Louis-Ferdinand Céline: Demokracja to parawan dyktatury żydowskiej

Lato miało się już ku  końcowi, a ja siedziałem jeszcze w Saint-Malo, odpoczywając po długiej, bardzo pracowitej zimie. Pogrążony w myślach szedłem wolno wzdłuż wybrzeża. Tego dnia wróciłem już zamyślony z „Grand-Be”. Nagle drgnąłem. Jakaś pani wołała na mnie z daleka po  nazwisku, biegnąc co tchu w moją stronę, z gazetą w ręce.

— Ah! Niech pan słucha, niech pan patrzy! Niech pan przeczyta, jak pana traktują! Ah! To pan jeszcze nie czytał?

Palcem podkreśliła miejsce w gazecie. — Ale też pana urządzili! Była pełna radości, aż biło od niej szczęściem.

— Pan jest Celine? Nieprawdaż?

— Ależ tak… tak… To moje przybrane nazwisko, mój  pseudonim! Co to za gazeta? O czym?

— Najpierw niech pan  przeczyta, co piszą. Przecież to dziennik paryski, to „Journal”. Nazwali pana „renegatem”. Renegat jak Andre Gide, jak Fontenoy, jak tylu innych.

Krew mi uderzyła do głowy od tej zniewagi. Skoczyłem jak oparzony. Stawiano mi już  tysiące zarzutów, ale nie  nazywano mnie jeszcze renegatem! — Ja, renegatem? Ja  zaprzańcom? Zaprzańcem kogo i  czego? Przecież nigdy i niczego się nie zapierałem. Okropna zniewaga! Co to za parszywy pysk, co z racji mego stosunku do komunizmu śmie rzucać na mnie obelgi? Nazywa się Helsey! Ale go przecież nie znam! Skądże więc te obelgi, skąd ta żółć, ta gorycz, wykrzywiająca mu zgniły pysk? Tak. To  napisane na widocznym miejscu i grubymi literami. Ta pani się nie omyliła. Ma czelność ten typ. „Opinia renegatów, Gide’ów, Celine’ów, Fontenoy’ów itd., nie ma oczywiście żadnego  znaczenia. Plują na to, co  uwielbiali!” Najadł się łajna ten szczur! Takim prawem pozwala sobie to cielę fajdać w podobny  sposób? Wszak nigdy się niczego nie zapierałem, niczego nie  adorowałem. Nie wchodziłem na estradę pyskować urbi et orbi: „Należę do was! Przepadam za wami, oddałbym za was  życie!…” Nie! Nie! Nie! Nigdy nie krzyczałem ani do mikrofonu ani na wiecu: uwielbiam cię, panie Stalin, modlę się do  ciebie, panie Litwinow, kocham cię Kominternie. Jeszcze w swym życiu nie głosowałem. Moja  karta wyborcza powinna znajdować się w merostwie. Nigdy nie  wątpiłem o tym, że głupców jest zawsze więcej, muszą więc  zwyciężyć. Po cóż więc miałbym się na  próżno trudzić. Wszystko  wiadomo z góry. Nigdy nie  podpisywałem żadnej odezwy  przeciwko tym lub owym  prześladowaniom. Możecie być spokojni. W tych odezwach zawsze  chodzi o Żydów lub masonów. Gdybym był „męczony” ja  krajowiec, ja Francuz, nikt by nie płakał nad moim losem. Nie krążyłyby od jednego krańca ziemi  po drugi odezwy, broniące mojej skóry. Przeciwnie. Wszyscy  byliby zadowoleni, a przede  wszystkim Francuzi, a potem  oczywiście Żydzi krzyczeliby unisono:

„Ah! mieli zupełną rację. Dobrze mu tak, dobrze temu zwyrodnialcowi, temu  wstrętnemu, zafajdanemu histerykowi. Powinni go wykończyć tego przeklętego krzykacza. Niech go szlag trafi jak najprędzej!”.

