Idea Przełomu Narodowego ma swych zasadniczych przeciwników w komunistach, żydach, masonerii, sanacji. Są to wrogowie oczywiści, — stosunek ruchu narodowo-radykalnego do nich jest także oczywisty: siły te będą zniszczone w sposób bezwzględny i całkowity. Życie polskie jest jednak tak głęboko przegryzione filisterstwem i łatwizną, że między walczącą linię narodowo-radykalnych sił Przełomu a pozycjami bronionymi przez komunistów, żydów, masonerię i sanację lawiruje cała masa grup i poglądów pośrednich. Są to grupy i poglądy ludzi małych, ludzi zakłamanych. Ludzie zakłamani to pasożyty, które dla wegetacji potrzebują łagodnej, letniej atmosfery kompromisu, łączenia przyjemnego z pożytecznym, pomyślnej koniunktury. Ci ludzie zakłamani to pasożyty, które giną w atmosferze wielkich napięć, ryzyka i walki. Dlatego też instynkt pasożytniczy ludzi zakłamanych dąży do odwleczenia skrystalizowania się linii walki o Przełom. Mamy już wiele materiału, by typy ludzi zakłamanych scharakteryzować. Scharakteryzować, by ostrzec, że będą zmiażdżeni, jeśli przemienić się nie zdołają.
Istnieje człowiek zakłamany, którego zapatrywania nie wynikają z wewnętrznych przeświadczeń, lecz kształtują się zależnie od podmuchów koniunktury. Koniunktura i chęć zabezpieczenia się na przyszłość każe temu typowi ludzi mówić o Narodzie i Przełomie. Ale obawa narażenia się w teraźniejszości odbiera im możliwość działania. Powstaje w ten sposób symbol zakłamania i tchórzostwa. Istnieje człowiek zakłamany, ktorego można określić jako częściowego rewolucjonistę. Typ ten chciałby szybkich zmian, ale w tej tylko dziedzinie, w której mu nonsensy obecnego ustroju politycznego i gospodarczego najbardziej dokuczyły osobiście czy ideowo. Człowiek ten chciałby remontować piętro walącego się domu, brak mu zaś zrozumienia konieczności Przełomu pełnego w życiu Narodu. Powstała stąd ograniczoność horyzontów patrzenia na sprawy polskie łamie wolę dokonania Przełomu i powoduje zakłamanie. Istnieje człowiek zakłamany, który jak aktor gra różne role. Uznaje konieczność Przełomu narodowego, ma wolę walki bezwzględnej z przeciwnikiem. Tylko, że ma mało czasu. Bo jednocześnie jest urzędnikiem, lekarzem, bo musi się wybić w pracy zawodowej, bo musi dbać o opinię domu, biura, bo ma narzeczoną, z którą musi się widywać codziennie. Jest to zasadnicze zakłamanie. Przełomu Narodowego nie dokona się urzędując za biurkiem. Idea Przełomu Narodowego musi człowieka całkowicie przeniknąć, by go uczynić zdolnym do jej realizowania. Brak ludzi typu tego w szeregach starej Narodowej Demokracji jest odpowiedzią pierwszą na pytanie, dlaczego ugrupowanie to nie rządziło. Istnieje człowiek zakłamany, który głosi, że jest sługą idei, żołnierzem sprawy, który opowiada, że jest zdolny do największych poświęceń. Brak mu tylko jednego. Nie może oddać swej osobistej woli do dyspozycji Ruchowi. Typ to staropolski warchoła, co sprawiał, że Polska nierządem stała. Typ to endeka, co służy „sprawie”, a nie swym kierownikom i sam decyduje o tym, co dobre dla organizacji. Typ ten jest oczywistą przyczyną, że Stronnictwo Narodowe nierządem stoi obecnie. Jest to głębokie zakłamanie między deklamacją o woli służenia idei, a zdolnością służenia jej w najbardziej skuteczny sposób — przez oddanie własnej woli kierownikom. Brak ludzi tego typu w Narodowej Demokracji jest drugą przyczyną wyjaśniającą, dlaczego nie rządziła w Polsce. Istnieje wreszcie człowiek zakłamany, który chętnie by pracował dla Przełomu Narodowego. Tylko czeka. Czeka, aż się pogodzą, bo „widzi różnice w obozie narodowym”. Czeka i mówi, że należy się porozumieć. Typ ten zapomina, że niezdolnym do walki o Przełom Narodowy byłby Ruch, który by powstał przez porozumienie. Przełom Narodowy może być urzeczywistniony nie przez tych co się tylko „wzajemnie porozumieli”, lecz przez karny, jednolity Ruch. Stanowisko oczekiwania „aż się porozumieją” jest przeto zwykłym zakłamaniem, ucieczką przed trudnościami świadomego i celowego działania.
