Sìol nan Gàidheal: Kulturowa opresja Szkotów

Wstęp: Na portalu Nacjonalista.pl pojawiło się setki wpisów dotyczących nacjonalizmów państw europejskich i pozaeuropejskich. Ciekawym i mało poruszanym tematem są nacjonalizmy narodów nieposiadających obecnie swojego państwa. Do tego typu nacjonalizmów wspomnianych na Portalu zaliczają się: bretoński nacjonalizm¹, korsykański nacjonalizm², flamandzki nacjonalizm³, donbaski nacjonalizm (temat mocno kontrowersyjny)⁴, palestyński nacjonalizm⁵, kareński nacjonalizm⁶, afrykanerski nacjonalizm⁷⁸ oraz tybetański nacjonalizm⁹. Jednym z tego typu nacjonalizmów jest obecnie szkocki nacjonalizm. Szkocki nacjonalizm w wersji integralnej i radykalnej można już datować na okres przedwojenny wraz z pojawieniem się takich ugrupowań, jak Scottish Democratic Fascist Party¹⁰, czy Scottish Protestant League¹¹. Po wojnie pierwszą radykalną organizacją szkockich nacjonalistów stał się 1320 Club powstały w 1967 roku¹². Klub w 1982 roku przyłączył się do powstałej w 1978 roku organizacji Sìol nan Gàidheal będącej tematem tego artykułu. Ów organizacja (w języku polskim oznaczająca „Plemię Gaelów”) jest szkocką organizacją etnonacjonalistyczną (przez przeciwników nazywaną „protofaszystowską”¹³) optującą za całkowitym separatyzmem od Zjednoczonego Królestwa oraz od UE. W swojej polityce tożsamości stawia główny nacisk na celtycki-gaelicki element swojej etnogenezy w przeciwieństwie do bardziej kulturowych z jednej strony lub rasowych z drugiej nacjonalistów, którzy odwołują się do zarówno celtyckiej etnogenezy Szkotów, jak i germańskiej (anglosaskiej i normańskiej) lub do białej tożsamości rasowej Szkotów, względnie do tożsamości oderwanej od czynnika etnicznego. Ze szkockich ugrupowań nacjonalistycznych odwołujących się do rasowego lub etnorasowego nacjonalizmu można wymienić (prawdopodobnie już niektywne) Scottish Nationalist Society¹⁴ oraz Scottish Dawn¹⁵ – obie wywodzące się ze zdelegalizowanej organizacji National Action¹⁶. O ile Scottish Nationalist Society optowało za pełną niepodległością Szkocji to Scottish Dawn mniejszy nacisk kładło na niepodległość w kwestii tożsamościowej zbliżając się do identytarystycznego pojęcia tożsamości. Wiele lat temu istniała również grupa Scottish Distributist Movement zbliżona do koncepcji Trzeciej Pozycji, jednak od lat jest nieaktywna. Oczywiście, obecnie rządząca Szkocją „Szkocka Partia Narodowa” z nacjonalizmem w naszym rozumieniu nie ma nic wspólnego, jest to typowa demoliberalna, socjaldemokratyczna partia wpisująca się w lewacką agendę kulturową. Gdy Szkocja odzyska niepodległość ta partia od razu przejdzie na pozycje antynarodowe. Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie stanowiska organizacji Sìol nan Gàidheal na kluczową kwestię zależności Szkocji od Zjednoczonego Królestwa utożsamianego z angielską supremacją. Niniejszy artykuł nie ma na celu poruszenia kwestii separatyzmu jako takiego, a jedynie tych narodowych separatyzmów, które dotyczą ludów, których odrębna tożsamość ma bardzo solidne podstawy. Czytający ten tekst fani ślązakowców nie powinni odbierać tego jako uzasadnienia dla ślązakowskiego separatyzmu – nie zamierzamy traktować tego środowiska poważnie, tym bardziej nie zamierzamy poświęcać temu zjawisku poważnych dyskusji. Śląsk i Szkocja to są dwie zupełnie różne sprawy.