Oto, co spadłoby na moją głowę, oto współczucie, jakim by mnie  obdarzono. Ja się doskonale  orientuję i nigdy do niczego nie chcę należeć: ani do radykołków, ani do pułkowników, do doriotyzujących, ani do rycerzy  ciemności — masonów, ani do dzieci Garches ani Pantin — słowem do niczego. Naleję, o ile mnie  tylko stać na to, do siebie samego. W obecnych czasach jest to  dosyć trudne. Gdy się jest dobrze z Żydami, to żądają oni  wszystkiego dla siebie: i litości i  zysków. Jest to już taka rasa: wszystko bierze, a niczego nie daje. Lecz ponieważ mówię o  mojej podróży, ponieważ zostałem sprowokowany przez „Journal”, muszę się trochę wytłumaczyć, podać trochę szczegółów.

Nie na darmochę odbyłem swą podróż do Rosji. Nie byłem tam ani w charakterze ministra, ani posła, ani pielgrzyma, ani aktora, ani znawcy sztuki. Wszędzie i za wszystko buliłem swoją własną forsę: hotele, taksówki,  tłumacza, jadło — wszystko, wszystko. Wydawałem w rublach  kolosalne sumy. Nie szczędziłem jednak kosztów, byle by wszystko należycie zobaczyć. Niech wiedzą ci, co się tym interesują, że nie korzystałem z żadnej absolutnie łaski Sowietów, że nie winienem im ani jednej filiżanki kawy, ani jednego szeląga, że mnie się jeszcze od nich forsa należy. Płaciłem w całości za wszystko i o wiele drożej, niż  jakikolwiek „inturist”. Nie  przyjąłem absolutnie nic. Mam  jeszcze umysłowość  przedwojennego robotnika; nie jest więc moim zwyczajem gniewać się na tych, którym jestem coś  dłużny. Sowiety nie zapłaciły mi za prawo tłumaczenia moich dzieł. Z tego tytułu należy mi się u nich najformalniej w świecie 2.000 rubli! Opuszczając Rosję, nie wysłałem do wielkiego lepidaura Stalina telegramu z powinszowaniami i uściskami. Nie chrapałem wygodnie w  specjalnym pociągu. Podróżowałem tak samo, jak każdy inny  człowiek. Nie, nie tak. Znacznie  wygodniej, bom płacił. Od południa aż do północy towarzyszyła mi tłumaczka (z policji). Płaciłem jej pełną taryfę. Zresztą była bardzo uprzejma. Wabiła się  Natalia. Bardzo ładna i z temperamentem, blondynka, tchnąca komunizmem, a w nagłej  potrzebie jego prozelitka. Zresztą  zupełnie poważna, nie było jej w głowie, a jak jej pilnowano! Mieszkałem w hotelu Europa — drugorzędnym, pełnym  wszelakiego robactwa. Nie robię z  tego dramatu; oczywiście,  widziałem o wiele gorsze rzeczy, ale tak czy owak nie był to „luksus”, a za sam pokój płaciłem 250 franków na dobę. Nie byłem wysłannikiem żadnego pisma,  żadnego wydawcy, żadnej partii, żadnej policji. Podróżowałem całkowicie na własny koszt i  tylko dla własnej ciekawości. Niech wiedzą, niech sobie  powtarzają — czysty jak złoto! Natalia, była dla mnie tylko tłumaczką. Odchodziła ode mnie około północy. Odzyskawszy wolność, puszczałem się na  chybił trafił po mieście. Krok w krok za przechodniami trafiałem do różnych ciekawych kątów. Często wstępowałem również na chybił trafił do mieszkań — do mieszkań obcych, zupełnie mi nieznanych ludzi. Niekiedy zapędzałem się ze swym planem w ręku o bardzo wczesnej godzinie aż na przedmieścia — przedmieścia bardzo niezwykłe. Nikt mnie nigdy nie odprowadzał. Nie jestem dzieckiem. Wiem mniej więcej, jak się postępuje z  każdą na świecie policją. Bardzo by mnie to dziwiło, gdyby mnie ktoś śledził. Ja też mógłbym  mówić, obserwować, przedstawić bezstronnie i papląc,  spowodować rozstrzelanie ze 20 ludzi. Gdy mówię, że jest to wszystko  obmierzłe, to można mi wierzyć na słowo (bo jest to tak samo  prawdziwe, jak i to, że pewnego pięknego wieczoru ubiegłego  lata, przepływając obok Kronszztadtu, okręt Colombie musiał wytrzymać huraganowy ogień karabinów maszynowych).

