Dr David Duke: Izrael – państwo zorganizowanego terroryzmu i rasizmu

Izrael powstał przez masowe czystki etniczne i wysiedlanie ludności tubylczej Palestyny. W momencie deklaracji Balfoura w 1917 roku, Żydzi stanowili tylko 10% populacji dzisiejszego Izraela. Po wypędzeniu Brytyjczyków i większości ludności palestyńskiej przez syjonistycznych terrorystów w latach 1947 i 1948, żydowscy suprematyści ustanowili Izrael. Nadal skrupulatnie zachowuje on tożsamość kulturową i genetyczną żydowskiego narodu.

Izrael broni swojej żydowskiej kontroli nad etniczną enklawą przez ostrożny nadzór nad swoim składem narodowościowym. Imigrację opiera na standardzie genetycznym i ogranicza niemal wyłącznie do tych, którzy mają biologiczne pochodzenie żydowskie. Ateiście Żydowi z Nowego Jorku, który nigdy nie postawił stopy w Izraelu, pomaga finansowo by mógł wyemigrować, podczas gdy setkom tysięcy Palestyńczyków, których rodziny mieszkały tam tysiące lat, nie wolno wrócić do swojego miejsca urodzenia.

Izrael nie jest „państwem wielokulturowym”. Jest bezwstydnie żydowskim państwem poświęconym wyłącznie interesom, dziedzictwu i religii narodu żydowskiego. Państwo ze sporą mniejszością palestyńską to z pewnością najbardziej sztywno podzielone społeczeństwo na świecie. Istnieją osobne szkoły dla Żydów i Arabów, oddzielne kompleksy mieszkaniowe, oddzielne dzielnice i oddzielne osiedla. Wiele regulacji politycznych jest niekorzystnych dla Palestyńczyków, w porównaniu z Żydami. Na przykład Palestyńczykom nie wolno dołączyć do zwykłych jednostek wojskowych. Były członek Sądu Najwyższego Izraela, Haim Cohen, opisał system, który stosuje się wobec Żydów i Palestyńczyków w Izraelu, jako podobny do „ustaw norymberskich” hitlerowskich Niemiec:

… gorzka ironia losu, która wprowadziła takie same biologiczne i rasistowskie prawa propagowane przez nazistów, a które zainspirowały słynne ustawy norymberskie, by służyły jako podstawa do definicji judaizmu w państwie Izrael.

W tej książce zgłębiam temat Izraela, ale nie powinienem opuszczać tego tematu teraz, bez wykazania, że żydowski suprematyzm, który dominuje Izrael, otrzymuje niewielką ilość negatywnej prasy na całym świecie. Rozważmy pozytywną prasę, jaką Izrael otrzymuje w porównaniu z jednomyślnym i powszechnym potępieniem mediów, jaki spadał na były reżim apartheidu w Afryce Południowej. W potępianiu Południowej Afryki obłudnie prowadziły amerykańskie media, całkowicie zdominowane przez izraelskich bojowników.

I powoli staję się świadom podwójnej moralności przenikającej stosunki żydowsko-gojowskie. Żydzi głoszą jedną moralność dla siebie, drugą dla świata nie-żydowskiego. Ich najwyższą moralnością jest duma rasowa, solidarność, tradycja i własny interes. Ale głosili różnorodność i liberalizm wśród postrzeganych przez nich konkurentów. Gdyby nie istniał taki dualizm, to jak zdominowane przez Żydów amerykańskich media mogłyby:

Wspierać państwo Izrael, które promuje judaizm w szkołach, podczas gdy sprzeciwiają się śpiewaniu kolęd w amerykańskich szkołach?

Wspierać państwo Izrael, które ma ściśle wysegregowane szkoły, społeczności i placówki dla Żydów i Arabów, podczas gdy potępiają segregację w szkołach i mieszkaniach w USA i RPA?

Wspierać państwo Izrael, z restrykcyjnymi ”tylko dla Żydów” przepisami imigracyjnymi, podczas gdy likwidują amerykańskie próby ograniczenia nawet nielegalnej imigracji?

Wspierać państwo Izrael, które pozwala każdemu obywatelowi żydowskiemu nosić karabin maszynowy w razie potrzeby, przy jednoczesnym promowaniu kontroli dostępu do broni dla obywateli amerykańskich?