***

Jedność wśród Szkotów staje się z dnia na dzień coraz bardziej nagląca i ważne jest to, że przywództwo (być może chodzi o przywództwo w narracji – przyp. Wyatt) przekazywane przez Siol Nan Gaidheal przez lata w spojrzeniu na nasz kraj, naszą historię, naród, doświadczenia, wartości i języki w celu ponownego odkrycia naszej kultury i cech wspólnych jest nie tylko zachowane, ale rozwija się. Każdy, kto chociaż był członkiem Siol nan Gaidheal odkrył, że odsunięcie na bok podziałów religijnych i klasowej bigoterii nie jest dużym wysiłkiem. Gdy raz osoba zrozumie, że jest w pierwszej kolejności i przede wszystkim Szkotem, że jego kraj był wykorzystywany przez wieki, z wielką stratą dla narodu, przez strategię „dziel i rządź”, a przez to przez różne przesądy narodowe związane z religią, polityką partyjno-klasową, antagonizmem pomiędzy Szkocją nizinną i wyżynną (Lowland vs Highland), wtedy ważne jest po prostu pytanie, „co jest ważniejsze: wieczne animozje wytworzone przez innych poza Szkocją, czy wykuwanie nowej Szkocji, gdzie będziemy się czuć pewnie, dostatnio i będziemy wystarczająco dumni z naszej unikalnej historii, aby postępować w harmonii w zajmowaniu naszego miejsca w świecie?”. My w organizacji Siol Nan Gaidheal staraliśmy się pozbyć mitów wykreowanych przeciwko nam i odrzucić przekonanie, że Szkocja jest naturalnie podzielona i może zdegenerować się w kierunku walczących „frakcji” lub „plemion” bez „cywilizującego” wpływu Anglii i ich rzekomo cnotliwego światopoglądu.

Wielu ludzi w Szkocji jest niepotrzebnie obciążonych. Czy to przez biedę, rasizm, „wiekizm”, seksizm, czy bezrobocie, w jaki sposób bezsilny naród, taki jak my radzi sobie z podstawowymi zadaniami, z którymi się zmierzamy, gdy naród jako całość jest w duchu poddany opresji i bierności? Ludziom w naszym kraju w wielu formach uniemożliwia się utrzymanie jego odrębności, ponieważ celem imperialnych sił działających w Szkocji jest podzielenie i anihilacja naszej prawdziwej tożsamości kulturowej. Porzuć naszą unikalność w imperialnej „ojczyźnie”, a następnie podążaj za niwelacją kulturową sprzyjającą nikczemnej zgodzie politycznej. By temu przeciwdziałać, nowa prawidłowość musi być zatem jednością i jakkolwiek powstaje obecnie, jedność celów ma być wspierana i z czasem wysuwana na dalszy plan. Teraz jest czas na debatę nad pojawieniem się nas jako funkcjonującego narodu. Nadszedł czas, by zweryfikować uczciwie i rzetelnie nasz poziom degradacji od czasu unii z Anglią i z ufnością ruszyć z naszym tłumionym kulturowo krajem.

Jaka jest natura tej w dużej mierze subtelnej opresji? Przez lata dominującymi problemami wśród polityków szkockich była gospodarka (wzrost bezrobocia itd.). To pasowało unionistom, ponieważ utrzymywało dyskusję z dala od spraw fundamentalnych – tożsamości i lojalności narodowej. Kiedy Szkoci obudzą się w wyniku swojej podstępnej zdrady gniew i poczucie zatraty kulturowej będą głębokie, a efekty jeszcze nie będą zauważane. Świadomość i edukacja są w tym kontekście kluczowe.

W międzyczasie możemy uczyć się od innych, którzy doświadczyli zaciekłej opresji. Australijscy Aborygeni, Indianie północnoamerykańscy oraz wiele ofiar kolonializmu i imperializmu (dwa całkowicie zamienne określenia), którzy doświadczyli cierpień w podobny sposób. Nie może nigdy to być zapomniane mimo skandalicznych zaprzeczeń ze strony rewizjonistycznych i liberalnych unionistów, że na naszych ziemiach było praktykowane ludobójstwo, że postępowała asymilacja, że czystka i wymiana etniczna jest praktykowana do dzisiaj. Podobnie nasza historia została sprowadzona do opcjonalnej, zgettoizowanej części nauczania kontynuującej pasywność w kwestiach świadomości i przynależności narodowej. Wiele należy zrobić, by odwrócić szkodliwe tendencje brytyjskości w głównym nurcie naszej edukacji. Wychowanie w rdzennych formach i praktykach językowych i przykładowo możliwość w prowadzeniu nauczania za pomocą języka gaelickiego pomogłaby w łączeniu rdzennych uczuć w kierunku zdrowego poczucia tożsamości narodowej. O ile ważnym jest, że patrzymy na inne etnokulturowe konfiguracje w celu poszerzenia naszej wiedzy i zrozumienia naszego statusu jako w istocie narodu negacji, tylko dzięki naszym wysiłkom argumenty, zrównoważona wiedza i działania będą bronić naszego narodu i jego przyszłości.

