Wyatt: Imperium Lechickie? Lubię to!

W środowisku purystów historycznych panuje powszechne oburzenie na słynne mity „turbosłowian”. Zarzuca się im fałszerstwa historyczne i urządzanie sobie kpin z historii Słowian. Zwraca się szczególną uwagę na fakt, że my-Polacy nie potrzebujemy wymyślania bzdur historycznych, ponieważ sami mamy bardzo bogatą historię naszej mocarstwowości począwszy od podbojów Bolesława Chrobrego przez unię polsko-litewską, I Rzeczpospolitą na koncepcji Międzymorza skończywszy. Faktycznie – nasza historia ostatniego tysiąclecia jest na tyle bogata, że wiele narodów mogłoby jej nam pozazdrościć. Brak należytego jej wykorzystania w kulturze popularnej woła o pomstę do Nieba, zamiast narodowo-historycznego polskiego odpowiednika „Gry o Tron” mamy kompletną niskobudżetową szmirę w postaci „Korony Królów” (sic), która z pewnością załamałaby polskich władców, jeśli widzieliby ją w zaświatach.

Czy to znaczy, że musimy na starcie odrzucić opowieści snute przez znienawidzonych przez wielu „turbosłowian”? Niekoniecznie. Powinniśmy ustalić dwie funkcje narracji historycznej. Pierwsza, oznaczająca przytaczanie faktów z naszej chwalebnej historii ma dać nam podstawy głęboko osadzone w historii na nasze prawo do ekspresji naszej kultury i narodowego bytu. Druga, związana z tworzeniem narracji na podstawie naciąganych tez ma na celu nadanie naszej etnicznej kulturze kolorytu. Bo przyznajmy szczerze, że autentyczna przedchrześcijańska historia Słowian w porównaniu do historii antycznego Rzymu, Grecji, Persji, czy Chin jest skąpa i w rzeczywistości nudna. Można w niej znaleźć ciekawe wątki, choćby w postaci faktu, że Słowianie w pierwszym tysiącleciu podbili ponad połowę Europy. Ale większość rekonstrukcji przedchrześcijańskiej Słowiańszczyzny to są domysły, co do których nie ma zbytniej pewności. Choć etnogeneza Polaków nie jest czysto słowiańska, to my sami oraz wszystkie inne narody i tak będą utożsamiać Polaków z narodami słowiańskimi dlatego, że element słowiański jest dominujący w naszej kulturze. Opowieści turbosłowiańskie pozwalają na nadanie historii Słowian kolorytu, umożliwiają przedstawienie słowiańskości w barwnym świetle. W świetle, który pozwoli wykorzystać wzrost zainteresowania Słowiańszczyzną na fali popularności Wiedźmina do wykreowania pozytywnego jej odbioru za granicą.

Ostatecznie wolę osobiście jeśli przedstawicielem Słowiańszczyzny w popkulturze stanie się Czesław Białczyński przedstawiający naprawdę ciekawie (choć nie do końca trzymając się faktografii) dzieje Słowiańszczyzny, niż jeśli tymi przedstawicielami ma być duet Donatan i Cleo wraz z „dumnymi Słowiankami” świecącymi cyckami w ich teledyskach (i przez swoją wulgarność narażającymi wątek słowiańskości na kpiny).

Jest wiele przykładów idealizowania własnych etniczności, które doprowadziły do wzrostu zdrowo pojętego nacjonalizmu i dumy nad własną kulturą. W Turcji analogiczna „turboturańszczyzna” doprowadziła do rozbudzenia nastrojów nacjonalistycznych, podkreśliła dumę narodową Turków i w konsekwencji pozwoliła na skupienie się rządu na rozwoju pozycji mocarstwowej Turcji. Ponadto wpłynęła również na rozwój panturkizmu i w konsekwencji otworzyła Turcję na wpływy w Azerbejdżanie oraz krajach tureckich Azji Środkowej. W Rosji środowiska „turbosłowiańskie” przyczyniły się do powstania folkloru neosłowiańskiego, dały podstawę pod stworzenie ciekawych uniwersów w klimacie słowiańszczyzny i dawnej Rusi, w konsekwencji uatrakcyjniły rosyjską kulturę popularną zdegradowaną w czasach sowieckich. Przykładem takiego rosyjskiego uniwersum w klimacie słowiańskim jest film Volkodav będący odpowiednikiem naszego rodzimego Wiedźmina.

W jaki sposób wyobrażam sobie rozwój w kulturze uniwersum Wielkiej Lechii? Państwo mogłoby wesprzeć finansowo znanych pisarzy posiadających dobre pióro w wydaniu, promocji i dystrybucji powieści osadzonych w klimacie Imperium Lechickiego. Do tego zadania wytypowałbym trzech pisarzy: wspomnianego już Czesława Białczyńskiego, oczywiście Andrzeja Sapkowskiego oraz doświadczoną w pisaniu powieści historycznych o Polsce średniowiecznej Elżbietę Cherezińską. Powieści oczywiście powinny zostać zekranizowane, ich ekranizacje powinny być najwyższej jakości. Za opracowanie gry komputerowej na podstawie powieści byłoby odpowiedzialne studio CD Projekt Red. Powierzenie im stworzenia gry komputerowej byłoby całkowicie oczywiste, jako twórcy serii gier Wiedźmin (zwłaszcza jej trzeciej części), która osiągnęła ogromny sukces byliby jedynym polskim studiem, które nadawałoby się do tej roli.

Zwalczanie mitu Wielkiej Lechii jest zupełnie niepotrzebne i nadaremne. Kapitał kulturowy, jaki mogłaby zgarnąć Polska na tego typu opowiadaniach mógłby być ogromny. Ostatecznie każdy z nas poczułby się ciepło na sercu wiedząc, że miliony fanów Andrzeja Sapkowskiego w Polsce i zagranicą tak wyobrażałaby sobie mityczne granice starożytnej Polski, jakie przedstawia zamieszczona pod tekstem grafika.

 Wyatt