda Allena, zatytułowanej “Skinhead Girl” do Ruchu dołącza skin – Ian Donaldson. “Don” był już w trzeciej klasie, i miał już dobrą reputację w kulturze skinhead. Nosił już ubrania od Bena Shermana i szelki. Ian nie chciał zostawać w tyle wiec wkrótce zdobył swoje pierwsze Martensy i ogolił głowę na łyso.
Blackpool jest kolorowym miasteczkiem i wyrosło na największy morski kurort w Północnej Anglii, zawsze było tu coś do roboty. Podczas weekendów Ian, razem z kumplami, braćmi McKay, Johnem Grintonem mieszkającym tuż obok, i cała bandą ze szkoły, wsiadali w autobus i pędzili do Blackpool szwędać się po Promenadzie. Banda kręciła się wzdłuż Golden Mile, wałęsała pod Wieżą, i chodziła napuszona po kramach z cukierkami w swoich Harringtonkach i wysokich butach. Gorące letnie powietrze wypełniał aromat waty cukrowej i hot dogów. Podziwiali dziewczyny w różowych kapeluszach Kiss-Me-Quick spacerujące po Central Pier zajadając frytki z keczupem, oraz próbowali szczęścia grając na maszynach “owocówkach”. Nad morzem wszyscy szukali atrakcji i zwykle je znajdowali. Nastolatki, młoda krew spragnione emocji i alkoholu i wszystkiego co ta “gówniana dziura” miała im do zaoferowania. Ian ukończył szkołę i znalazł pracę przy koszeniu trawników.
W tamtym czasie moda skinhead pomału odpływała i wielu skinom zaczęły odrastać włosy. Ian i jego koledzy coraz bardziej skłaniali się w kierunku rocka, zwłaszcza ku Rolling Stones i The Who. Było to prawdopodobnie spowodowane modą uliczną i przystosowaniem do otoczenia, nie miało to wiele wspólnego ze światopoglądem.
Johnny White
Najnowsze komentarze