Przy zawieraniu małżeństwa obie strony ofiarują się sobie nawzajem na współżycie, dając sobie przez to prawo do tego wszystkiego, co jest konieczne do urzeczywistnienia istotnych celów małżeństwa – to jest jakby część materialna, wstępna, umowy małżeńskiej, wyrażająca gotowość do spełnienia wszystkiego, co należy do pożycia małżeńskiego, jeśli druga strona zechce tę ofiarę przyjąć. Dopiero przyjęcie tej ofiary z jednej i drugiej strony dopełnia umowy małżeńskiej i stanowi jej element formalny. Przyjmując wzajemnie sobie uczynioną ofiarę, małżonkowie stają się czymś jednym, „nie są już dwoje, ale jedno ciało” i umowa ta wiąże ich aż do śmierci. Ślicznie jest to wyrażone w przysiędze krajów anglosaksońskich, gdzie obie strony ślubują sobie wierność małżeńską „na lepsze czy gorsze czasy, w dostatku czy ubóstwie, w chorobie czy zdrowiu, aż do śmierci”.
Pomoc nadprzyrodzona, jaką daje Sakrament Małżeństwa, rozciąga się na wszystkie jego zadania i podnosi na wyższy, nadprzyrodzony poziom zarówno całe duchowe i zmysłowe współżycie małżonków, jak i te wielkie obowiązki wychowawcze, które ich czekają z chwilą, kiedy Bóg ich związkowi pobłogosławi i obdarzy ich potomstwem. Do tych obowiązków trzeba się jednak przygotować, nim jeszcze dzieci przyjdą na świat. Od pierwszego dnia po ślubie należy tak sobie urządzić swe pożycie rodzinne, aby nie trzeba było go później reformować, gdy dzieci krytycznym okiem zaczną się przyglądać postępowaniu rodziców.
Od ducha i nastroju, w jakim się idzie do ołtarza, od postanowień, z jakimi się przysięgę małżeńską składa, i od tej gotowości poddania się łaskom, które Sakrament w duszy sprawi i pójścia za ich natchnieniem, zależy powodzenie pożycia małżeńskiego i to trochę szczęścia, którego wolno w nim szukać.
Nie należy bowiem zapominać, że i do małżeństwa, podobnie jak i do wszystkich spraw ludzkich odnoszą się te słowa Zbawiciela: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a to wszystko będzie wam przydane”. Kto pamięta, że małżeństwo ma na celu utrzymywać Królestwo Boże na ziemi i kto rachuje się zawsze w pożyciu małżeńskim z wymaganiami sprawiedliwości Bożej, ten znajdzie w nim na pewno wiele szczęścia i radości, które Bóg doń przydał. Kto natomiast szukać w nim będzie przede wszystkim własnego szczęścia z zapomnieniem o Królestwie Bożym i jego sprawiedliwości, tego spotka wkrótce zawód i nie tylko szczęścia nie znajdzie, ale i innym go nie przyniesie, ani towarzyszce życia, ani zrodzonym z nią dzieciom. Taki pierwszy będzie się domagał zmian prawa małżeńskiego, łudząc się, że instytucja małżeńska jest winna nieszczęścia i zawodu, jakie go spotkały, a nie on sam.
o. Jacek Woroniecki OP
17 stycznia 2021 o 15:12
Adam Woroniecki urodził się 21 grudnia 1878 r. w Lublinie. Był drugim z kolei potomkiem licznej rodziny. Lata dzieciństwa spędził koło Chełma, wzrastając w pobożności. W trakcie nauki w gimnazjum w Warszawie odkrył w sobie zainteresowania zarówno do nauk przyrodniczych, jak i humanistycznych. W 1898 r. zdobył świadectwo dojrzałości i zgłosił się na ochotnika do gwardii huzarów w Warszawie. Po ukończeniu szkoły wojskowej (ze stopniem chorążego kawalerii), zrezygnował z dalszej służby i oddał się dalszej nauce. Udał się do Fryburga, aby studiować najpierw nauki przyrodnicze (uzyskał licencjat), a następnie filozofię i teologię. Zmiana ta dokonała się m.in. dzięki znajomości z o. Honoratem Koźmińskim, który szybko stał się duchowym opiekunem Woronieckiego. W 1902 r. Woroniecki zdobył licencjat z nauk przyrodniczych, a trzy lata później – z teologii.
.
W tym samym roku wstąpił do seminarium w Lublinie, tam też otrzymał święcenia kapłańskie. Kontynuował studia we Fryburgu i ostatecznie uzyskał na nich tytuł doktora teologii.
.
W 1911 r. wstąpił do dominikanów w Fiesole koło Florencji, otrzymując zakonne imię Jacek. Najpierw przebywał w klasztorach we Włoszech, a następnie w Krakowie i Fryburgu, gdzie był wykładowcą teologii. W 1919 r. trafił do Lublina, gdzie pomagał w organizacji i powstaniu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Został powołany na katedrę teologii moralnej. W latach 1922-1924 był rektorem KUL; w tym czasie troszczył się o rozwój nowej uczelni, rozbudowywał jej gmach. Przyczynił się także do powstania Towarzystwa Przyjaciół KUL-u.
.
W 1926 r. Woroniecki przeniósł się do Lwowa, gdzie wykładał historię Kościoła i homiletykę. Po trzech latach powołano go na profesora teologii moralnej i pedagogiki na uniwersytecie Angelicum w Rzymie. Otrzymał tam tytuł Magister in sacra theologia, najwyższy tytuł naukowy w Zakonie Dominikańskim. W tym czasie założył Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi (1932), którego celem miała być ewangelizacja Rosji, opanowanej przez ateistyczną ideologię komunistyczną. Z powodu złego stanu zdrowia po 4 latach (w 1933 r.) Woroniecki musiał wrócić do Lwowa.
.
Przyczynił się do powstania Studium Generalnego dominikanów w Warszawie, a następnie w 1937 został jego rektorem. Z powodu wybuchu wojny musiał opuścić Warszawę i osiedlić się w Krakowie. Podczas okupacji niemieckiej działał społecznie, głosząc wykłady dla inteligencji (w latach 1939-1941). Od 1942 r. stopniowo wycofywał się z życia społecznego – doskwierało mu coraz słabsze zdrowie. Poświęcił całkowicie pracy pisarskiej. Zmarł na skutek ciężkiego ataku serca 18 maja 1949 r. Jego ciało złożono w grobowcu dominikańskim na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
.
7 grudnia 2004 roku w Krakowie rozpoczął się proces beatyfikacyjny o. Woronieckiego.
.
Ojciec Jacek Woroniecki pozostawił ponad 200 tytułów wydanych drukiem oraz ponad 60 rękopisów. Do najważniejszych dzieł o. Jacka należy Katolicka etyka wychowawcza oraz Pełnia modlitwy. Studium teologiczne dla inteligencji.