Wznowienie po ponad dwudziestu latach książki, będącej charakterystyką wczesnej twórczości Ernsta Jüngera, uzupełnionej o kilka dodatkowych tekstów poświęconych temu słynnemu pisarzowi, autorstwa jego czołowego badacza i tłumacza.
„W postaci Jüngera skupia się historia późnego nihilizmu, a więc zniszczeń poczynionych przez socjalizmy XX stulecia i ruin pozostawionych przez moce wobec tych socjalizmów reaktywne. Jünger jest autorem sprzyjającym ukazaniu tego problemu głównie dzięki ustanowionej zgodności myślenia, czynu i kreacji artystycznej. Już sam gatunek literacki, który ze szczególnym upodobaniem uprawia – a więc dziennik intymny – przekonuje nas o podstawowej jakości autorstwa Jüngera, o kreowanej i celebrowanej jedni wszystkich sfer bytu. Przekonuje o świadectwie czasu i świadectwie przezwyciężenia czasu historycznego, jawiących się w konkurencyjności dwu porządków czasowych: linearnego i cyklicznego. Jünger ukazuje zatem przestrzeń socjalizmów, kreuje także możliwość reakcji na nie. Ukazuje postęp techniczny prowadzący do przyspieszenia historycznego, kształtuje też siły i możliwości mogące postęp ten usensownić, wykorzystując jego narzędzia. Dzieło Jüngera jest zatem jedną z ostatnich reakcji na rewolucję francuską z jej zwycięskimi do dziś konsekwencjami. Demonstruje też, w jaki sposób jej środki i sposoby działania niweczą substancję sensu”.
Wojciech Kunicki (ur. 1955) – polonista, germanista, kierownik Zakładu Historii Literatury Niemieckiej w Instytucie Germanistyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Tłumacz Tomasza Manna, Georga Simmla, Reinharta Kosellecka, a przede wszystkim Ernsta Jüngera. Ostatnio intensywnie zajmuje się historią nauki (monografia: Geschichte der germanistischen Studien an der koeniglichen Universitaet zu Breslau im 19. Jahrhundert), ale także podejmuje tematykę literatury śląskiej i konserwatywnej rewolucji.
***
Nie zyskamy uczestnictwa w duchu, próbując rzucić się w niego jak w swobodny, bezgraniczny żywioł; uzyskamy go wówczas, gdy nas samych opęta. Duch jest związany z życiem jako zagęszczenie, jako idea i jako sensowne spełnienie tego życia, skąd kieruje się od tego co szczególne, co ograniczone, co „związane” ku temu, co ogólne, ale to, co ogólne, nie zawiera w sobie tego, co szczególne, na zasadzie podporządkowania, jak np. w systematyce zwierząt. Duch ma męską, agresywną naturę, nie pragnie rozpłynąć się w świecie, ale nad nim władać. Pragnie, by świat był jego światem, był takim jak on.
Siła idei wyraża się żądaniem ponoszenia ofiar, a nie obietnicą zapłaty.
W idei narodu nie widzę nic przestarzałego, jak też w rodzinie której wartość już od czasów Oświecenia próbuje się naruszyć.
Nadciąga epoka brutalności, której nie możemy sobie wyobrazić, już nawet w niej trwamy. W obliczu zdarzeń wszelka debata stanie się pianą, ponad tym całym gąszczem frazesów, które męczą nas bezowocnością, ponad kramarzami, literatami i słabeuszami wtargnie w nową Europę wezwanie do czynu, rwąca fala z grzywą koloru krwi. Gdyż pokój nie jest dziełem tchórzy, ale miecza.
Być nacjonalistą znaczy walczyć o konieczności swego narodu wszystkimi środkami, jakie stoją do dyspozycji.
16 sierpnia 2019 o 19:39
Kolejna lektura obowiązkowa. Fajnie, że coraz więcej dzieł Ernsta jest tłumaczonych/wznawianych.
17 sierpnia 2019 o 01:19
Wiem, że się czepiam o błahostkę, ale gwoli poprawności, to jak się zdaje nie jest tłumaczenie dzieła Juengera, a wznowienie książki Kunickiego o Juengerze. Faktem jest jednak, że dla faszysty jest to lektura obowiązkowa.
9 grudnia 2019 o 20:16
Junger, czyli rzecz o niemczyznie; faszyzm jest/był/systemem włoskim. Amen
8 sierpnia 2020 o 12:21
Ernst Jünger (ur. 29 marca 1895 w Heidelbergu, zm. 17 lutego 1998 w Riedlingen) – niemiecki pisarz.