Wspierać państwo Izrael, które otwarcie wyraża swoją misję zachowania narodu żydowskiego i dziedzictwa, podczas gdy potępiają Palestyńczyków, którzy chcą własnego państwa, i biczują europejskich Amerykanów, którzy odważą się być zwolennikami zachowania dziedzictwa i kultury Zachodu w Ameryce?

Zawsze przedstawiać historyczne relacje między Żydami i Gojami, w których Goje są złoczyńcami, a Żydzi niewinnymi ofiarami, podczas gdy potępiają Gojów jako „antysemitów,” jeśli ośmielą się bronić przed takimi etnicznymi oszczerstwami?

Takie podwójne standardy w mediach wymuszają inne pytania. Dlaczego prasa światowa jest tak krótkowzroczna w odniesieniu do poskramiania etnicznego Izraela? Czy to rozsądne, aby podejrzewać, że stronniczość w prasie może być wynikiem przewagi żydowskiej władzy? Jeśli chodzi o takie tematy, jak żydowski suprematyzm, ta dominacja, z pewnością daje powód, dlaczego określenie żydowskiego suprematyzmu, w przeciwieństwie do suprematyzmu białych, nigdy nie jest wykorzystywane przez prasę. Nawet tego pojęcia nigdy nawet się nie bada. Nawet kiedy Meir Kahane nazwał Palestyńczyków „psami” i opowiedział się za siłowym wypędzeniem wszystkich Palestyńczyków z okupowanego przez Izrael terytorium, nigdy nie został nazwany żydowskim suprematystą.

25 lutego 1994 r., amerykański Żyd, Baruch Goldstein, wszedł do meczetu w Hebronie i zastrzelił 29 modlących się Palestyńczyków. Niektóre grupy żydowskie, zarówno w Ameryce jak i w Izraelu, ogłosiły Goldsteina świętym, wybudowali mu świątynie w Ameryce i Izraelu. Ani Goldsteina, ani tych którzy budowali mu świątynie, nie określa się jako żydowskich suprematystów, czy nawet jako „anty-Gojów”. Z drugiej strony, jeśli Goj nawet ośmieli się zacytować wypowiedź Haima Cohena, porównującego izraelskie prawa do nazistowskich ustaw norymberskich, media z pewnością zaklasyfikują go jako „antysemitę.”

Podwójny standard światowych rządów i prasy jest często zdumiewający. Prezydent George W. Bush, w następstwie zamachów na WTC 11 września 2001 r. ogłosił, że każde państwo ukrywające terrorystów odczuje gniew amerykańskich bomb.

Nie długo po tym oświadczeniu, pan Bush jadł kolację z jednym z najgorszych na świecie terrorystów, premierem Izraela, Arielem Szaronem. Jak cały świat wie, Szaron ma za sobą długą historię terroryzmu i mordów, w tym odpowiedzialność za masakrę 1500 mężczyzn, kobiet i dzieci w obozach dla uchodźców Sabra i Chatila w Libanie. Podczas kolacji, Bush nawet nie rzucił oliwką w pana Szarona. W przeciwieństwie do nieszczęsnego Afganistanu, żadne amerykańskie bomby nie spadły na chroniący terrorystów Tel Awiw. W rzeczywistości Izrael nie tylko chroni terrorystów, ale wybierał wielu z nich na najwyższych przywódców. Szaron nie jest pierwszym terrorystą, który doszedł do stanowiska premiera, niektórzy z najgorszych terrorystów, którzy uzyskali takie samo stanowisko to Begin, Szamir i Barak.

Można argumentować, że istnienie suprematycznego państwa izraelskiego nie musi oznaczać, że diaspora (Żydzi poza Izraelem) ma ten sam suprematyczny program. Należy jednak wziąć pod uwagę fakt, że zorganizowane żydostwo na całym świecie, z oddaniem wspiera suprematyczne państwo Izrael. Po drugie, istnieje wiele dowodów na to, że polityka żydowskiej supremacji sięga daleko poza granice Izraela. Potężni Żydzi w mediach i rządzie na całym świecie często wymuszają kontrolę nad narodami wśród których żyją.

dr David Duke

Artykuł jest fragmentem książki dr Davida Duke „Żydowski suprematyzm” – więcej o niej TUTAJ.