Marcin Radzewicz: Polityczni Żołnierze – współczesny narodowy radykalizm

Kiedy w 1934 roku młodzi polscy patrioci powołali do życia Obóz Narodowo-Radykalny, pierwszą formację jednoczącą elitarną część świadomego narodowo pokolenia, siły internacjonalistyczne rozpoczęły wściekłą ofensywę. Zorganizowane służby od tego momentu nieustannie pracują nad zniszczeniem czystego, twórczego nacjonalizmu w Polsce. Bojaźliwie wykorzeniają z naszej duszy odwieczne pragnienie Wielkości i Wolności — sprzecznych z żydowskim i masońskim planem budowy antynarodowego, ateistycznego, nowego światowego ładu. W myśl własnych interesów, podstępny, odwieczny semicki demon, nieubłagalnie wrogi wobec polskich wartości, wielokrotnie uderzał całą swoją mocą, prześladował i mordował w jednym zamierzonym celu: uczynienia z nas — raz na zawsze — masy posłusznych, bezwolnych, ogłupiałych pariasów.

Bereza Kartuska, Katyń, Oświęcim, łagry, komunizm, czy obecnie demoliberalny system ustrojowy — to różne twarze tej samej nienawistnej bestii, pragnącej ponad wszystko pozbycia się ostatnich obrońców tożsamości, tradycji, rasy i kultury. Tak, jak nasz rzeczywisty wróg, poprzez system, nieubłaganie brnie ku uniemożliwieniu nam walki o szczytną i słuszną sprawę; pragnie zdusić nasze marzenia rozpraszając wśród nas kłamstwo i obłudę — tak my, nowy ruch odrodzenia, ze zdwojoną mocą, nie zważając na szykany, musimy pracować nad zniszczeniem jego potęgi. Praca to mozolna, lecz wyjątkowo potrzebna w czasach, gdy byt Narodu Polskiego jest zagrożony. Jednak, aby skutecznie przeciwstawić się temu przebiegłemu wrogowi, niezbędna jest budowa równie przebiegłej formacji.

Koniecznością dnia dzisiejszego jest stworzenie organizacji po części militarnej — niczym zakon bojowników połączonych wspólnymi pragnieniami. Nasza praca w takich szeregach nie będzie już beznamiętna. Stanie się szaleńcza i zdecydowana. Jeśli idea narodowa ma kiedykolwiek być urzeczywistniona, dysponować powinniśmy także sprawną fizycznie i intelektualnie, zdyscyplinowaną siłą, która w bezpardonowej rozprawie z przeciwnikami nie zawiedzie. Musimy koniecznie stać się hierarchicznym i karnym oddziałem. Nie możemy być ludźmi luźno ze sobą powiązanymi, gdyż jesteśmy wówczas łatwą ofiarą bojówek, pozostających na usługach systemu. Wyzwania chwili nie pozwalają nam na budowę formacji opartej na statutowo-demokratycznych zasadach. Zbyt wielkie czekają na poświęcenia. Tak wspaniałe ustanowiliśmy sobie cele, że nie czas na puste dyskusje i burze mózgów. Nadszedł czas na walkę! Nie obawiajmy się dyscypliny, gdyż jest ona podstawową gwarancją sukcesu. Tylko przez nią potrafimy zapewnić jedność wysiłków. A jeśli zwycięstwo może być osiągnięte tylko przez poświęcenie, to podporządkowanie się dyscyplinie jest najmniejszym poświęceniem, jakie narodowo-radykalny Polityczny Żołnierz może uczynić dla Polski. Działaczowi naszego Ruchu nie powinny wystarczać tylko same dobre chęci. Przyłączając się do nas, w dużej części zrezygnować należy z prywatności i niezależności, podporządkowując się wymogom permanentnej służby dla Ojczyzny.

Głównym zadaniem aktywisty jest nieustanna dyspozycyjność tak czasu, jak i środków finansowych. Wszyscy stać się musimy natchnionymi animatorami, trybunami, kolporterami i drukarzami jednocześnie. Ruch narodowo-radykalny odzyska swoją dawną siłę i wzmocni ją wyłącznie wtedy, gdy pozyska masy, zostanie zauważony i doceniony. Zatem postawmy sobie cel — trafmy do duszy każdego szarego człowieka w naszym kraju. Osiągniemy to jedynie szczerą i uczciwą pracą u podstaw. Starajmy się więc zaistnieć w swoim środowisku, na każdym spotkaniu, wiecu i strajku. Na każdym murze, słupie ogłoszeniowym, przystanku autobusowym, czy w sklepie. Na stadionie, w kinie, teatrze i kościele. Wszędzie tam, gdzie tylko się da. Nasze pisma i ulotki mają być czytane, muszą trafić do jak najszerszych rzesz Polaków. Nie możemy stracić żadnej szansy propagowania idei. Nie powinna istnieć żadna grupa obywateli, która by nie znała naszej nazwy i głoszonych przez nas idei. Historia wezwała nas do krucjaty przeciwko złu. Spoczął na nas obowiązek godnej kontynuacji przerwanego dzieła naszych wspaniałych poprzedników. Stańmy więc wszyscy razem pod sztandarem ręki z mieczem— i wygrajmy. Niech dopełni się nasze przeznaczenie.

Marcin Radzewicz

Tekst ukazał się w “Szczerbcu”, czasopiśmie Narodowego Odrodzenia Polski. Przedruk całości lub części wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Pismo do nabycia: http://www.archipelag.org.pl/ oraz na Allegro