Ruch Narodowo-Radykalny zdaje sobie dobrze sprawę z tego, że budowanie programu politycznego i społeczno-gospodarczego, określanie podstaw, na których oprze się życie Wielkiej Polski musi się odbywać na mocnym, trwałym fundamencie zasad moralnych. Przesłanek dla wytyczania drogi narodowi należy szukać nie tylko w warunkach polskiej rzeczywistości, ale także w dziedzinie postulatów moralnych, kształtujących stosunek człowieka do zasadniczych wartości jego bytu. Gmach idei, której człowiek służy winien być gmachem pełnym, obejmującym rzeczywiście całego człowieka. Nic, co ludzkie nie może mu być obce.
Polityka nie jest jedynie zagadnieniem wyżywienia narodu i dania mu sprawnego rządu. Prawdziwy polityk powinien być także wychowawcą swego narodu, wychowawcą głębokim i wszechstronnym. Nie może mu być obojętną pozapolityczna, moralna sfera myśli i uczuć człowieku. Twórczość polityczna i gospodarcza nie może być oderwana od tej dziedziny, w której jednostka buduje swój stosunek do celu swego życia; musi z niej czerpać swą najgłębszą treść ideową o wartości wychowawczej.
Polityka, ekonomia, moralność, religia, to nie odrębne, izolowane przegródki, w każdej z których umieszczał się jakiś ułamek osobowości człowieka. Jedność tej osobowości — zasadniczy postulat wychowania — domaga się harmonijnej, logicznej jedności celów i dziedzin życia. A w tej jednolitej budowli życia cel najwyższy — Bóg winien być, królująca nad wszystkimi innymi kopułą.
Powyższe założenia znalazły swój wyraz w ogłoszonych 7-go lutego 1937 r. w Warszawie przez przywódców Ruchu Narodowo-Radykalnego. „Zasadach Programu Narodowo-Radykalnego„, w którym tezy polityczne i gospodarcze wyrastają jako z pnia, z prawd bezwzględnych, formułujących moralny stosunek człowieka, do Boga i do Narodu. Broszura „Podstawy narodowego poglądu na świat“ jest rozwinięciem i pogłębieniem wyrażonych tam poglądów. Nie jest ona rozprawą filozoficzną – autor pisząc ją, starał się uniknąć wszystkiego, co w oczach czytelnika uchodzi za „filozofię”. Jedyną jego ambicją było przedstawienie w sposób najprostszy i zwięzły prostych, a wielkich prawd, stanowiących podstawę poglądu na świat, wyznawanego przez lwią część nowego pokolenia polskiego.
Wojciech Kwasieborski
2 sierpnia 2019 o 12:14
„Podstawy narodowego poglądu na świat“ to klasyka polskiej myśli NR. Wstyd nie znać.
28 grudnia 2019 o 21:46
Wojciech Kwasieborski (1914 – 1940) – jeden z czołowych działaczy Ruchu Narodowo-Radykalnego,, Falanga”, redaktor, publicysta. Absolwent Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, oraz Wydziału Prawa UW, Kierował w swojej szkole Narodową organizacją Gimnazjalną, podczas studiów członek oddziału Akademickiego 0bozu Wielkiej Polski. Członek Komitetu Redakcyjnego ,,Akademika Polskiego”, w którym pełnił funkcję przewodniczącego sekcji historii ruchu narodowego. Wstąpił do ONR, a po rozłamie związał się z grupą Bolesława Piaseckiego (RNR Falanga). W 1937 roku wszedł w skład Komitetu Redakcyjnego Ruchu Młodych pod kierownictwem Bolesława Piaseckiego, którego owocem prac stały się Zasady Programu Narodowo-Radykalnego. Do 1939 roku członek ścisłego kierownictwa,,Falangi”. Pełnił funkcję kierownika Grup Szkolnych Ruchu Narodowo-Radykalnego ,,Falanga” oraz redaktora naczelnego powołanego do życia w tymże roku periodyku ,,Przełom”. Swoje artykuły zamieszczał w: ,,Szczerbcu”, ,,Jutrze” ,,Falandze”, ,,Ruchu Młodych”, ,,Pro Christo”. Był autorem dwóch broszur programowych:,,Podstawy narodowego poglądu na świat” oraz ,, Podstawy narodowo-radykalnej przebudowy szkoły polskiej”
Po wybuchu II wojny światowej działał w konspiracji w konfederacji Narodu. Aresztowany przez Niemców i rozstrzelany w masowej egzekucji w Palmirach w nocy z 20 na 21 czerwca 1940 roku.