Październik jest miesiącem Różańca Świętego, ustanowionym w 1883 roku za pontyfikatu papieża Leona XIII (1878- 1903), który sam był gorącym czcicielem tej drugiej, po Ofierze Mszy Świętej, najważniejszej modlitwy w Kościele rzymskokatolickim. W latach 1883-1898 napisał on aż 13 encyklik o Różańcu, czyli prawie jedną co rok, bo niewątpliwie uważał go za główne remedium na narastające w jego czasach zło współczesnych czasów. Od tego czasu Różaniec nie zmienił swojego przeznaczenia. Natomiast zło stało się jeszcze większe. Oto dlaczego niektórzy angielscy katolicy z tak zwanego „Ruchu Oporu” pielgrzymują do słynnego angielskiego sanktuarium Walsingham w hrabstwie Norfolk, tak jak to czynili przez ostatnie lata, aby modlić się „Różańcowym Wybuchem” w obliczu narastającego ryzyka wybuchu trzeciej wojny światowej.
Poniżej najkrótszy przegląd wspomnianych encyklik, który pomoże zrozumieć, dlaczego Papież Różańca, jak można by nazwać Leona XIII, przywiązywał do niego tak wielkie znaczenie.
1883 rok encyklika Supremi Apostolatus: opis wielkich zwycięstw w historii odniesionych dzięki Różańcowi, zwłaszcza bitwy morskiej pod Lepanto w 1571 roku, kiedy to katolicka flota pokonała o wiele większą flotę muzułmańską, usuwając na długie lata muzułmańskie zagrożenie dla Chrześcijaństwa z południowego wschodu (nie ma wątpliwości, że gdyby tylko wystarczająco dużo dusz modliło się dziś dostatecznie poważnie na Różańcu, Matka Boża mogłaby zapobiec lub znacznie złagodzić trzecią wojnę światową).
1884 rok encyklika Superiori Anno: prośba o odmawianie różańca w intencji aktualnych problemów we Włoszech, pięć tajemnic przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, z litanią do Matki Bożej i błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.
1885 rok encyklika Quod Auctoritate Apostolica: papież tłumaczy, dlaczego Różaniec tak bardzo potrzebny jest w naszych czasach, wskazuje, że jest łatwy do odmawiania i przynosi wiele owoców.
1886 rok encyklika Saepe Numero: ustanowienie codziennego Różańca w Rzymie jako przykłady do naśladowania dla wszystkich diecezji.
1887 rok encyklika Vos Probe Nostis: kolejna refleksja dlaczego Różaniec może rozwiązać problemy polityczne tak, jak nic innego.
1889 rok encyklika Quamquam Pluries: prośba o uciekanie się do Różańca przeciwko problemom spowodowanym przez masonerię.
1891 rok encyklika Octobri Mense: kompletna analiza Różańca, najważniejsza z encyklik papieża Leona na jego temat.
1892 rok encyklika Magnae Dei Matris: stwierdza, że Różaniec jest „wspaniałą formą modlitwy, skutecznym sposobem zachowania wiary i znakomitym wzorem doskonałej cnoty.”
1893 rok encyklika Laetitiae Sanctae: papież wskazuje na Różaniec jako nadprzyrodzone rozwiązanie problemów społecznych i politycznych. (Ten punkt nie jest zbyt często akcentowany przez dusze myślące, że „modlitwa jest tylko modlitwą”. Modlitwa dociera do Boga, zwłaszcza poprzez Jego Matkę, a Bóg jest w najwyższym stopniu władcą wydarzeń na świecie!).
1894 rok encyklika Jucunda Semper: przedstawia, jak Różaniec jest streszczeniem całej religii chrześcijańskiej, przez Maryję.
1895 rok encyklika Adjutricem Populi: wyjaśnia, że ostatecznym celem Różańca jest panowanie Chrystusa Króla nad wszystkimi duszami.
1896 rok encyklika Fidentem Piumque: papież wyjaśnia, jak musimy walczyć o Wiarę kontynuując wspólne odmawianie Różańca.
1898 rok encyklika Diuturni Temporis: podsumowanie wszystkich 12 poprzednich encyklik papieża Leona XIII na temat Różańca.
Pełne oryginalne teksty encyklik papieskich w kilku językach można znaleźć w Internecie na stronie Watykanu: vatican.va/offices/papal_docs_list. Z kolei powyższe streszczenie czerpie z październikowego biuletynu pewnego księdza z FSSPX we Francji, dostępnego pod adresem [email protected]. Podziękowania dla ks. Castelain.
bp Richard Williamson
Źródło: https://fsspxr.wordpress.com
Najnowsze komentarze