W latach 1930 w Chinach pojawiły się dwa ruchy polityczne: Niebieskie Koszule (Lanyishe) i ruch „Nowe Życie” (Xinshenghuo yundong). Niebieskie Koszule były imitacją faszystowskich grup młodzieżowych z Włoch i Niemiec. „Nowe Życie” było próbą „społecznego odrodzenia Chin” poprzez odrodzenie starożytnych zasad moralnych konfucjanizmu. Jednakże nie było to po prostu neo-konfucjańskie odrodzenie. Był to ruch faszystowski o chińskiej specyfice. Te dwa środowiska były ze sobą powiązane i współzależne. Ten esej będzie śledził genezę obu ruchów, badał w jaki sposób ideologia faszystowska ze swoim naciskiem na totalną kontrolę, siłę militarną i męską supremację była implementowana w Chinach oraz jak nacjonaliści używali zmilitaryzowanych ćwiczeń fizycznych do promocji ciała męskiego jako politycznej metafory symbolizującej i zapewniającej istnienie silnego państwa.
Faszyzm jest jednym z mniej precyzyjnych terminów w leksykonie nauk społecznych. Od momentu pojawienia się tego słowa we Włoszech w drugiej dekadzie XX wieku znaczenie tego słowa zmieniało się na przestrzeni lat. W 1992 roku Stephen Turner ogłosił: „zagadka faszyzmu pozostaje nierozwiązana, połowa wieku po doświadczeniach wojen z reżimami faszystowskimi… i żadna socjologia międzywojnia nie uchwyciła całkowicie ani nie wytworzyła poprawnej odpowiedzi politycznej na pogodzenie się z tym… porażka… wskazuje, że roszczenia do politycznej mądrości i nauki społecznej są nieodpowiednie”. W tym eseju podążam za Rogerem Griffinem i Zeevem Sternhellem i definiuję ideologię polityczną faszyzmu jako „syntezę organicznego nacjonalizmu i antymarksistowskiego socjalizmu, ruch rewolucyjny bazujący na odrzuceniu liberalizmu i demokracji”. Z tej specyficznej perspektywy badanym przedmiotem jest ruch faszystowski w Chinach w latach 30’ na dwóch poziomach – ideologii politycznej i działania. To będzie obejmowało uwzględnienie stworzenia państwa jednopartyjnego, masowego ruchu młodzieżowego, trenowania ciał męskich (i częściowo kobiecych) dla „odrodzenia narodu”. W naukach faszystowskich obsesja na punkcie odrodzenia narodowego i potrzeba stworzenia nowego człowieka była powszechnie znana w Europie. Jednakże faszyzm nie jest wyłącznie europejskim fenomenem. Ruch faszystowski w Chinach w latach 30’ ilustruje zdolność adaptacji faszyzmu do społeczeństw i kultur pozaeuropejskich tak dalekich jak kultury azjatyckie.
Partia Nacjonalistyczna (Kuomintang – przyp. Wyatt) doszła do władzy w 1927 roku. Dowodzona przez Czang Kaj-Szeka Armia Narodowo-Rewolucyjna wypchnęła komunistów z miast na prowincję i próbowała zunifikować Chiny pod wodzą jednej partii. W 1928 roku nacjonaliści panowali nad terytorium od północy do Pekinu. Stamtąd ich wpływ rozciągał się do Mandżurii. Watażkowie na tych obszarach zostali albo zniszczeni albo zjednoczeni z nacjonalistami. W kwietniu 1927 roku Czang i jego zwolennicy powołali swój rząd nacjonalistyczny w Nankinie. Czang stał się prezydentem i pozostał dowódcą nacjonalistycznych sił zbrojnych. Od 1928 roku do 1949 zmagając się z zachodnim imperialistycznym wtargnięciem, mierząc się z japońską agresją z zewnątrz i walcząc z komunistami wewnątrz nacjonaliści kontrolowali około dwóch trzecich populacji chińskiej i większą część terytorium chińskiego.
Ambicją nacjonalistów było zjednoczenie całego kraju i stworzenie nowych nowoczesnych Chin. Jednakże musieli zmierzyć się z wyzwaniem ożywienia narodu, który upadał wraz z przyspieszającym tempem na przestrzeni ponad wieku i z dalszym wyzwaniem komunistycznym wewnątrz i japońskim z zewnątrz. Był pewien krótki okres optymizmu we wczesnych latach rządu nacjonalistów. Wielu myślało, że nowy rząd mógłby poradzić sobie z problemami narodu, mógłby przywrócić jedność narodowi, rozwój ekonomiczny, dumę narodową i generalne bezpieczeństwo narodowi chińskiemu. Ale nacjonaliści przegrali. Ich administracja stawała się coraz mniej efektywna i skorumpowana. Kuomintang był niezdolny do narzucenia realnej jedności na narodzie. Stracił masowe poparcie części członków partii i większości ludzi. Ludwig Rajehman donosił w lutym 1930 roku, że rząd już niedługo zaczął tracić swoją oryginalną siłę napędową, ostatecznie po dwóch latach rządów niewiele zostało z ich wczesnych założeń odnowy. Manifest partii nacjonalistycznej z czwartego kongresu narodowego zwołanego w 1931 roku przyznał: „Chiny zostały zanurzone w przepaści narodowego kryzysu. Naszą jedyną szansą na przetrwanie tej katastrofy jest uczynienie z narodu prawdziwego silnego ciała poprzez poświęcenie wolności osobistej i interesów dla odbudowy narodu”. Czang wyznał w 1932 roku: „Chińska rewolucja przegrała. Moim jedynym pragnieniem dzisiaj jest odbudowa ducha narodu, jaki miała Chińska Partia Nacjonalistyczna w 1924 roku”.
W konsekwencji determinacji Kuomintangu do utrzymania siły Czang i część młodych działaczy partyjnych i oficerów wojskowych spojrzało na Włochy i Niemcy. Oni podziwiali europejski faszyzm naciskający na wiarę w przywódcę, w sens narodowej wielkości i militaryzację narodu dla jego przetrwania. Czang ogłosił: „Faszyzm jest stymulantem dla zanikającego, pogrążonego w stagnacji społeczeństwa. Czy faszyzm uratuje Chiny? My odpowiadamy: tak! Faszyzm jest tym, czego Chiny potrzebują teraz najbardziej. W obecnej chwili krytycznej sytuacji Chin faszyzm jest wspaniałym lekarstwem dokładnie pasującym do Chin i jedynym środkiem wzmacniającym, który może nas uratować”. Faszyzm zaczął być widziany w Chinach jako najbardziej zaawansowana i efektowna ideologia polityczna oraz jako system. Był uznawany za postępową doktrynę i praktykę, która pasowała do odrodzenia Chin.