Ernst Jünger był niemieckim nacjonalistą, ale nacjonalizm pojmował na własny sposób. Podczas pierwszej wojny światowej jako żołnierz był wielokrotnie ranny i wyróżniany najważniejszymi odznaczeniami II Rzeszy, w czasie drugiej – już jako oficer – przebywał głównie w Paryżu. Jünger zachowywał dystans zarówno do NSDAP, do której nigdy nie przystąpił, jak i do osoby Hitlera. Powieść Jüngera Na marmurowych skałach postrzega się jako metaforyczną krytykę nazizmu.
Jünger przeprowadzał na sobie eksperymenty z wieloma narkotykami – m.in. jako jeden z pierwszych opisywał doświadczenia z LSD (znał się z jego odkrywcą, Albertem Hofmannem). Podróże pod wpływem psychodelików zainspirowały go do napisania Drogen und Rausch (Przybliżenia. Narkotyki i upojenie). Pisarz zajmuje się w niej filozoficznym aspektem odurzenia, ksiązka stanowi studium ludzkich transgresji i środków, za pomocą których ludzie przekraczali granice rzeczywistości. Ponadto pasją, która pochłaniała go przez całe życie, było zbieranie owadów.
Urodził się jako pierwsze dziecko aptekarza. W czasie jego dzieciństwa rodzina przenosiła się kilkakrotnie, między innymi do Hanoweru, gdzie Ernst uczęszczał do gimnazjum. Jako 18-latek pod wpływem książek opisujących przygody europejskich kolonizatorów w Afryce, zgłosił się do służby w Legii Cudzoziemskiej. Szybko jednak powrócił do Niemiec na skutek interwencji swojego ojca.
W 1914, po wybuchu wojny, zgłosił się na ochotnika do armii. W listopadzie 1915 został skierowany na front do Szampanii. Służył na froncie zachodnim, głównie we Francji. W ciągu kolejnych czterech lat czternastokrotnie był ranny, został odznaczony między innymi Krzyżem Żelaznym I klasy oraz Orderem Pour le Mérite – jako jeden z ostatnich. Był ostatnim żyjącym kawalerem tego orderu. Zakończył wojnę jako dowódca kompanii szturmowej w stopniu porucznika.
Po wojnie wydał swoje okopowe wspomnienia, które zostały entuzjastycznie przyjęte przez prawicową prasę. W 1923 zawiesił karierę w wojsku. Zajął się studiami – zoologią i filozofią – których jednak nie ukończył. Zwrócił się ku pracy pisarskiej i dziennikarskiej. Po przejęciu władzy przez nazistów odrzucił ich propozycje zajęcia miejsca w Reichstagu oraz członkostwa w tzw. akademii poetów (Dichterakademie). Pociągnęło to za sobą różne nieprzyjemności, m.in. przeszukanie mieszkania przez Gestapo.
W 1939 wydał powieść Na Marmurowych Skałach, która zapoczątkowała serię powieści fantastycznych w jego twórczości. Kolejne były: Heliopolis (1949), Szklane pszczoły (1957), Eumeswil (1977) oraz Problem Aladyna (1983). W Szklanych pszczołach Jünger poddał konserwatywnej krytyce rozwój techniczny – przeciwstawiał technikę naturze oraz zwrócił uwagę na zagrożenia ze strony postępu technicznego, a także na potrzebę przeciwdziałania im.
Po wybuchu wojny Jünger jako oficer Wehrmachtu został skierowany do stolicy okupowanej Francji, gdzie zajmował się cenzurą listów. W tym okresie nawiązał stały kontakt z przedstawicielami paryskich elit kulturalnych pozostałych po klęsce 1940 we Francji. Spotkał się m.in. z Jean-Paulem Sartrem i Picassem.
Po ostatecznej klęsce III Rzeszy pisarz nie zgodził się na wypełnienie denazyfikacyjnego kwestionariusza i otrzymał zakaz publikacji w brytyjskiej strefie okupacyjnej, który został uchylony w 1949. Wtedy mieszkał już w Wiflingen w Badenii-Wirtembergii. W dalszych latach swojego życia wciąż podróżował, brał udział w spotkaniach upamiętniających ofiary wojen, wydawał kolejne książki. Otrzymał wiele nagród literackich oraz niemieckich odznaczeń, w tym Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
8 sierpnia 2020 o 12:23
Polecam lekturę „Publicystki politycznej”:
https://www.nacjonalista.pl/2010/05/02/ernst-junger-publicystyka-polityczna/