Douglass Reed: Syjonizm, komunizm i upadek Europy

W drugiej połowie XIX wieku, gdy komunizm i syjonizm rozpoczęły równoległy atak na Zachód, Europa była zespołem silnych i z ufnością patrzących w przyszłość państw, zdolnych przezwyciężyć następstwa wewnętrznych zaburzeń i wojen. Rewolucyjne wybuchy 1848 roku zostały uśmierzone bez większego wysiłku. Ani Austro-Węgry w 1866 roku, ani Francja w 1871 roku nie wyszły zbytnio osłabione z klęski zadanej im przez Prusy. Jak od setek lat bywało z pobitymi krajami, powróciły one do normalnego życia i normalnych stosunków z wczorajszym zwycięzcą i znów panował niezmącony spokój. Narody bałkańskie, wyłaniające się po pięciu stuleciach spod jarzma tureckiego, w poczuciu wolności narodowej zdążały ku lepszej przyszłości.

Na wschodnich krańcach Europy Rosja pod sztandarem chrześcijaństwa zdawała się włączać w proces postępu narodowego i indywidualnego. Był to jednak obraz pozorny, widoczne na nim jabłko toczone było przez dwa robaki i skutki tego oglądamy dzisiaj. Osiemnaście wieków chrześcijaństwa, którego wzloty i upadki przyniosły człowiekowi więcej dobrego niż jakikolwiek inny okres historii, zbliżały się do końca lub do interludium. Dotąd nie wiemy jak się ten problem rozwiąże, choć optymiści wierzą, że kiedyś one powrócą. Jednak jeden z tych, od którego należałoby się spodziewać ufności w przyszłość, wybitny człowiek swojej epoki, sięgnął okiem w nasze stulecie i ujrzał w nim koniec nierokujący nadziei na wyjście z Ciemnego Wieku.

Był nim Henry Edward Manning, były pastor anglikański, który zwróciwszy się ku Rzymowi, otrzymał kapelusz kardynalski i arcybiskupstwo Westminsteru. Miał szansę zostać papieżem, lecz odmówił przyjęcia nominacji, jaką mu proponowało kolegium kardynalskie. Wcześniej Edmund Burke, John Adams i Aleksander Hamilton przejrzeli światowe cele rewolucji i przepowiedzieli jej coraz dalej sięgające erupcje. Pół wieku później Disraeli, Bakunin i inni dowodzili uzurpacji kierownictwa rewolucji przez Żydów i ostrzegali przed nimi. Manning nie tylko podjął te ostrzeżenia, lecz przewidział także nadejście syjonizmu i rolę, jaką miał on spełniać w dwutorowym procesie.

O rewolucji tak mówił: „Tajne towarzystwa na całym świecie, których istnienie ludzie wyśmiewają i zaprzeczają w poczuciu własnej nieomylności; te same stowarzyszenia narzucają świadomość swego istnienia i realności tym, którzy do końca życia nie będą w stanie w nie uwierzyć”. Wierzył w ostateczny sukces planu Weishaupta i uważał czasy, w których żył, za „wstęp do okresu antychrześcijańskiego i ostatecznego zdetronizowania chrześcijaństwa i powrotu do społeczeństwa bez Boga”. Dzisiaj antychrześcijańska rewolucja sprawuje doczesną władzę nad połową Europy, krzyż chrześcijański został usunięty z flag wszystkich mocarstw europejskich z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, oraz z większości pomniejszych państw Europy. Jeśli dodamy, że potencjalnym rządem światowym jest „społeczeństwo bez Boga”, te słowa sprzed dziewięćdziesięciu lat można uznać za trafną prognozę, w części spełnioną.

Wyprzedzając innych wizjonerów, ukazał także rolę, jaką miał pełnić syjonizm w tym procesie: „Humaniści, racjonaliści, panteiści i tym podobni, którzy utracili wiarę we Wcielenie, mogą łatwo paść ofiarą oszustwa ze strony wpływowego i popularnego polityka, który przywróci Żydom ich państwo (…) w sferze polityki światowej taka kombinacja nie wydaje się niemożliwa”.

Na koniec oświadczył, iż spodziewa się nadejścia Antychrysta w postaci Żyda. (Tutaj z gruntu spekulacji politycznych, w których przyszłość potwierdziła jego erudycję, przeniósł się na interpretację proroctwa, nawiązując do przesłania św. Pawła do Tesaloniczan: mówiącego o nadejściu godziny: „Jak głosi Pismo Święte, ten, którego zapowiada proroctwo, musi się pojawić”).

Tak więc, podczas gdy Europa postępowała powolnym krokiem ku polepszeniu przyszłości bezpieczną ścieżką, wytyczoną przez osiemnaście przeszłych stuleci, w opanowanym przez Talmud zakątku Rosji syjonizm połączył swe losy z komunizmem – drugą z dwóch sił, jakie miały przerwać proces postępu. Komunizm miał być środkiem podburzenia mas – „wielkim ruchem powszechnym” przewidzianym przez Disraelego, które jako narzędzie „tajnych stowarzyszeń” miały wspólnie z nimi pracować nad upadkiem Europy. Zadaniem syjonizmu było skorumpowanie władzy od góry. Żadna z tych sił nie mogłaby postąpić kroku bez drugiej, gdyż nieskorumpowana władza potrafiłaby dać odprawę rewolucji, podobnie jak w 1848 roku.

Zasadniczo syjonizm był odpowiedzią talmudycznego ośrodka w Rosji na emancypację Żydów Zachodu. Ostrzegał ich, że muszą zachować separację i nie mieszać się z resztą ludzkości.

Nigdy od czasów Babilonu sekta rządząca nie odważyła się grać tą kartą. Nigdy też nie odważy się zagrać nią ponownie, jeśli obecna rozgrywka zakończy się fiaskiem. Dlatego też talmudziści zwlekali z wykorzystaniem jej aż do czasu, gdy poczuli się poważnie zagrożeni postępującą emancypacją, oznaczającą utratę ich władzy nad Żydami. Co prawda, zawsze denuncjowali jako „fałszywych mesjaszów” tych, którzy głosili nadejście dnia spełnienia. Gdyby Sabbataj Cewi czy nawet Cromwell lub Napoleon potrafili odzyskać dla nich Palestynę, mogliby uznać jednego z nich za mesjasza. Tym razem jednak sami przyjęli rolę mesjasza, a tego rodzaju śmiałe posunięcia nie nadają się do powtórzenia. Historycznie więc, zbliżamy się prawdopodobnie do końca destruktywnego planu, którego żadną miarą nie da się wykonać. Mimo tego, wszystko wskazuje, że obecne i być może, przyszłe pokolenia drogo zapłacą za umożliwienie im tej próby.

Douglass Reed

Fragment książki „Strategia Syjonu”. Do nabycia TUTAJ.