Dobrze widzimy, że wielu Szkotów jest ślepych na sytuację, w której się znajdują. Z drugiej strony nie jest to niezwykłe, że zainteresowani obcokrajowcy z najbardziej powierzchowną wiedzą o naszej kulturze i uwarunkowaniach politycznych dostrzegają politykę, która powoduje, że Szkoci są pokrzywdzeni na ich własnej ziemi. Wielu Anglików osiedla się tutaj bez najmniejszego poczucia przynależności do szkockich wartości i obyczajów, wykorzystując możliwości wprowadzają wartości wspierane przez angielską klasę wyższą i w typowo kolonialny sposób sprawują kontrolę jeśli nie nad wszystkimi wspólnotami to nad komitetami, radami, stowarzyszeniami i innymi ciałami zorganizowanymi. Angielscy menadżerowie średniego szczebla są przenoszeni do Szkocji, administratorzy naszych kulturowych i środowiskowych organizacji są Anglikami, angielscy „good-lifers” („dobrzy sąsiedzi”? – przyp. Wyatt) – oni wszyscy nie są Szkotami. Oni też nimi nie chcą być, poza kilkoma odosobnionymi przypadkami. „Czyż nie jesteśmy wszyscy Brytyjczykami?”. Quod erat demonstrandum.

Obecne przywództwo polityczne w Szkocji musi zostać potępione. Składa się z marginalnych mężczyzn i kobiet, którzy naśladują rządy swoich mocodawców kolonialnych siedząc do dziś w obcym parlamencie. Powinni być pogardzani za swoje intelektualne i emocjonalne tchórzostwo, nieudolność i niekwestionowaną zdradę. Następne pokolenia będą niewątpliwie rozpaczać nad swoim najniższym poziomem, jaki osiągnęła nasza obecna kultura polityczna. Co może być bardziej dziwne od osób, które chcą niezależności w głosowaniu na jawne unionistyczne partie typu laburzyści lub Liberalni Demokraci, gdy jedyna partia niepodległościowa przywiązuje się do monarchii, do Commonwealth, nie wspominając o najbardziej niepokojących unifikujących trendach w Unii Europejskiej.

Aby „powstać i stać się znów narodem” musimy najpierw rozpoznać nasze wspólne poniżenie, następnie powstać przeciw niemu. Jak odważą się mówić w naszym imieniu głosy Anglików? Jak śmie decydować o nas parlament angielski? Jednak robią to nie tylko w wyniku uległości szkockich unionistów, ale też innych Szkotów. Tylko wtedy, gdy zostanie to rozwiązane, w pełni zrozumiane i zastosowane w praktyce, będziemy mogli twierdzić, że jesteśmy ludźmi z zasadami, którzy cenią swoją wartość przed wywyższaniem się, czy to w kraju, czy za granicą.

Specyficzna „żenada” wielu Szkotów jednak nie różni się od innych kolonizowanych narodów, którzy byli prześladowani przez tych z wyższą pozycją, siłą i bogactwem. W naszym przypadku dominująca kultura była angielską, która była wystarczająco silna i wpływowa, by narzucić swoje normy i wartości, jako niekwestionowaną ortodoksję w Szkocji. Wielu Szkotów przyswoiło wartości kulturowego ciemiężcy i nie może sobie z nimi poradzić bez pełnej zmiany ubioru, mowy i aspiracji. Jeśli się zmienimy, jak wielu to zrobiło, będziemy w konflikcie z głosem naszych przodków, ale jeśli uznamy naszą autentyczną kulturę, będziemy w konflikcie z ciemiężcą.

Nie lekceważmy żniwa, jakie nam przyniosło przyswajanie obcych, głównie angielskich i angloamerykańskich wartości, wrogich naszej szkockiej naturze, wpajającej nam niską samoocenę i niższość. Wstręt do samych siebie był tak duży, że wielu Szkotów zwróciło się przeciwko własnemu narodowi w celu zniszczenia szkockości i towarzyszącym im skojarzeniom z rzekomym „zacofaniem”, „wulgarnością” i „zaściankowatością”.

Już w XX wieku, a nawet pod pewnymi względami do dziś prowadzi się skoncentrowane etnobójstwo. Nawet jeśli nie zawsze celowe, z pewnością wynika z przestępczych zaniedbań. Niszczenie języka gaelickiego, wykorzenianie języka scots i szkockich dialektów angielskiego, lekceważenie naszych tradycji ludowych, porzucanie naszego dziedzictwa materialnego, zatajanie naszej narodowej historii i co najważniejsze, rakotwórczy rozrost pan-angielskości można po prostu uznać za winę apologetów i agentów Zjednoczonego Królestwa.

Ci z nas, którzy akceptują opresję, również często akceptują subtelną opresję kulturową wymierzaną celowo lub nie, przez agenturę Zjednoczonego Królestwa, również akceptują fakt, że występowanie przeciwko tym ludziom może być niebezpieczne. Morderstwo Willie McRae oraz niedopuszczalne i niezgłaszane nękanie, prowokowanie i śledzenie nacjonalistów pokazuje, że „święte” państwo brytyjskie nie cofnie się przed niczym, by uciszyć buntowniczych Szkotów i zapobiec rozwojowi „rebelii”.