Ludzie zakłamani i grupy zakłamane manewrują między siłami walczącymi o Przełom Narodowy. Ludzie ci obawiają się użycia każdych środków, co linię frontu krystalizują, bo są niezdolni do działania w atmosferze walki bezpośredniej. Ludzie zakłamani są czynnikiem wrogim idei Przełomu Narodowego. Dlatego też niszczeni być muszą bezwzględnie, na równi z wrogami zasadniczymi. Szkodliwość grup i ludzi zakłamanych, utrudniających przez manewry między liniami uderzenie we wroga, jest tu dostatecznym argumentem. Dlatego też Ruch Narodowo-Radykalny nie waha się uderzać w grupy i ludzi zakłamanych.
Bolesław Piasecki
Pismo Narodowo-Radykalne „Falanga”, 1937.
1 stycznia 2021 o 22:29
Urodził się 18 lutego 1915 r. w Łodzi. Gimnazjum i studia ukończył w Warszawie. Podczas studiów na Wydziale Prawa UW rozpoczął działalność w Obozie Wielkiej Polski. Współpracował również z innymi organizacjami narodowymi. W swoich artykułach z tego okresu postulował „atak ideowy” na polskie społeczeństwo w celu ożywienia jego potencjału.
.
Opowiadał się za hierarchicznym społeczeństwem zarządzanym przez jedną organizację polityczną. Po rozwiązaniu OWP w 1933 r. rozpoczął pracę nad powołaniem własnej formacji. Jej zalążkiem miała być redakcja „Akademika Polskiego”, w którym Piasecki pełnił funkcję sekretarza. Wiosną 1934 r. był jednym ze współzałożycieli Obozu Narodowo-Radykalnego. Po zamordowaniu ministra Bronisława Pierackiego i delegalizacji ONR został internowany w miejscu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Po zwolnieniu we wrześniu 1934 r. stanął na czele nowego ugrupowania – Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”.
.
W 1937 r. zbliżył się do obozu sanacji. Współtworzył finansowaną przez państwo organizację młodzieżową Związek Młodej Polski. Równolegle tworzył nielegalną Narodową Organizację Bojową „Życie i Śmierć dla Narodu”, która przeprowadzała prowokacje wymierzone w mniejszość żydowską. W tym czasie dochodziło też do starć z bojówkami ONR-ABC. Piasecki formułował projekt totalitarnego państwa, w którym społeczeństwo byłoby skupione w masowych ruchach – Organizacji Polityczno-Wychowawczej Narodu i Organizacji Politycznej Narodu. Zakładał także pełną kontrolę nad gospodarką i kulturą.
.
Wiosną 1938 r. obóz sanacji skupiony wokół Obozu Zjednoczenia Narodowego zerwał wszystkie kontakty z Piaseckim. Rozpadło się również skupione wokół niego środowisko. Latem 1939 r. Piasecki zawiesił działalność polityczną. We wrześniu 1939 r. walczył jako podporucznik w szeregach Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Po klęsce pod Tomaszowem Lubelskim powrócił do Warszawy. Został aresztowany przez okupantów i uwięziony na Pawiaku; zwolniony po kilku miesiącach. Od wiosny 1940 r. ukrywał się i tworzył podziemną Konfederację Narodu, wydawał pismo „Nowa Polska”. Pod pseudonimem Leon Całka opublikował manifest „Wielka ideologia narodu polskiego”, w którym proponował stworzenie obejmującego Europę Środkową i Bałkany Imperium Słowiańskiego. Przewidywał też wojnę niemiecko-sowiecką. Uważał, że skończy się ona klęską ZSRS i Niemiec w wyniku starcia z państwami Zachodu.