Nędza rosyjska — doskonale się jej przyjrzałem —  przechodzi wszelkie wyobrażenie. To nędza w stylu Dostojewskiego, nędza azjatycka, to śmierdzące piekło, to śledź wędzony,  ogórek i donosicielstwo. Rosjanin to urodzony dozorca więźniów, to nieudany Chińczyk, to kat. Żyd pasuje do niego znakomicie. Wyrzutek Azji, wyrzutek  Afryki. Obaj stworzeni po to, by żyć ze sobą w małżeństwie. To  najlepiej dobrana — z piekła  rodem — para. Po dwutygodniowym pobycie w Sowietach miałem już zupełnie zdecydowane o tym zdanie, i wcale nie krępowałem  się-tego głosić. Natalia usiłowała — to był jej obowiązek —  nawrócić mnie, przekonać. Z  początku robiła to bardzo delikatnie, ale później napotkawszy na opór z mej strony, wpadała w gniew. I to też nic nie  pomagało. Powtarzałem na prawo i na lewo w Leningradzie, w  rozmowach z Rosjanami, z turystami, że Rosja obecna jest krajem okropnym, że nawet świnie nie czułyby się dobrze w tym  gnoju. A ponieważ Natalia chciała mnie koniecznie nawrócić, wiec pisałem to do wszystkich na  widokówkach i wysyłałem pocztą. Tam są bardzo ciekawi. Niech wiedzą z kim mają do czynienia. Nie potrzebowałem się niczego absolutnie wyrzekać, niczego w bawełnę owijać. Myślę, jak chcę, jak mogę i głośno. Moje oburzenie jest  zrozumiałe i naturalne skoro mnie  traktują, jako renegata! Nie lubię tego! Ten Helsey dobrze  zarabia, obrzucając błotem innych. Powiedziałem to tej osobie, co mi dała do przeczytania jego  artykuł. Cóż może robić lepszego ten pismak? Dziś wygłupia się w ten sposób na temat  komunizmu. Jutro będzie pomstował na przepisy celne, po jutrze na stratosferę. Wszystko jedno o czym, byle pisać, jednak z tym  warunkiem, że będzie to miało pokup. To cała jego sztuka. Wreszcie były to wakacje i miałem wolny czas. Powiedziałem więc sobie: „No, teraz ja wam pokażę”. Chwyciłem za pióro i  napisałem do naczelnego redaktora „Journala”. Było to  sprostowanie, zapewniam państwa!  Czekam na wydrukowanie. Na  próżno. Piszę drugi raz, trzeci. Ciągle bezskutecznie. Tak to z powodu zgnilizny prasy można bezzasadnie  obrzucać ludzi błotem.

Prawdę rzekłszy, to zdaje mi się, że ci, co wracają z Rosji, mówią aby nic nie powiedzieć. Podają mnóstwo bezstronnych i obojętnych szczegółów, lecz unikają poruszenia rzeczy istotnej. Nigdy nie mówią o Żydach. We wszystkich książkach o  Sowietach Żyd jest nietykalnym tabu. Gide, Citrine, Dorgeles, Serge itd. nie wspominają o nich ani słówkiem. Udają, że robią  prawdę, a jest to tylko paplanina, mydlenie oczu, krętactwo,  omijanie rzeczy najważniejszej — omijanie Żyda. Krążą dokoła prawdy, ale jej nie dotkną, bo chodzi o Żyda. To są kuglarze, lichego  gatunku akrobaci! Mają zawsze na  dole siatkę. Choć który spadnie, to kości sobie nie połamie. Co najgorzej grozi mu niewinne  zwichnięcie. Oklaski zawsze pewne.