Podporządkowywanie naszego kraju będzie trwało dopóki nie stanie się jasne, że przez brytyjskość:

- nasza narodowość jest negowana

- nasz kraj jest sztucznie dzielony

- nasze prawa są naruszane

- nasza kultura jest wypaczana

- nasze dziedzictwo językowe jest lekceważone

- nasze umysły są kolonizowane

- nasza wartość jest nieuznawana

- nasza przyszłość jest zagrożona

Odtąd musimy odrzucić duszące pochlebstwa brytyjskiego unionizmu i lojalizmu, obalić mity i ortodoksje, które podtrzymują to ujarzmienie. Musimy odrzucić negatywne obrazy nas samych narzucane nam przez naszych wewnętrznych i zewnętrznych przeciwników, abyśmy mogli wzrastać w uzasadnionej dumie i wolności. Musimy przejąć to, co jest nasze i tylko nasze – prawo oraz rzeczywiście wspólnotowy i kulturowy obowiązek bycia Szkotami.

Powiemy kim jesteśmy i dokąd zmierzamy. Dodatkowo, niech zostanie w końcu powiedziane bez zważania na potulność frakcji brytyjskiej, że:

- Anglicy są sąsiadami i cudzoziemcami

- Szkoci, którzy działają jako kolonialne sługusy i administratorzy są zdrajcami, tak jak ci, którzy zasiadają w angielskim parlamencie

- odzyskamy nasze dziedzictwo

- odzyskamy nasze prawo do definiowania samych siebie

- odzyskamy naszą nieprzekłamaną historię

- odzyskamy naszą społeczność i konstytuującą ją sieć solidarności

- odzyskamy nasze prawo do rozwiązywania naszych problemów tak jak my chcemy

- odzyskamy nasze prawo do nawiązywania relacji z innymi państwami

- odzyskamy nasze prawo do powstrzymania wyprzedaży naszej ziemi przez obcokrajowców

- odzyskamy nasze prawo do wychowywania naszych dzieci na obywateli wolnego państwa Szkocji

Musimy odkryć wydarzenia i słabości z naszej przeszłości, które obciążają nasz obecnie na co dzień. Jeśli nic nie wiemy o nierozerwalnym związku między naszą ziemią i naszym narodem, o naszej dalekiej genezie narodu celtyckiego mówiącego w języku gaelickim, o Williamie Wallace, Robercie Bruce, nierówności w Unii, o pracy i działaniach naszych szkockich mężczyzn i kobiet w ramach naszego unikalnego środowiska socjokulturowego, nie możemy przedstawić żadnego argumentu przeciwko całkowitej asymilacji Szkotów do Anglii. To jest istota porażki programu SNP¹⁷ do dnia dzisiejszego. Argumenty ekonomiczne, mimo że ważne nie są wystarczające. Tożsamość narodowa i przynależność są w końcowej analizie dwoma czynnikami najbardziej oddziałującymi na jakikolwiek ruch w kierunku narodowego samookreślenia.

Czas nagli. Wraz z utworzeniem zasadniczo bezsilnego szkockiego parlamentu, nie minie dużo czasu, zanim rząd anglo-brytyjski zda sobie sprawę, że stare powiedzenie jest prawdą: „Możesz oszukiwać wszystkich ludzi przez pewien czas, możesz oszukiwać część ludzi przez cały czas. Ale nie możesz oszukiwać wszystkich ludzi przez cały czas”. Gdy naród szkocki obudzi się w wyniku kolejnego angielskiego oszustwa i zażąda całkowicie suwerennego, niezależnego parlamentu, wtedy możemy zobaczyć koniec dominacji obcego rządu i jego kadry wieloletnich administratorów kolonialnych nad naszym narodem i możemy rozpocząć nowy początek dla Szkocji i jej narodu.

Suwerenność należy do narodu szkockiego, a już na pewno nie do polityków karierowiczów, związkowców, ani też do parlamentów „łaski i przychylności”, które są połowicznie nastawione. Partia Pracy pokazała w przeszłości, że nie można im ufać, w przeszłości zdradziła naród szkocki i, jeśli nie będziemy czujni, zrobi to ponownie.

Siol nan Gaidheal będzie ze swojej strony w nadchodzącym trudnym czasie zachować zdecydowaną i świadomą czujność.

Sìol nan Gàidheal

Tłumaczenie: Wyatt

Przedruk wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji portalu Nacjonalista.pl.

Przypisy: