Jose Antonio Primo de Rivera i Ramiro Ledesma Ramos są znani wszystkim, którzy interesują się dziejami hiszpańskiego nacjonalizmu. Niewielu jednak pamięta o trzecim z wielkich – Onésimo Redondo Ortedze, zwanym Caudillo Kastylii (El Caudillo de Castilla).
Urodził się 16 lutego 1905 roku w rodzinie ziemiańskiej. W 1926 ukończył prawo na uniwersytecie w Salamance, zaś dzięki protekcji współzałożyciela Narodowego Stowarzyszenia Propagandystów Katolickich (ACNP) i dyrektora El Debate – Angela Herrery Orii (późniejszego księdza i kardynała), uzyskał w 1927 posadę lektora języka hiszpańskiego na uniwersytecie w Mannheim. Po powrocie do Hiszpanii został liderem Syndykatu Plantatorów Buraka Cukrowego w Starej Kastylii. Początkowo monarchista związany z Akcją Katolicką, po proklamowaniu II Republiki (1931) rozpoczął samodzielną działalność polityczną jako założyciel i przywódca Kastylijskich Junt Akcji Hiszpańskiej (JCAH), odrzucających demokrację, liberalizm, kapitalizm i marksizm. Jeszcze w tym samym roku (w listopadzie) organizacja ta połączyła się z madrycką grupą wydawcy tygodnika „La Conquista del Estado” (Podbój Państwa) Ramira Ledesmy Ramosa (1905-1936). Efektem tej fuzji było powstanie Junt Ofensywy Narodowo-Syndykalistycznej (JONS), które jako swoje godło przyjęły anagram Królów Katolickich „Jarzmo i Strzały” (El Jugo y las Flechas). Organizacja była kierowana oficjalnie przez triumwirat: Redondo, Ledesma i Francisco Jiménez (później Antonio Bermúdez Cañete). W 1932 wziął udział w antyrepublikańskim powstaniu (sanjurjada) gen. J. Sanjurjo, a po jego porażce udał się na emigrację do Portugalii, skąd przysyłał artykuły do nowego tygodnika JONS „Igualdad” (Równość). Po amnestii i powrocie do Hiszpanii (X 1933) założył z Ledesmą nowy tygodnik „JONS”. 4 marca 1934 roku podczas uroczystości w Teatrze Calderona w Valladolid Junty Ofensywy Narodowo-Syndykalistycznej połączyły się z Falangą Hiszpańską José Antonia Prima de Rivery tworząc wspólny ruch – FE de las JONS.
Po utworzeniu rządu Frontu Ludowego został (19 III 1935) aresztowany i osadzony w więzieniu w Ávili, gdzie 19 lipca uwolnili go żołnierze z armii powstańczej. Powrócił natychmiast do rodzinnego Valladolid, gdzie sformował grupę falangistów, która ruszyła na Madryt, staczając potyczkę na przełęczy Alto del Léon w Sierra de Guadarrama. 24 lipca 1936 roku w drodze do Segowii, dokąd jechał samochodem wraz z bratem oraz trzema innymi falangistami, w miejscowości Labajos padł ofiarą zasadzki zorganizowanej przez milicjantów z anarchistycznej CNT. Pośmiertnie został uznany za jednego z męczenników Krucjaty. 25 VII 1961 został odsłonięty na Wzgórzu św. Krzysztofa (Cerro de San Cristóbal) w Valladolid pomnik architekta Jesusa Vaquero z rzeźbami Manuela Ramosa, przedstawiającymi Redondo z dłonią wzniesioną w pozdrowieniu rzymskim, w otoczeniu czterech mężczyzn, symbolizujących cztery stany (rolnik, robotnik, student i bojownik), nad którymi unoszą się Jarzmo i strzały. W lutym 2016 został całkowicie rozebrany na mocy tzw. prawa o pamięci historycznej.
Onesimo Redondo był gorliwym katolikiem i prawdziwym Politycznym Żołnierzem Narodowego Syndykalizmu. Dostrzegał zagrożenie ze strony międzynarodowych Żydów dla europejskich narodów, czego jednym z wyrazów była publikacja hiszpańskiej wersji „Protokołów Mędrców Syjonu”. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci!
Niebezpieczeństwo afrykanizacji w imię postępu jest widoczne w Hiszpanii. Możemy kategorycznie stwierdzić, że nasi marksiści są najbardziej afrykańscy w całej Europie.
Instrumentem żydowskiej dominacji w świecie są pieniądze i prasa, a komunizm jest narzędziem międzynarodowego kapitalizmu żydowskiego, wykorzystywanego do pokonania, a w następstwie rządzenia innymi narodami.
Onesimo Redondo Ortega
Na podstawie: prof. Jacek Bartyzel/Nacjonalista.pl
Najnowsze komentarze