.
W 1942 r. Piasecki stworzył Uderzeniowe Bataliony Kadrowe. Działania prowadzone głównie na Kresach zakończyły się całkowitym niepowodzeniem i śmiercią wielu partyzantów. Resztki oddziałów zostały włączone w struktury Armii Krajowej. Sam Piasecki został oficerem 3. Batalionu 77. Pułku Piechoty Armii Krajowej walczącego w okolicach Nowogródka. Udało mu się uniknąć aresztowania przez NKWD i jesienią 1944 r. dotarł w okolice Warszawy. Zapewne tam dowiedział się o śmierci swego brata i swojej żony w Powstaniu Warszawskim.
.
Aresztowanie przez NKWD zapoczątkowało nowy etap jego biografii politycznej. Podczas przesłuchań prowadzonych przez gen. Iwana Sierowa, jednego z najważniejszych oficerów NKWD, wykonawcę zbrodni katyńskiej, Piasecki przedstawił mu wizję środowiska narodowo-katolickiego, lojalnego wobec ZSRS i w pełni akceptującego przemiany społeczne i polityczne w Polsce rządzonej przez nominatów Kremla. Sierow uznał, że Piasecki może odegrać poważną rolę w przeciągnięciu na stronę komunistów wielu środowisk pozostających w konspiracji. W lipcu 1945 r. Piasecki został zwolniony z więzienia i za zgodą władz rozpoczął wydawanie tygodnika „Dziś i Jutro”. Dwa lata później wokół czasopisma powstało Stowarzyszenie „Pax”. W tym samym roku ukazał się pierwszy numer codziennego „Słowa Powszechnego”. Do tego momentu działania Piaseckiego były względnie pozytywnie oceniane przez Episkopat Polski. Później on i jego otoczenie zostali uznani za środowisko, którego celem jest rozbicie spoistości polskiego Kościoła.
.
W okresie stalinizmu Piasecki dążył do przekształcenia „Pax” w partię polityczną odgrywającą istotną rolę w systemie rządów totalitarnych. Odwilż roku 1956 potraktował jako zagrożenie dla swojej pozycji. Związał się z frakcją natolińczyków. Skłoniło to część działaczy „Pax” (m.in. Tadeusza Mazowieckiego) do stworzenia własnego środowiska katolików świeckich. Rok później Piaseckiego spotkała osobista tragedia. Porwany i zamordowany został jego 15-letni syn Bohdan. Piasecki podejrzewał, że była to zemsta za jego antysemickie poglądy.
.
Wokół „Pax” stworzył zarządzane przez siebie przedsiębiorstwo Inco-Veritas zajmujące się m.in. produkcją środków chemicznych i dewocjonaliów. Instytut Wydawniczy „Pax” prowadził szeroką działalność, wydając publikacje religijne, filozoficzne i historyczne. Instytucje kontrolowane przez Piaseckiego zapewniały utrzymanie wielu weteranom AK i działaczom narodowym, którzy nie mogliby liczyć na zatrudnienie w instytucjach i przedsiębiorstwach państwowych. „Pax” kontrolował także warszawskie Liceum św. Augustyna. W powszechnej opinii Piasecki był uznawany za najbogatszego obywatela PRL. W latach 1965–1979 zasiadał w Sejmie PRL i stał na czele Koła Poselskiego „Pax”.
.
W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa. Jego pozycja była jednak konsekwentnie ograniczana przez władze PRL, które wykluczały przekształcenie jego środowiska w partię polityczną.
.
Zmarł 1 stycznia 1979 r. Na polecenie prymasa Stefana Wyszyńskiego trumna z jego zwłokami została wystawiona w Domu Arcybiskupów Warszawskich.
https://dzieje.pl/postacie/boleslaw-piasecki