Przełom ma być najgłębszym zatarganiem psychiką polską, zatarganiem, które nie tylko zmiażdży, komunizm, masonerię, żydów, ale także powiąże duszę każdego Polaka z czynną działalnością dla Wielkiej Polski. Przełom musi być powszechny — każde środowisko polskie musi bezpośrednio odczuć siłę wstrząsu, jaką wywoła jego dokonanie. Przełom nie pozwala ustosunkowywać się do żadnego środowiska biernie — każde środowisko, każdego Polaka należy zetknąć z ideą Przełomu Narodowego i użyć dla powiększenia potęgi przeżyć, jakie Przełom w duszy narodu wywoła. Na odwrót, każdą siłę, która w zetknięciu z ideą Przełomu zachowuje się wrogo należy niszczyć bezwzględnie i zupełnie.
Pierwszym czynnikiem, mobilizującym siły bojowe Przełomu jest idea — jest Wizja Wielkiej Polski, oparta na zasadach Programu Narodowo-Radykalnego, jest przeświadczenie o wyłączności Przełomu Narodowego, jako drogi urzeczywistnienia Wielkiej Polski. Treść ideowo-programowa Wielkiej Polski i Przełomu kreśli dla Ruchu Narodowo-Radykalnego granice zasięgu jego idei w sposób zupełnie niezależny od tradycyjnych nawyków poszczególnych środowisk i tradycyjnych prądów opinii. Dni ostatnie na przykład zaliczyły do środowisk, przyjmujących idee narodowo-radykalne, oprócz od dawna już żyjących nimi Młodych Stronnictwa Narodowego, także warszawski oddział Narodowej Partii Robotnicze j i nowopowstały Związek Młodej Polski. Wielki ruch treściowy, ruch Przełomu Narodowego uważa za rzecz całkiem naturalną i celową, że idee jego przenikają szeroki wachlarz grup politycznych podziału starej epoki. My podzielimy Polskę na dwa tylko obozy; za i przeciw Przełomowi i między tymi obozami wywołamy walkę, zwycięską dla idei Przełomu. Naturalność przejmowania naszych idei przez wszystkie polskie kierunki polityczne wynika z potęgi, prawdy i harmonii naszego poglądu na świat, z jego przełomowego, zgodnego z duchem czasów nowych, stanowiska.
Celowość z punktu widzenia dobra Polsk i i Przełomu przenikania naszych idei w środowiska obce wynika z faktu naszej siły wewnętrznej, która sprawia, że w te środowiska idzie – za ideą Przełomu — człowiek Przełomu, który potrafi wszystko, nie wyłączając siebie, podporządkować idei Przełomu Narodowego. My mamy fanatyczną wolę i wiarę stworzenia rzeczywistości Przełomu i rzeczywistości Wielkiej Polski — a to, że idziemy przeciw prądom jest dla nas nieistotne, bo posiadamy zdolność psychiczną walki i uderzenia.
Bolesław Piasecki
Pismo Narodowo-Radykalne „Falanga”, 1937.
1 stycznia 2021 o 22:29
Urodził się 18 lutego 1915 r. w Łodzi. Gimnazjum i studia ukończył w Warszawie. Podczas studiów na Wydziale Prawa UW rozpoczął działalność w Obozie Wielkiej Polski. Współpracował również z innymi organizacjami narodowymi. W swoich artykułach z tego okresu postulował „atak ideowy” na polskie społeczeństwo w celu ożywienia jego potencjału.
.
Opowiadał się za hierarchicznym społeczeństwem zarządzanym przez jedną organizację polityczną. Po rozwiązaniu OWP w 1933 r. rozpoczął pracę nad powołaniem własnej formacji. Jej zalążkiem miała być redakcja „Akademika Polskiego”, w którym Piasecki pełnił funkcję sekretarza. Wiosną 1934 r. był jednym ze współzałożycieli Obozu Narodowo-Radykalnego. Po zamordowaniu ministra Bronisława Pierackiego i delegalizacji ONR został internowany w miejscu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Po zwolnieniu we wrześniu 1934 r. stanął na czele nowego ugrupowania – Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”.
.
W 1937 r. zbliżył się do obozu sanacji. Współtworzył finansowaną przez państwo organizację młodzieżową Związek Młodej Polski. Równolegle tworzył nielegalną Narodową Organizację Bojową „Życie i Śmierć dla Narodu”, która przeprowadzała prowokacje wymierzone w mniejszość żydowską. W tym czasie dochodziło też do starć z bojówkami ONR-ABC. Piasecki formułował projekt totalitarnego państwa, w którym społeczeństwo byłoby skupione w masowych ruchach – Organizacji Polityczno-Wychowawczej Narodu i Organizacji Politycznej Narodu. Zakładał także pełną kontrolę nad gospodarką i kulturą.