W obecnych czasach jedynym niebezpieczeństwem dla każdego wybitnego człowieka, czy to będzie uczony, pisarz, aktor  filmowy, polityk, niebezpieczeństwem najgorszym jest zadarcie z  Żydami. Żydzi są panami w Rosji, Anglii, w Ameryce — wszędzie, wszędzie! Można być błaznem, buntownikiem, nieustraszonym wrogiem burżuazji, zaciekłym obrońcą pokrzywdzonych — Żyd gwiżdże na to! Zabawa! Biadolenie. Tylko nie waż się  dotknąć Żyda, bo gorzko pożałujesz! Żyd jest królem pieniądza i wymiaru sprawiedliwości. Obojętne pośrednio czy bezpośrednio. Do niego należy wszystko: prasa, teatr, radio, izba posłów, senat, policja. Wielcy  odkrywcy tyranii bolszewickiej, krzyczą na całe gardło: „To się szerzy!” Biją się aż do bólu w piersi, ale nigdy nie wspomną o  straszliwym szerzeniu się mikrobu żydowskiego, nie dotkną sprawy światowego spisku. Dziwna  ślepota! (Opisując Hollywood,  jego tajemnice, jego zamiary, jego władców, jego światową reklamę, jego fantastyczny bazar  międzynarodowego ogłupiania, Heriat nie wspomina nigdzie ani słówkiem o tym, co  najistotniejsze — że jest on stolicą  żydowskiego imperializmu). A  tymczasem Stalin jest tylko katem, wprawdzie na niebywałą skalę, ale tylko katem, ociekającym krwią pomordowanych ofiar, jest tylko Sinobrodym dla  marszałków, straszliwym potworem uzupełniającym folklor rosyjski. Lecz z tym wszystkim jest to kat — idiota, dinozaur w  ludzkiej postaci, bo masy rosyjskie posłuszne są tylko takim  potworom. Jest jedynie posłusznym  narzędziem okrucieństwa tak  samo, jak Roosevelt, jak Lebrun.

Co do rewolucji rosyjskiej to inna, niezmiernie  skomplikowana historia, to niezbadana  przepaść. Za jej kulisami stoją  Żydzi: oni rządzą, decydują, są  absolutnymi panami. Stalin jest tylko figurantem jak Roosevelt, jak Lebrun, jak Clemenceau. Triumf rewolucji bolszewickiej na dalszą metę możliwy był  jedynie z Żydami, dla Żydów i przez Żydów. Kiereński  wspaniale przygotował grunt dla Trockiego. Trocki dla  dzisiejszego Kominternu (żydowskiego). Żydzi, jako sekta, jako rasa,  Żydzi rasiści (oni wszyscy są rasistami) obrzezani, agresywni, uzbrojeni w żydowską  namiętność, w żydowską żądzę  zemsty, w żydowski despotyzm. Żydzi rzucili na pałace Romanowych ogłupiałe, zezwierzęcone masy robotników i chłopów, jak rzucali zawsze i wszędzie  niewolników, aby zburzyć,  zniszczyć to, co im zawadzało. Walą się podstawy, pękają wiązadła, a ogłupiały,  uzbrojony frazesami robotnik od pługa, sierpa i młota dostaje się wnet pod władzę nowych gospodarzy, nowych urzędników, stając się coraz bardziej niewolnikiem  Żydów.

Istotną cechą „postępu”  społecznego na przestrzeni wieków jest opanowywanie władzy przez Żyda — władzy we  wszystkich dziedzinach. Każda  rewolucja przygotowywała mu  coraz ważniejsze miejsce. Za  czasów Nerona Żyd był mniej niż niczym, a obecnie wygląda tak, że zostanie wszystkim. W Rosji ten cud już się dokonał, a we Francji już niewiele do tego brakuje. Z kogo i jak powstaje Sowiet w ZSRR? Z dostatecznie  zezwierzęconych, dostatecznie wiernych  systemowi Stachanowa  robotników (przynajmniej w drugim pokoleniu) oraz z  biurokratycznej inteligencji żydowskiej. Nie ma zaś inteligenta europejczyka, nie ma możności jakiejkolwiek krytyki z jego strony. To jest treścią każdej  komunistycznej rewolucji. Władza może być utrzymana w ręku Żyda jedynie z warunkiem, że wszyscy inteligenci w partii  będą Żydami, lub przynajmniej mieszańcami: pół, ćwierć  Żydami (tacy zawsze są najzacieklejsi). Dla formy i od zagranicy, od parady zagranicznej tolerowane są niektóre służalcze typy figurantów aryjskich (w rodzaju Tołstoja), ale za pomocą  przywilejów i strachu, utrzymywane w absolutnej zależności. Wszyscy inteligenci — nie-Żydzi, to znaczy ci, co mogliby nie być  komunistami (Żydzi i komuniści to dla mnie synonimy) zostali wyłapani i pomordowani lub  zesłani nad Bajkał i na Sachalin. Oczywiście są w tej liczbie i „źli” Żydzi, są „Radkowie”, są zdrajcy dla oka, dla galerii, jest nowa odmiana Judaszów, jak Wiktor Serge. Niekiedy się ich prześladuje, czasem nawet rozstrzeliwuje, skazuje na wygnanie, ale to tylko dla formy: okrutna, krwawa ententa ciągle istnieje. Litwinow, Trocki–Bronstein nienawidzą się tylko wobec nas, tylko dla oka. Jeżeli nawet gdzieś w biurze lub ambasadzie wegetuje jakiś Aryjczyk,  pochodzący z dawnych sfer  oficjalnych lub zamożnej rodziny, Aryjczyk, któremu udało się  uniknąć śmierci, to musi on  codziennie dawać dowody najbezwzględniejszego, najnędzniejszego, najpodlejszego podporządkowania się ideałom żydowskim, ta znaczy supremacji żydowskiej we wszystkich dziedzinach: kulturalnej, materialnej,  politycznej. Żyd jest w głębi duszy  dyktatorem, dwadzieścia pięć razy więcej, niż Mussolini.