Faszyzm nie był nowym fenomenem Kuomintangu, który miał długą i ścisłą relację z Niemcami. Kiedy zdradził od swoich komunistycznych sojuszników w 1927 roku Czang przyjął Niemców jako doradców, kiedy Rosjanie zostali wyrzuceni. Niemiecka misja wojskowa kierowana przez pułkownika Maxa Bauera przybyła do Chin w 1928 roku. Bauer miał bliski kontakt z Hitlerem i niemieckim ruchem nazistowskim. Wielu jego podwładnych w misji zostało wyselekcjonowanych przynajmniej częściowo, ponieważ podzielali jego upodobania polityczne. Bauer zmarł w maju 1929 roku i został zastąpiony przez niezwykle żarliwego nazistę pułkownika lejtnanta Hermana Kriebela. Kriebel maszerował w szeregu razem z Hitlerem podczas znanego puczu monachijskiego. Podczas jego kolejnego uwięzienia dzielił swoją celę razem z Hitlerem. Bauer, Kriebel i inni naziści w swojej misji doradczej właściwie zdominowali edukację wojskową na uczelniach wojskowych. W związku z tym mieli unikalne korzyści do propagowania swoich poglądów politycznych wśród elity wojskowej. Ponadto w 1933 roku cztery lata po jego własnych niepowodzeniach w pierwszej, drugiej, trzeciej i czwartej kampanii przeciwko komunistom Czang z poparciem ze strony Hitlera sprowadził niemieckiego generała faszystowskiego Von Seeckt’a i 70 niemieckich doradców wojskowych do planowania piątej kampanii. Von Seeckt dowodził trenowaną przez faszystów armią nacjonalistów i zastosował taktykę militarną używaną przez zagraniczne potęgi imperialne w podboju Afryki i Indii i zniszczył komunistyczny opór. Komuniści stracili swój obszar czerwony i rozpoczęli słynny Długi Marsz w celu znalezienia nowej bazy. Zwycięstwo przyniosło zbliżenie Czanga do Niemiec. W międzyczasie po 1928 roku ogromna liczba chińskich oficerów została wysłana na studia do krajów europejskich, większość z nich przybyła do Włoch i Niemiec. Młodzieńcze „nowe Włochy” powstające z upadku i wypierające liberalny system w erze Giolittiego, wyniesienie Hitlera do władzy i nazistowskie wołanie o „obudzenie Niemiec”, kampania Brytyjskiej Unii Faszystów za „Większą Brytanią” oraz rumuńska Żelazna Gwardia wzywająca do pojawienia się nowego faszystowskiego człowieka dawała nowy impet chińskiej armii. Wierzyli, że liberalizm jest nieodpowiedni do ich zmieniającego się świata. Faszyzm ze swoim przejrzystym i przekonywującym idealizmem w ich mniemaniu mógłby przezwyciężyć chorobę, zanikanie, upadek i dezintegrację narodu. Co więcej, mógłby odbudować nadzieję, dumę i chwałę narodowi.
Zainspirowany przez włoskie i niemieckie ugrupowania faszystowskie w 1931 roku, młody postępowy działacz partyjny Liu Jianqiong napisał propozycję zwaną „Sugestie reform Partii Nacjonalistycznej”. Zasugerował transformację partii. Nowa partia powinna imitować ideały Hitlerjugend i Czarnych Koszul. Nowa partia powinna się nazywać „Niebieskie Koszule”, a jej członkowie powinni używać niebieskich koszul jako jej symbolu. Propozycja Liu spotkała się z entuzjastyczną odpowiedzią od Czanga i części młodych oficerów z Akademii Wojskowej w Huangpu założonej przez Czanga w 1924 roku. Poparci przez Czanga w jesieni 1931 roku oficerowie Akademii w liczbie 12 założyli faszystowski ruch Niebieskich Koszul. Była to elitarna formacja. Występowała silna selekcja członkostwa, do przyjęcia nowego członka potrzeba było rekomendacji ze strony dwóch dotychczasowych członków. Raz przyjęty kandydat musiał postawić sobie portret Czang Kai Szeka, był zobowiązany do posłuszeństwa liderowi, zachowania tajemnic, dyscypliny organizacyjnej, inaczej musiał się zmierzyć z karą śmierci. Mimo, że Niebieskie Koszule prawdopodobnie nigdy nie osiągnęły 10 tys. członków, ich siła wewnątrz armii i partii była ogromna. Oni kontrolowali prawie wszystkie organizacje partyjne, trening polityczny armii, rząd i szkoły. Organizacja również kontrolowała siły policyjne nacjonalistów i organizacje bezpieczeństwa publicznego. 13 założycieli było nazywanych „trzynastoma Taibao” (książęta). Byli oni ważnymi figurami w reżimie nacjonalistycznym. Przykładowo, Dai Li i Zhen Jiemin stali się głowami Chińskich Służb Specjalnych (chińskie SS). Imię Dai Li staje się symbolem terroru i przybiera przydomek „chińskiego Himmlera”.
Niebieskie Koszule za swój cel uznawały odrodzenie narodowe poprzez faszyzm. Krytykowali rząd za zbyt miękki, liberalny i biurokratyczny oraz zbyt skorumpowany do kontynuowania ducha rekonstrukcji Chin. Uznali faszyzm za jedyną nadzieję na uratowanie Chin. Widzieli siebie nie tylko jako wcielenie rewolucji chińskiej, ale w rzeczy samej jako odkupienie kraju. Artykuł wstępny czasopisma „Shehui xinwen” (organ prasowy Niebieskich Koszul) ogłosił: „faszyzm jest jedynym narzędziem samo zbawienia narodów ze skraju zniszczenia. Uratował Włochy i Niemcy. W związku z tym nie ma innej drogi niż naśladowanie faszystowskiego ducha pełnego przemocy aktywizmu”.
Imitowanie Włoch i Niemiec oznaczało objęcie totalnej kontroli. Rozkazy najwyższego przywódcy były absolutne. Czang twierdził: „Najistotniejszym punktem faszyzmu jest absolutna ufność w mądrego, silnego przywódcę. Obecnie my w Chinach nie mamy takiego przywódcy. Uważam więc, że jeśli nie każdy będzie pokładał nadzieję w jednym człowieku, nie będziemy mogli odbudować narodu i dokończyć rewolucji. Od dnia dołączenia do rewolucyjnej grupy, my całkowicie powierzyliśmy nasze prawa, życia, wolność i szczęście grupie i przekazaliśmy je liderowi. Od tego czasu możemy nazywać siebie prawdziwie faszystami”.
Artykuł wstępny „Shehui xinwen” wołał: „Nie wolno nam ukrywać, że żądamy chińskiego Mussoliniego lub chińskiego Hitlera. Czang jest określany jako nowy człowiek Chin. W związku z tym wiara w niego była pierwszą zasadą Niebieskich Koszul. Czang Kaj Szek jest jedynym liderem Partii Nacjonalistycznej i również jedynym liderem Chin. Członkowie w związku z tym muszą całkowicie go popierać, podążać za jego rozkazami oraz czynić jego wolę ich własną. Posłuszeństwo Czangowi jest niepodważalne. Członkowie Niebieskich Koszul są po to żeby żyć i umierać z nim, z powagą i niezachwianiem!
Dla Niebieskich Koszul zachodni liberalizm oznacza anarchię i indywidualizm. Ten liberalizm, w ich mniemaniu zanieczyścił Chińczyków od momentu powstania Ruchu 5 Maja (1915-1919). Przyczyniło się to do zrodzenia w ludziach kaprysów osobistych i ignorowania potrzeb społeczeństwa jako całości. Czang stwierdził: „Odurzyliśmy się demokracją i agitacją za wolnomyślicielstwem. Jaki jest tego rezultat? Upadliśmy i jesteśmy w chaotycznej i bezpowrotnej sytuacji. Niebieskie Koszule wzywają ludzi do wykonywania swoich obowiązków, nie do mówienia o swoich prawach. Powinni porzucić swoją wolność i nawet swoje życie – dla narodu. Nie ma miejsca dla wolności indywidualnej w sprawie narodowego ocalenia”.
Narodowe odrodzenie potrzebowało porządku i dyscypliny. Paradoksalnie do osiągnięcia tego potrzebna była przemoc. Niebieskie Koszule wierzyły, że cel odrodzenia może być osiągnięty poprzez „zwalczanie przemocy przemocą”. Artykuł w „Shehui xinwen” stwierdził: „Chiny dzisiaj nie mają innej drogi do odrodzenia niż użycie całkowicie rewolucyjnego ciała jako agresywnej siły popierającej zasadę idei „pierwszeństwa narodu”. Czang w przemówieniu dla Niebieskich Koszul powiedział: „Wszyscy towarzysze muszą zjednoczyć swoje myśli i wierzenia. Członkowie partyjni powinni uchwycić wszystkie wartości w zgodności z zasadą zwalczania przemocy przemocą”. Niebieskie Koszule ukierunkowały tą „legitymizowaną” przemoc nie tylko przeciwko komunistom, Japończykom i politycznym rywalom, ale też przeciwko pojedynczym działaczom niestosującym się do poleceń. Artykuł wstępny „Shehui xinwen” ogłosił: „Musi być determinacja do rozlewania krwi – to jest, to musi być przemoc bez precedensu dla wyeliminowania wszystkich wrogów narodu”. Niebieskie Koszule twierdziły, że wszyscy wrogowie muszą być ukarani i zabici używając radykalnych środków, więc masy muszą być zbyt przerażeni, by łamać prawo”.
Podsumowując, Niebieskie Koszule były czystym przykładem chińskiego ruchu faszystowskiego w akcji. Ich inspiracje pochodziły bezpośrednio z europejskiego faszyzmu. Liberalizm w każdych formach był zrównany z samowolką i osobistą pobłażliwością. Według nich tym, co było potrzebne Chinom, było posłuszeństwo liderowi, dyscyplina i nowy ascetyzm. Nacjonalizm, egzaltacja państwa, gloryfikacja lidera, podporządkowanie się woli ogółu, pochwała przemocy i terror – wszystko to miało miejsce w tej szkole myśli. Doktryna Niebieskich Koszul została szeroko rozpowszechniona w Chinach przez Ruch Nowego Życia.
W lutym 1934 roku Czang zainicjował Ruch Nowego Życia ze swojej siedziby w Nankinie w prowincji Jangsu, gdzie służył jako dowódca operacji wojskowych mających na celu pokonanie komunizmu. Jak zostało zanotowane wcześniej, przywództwo Partii Nacjonalistycznej podzielało opinię, że materialna i duchowa degeneracja narodu była odpowiedzialna za trwający kryzys Chin. W mniemaniu Czanga cały naród potrzebował ducha Niebieskich Koszul. Był to czas do zainicjowania rdzennej krucjaty moralnej i odtworzenia porządku społecznego w celu rewitalizacji kraju. Intencją Czanga było wcielenie ducha Niebieskich Koszul w narodzie chińskim i przekształcenie elity Niebieskich Koszul w ruch narodowy. Przed zainicjowaniem Ruchu Nowego Życia Czang powiedział na konferencji Niebieskich Koszul w 1933 roku: „Potrzebne jest rozpowszechnienie naszego rewolucyjnego ducha do mas całego narodu oraz do sprawienia, by miał pokładał wiarę w naszą grupę”. Kilka miesięcy później w lutym 1934 roku Czang wygłosił przemowę do tłumu nankińskiego wołając o „ruch na rzecz osiągnięcia nowego życia”. Do zgromadzonych obywateli podawał przykłady Niemiec i Japonii. Zaznaczył, że tego typu narody były silne, ponieważ rozwinęły właściwą drogę życia. Tym, co Chiny potrzebowały w celu osiągnięcia siły było zmilitaryzowanie życia narodu w całym kraju.
Jednakże, do uczynienia Niebieskich Koszul akceptowalnymi dla przeciętnego Chińczyka Czang nadał im kod moralny podobny do tego, który był promulgowany przez myśl konfucjańską. Był to konfucjanizm dla mas. Był to powód, dla którego esencja ruchu faszystowskiego została przeoczona przez wielu uczonych, którzy widzieli to jako neokonfucjańskie odrodzenie.
Głównym celem Ruchu Nowego Życia było przewodzenie narodowi chińskiemu do bardziej racjonalnego życia w trzech odrębnych, ale powiązanych aspektach życia: kulturowym, produktywnym i militarnym. Przez kulturowe kształtowanie życia pokładano nadzieję, że prymitywizm i wulgarność byłyby wyeliminowane. Przez produktywne kształtowanie życia pokładano nadzieję, że więcej ludzi wnosiłoby do zapewniania bogactwa całego narodu. Przez militarne kształtowanie życia pokładano nadzieję, że naród stałby się bardziej zdyscyplinowany i bardziej gotowy do obrony kraju. Wprowadzono 96 specyficznych obowiązków mających na celu zdyscyplinowanie mas, włączając chodzenie po prawej stronie, trzymanie się prosto, mycie twarzy zimną wodą, picie wody zamiast herbaty albo kawy. Czang wierzył, że takie restrykcyjne obowiązki przeobraziłyby 400-milionowe „porysowane ziarnka piasku” w zdyscyplinowanych obywateli prowadzonych przez cztery wartości: „li” (przyzwoitość), „yi” (prawość), „lian” (integralność), „chi” (poczucie wstydu), skutkujących ostatecznie w tworzeniu nowego społeczeństwa i narodu. Twierdził, że nacisk na te cztery wartości uczyniłby ludzi bardziej pracowitymi, mniej rozrzutnymi, zakończyłoby korupcję i uczyniłoby urzędników uczciwymi i patriotycznymi – sekret sukcesu Włoch i Niemiec.
Wezwanie Czanga do Chińskiego Nowego Życia w lutym 1934 roku spotkało się z przekraczającą oczekiwania natychmiastową odpowiedzią ludności. Po rozczarowaniu demokracją, częściowo z powodu obecnych doświadczeń Chin z nieefektywnymi instytucjami demokratycznymi oraz częściowo z powodu trendów politycznych na świecie, Chińczycy zainteresowali się dyktaturą. Wierzyli, że dyktatura mogłaby efektywnie uratować kraj z głębokiego kryzysu. Od momentu triumfu militarnego demokratycznych sojuszników w I wojnie światowej demokracja jako system rządzenia był wszędzie poddawany atakom za jej niezdolność z poradzeniem sobie z ekonomicznymi i politycznymi kryzysami. We Włoszech wezwanie Mussoliniego do „nowych Włoch” przekształciło słabe i zdeformowane społeczeństwo w potęgę międzynarodową. Osiągnięcia Hitlera pozostawiły silne wrażenie w politycznym myśleniu Chińczyków. Chińczycy byli dobrze uświadomieni o różnicach ideologicznych między faszyzmem, a konfucjanizmem ale wierzyli, że oba systemy popierały poświęcenie jednostki państwu, oba naciskały na stabilność społeczeństwa przez utrzymanie status quo oraz oba gloryfikowały chwałę narodu w przeszłości. Faszyzm i konfucjanizm mogły przekazać przyszłość narodowi. W związku z tym, z poparciem rządu, w ciągu tygodni ruch rozwinął się nad większością Chin zachęcając niektórych do uwierzenia, że długo wyczekiwane odrodzenie Chin było na wyciągnięcie ręki. W marcu i kwietniu 1934 roku powstały stowarzyszenia promujące Ruch Nowego Życia w dziewięciu prowincjach, jak i w trzech centrach miejskich. W pierwszą rocznicę powstania, w lutym 1935 roku 15 prowincji, trzy miasta i 3 centra kolejowe posiadały organizacje Ruchu. Na koniec 1935 roku te organizacje rozciągnęły swój aktywizm do 19 prowincji, pięciu miast i 12 centrów kolejowych. Na niższym poziomie administracyjnym w 1935 roku organizacja sięgnęła 1132 jednostek.
W maju 1934 roku rząd nacjonalistyczny wysłał delegację młodych oficerów do Włoch i Niemiec do studiowania faszystowskich technik militarnych. Korespondent New York Times w Berlinie donosił: „Z powodu rewolucyjnych aktywności wśród młodszej generacji, metody, którymi kanclerz Hitler przekształcił rewolucyjnego wroga do własnych celów są w partykularnym interesie rządu w Nankinie”. Niemieckie techniki faszystowskie zostały zaaplikowane do Ruchu Nowego Życia. Ruch przeniósł niemieckie założenia za pomocą prostych chińskich ekspresji. Ludzi nauczano, by akceptowali Czanga jako jedynego prawdziwego lidera kraju, ponieważ był on człowiekiem ludu, który mógłby wejrzeć w głąb duszy narodu i w ten sposób zbliżać coraz mocniej ruch do chińskiej tradycji. Do osiągnięcia tego ludzie musieli być zdyscyplinowani przez moralne prawo społeczne i trenowani do stania się nowymi obywatelami. Być nowym obywatelem oznaczało poświęcić wolność osobistą i szczęście. Panował purytanizm, włączając sankcjonowane ataki fizyczne na ludzi uczęszczających do kin, sal tanecznych lub angażujących się w inne formy liberalizmu. Purytańska przemoc była sankcjonowana również przez policję i organizacje promujące Ruch Nowego Życia. Zanotowano, że w Szanghaju kobieta została aresztowana, ponieważ nosiła szorty w gorący letni dzień – niemoralne zachowanie, umarła w więzieniu. Kobiety z krótkimi włosami były określane jako komunistki lub radykałowie i były aresztowane. W Wuhanie wszystkie kabarety były zamykane w nocy. Ludziom nie wolno było tańczyć, a jedyną muzyką dozwoloną była muzyka klasyczna. Co więcej, Ministerstwo Edukacji uciekło się do skrajnych metod: centra radykalizmu zostały zamknięte, radykalni nauczyciele aresztowani, radykalni studenci wyrzuceni. W międzyczasie rząd dążył do rozwiązania progresywnych organizacji robotniczych i zamknięcia szkół liberalnych. „Biały terror”, jak został nazwany przez lewicowych krytyków i komunistów, pustoszył Chiny. W akademikach w Pekinie, w mniejszym stopniu na innych obszarach, lata 1934 i 1935 były naznaczone policyjnymi rajdami przed świtem, niespodziewanymi przeszukiwaniami i nagłymi aresztami przeprowadzanymi przez tajną policję wspomaganą przez Niebieskie Koszule i ich sojuszników. Szacuje się, że 300 studentów, profesorów i intelektualistów zostało aresztowanych w północnych Chinach w 1934 roku. 230 intelektualistów z Pekinu i Tianjinu zostało zamkniętych pomiędzy listopadem 1934, a marcem 1935 roku.