.
Wiosną 1938 r. obóz sanacji skupiony wokół Obozu Zjednoczenia Narodowego zerwał wszystkie kontakty z Piaseckim. Rozpadło się również skupione wokół niego środowisko. Latem 1939 r. Piasecki zawiesił działalność polityczną. We wrześniu 1939 r. walczył jako podporucznik w szeregach Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Po klęsce pod Tomaszowem Lubelskim powrócił do Warszawy. Został aresztowany przez okupantów i uwięziony na Pawiaku; zwolniony po kilku miesiącach. Od wiosny 1940 r. ukrywał się i tworzył podziemną Konfederację Narodu, wydawał pismo „Nowa Polska”. Pod pseudonimem Leon Całka opublikował manifest „Wielka ideologia narodu polskiego”, w którym proponował stworzenie obejmującego Europę Środkową i Bałkany Imperium Słowiańskiego. Przewidywał też wojnę niemiecko-sowiecką. Uważał, że skończy się ona klęską ZSRS i Niemiec w wyniku starcia z państwami Zachodu.
.
W 1942 r. Piasecki stworzył Uderzeniowe Bataliony Kadrowe. Działania prowadzone głównie na Kresach zakończyły się całkowitym niepowodzeniem i śmiercią wielu partyzantów. Resztki oddziałów zostały włączone w struktury Armii Krajowej. Sam Piasecki został oficerem 3. Batalionu 77. Pułku Piechoty Armii Krajowej walczącego w okolicach Nowogródka. Udało mu się uniknąć aresztowania przez NKWD i jesienią 1944 r. dotarł w okolice Warszawy. Zapewne tam dowiedział się o śmierci swego brata i swojej żony w Powstaniu Warszawskim.
.
Aresztowanie przez NKWD zapoczątkowało nowy etap jego biografii politycznej. Podczas przesłuchań prowadzonych przez gen. Iwana Sierowa, jednego z najważniejszych oficerów NKWD, wykonawcę zbrodni katyńskiej, Piasecki przedstawił mu wizję środowiska narodowo-katolickiego, lojalnego wobec ZSRS i w pełni akceptującego przemiany społeczne i polityczne w Polsce rządzonej przez nominatów Kremla. Sierow uznał, że Piasecki może odegrać poważną rolę w przeciągnięciu na stronę komunistów wielu środowisk pozostających w konspiracji. W lipcu 1945 r. Piasecki został zwolniony z więzienia i za zgodą władz rozpoczął wydawanie tygodnika „Dziś i Jutro”. Dwa lata później wokół czasopisma powstało Stowarzyszenie „Pax”. W tym samym roku ukazał się pierwszy numer codziennego „Słowa Powszechnego”. Do tego momentu działania Piaseckiego były względnie pozytywnie oceniane przez Episkopat Polski. Później on i jego otoczenie zostali uznani za środowisko, którego celem jest rozbicie spoistości polskiego Kościoła.
.
W okresie stalinizmu Piasecki dążył do przekształcenia „Pax” w partię polityczną odgrywającą istotną rolę w systemie rządów totalitarnych. Odwilż roku 1956 potraktował jako zagrożenie dla swojej pozycji. Związał się z frakcją natolińczyków. Skłoniło to część działaczy „Pax” (m.in. Tadeusza Mazowieckiego) do stworzenia własnego środowiska katolików świeckich. Rok później Piaseckiego spotkała osobista tragedia. Porwany i zamordowany został jego 15-letni syn Bohdan. Piasecki podejrzewał, że była to zemsta za jego antysemickie poglądy.
.
Wokół „Pax” stworzył zarządzane przez siebie przedsiębiorstwo Inco-Veritas zajmujące się m.in. produkcją środków chemicznych i dewocjonaliów. Instytut Wydawniczy „Pax” prowadził szeroką działalność, wydając publikacje religijne, filozoficzne i historyczne. Instytucje kontrolowane przez Piaseckiego zapewniały utrzymanie wielu weteranom AK i działaczom narodowym, którzy nie mogliby liczyć na zatrudnienie w instytucjach i przedsiębiorstwach państwowych. „Pax” kontrolował także warszawskie Liceum św. Augustyna. W powszechnej opinii Piasecki był uznawany za najbogatszego obywatela PRL. W latach 1965–1979 zasiadał w Sejmie PRL i stał na czele Koła Poselskiego „Pax”.
.
W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa. Jego pozycja była jednak konsekwentnie ograniczana przez władze PRL, które wykluczały przekształcenie jego środowiska w partię polityczną.
.
Zmarł 1 stycznia 1979 r. Na polecenie prymasa Stefana Wyszyńskiego trumna z jego zwłokami została wystawiona w Domu Arcybiskupów Warszawskich.
https://dzieje.pl/postacie/boleslaw-piasecki