Historia Polaka, który na mocy decyzji sądu został w szpitalu w angielskim Plymouth odłączony od aparatury dostarczającej pożywienie i wodę, poruszyła wielu naszych rodaków. Lewicowi i liberalni degeneraci jak zwykle twierdzili, że wszystko jest w porządku, bo „nie można stosować uporczywej terapii”. Karmienie jako „uporczywa terapia” – tego nawet pies Sylwii Spurek nie mógłby wymyślić. Pomoc oferowali lekarze z polskiej kliniki „Budzik”, przeciwko uśmierceniu naszego rodaka byli jego najbliżsi – matka i siostry. Za – szpital i jego żona, co nakazuje zapytać o motywy.
Bo – jak to w swoim czasie zauważył francuski prof. Lucjan Israel – często bywa tak, że to nie pacjent nie może znieść swoich cierpień, tylko rodzina, albo – ubezpieczalnia. Jak bowiem wyliczył, koszty opieki nad człowiekiem, jakie ponosi ubezpieczalnia w ciągu ostatnich 6 miesięcy jego życia, są takie same, a niekiedy nawet wyższe od kosztów poniesionych na opiekę nad tym człowiekiem przez cały wcześniejszy okres jego życia. Rachunek ekonomiczny wymaga tedy, by ten ostatni okres był jak najkrótszy, a najlepiej – żeby nie było go wcale. Tego oczywiście nie można głośno mówić, toteż skolektywizowane demokracje socjalistyczne opracowały specjalną terminologię, skierowaną na ukrycie istoty rzeczy za parawanem patetycznych i ociekających obłudnym współczuciem sformułowań w rodzaju „dobrej śmierci”. Wracze, którzy te wyroki wykonują, chyba jednak nie są do końca pewni swoich racji, bo próbują podpierać się orzeczeniami niezawisłych sądów. Te zaś tak się ostatnio rozdokazywały, że nie tylko uzurpowały sobie prawo do zabraniania ludziom wypowiadania niewygodnych opinii, ale nawet – do decydowania o tym, które życie zasługuje na ochronę prawną, a które nie. To jest fenomen godzien rozbiorów, bo wystarczy, że taki jeden z drugim przebieraniec założy sobie pióropusz, przyprawi rogi, założy na siebie jakiś „śmieszny, średniowieczny łach”, albo przystroi sobie łeb jakąś przepoconą, śmierdzącą i zawszoną peruką, a już wszyscy wstają żeby uczcić ich entree i padają na twarz przed ich rozstrzygnięciami. Tymczasem znaczenie tych przebierańców „wyrasta z lufy karabinu”. Ale karabiny mają wszyscy: i demokraci i bolszewicy i naziści – a istotne różnice między nimi właśnie zanikają, albo już zanikły. Bo przecież bolszewicy też – podobnie zresztą, jak „naziści” – upodobali sobie w decydowaniu, kto „zasługuje” na życie, a komu ten radosny przywilej nie przysługuje. „Naziści” na tym tle wypadają nawet korzystniej, bo oni w zasadzie nie patroszyli swoich ofiar, żeby potem handlować wydartymi z ich, żywych jeszcze ciał, częściami zamiennymi, podczas gdy obecnie, w epoce kanibalizmu technologicznego, jest to praktyka coraz bardziej powszechna, a nawet – uświęcona.
Na podstawie: michalkiewicz.pl
Najnowsze komentarze