Urodziłem się w 1958 roku i do 1988 roku mieszkałem w mojej rodzinnej Polsce. W 1988 roku wyemigrowałem do USA i od tego czasu tam zamieszkałem. Początek mojej codziennej modlitwy różańcowej przypadł na dzień 5 stycznia 2009 roku w kościele Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X w Phoenix, kiedy to po raz pierwszy od 38 lat wysłuchałem Mszy Świętej Wszech Czasów. Od tego dnia Msza Święta trydencka jest jedyną, w której uczestniczę. Kapłanem, który odprawił tę Mszę, był ks. Burfitt należący do FSSPX, bardzo oddany kapłan, który znacząco pomógł mi w moim powrocie do Boga.
Tak oto mój codzienny Różaniec rozpoczął się wraz z moim powrotem do Mszy Świętej trydenckiej i do Katolickiej Tradycji. Był to czas krucjaty różańcowej, którą biskup Fellay ogłosił w intencji poświęcenia Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi, a ja chętnie wziąłem w niej udział. Po zakończeniu krucjaty po prostu kontynuowałem mój codzienny Różaniec, który dzięki łasce Bożej stał się dla mnie niczym druga natura. Ponadto, intensywnie analizując sytuację w Kościele, rolę Soboru Watykańskiego II, niektóre z ostatnich objawień Matki Bożej (La Salette, Fatima, Akita i inne), a zwłaszcza słuchając Jej tak usilnych próśb o codzienne odmawianie Różańca i odprawianie nabożeństwa pierwszych pięciu sobót, zrozumiałem, że jako katolik muszę na nie odpowiedzieć.
W dniu 30 czerwca 1877 roku w Gietrzwałdzie, w czasie jedynych zatwierdzonych objawień maryjnych w Polsce, pierwsze pytanie zadane Matce Bożej przez Justynę, dziewczynkę w wieku trzynastu lat, brzmiało: „Czego żądasz Matko Boża?” Padła odpowiedź: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawiali Różaniec”. Co więcej dla nas, Polaków, Matka Boża ma zaszczytny tytuł Królowej Polski, Ona jest naszą Królową! Zawsze nią była! Jak więc mógłbym odmówić prośbie swojej Królowej? To po prostu niemożliwe!
Jak zatem codzienny Różaniec zmienił moje życie? Znacząco. Powiedziałbym nawet, że zmienił dosłownie wszystko: mój plan dnia, mój sposób myślenia, moje życie duchowe. Zmieniły się moje priorytety i moje zachowanie. Teraz Różaniec Święty jest nieodłączną częścią mojego życia i wpływa na nie w sposób, o którym wcześniej nawet bym nie pomyślał. Daje mi wewnętrzny spokój, dystans do spraw doczesnych. Wierzę, że pomaga mi lepiej panować nad moimi wadami i słabościami. Kieruje moje myśli, moje pragnienia, moje zainteresowania ku rzeczom niebieskim, ku naszemu ostatecznemu katolickiemu celowi, którym jest ni mniej, ni więcej tylko niebo. Szczególnie zauważam, że odmawianie Różańca dodaje mi sił w codziennej duchowej walce z pokusami, z tym wszystkim złem, które nas otacza w naszym coraz bardziej bezbożnym świecie. Jestem pewien, że to Matka Boża, Pośredniczka Wszystkich Łask, tak hojnie wspiera mnie łaskami, których potrzebuję.
W moim życiu zaszły też dość bolesne zmiany spowodowane moim powrotem do prawdziwej Mszy Świętej i do Tradycji, w tym do tradycyjnego Różańca Świętego. Chodzi o to, że niektórzy z moich najbliższych katolickich przyjaciół i członków rodziny nie zaakceptowali tego powrotu. Niektórzy z nich nazywają mnie nawet „schizmatykiem”. Na początku było to dla mnie sporym zaskoczeniem, ale teraz już się do tego przyzwyczaiłem. Cały czas staram się jak najlepiej wpływać na nich osobiście, przekazując im prawdę katolicką, ale o wiele bardziej polegam na środkach nadprzyrodzonych, takich jak modlitwa i ofiary, mając nadzieję, że pewnego dnia opamiętają się i powrócą do Prawdy.
Trzy miesiące temu mój starszy syn powiedział mi, że po latach oddalania się od Kościoła, powrócił do Wiary i teraz regularnie uczestniczy we Mszy Świętej Wszech Czasów. Jaka była moja radość, gdy to usłyszałem!
Módl się dalej, powtarzam sobie, to tylko kwestia czasu… Królowo Różańca Świętego, módl się za nami!
Kyrie eleison.
bp Richard Williamson
Źródło: https://fsspxr.wordpress.com
Najnowsze komentarze