Demokracja jest zawsze i wszędzie  jedynie parawanem dyktatury  żydowskiej. W ZSRR nie potrzeba  nawet już i tego, nie potrzeba  politycznych manekinów —„liberałów”. Wystarczy Stalin. Zwyczajny Żyd mógłby się stać, być może, łatwym celem antykomunistów całego świata, rebeliantów przeciwko żydowskiemu imperializmowi. Ze Stalinem na czele Żydzi są bezpieczni. Kto morduje? Kto masakruje? Kto dziesiątkuje ludność Rosji? Cóż to za jeden ten zbrodniarz, ten kat superborgiowski? Kto  rabuje i pustoszy? Ależ na Boga! Przecież to Stalin! On jest więc tą tarczą ochronną dla wszystkich Żydów. Nie ma potrzeby krępować się, będąc turystą w Rosji: można wygadywać co się tylko  podoba, byle by nie mówić źle o Żydach. Tego warunku trzeba bezwzględnie przestrzegać!

Piętnujecie ustrój  komunistyczny, złorzeczycie mu,  piorunujecie, Żydzi gwiżdżą na to z przedziwną obojętnością. Ich przekonania są ugruntowane wspaniale. Pomimo swej koszmarnej obrzydliwości, jakiej nie można sobie wprost wyobrazić, Rosja jest początkiem i to niezmiernie ważnym początkiem rewolucji światowej, zapowiedzią  wielkiego dnia żydowskiego, wielkiego triumfu Izraela. Możecie więc, panowie, zużywać całe tony papieru na opisywanie bolszewickich okropności, możecie się oburzać, miotać pioruny, ile wam się tylko podoba — będą się z  tego raczej śmiali i uznają, że  jesteście coraz głupsi i coraz  bardziej ślepi. Jeżeli zaczniecie krzyczeć wszędzie na całe  gardło, że ZSRR to piekło, również się to na nic przyda. Ale inny już będzie skutek, gdy  zaczniecie głosić, że diabłami w tym nowym piekle są Żydzi, a potępieni — to goje. Bądźcie jednak spokojni: wszystko można naprawić przy pomocy  propagandy (kopalnie na Uralu nie są jeszcze wyczerpane). Lecz tak czy owak wykrycie tajemnicy powoduje pewne komplikacje, a szczególnej tajemnicy żydowskiej, no i oczywiście musi to kosztować.

Louis-Ferdinand Céline

Jeden z najwybitniejszych francuskich pisarzy – Louis-Ferdinand Céline – wciąż jest obiektem ostracyzmu ze strony pewnych środowisk, które nie mogą mu wybaczyć niechęci do Żydów i bolszewizmu. Po zakończeniu wojny oskarżono go o kolaborację z Niemcami, określano go mianem „hańby narodowej”, Jean-Paul Sartre domagał się dla niego kary śmierci. Przypominamy fragment jego głośnej pracy „Pogromowe drobiazgi”, którą w odcinkach drukowało w latach 1938 – 1939 legendarne pismo „Prosto z Mostu”.