Polityczna indoktrynacja i trening militarny były dwoma istotnymi aspektami Niebieskich Koszul i Ruchu Nowego Życia. Polityczna indoktrynacja informowała ludzkie umysły, a trening militarny wzmacniał ciała mężczyzn – obie rzeczy ważne dla przygotowania do wojny i odrodzenia narodowego. Niebieskie Koszule widziały militaryzację jako centralny punkt dla edukacji i przyszłości Chin. Ostatecznym celem i edukacją było trenowanie przyszłych żołnierzy narodu. Szkoła powinna być zorganizowana tak jak pułki militarne, nauczyciele i administratorzy szkolni powinni otrzymywać obowiązkowy trening wojskowy i żyć oszczędnym, zdyscyplinowanym życiem armii. Edukacja wojskowa powinna zaczynać się w przedszkolach, ponieważ dzieci przynależały do narodu, nie do rodziny. Dzieci powinny otrzymywać karabiny-zabawki, obrazki ze scenami bitew powinny być pokazywane na murach tak, by dzieci mogły rozwijać zainteresowanie sprzętem wojskowym i sytuacjami bitewnymi. Uczniowie szkół gimnazjalnych powinni być zapisani w „Tongzijun” („Armia Chłopców” – odpowiednik harcerstwa), gdzie podobnie jak w Hitlerjugend byliby mocno skupieni na dziedzinie militarnej. W szkołach silny akcent stawiano na trening fizyczny i sporty drużynowe, aktywności grupowe, kooperację grupową oraz na grupowe dyskusje. W ten sposób uczniowie uczyli się utożsamiania się w pierwszej kolejności i w największym stopniu z grupą społeczną i w ten sposób z narodem. W ten sposób książkowi uczniowie przeszłości mieli zostać zastąpieni przez silnych wojowników akademickich w przyszłości. Chłopcy w szkole średniej i w zawodówkach otrzymywaliby formalne szkolenie militarne. Dziewczęta otrzymywałyby trening jako pielęgniarki. Kierunki akademickie byłyby zorientowane na militaryzację. Fizycy, chemicy, inżynierowie byliby zorientowani na zastosowanie w czasie wojny. Przykładowo klasy chemiczne byłyby skupione na uczeniu się takich rzeczy, jak gazy trujące i materiały wybuchowe.
We wrześniu 1933 roku Czang wyjaśnił, że militaryzacja społeczeństwa była jednym z trzech elementów składowych faszyzmu (innymi dwoma były znaczenie narodowej wyższości i wiara w lidera). Pięć miesięcy później powołany został Ruch Nowego Życia. Czang wtedy zadeklarował, że militaryzacja społeczeństwa była celem najwyższym jego ruchu. Twierdził: „W faszyzmie organizacja, duch i aktywność powinny być zmilitaryzowane. W domu, w fabryce, w urzędzie, niezależnie od miejsca, czasu i sytuacji aktywność każdego musi być taka sama, jak w armii. Innymi słowy, musi być posłuszeństwo, poświęcenie, czystość, stanowczość, precyzja, szybkość, sekretność, pracowitość. I wszystko razem musi mocno i odważnie uświęcać wszystko dla ruchu i dla narodu”.
Wizja całego społeczeństwa chińskiego działającego w ramach dyscypliny, posłuszeństwa i efektywności obozu wojskowego była esencjalna dla Ruchu Nowego Życia. Czang stwierdził: „Czym jest Ruch Nowego Życia? Prostymi słowami, jest to dokładne zmilitaryzowanie życia obywateli całego narodu tak, że będą mogli kultywować odwagę i szybkość, wytrzymałość w znoszeniu i tolerancji ciężkiej pracy, zwłaszcza nawyków i umiejętności jednolitego działania, więc będą cały czas poświęcać się dla narodu”. Zaznaczył, że najlepszymi przykładami były Niemcy, Włochy i Japonia. Najważniejszy cel Czanga był jasny – stworzenie silnego państwa narodowego. Celem faszystowskiej militaryzacji narodu było stworzenie z mężczyzn wojowników. „Trenować siłę ciała dla narodu” było dobrze wyeksponowanym sloganem. Silne ciała były nie tylko źródłem wysokich morale ale również źródłem ocalenia narodu. Zdrowie, siła i nacjonalizm były nierozerwalne. Czang na ten temat powiedział: „W celu stania się zdrowym nowoczesnym społeczeństwem koniecznym jest w pierwszej kolejności posiadanie silnego i prężnego ciała, mając silne ciało ma się silnego ducha, mając silnego ducha zapewnia się wszystkie czynniki niezbędne do wzmocnienia narodu. W konsekwencji naród może naturalnie obronić swoje państwo i zapewnić sobie chwałę, pomóc naszemu państwu porozumieć się na zawsze ze światem i nigdy nie doświadczać agresji i opresji ze strony obcych państw lub otrzymywać pogardę i poniżenie”.
Łatwo można przewidzieć, że źródłem zdrowego ciała jest ćwiczenie. Chen Lifu, lider Kuomintangu napisał w „Qinfen tiyu yuebao” w listopadzie 1934: „Wychowanie fizyczne jest jedyną drogą do wzmocnienia ciała. Wraz ze wzmocnieniem ciała można osiągnąć moralne i intelektualne spełnienie”. Jednocześnie Zhou Fuhai, dyrektor komisji edukacyjnej w prowincji Jiangsu napisał artykuł, w którym wyjaśnił potrójną zależność między ćwiczeniem, ciałem i Ruchem Nowego Życia: ćwiczenie było częścią edukacji. Promowało zdrowe ciało, jak i zdrowego ducha. Oba miały prowadzić do spełnienia misji Ruchu Nowego Życia. 2 marca 1935 roku Czang Kaj Szek napisał list otwarty do narodu zatytułowany „Promocja Sportu i Ćwiczeń” domagający się implementacji programów aktywności fizycznej: „Musimy przeprowadzić masową kampanię ćwiczeń fizycznych. Od teraz na wszystkich uczniach, nauczycielach szkół podstawowych i ponadpodstawowych, na całej kadrze urzędników partyjnych, usługodawcach społecznych i armii spoczywa obowiązek uczestnictwa w aktywności fizycznej. Muszą wybrać jedno wydarzenie jako regularne ćwiczenie i bez wyjątków mieć codziennie czas pomiędzy godziną piątą, a szóstą. Zachęcam do aktywności poza domem, ale można również prowadzić aktywność domu jeśli pogoda nie sprzyja. Ćwiczenia fizyczne muszą być stałe. Zadania szkoły, szefów biur rządowych i oficerów armii muszą nadzorować i dyscyplinować swoich podwładnych i kadry oraz raportować do swoich szefów”.
19 kwietnia 1935 roku Czang napisał dalszy list publiczny dotyczący tych samych wytycznych do zapewnienia implementacji swoich poleceń. Czang, głowa państwa stworzył inspirujące polecenia. Cheng Dengke, profesor uniwersytetu w Nankinie studiujący wychowanie fizyczne w Niemczech w latach 1929-1933 stworzył praktyczne sugestie. Opublikował artykuł w lutym 1935 roku w „Tiyu jikan” (Kwartalnik Sportowy) zatytułowany „Wychowanie Fizyczne w Niemczech” lobbujący za niemiecką zmilitaryzowaną edukacją fizyczną. W maju w artykule „O militaryzacji sportu i ćwiczeń” w „Qiunfen tiyu yuebao” wyjaśnił różnicę pomiędzy rywalizacją sportową, a militarnymi ćwiczeniami fizycznymi. Twierdził, że rywalizacja sportowa, która przybyła z USA nie pasowała do Chin. Wspierała indywidualizm i elityzm. Zmilitaryzowane ćwiczenie było najlepszą drogą do podarowania ludziom doświadczenia ich ciał i kultywowania ich ducha patriotycznego. Mogłoby to uczyć ich dyscypliny militarnej i faszystowskiego posłuszeństwa. Produkowałoby to wojowników. Chiny potrzebowały żołnierzy, nie zawodników. Zmilitaryzowane wychowanie fizyczne powinno być kręgosłupem chińskiego treningu fizycznego. Zaznaczał, że sukcesem Niemiec, Włoch i Japonii były programy militarne i systemy treningu. Inni już zajęli to samo stanowisko. Dong Shaoyi, wpływowy wychowawca fizyczny oraz chiński przedstawiciel komitetu olimpijskiego argumentował w artykule z 1934 zatytułowanym „Siła promowania sportu”: „Silne ciała są podstawą rekonstrukcji naszego narodu. Spójrzcie na Niemcy, od czasu gdy Hitler stał się szefem rządu promowany jest nacjonalizm. Trening wojskowy stał się obowiązkowy w szkołach. Niemcy w związku z tym stały się silnym narodem”. Cheng Dunzhen, inny znany wychowawca fizyczny stwierdził w swoim artykule „O odrodzeniu dumy narodu”, że Chiny powinny podążać za krokami Niemiec i trenować swój naród, by jego przedstawiciele stali się silnymi żołnierzami broniącymi swojego kraju, co miało przynieść narodowi odrodzenie jego dumy. W 1934 roku w prowincji Zejiang zorganizował uczniom szkół zawody w rozprawkach o sporcie. Siedem szkół ponadpodstawowych i 12 podstawowych wzięło udział w zawodach. Tematem dla klas ponadpodstawowych było pytanie „jaki rodzaj sportu może ocalić kraj”, dla podstawowych było „relacja między sportem, a odrodzeniem kraju”. Większość uczniów w rozprawkach argumentowało, że jedynie zmilitaryzowane wychowanie fizyczne może uratować Chiny i odrodzić naród. Cheng Dengke, wspomniany powyżej admirator niemieckiego zmilitaryzowanego wychowania fizycznego poszedł dalej w artykule „Jak użyć policję i siły zbrojne do promowania sportu wśród mas” opublikowanym w kwietniu 1935 roku. Wyruszył z programem na rzecz militaryzacji narodu używając armii i policji jako instruktorów i monitorów. Shao Rugan, wychowawca fizyczny i dziennikarz sportowy grał na tych samych skrzypcach. W „Qinfen tiyu yuebao” w maju 1935 roku w tekście „Jak promować kampanię masowych ćwiczeń fizycznych” orędował za otwarciem szkolnych placów rozrywki dla zwykłych ludzi, trenowaniem większej liczby wychowawców fizycznych i za generalnym udziałem w ćwiczeniach, jeśli to konieczne – egzekwowanym przez nadzór policyjny. Trening militarny nie był nowym fenomenem we współczesnych Chinach. Na początku XX wieku zdominował pole wychowania fizycznego. Jednakże został zakwestionowany w okresie 4 maja, gdy liberalizm i indywidualizm stały się faworyzowanymi ideami i praktykami w Chinach lat 20’. Militarny szyk był atakowany i ostatecznie wyrzucony z programu. Gry i współczesne zawody sportowe były zamiast tego nauczane. Podczas lat 30’ jak zostało powiedziane powyżej, gdy kraj był w głębokim kryzysie ideał militaryzacji narodu narodził się ponownie. Wezwania Czanga do kampanii masowych ćwiczeń i inne formy promocji zmilitaryzowanego wychowania fizycznego były produktami czasu.
W listopadzie 1935 roku nacjonaliści zwołali piąty Kongres Narodowy, w jego manifeście ogłosili: „Masowe trenowanie powinno być promowane. Nacisk powinien być kładziony na trenowanie militarne w celu kultywowania nawyków życia wspólnotowego, zapewnienia programów edukacyjnych dla organizacji społecznych oraz wzmocnienia potencjału dla niepodległości i wolności narodu”. Podążając za wezwaniem partii, maszyneria państwa ruszyła z entuzjazmem. Partia Nacjonalistyczna otworzyła Departament Wychowania Fizycznego do promowania treningu militarnego pośród mas. Ministerstwo Edukacji wysłało polecenia do każdych prowincjalnych rad oświatowych do zwołania Rad Sportowych na rzecz promocji kampanii masowych ćwiczeń. Pod koniec lipca 19 prowincji i dużych miast miało rady sportowe. Departament Wychowania Fizycznego i Sportu powstał wewnątrz Komitetu Promocji Nowego Życia w 1935 roku. Komisja Narodowego Treningu Militarnego zaprosiła Cheng Dengke’a do objęcia przywództwa. W celu zwołania sieci i uczynienia maszyny państwowej bardziej efektywną w 1935 roku Czang wysłał telegram do całego kraju sugerującego powstanie komitetu kooperacji między partią, rządem, armią i szkołami do promocji edukacji militarnej i ćwiczeń fizycznych na każdym poziomie.
Militarna edukacja dla młodzieży była istotnym krokiem w rozprzestrzenianiu faszyzmu. Modelem dla Chińczyków była Hitlerjugend. Tongzijun stała się popularną organizacją młodzieżową w Chinach. Początkowo była to organizacja imitująca brytyjski ruch skautowy. Został stworzony w 1911 roku w Wuchang. Stała się małą organizacją edukującą. Przez lata rosła stabilnie w pewnych miastach i prowincjach. Z momentem przejęcia przez Niebieskie Koszule Tongzijun radykalnie wzrosła w latach 30’. Pojawiła się w prawie każdej prowincji i mieście. 1 listopada 1934 roku powstała siedziba Tongzijun – Komitet Narodowy Tongzijun. Czang stał się jej przywódcą. Komitet zorganizował radę z Ministrem Edukacji na czele. Ministerstwo Edukacji wydało dekret w dniu powstania komitetu. Zachęcało wszystkich uczniów młodszych klas szkół ponadpodstawowych do wstąpienia. Stwierdziło również, że trening militarny jest dla nich obowiązkowy. Uczniowie, którzy wstąpili do Tongzijun mieliby być zobowiązani do posłuszeństwa przywódcy Czangowi i przełożonym. Odpowiedzialnością organizacji było wychowanie chłopców na patriotów i kształtowanie ich na przyszłych żołnierzy przez treningi fizyczne oraz militarne. W 1935 roku wydawca Qinfen Books opublikował 151 książek dla Tongzijun. Dwie trzecie były o treningu fizycznym. Wpływowy edukator Liu Xuesong napisał w 1935 roku artykuł skupiający się na znaczeniu moralnego i fizycznego treningu dla młodzieży Tongzijun. Chłopcy nosili mundury, praktykowali militarną musztrę i paradowali przez miasta. Zdyscyplinowane ekipy tych chłopców stały się ikonami nowego porządku. Amerykański misjonarz w Huining przypominał: „O pewnych godzinach dnia – wcześnie rano, w południe i wieczór ulice były zapełnione chłopcami w mundurach. Dzieci ze szkół podstawowych konstruujący czołgi, samoloty wojskowe i inne wojenne parafernalia”. Dziennikarz w maju 1934 roku donosił, że „masowe wiece są regularnie zwoływane w parkach publicznych w Wuchang i Hanko. Dzieci szkolne ze wszystkich roczników paradują przez ulice i są nauczani maszerowania”. Rząd zwoływał również spotkania weryfikujące rezultaty militaryzacji młodzieży. Gdy rząd prowincji Zhejiang prowadził inspekcję Tongzijun w kwietniu 1934 roku tysiąc chłopców brało udział w paradzie, a 10 tysięcy ją oglądało. W 1936 roku miał miejsce przegląd ogólny w Nankinie. Czang przeprowadzał inspekcję 10 tysięcy dzieci szkolnych. Fotografowie opublikowali w 1939 roku w „Liangyou Pictorial” obrazki, na których dzieci pomiędzy ósmym, a dwunastym rokiem życia we wschodnim Zhejiang byli organizowani i trenowani przez armię. Zgodnie z komentarzem magazynu ich duch, dyscyplina i umiejętności militarne mogłyby rywalizować z młodzieżą hitlerowskich Niemiec i Włoch Mussoliniego.
W maju Komisja Narodowego Treningu Wojskowego i Ministerstwo Edukacji wydały Regulację Treningu Militarnego we Wszystkich Szkołach. Trening militarny stał się obowiązkowy. Studenci wszystkich uniwersytetów i starsze roczniki szkół średnich musiały odbyć dwa lata treningu militarnego. W następnym roku dla nauczycieli szkół średnich dodane zostało sześć godzin na tydzień na rzecz treningu militarnego. Specjalne letnie obozy treningowe zostały założone w większych miastach, gdzie studenci otrzymywali dodatkowe trzy tygodnie do miesiąca treningu militarnego. Donoszono, że „nowy duch militarny był obecny dookoła kraju: w lecie 1934 roku uczniowie szkół wyższych byli zachęcani do podjęcia treningu militarnego pierwszy raz w historii; w rzeczy samej tak „militaryzacja myślenia w Chinach” może zapewnić dekadę najbardziej kluczowego rozwoju”. W Szanghaju w latach 1934-1936 miały miejsce pokazy zawodów militarnych w szkołach. Najlepsi otrzymywali nagrody. W prowincji Zhejiang w 1935 i 1936 roku uczniowie szkół średnich wzięli udział w treningu militarnym w czasie wakacji. Gazeta partyjna w Jiangsu ogłosiła, że trening w czasie wakacji jest ważny i zadeklarowała, że młodzież powinna otrzymywać zarówno trening polityczny, jak i militarny. Argumentowała, że po treningach młodzież powinna być wysyłana do przekonywania rolników, robotników, handlarzy, kobiety i uczniów szkół podstawowych do sprawy Partii Nacjonalistycznej. Czang Kai Szek również nalegał na uczniów, by wykorzystali swoje wakacje dla pracy społecznej pod przywództwem siedzib Ruchu Nowego Życia. Komisja Narodowego Treningu Wojskowego rekomendowała uczniów szkół średnich i wyższych do indoktrynacji obywateli w posłuszeństwie do przywództwa partyjnego i do promowania Ruchu Nowego Życia. Również nauczyciele mieli swój trening militarny. Istniał slogan „żeby być nauczycielem, najpierw musisz być uczniem”. W prowincji Hubei w 1936 roku miał miejsce zaawansowany trening militarny nauczycieli wszystkich szkół średnich w czasie wakacji. Co więcej, gdy w Berlinie w 1936 roku miały miejsce zawody olimpijskie Chiny wysłały nie tylko atletów, ale również delegację 34 wpływowych wychowawców fizycznych do obserwowania i uczenia się z systemu wychowania fizycznego, programów treningowych oraz systemu Niemiec i innych państw europejskich.
Kształcenie młodzieży nie wystarczało. Komitet Ruchu Nowego Życia oraz Komisja Narodowego Treningu Militarnego dążyły do militaryzacji populacji chińskiej z pomocniczym celem stworzenia ludowej milicji 12 milionów mężczyzn. Siedziba Ruchu Nowego Życia w 1934 roku ogłosiła plan „z faszystowskimi ideałami jako podstawą”. Oznaczało to, że zwykli obywatele w wieku 14-60 lat powinni pokazywać szacunek wobec partii i jej praw i powinni uczęszczać na proste treningi militarne, zamachów bombowych i kursy pierwszej pomocy. Nauczyciele i uczniowie powinni być posłuszni, nosić uniformy, otrzymywać treningi militarne oraz odrzucać palenie, picie alkoholu i tańczenie. Służba cywilna powinna respektować flagę narodową i flagę Partii Nacjonalistycznej, okazywać posłuszeństwo przełożonym i nosić mundury.
Członkowie Niebieskich Koszul odgrywali kluczową rolę w militaryzacji narodu. Sześć spośród trzynastu dyrektorów wykonawczych Komisji Ruchu Nowego Życia było członkami Niebieskich Koszul, a większość kadr podoficerskich i niższych rankingiem było członkami ugrupowania. Stworzyli programy treningu, otwarli ośrodki treningowe dla instruktorów wojskowych. George Shepherd, misjonarz protestancki, który w 1935 roku stał się jednym z „dyrektorów” Ruchu Nowego Życia narzekał w 1936 roku, że ruch zdominowali oficerowie wojskowi. Niektórzy sekretarze YMCA obawiali się, że ruch był w rzeczywistości ruchem „niebiesko-koszulowym” dążącym do przekształcenia kraju na modłę reżimu faszystowskiego. China Weekly Review w maju 1934 roku stwierdził, że Ruch Nowego Życia był arcydziełem Niebieskich Koszul.
Ruch Niebieskich Koszul wyszedł z mody w 1937 roku. Było kilka powodów tej sytuacji: pierwsza, rosła atmosfera antymilitarna. Niektórzy radykalni studenci zaczęli widzieć edukację militarną jako farsę. Po drugie, kontrola ruchu przez Niebieskie Koszule nigdy nie była całkowita, a YMCA i kościoły chrześcijańskie zaczęły być coraz bardziej zaangażowane w ruch i nadające kierunek. Po trzecie, japońska inwazja w 1937 roku skutkowała otwartą wojną pomiędzy Chinami, a Japonią. To zmusiło cały naród do zjednoczenia, wkrótce nacjonaliści i komuniści stworzyli Zjednoczony Front. Odparcie inwazji japońskiej stało się priorytetem narodu. W tej sytuacji idee faszystowskie Ruchu Nowego Życia straciły na znaczeniu.
Wojna oznaczała również wymarcie ruchu Niebieskich Koszul. Organizacja i ruch zostały rozwiązane na wiosnę 1938 roku. Złożyło się na to kilka powodów: po pierwsze, dla dobra Zjednoczonego Frontu Kuomintang i sam Czang musieli powstrzymać swoje antykomunistyczne i antyliberalne działania i zakazać działalności ruchu; Po drugie, walki o władzę osłabiły siłę ruchu. Stopniowo Niebieskie Koszule wypadły z łask Czang Kaj Szeka, gdy zmieniła się sytuacja polityczna i Czang chciał zademonstrować Zachodowi, zwłaszcza Ameryce, że podziela standardy demokratyczne i chrześcijańskie. Po trzecie, Niebieskie Koszule były organizacją elitarną, której brakowało poparcia społecznego. Potrzebował poparcia silnego przywódcy politycznego, w innym przypadku nie miał przyszłości. Jednakże duch Niebieskich Koszul został zachowany przez nową młodzieżówkę nacjonalistyczną – Ligę Młodzieżową Trzech Zasad Ludu powstałą w maju 1938 roku. Pięciu założycieli ruchu Niebieskich Koszul było w jej komitecie wykonawczym.
Podsumowując, w latach 30’ nacjonaliści w Chinach powitali ruch faszystowski z entuzjazmem. Niebieskie Koszule i Ruch Nowego Życia były tworami faszystowskimi. Oni, jak i ruchy faszystowskie z Włoch i Niemiec stworzyli nowy, rewolucyjny porządek społeczny i etyczny na bazie zindoktrynowanej młodzieży i masowej mobilizacji. Używali mechanizmów intensywnej inżynierii społecznej i represji do utrwalenia rządów jednej partii. Skupili się na militaryzmie jako bastionie bezpieczeństwa Chin, dumy i niepodległości. Jednakże nie byli oni zwykłą kopią ruchów faszystowskich z Włoch i Niemiec. W przeciwieństwie do nich, byli oni ruchem faszystowskim z chińskimi elementami zaczerpniętymi z konfucjanizmu, które połączone z nowymi ideami miały stworzyć chiński faszystowski futuryzm, faszystowską przyszłość. Ten fakt udowadnia, że różnorodne formy faszyzmu mogą się przejawiać w cechach narodowych. James S. Barnes stwierdził: „Faszyści w każdym kraju tworzą swój własny narodowy typ faszyzmu, który godzi się z tradycjami, psychologią i zwyczajami ich kraju. Nie przejmują przypadkowych elementów ruchu jeśli grozi to utratą esencji. Pamiętając to, że prawda jest uniwersalna, jej akceptacja nie oznacza tworzenia świata według tych samych kolorów, ponieważ w jej zastosowaniu do indywidualnych przypadków rodzi to różnorodność – jeden Bóg w trzech Osobach”.
Niemniej jednak, podobnie jak wiele organizacji faszystowskich na całym świecie, Niebieskie Koszule uznawały ciała mężczyzn za własność państwa po to, by zostały wzmocnione, zdyscyplinowane i wyszkolone do walki dla dobra państwa, co skutkowało asymilacją wszystkich rodzajów sportu przez kult militaryzmu w celu stworzenia „nadludzi”, którzy znów przyniosą Chinom wielkość.
Fan Hong
Tłumaczenie: Wyatt
Przedruk wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji portalu Nacjonalista.pl.
Komentarz autora tłumaczenia: Prezentowany artykuł opisujący narodziny, rozwój i zmierzch chińskiej odmiany faszyzmu w łonie chińskiego ruchu nacjonalistycznego nie został napisany przez przedstawicielkę ruchu nacjonalistycznego, więc w pewnych kwestiach Czytelnik może się nie zgadzać z przedstawionymi tezami. Jednakże względna neutralność oraz duża liczba informacji pozwalająca na uzyskanie istotnej wiedzy na temat chińskiego faszyzmu lat 30’ powoduje, że warto ją przedstawić gronu Czytelników portalu nacjonalista.pl. Żeby zrozumieć wzrost popularności faszyzmu w chińskim życiu politycznym należy zrozumieć kontekst tamtych lat. Pojawienie się nowej idei głoszącej kult siły, potęgi państwa i narodu, pokonującej dekadencję i wywołującej entuzjazm społeczny zadziałał mocno na naród chiński i jego przywódców po przykrych doświadczeniach kraju z okresem „stulecia hańby” (porównywalnym do utraty przez Polskę niepodległości). Faszyzm jawił się dla Chin jako okazja i nadzieja na przezwyciężenie lat klęski potęgi Chin i jako okazja do ponownego ożywienia cywilizacyjnego Chin. Chińscy nacjonaliści i faszyści chcąc przygotować Chiny do stania się potęgą chcieli się wzorować na państwach takich jak Włochy, Niemcy, czy Japonia, które dzięki elementom faszystowskim stały się potęgami. Czy echa chińskiego faszyzmu zanikły wraz z dojściem komunistów do władzy? Bynajmniej. Wiele wartości chińskiego faszyzmu zakonserwowali chińscy komuniści. Do takowych z pewnością zaliczają się nacjonalizm, militaryzm, dążenie do mocarstwowości, kult siły (kto nie kojarzy Chin z ich filmami akcji i sztukami walki?), szacunek dla państwa, tworzenie masowych instytucji skupiających obywateli wokół władzy i idei państwowej i wiele innych wartości faszyzmu. Na uwagę zasługują wysiłki władz chińskich mające na celu przeciwstawienie się postępującej degeneracji i feminizacji chińskiej młodzieży uwzględniające organizowanie dla nich treningów militarnych. Zauważyć trzeba również obecne u chińskich nacjonalistów i faszystów tendencje do kopiowania rozwiązań zachodnich, na których swój sukces zbudowały obecne Chiny Ludowe. Ponadto Chiny jako wiodące mocarstwo, zwłaszcza ich lokalne odmiany nacjonalizmu zasługują na uwagę polskich nacjonalistów, ponieważ z pewnością w przyszłości wszyscy mający aspiracje polityczne będą musieli się liczyć z tym państwem. Tym bardziej, że geograficznie Chiny leżą nieco bliżej Polski niż upadająca potęga Stanów Zjednoczonych, ponadto, w przeciwieństwie do USA, nie oddziela nas od tego państwa bariera morska.
Najnowsze komentarze