Duns Scotus: Bezgraniczne szaleństwo neo-rosyjskiego imperializmu

„Cały świat będzie nasz!” Plakat propagandowy ZSRR

„… spodnie szerokie niczym Morze Czarne…”- Nikołaj Gogol

Rosja to osobowość imperialistyczna. Ze względu na własną naturę jest zmuszona nią być. Tak w ogóle, imperium, gdyby ktoś zapomniał, jest państwem, które nie rozpoznaje granic. Wszystkie wielkie imperia świata miały i mają tę cechę wspólną, ową niepamięć granic, zwłaszcza gdy rzecz tyczyła się ich „kluczowych interesów”. Będą nadal rosły, aż ulegną przeciążeniu lub zmierzą się z siłą przeciwną, pod wpływem której dokonana zostanie próba ustanowienia jakichś „obronnych linii granicznych”.

Imperium Rzymskie, przykładowo, po lekcji dobrych manier otrzymanej przez nieustraszone plemiona germańskie, oparło się na dwóch największych rzekach Europy jako swych granicach. Lecz na tyłach owych dwóch linii frontu, które przetrwały stulecia, leżały setki innych granic, zdeptanych pod butami legionistów i dawno zapomnianych. Tak, istnieją granice oraz „granice” i, jak to bywa ze wszystkim, nie są sobie równe.

Ale powróćmy do Rosji, kraju, który nigdy nie był w stanie wysiedzieć spokojnie we własnej skórze. Skąd pochodzi to nieustanne rozrywanie od wewnątrz jej łupiny i powiększanie się wzdłuż i wszerz? Najbardziej oczywistą z przyczyn jest geografia. Rosja posiada niewiele naturalnych granic, jeśli można mówić o jakichkolwiek. Jej góry są usytuowane w złym miejscu i niemal wszystkie jej rzeki płyną w niewłaściwych kierunkach, będąc przystosowanymi bardziej do transportu – a przez to, do inwazji i ekspansji – aniżeli do służenia za czynnik odgradzający Rosję od innych państw.

Spoglądając na to w głębszym sensie, tym, co najbardziej uderza w Rosji jest jej absolutna bezkształtność. Rozłazi się ona we wszystkie strony, w amorficznej euroazjatyckiej masie, która woła o podbój i bycie podbijaną.

Góry Karpaty, jak 100 lat temu, zapewniają do pewnego stopnia granicę vis a vis Europy, tak samo jak któraś z polskich rzek – jednak tylko wtedy, jeśli wsparta jest potężną, germańską siłą. Góry Kaukazu również, przez naturę lub Boga zostały ukształtowane tak, by służyć za południową barykadę chroniącą przed jakimkolwiek mega-tworem, mongolskim bądź sowieckim, który wybuchał na tych ogromnych geopolitycznych przestrzeniach. Daleko na wschodzie, niepłodne odludzia Azji Centralnej tworzyły wraz z żyznymi masami płodnej Azji Wschodniej dosyć niezgrabne pogranicze.

Owa zasadnicza bezgraniczność jest wrodzoną dla państwa rosyjskiego – stanowi kaprys utkwiony w jego DNA, który determinuje, jak państwo to zachowuje się samo w sobie i na wielu rozmaitych płaszczyznach.

Nawet załamana przez kalkulacje realpolitik i zakopana głęboko pod względami dyplomatycznymi oraz ekonomicznymi powiązanymi z ładem międzynarodowym, owa esencja, dusza i osobowość rosyjskiego tworu daje o sobie wciąż znać.

Oto jest powód, dla którego Rosja nie przestaje gromadzić anomalii terytorialnych, w takiej samej manierze, jak Baba Jaga gromadzi kurzajki. Obecnie zaliczają się do nich: Kalinigrad (kawałek okupowanych Niemiec), Abchazja i Osetia Południowa (dwie części Gruzji ogłoszone „niepodległymi” przez Rosję), Naddniestrze (zmontowany naprędce korytarz separujący od Mołdawii byłe bazy sowieckie), Krym (wciąż nieuznany przez społeczność międzynarodową), Kuryle i last but not least, cienista strefa konfliktu w Donbasie.

Są to przykłady bezgraniczności rosyjskiego tworu państwowego, które już istnieją, powodując geopolityczne napięcia i tarcia, podminowując bezpieczeństwo i dając zielone światło trwającym oraz przyszłym wojnom. I z wszelkim prawdopodobieństwem można założyć, że następne mogą wybuchnąć w miejscach takich, jak Estonia czy Kazachstan, gdzie żyją krnąbrne mniejszości rosyjskie, gotowe na to, by Putin spuścił je z łańcucha w dokładnie taki sam sposób, jak Hitler posłużył się Niemcami sudeckimi, żeby rozmontować Czechosłowację.

Odwołując się z powrotem do Baby Jagi, Rosja jest jak olbrzymia chata z kurzymi nogami, niechętna staniu na swoim miejscu, lecz raczej skłonna do włóczęgi po lesie. Podobnież nie jest zbiegiem okoliczności, że właśnie to państwo zbudowało monstrualnych rozmiarów poduszkowiec „Zubr 1″, broń zaprojektowaną jako „statek na lądzie i czołg na morzu”, a zatem w celu wyeliminowania naturalnej granicy między tymi dwoma elementami.

Lecz poza tym elementem bezgraniczności geopolitycznej, której putinowcy i duginowcy nadali kryptonim „kreacji Świata Rosyjskiego” bądź „Euroazjatyzmu” istnieje również większa bezgraniczność rosyjskiego imperialistycznego ducha, który miesza ze sobą ideologie, rasy, religie, a nawet rozmaite epoki celem powołania do życia imperialistycznego kontinuum, które projektuje Rosję jako „Trzeci Rzym” (taki, który łączy w sobie dwa poprzednie) i stosuje frazy pokroju „Od Lizbony po Władywostok” oraz „Oś Berlin-Moskwa-Pekin”. Tak, dla ducha neo-rosyjskiego imperializmu Putin, Stalin, car Mikołaj, a nawet Juliusz Cezar stoją razem, ramię w ramię, ideologiczne granice między nimi rozmazały się, podobnie jak zmyte zostały granice oddzielające Moskwę od Złotej Ordy, Kijowskiej Rusi, czy od Kipczaków.

Owa przestrzenna, czasowa oraz ideologiczna bezgraniczność postrzegana jest jako krynica siły. Dla obecnego imperialisty rosyjskiego, każda ideologia – czy to Heideggera, czy Marksa, albo nawet pierwotnego „szalonego mnicha” Filoteusza z Pskowa z jego „przepowiednią” podbijającego świat Trzeciego Rzymu – to wszystko jedynie woda na młyn transcendentalnej, megalomańskiej wizji. Sprzeczności ideologiczne są dla ciasnych umysłów logików z Zachodu, nie dla wielkich, „wolnych” tyranów euroazjatyckich stepów!

Ideały te naśladują ludzie pokroju Aleksandra Dugina, który, naturalnie, zaczynał swoją karierę w moskiewskim ideologicznym barze mlecznym, gdzie w jednym koktajlu miksował faszyzm z komunizmem i który mentalnie spoufala się obecnie zarówno ze Złotym Świtem, jak i z Syrizą w próbie poszerzenia neo-imperialistycznej bezgraniczności za pomocą post-teologicznego wektora chrześcijańskiego prawosławia. Jest to też absolutnie dostrzegalne w retro-stylistyce noworosyjskiego ruchu w Donbasie, z jego eklektycznym symbolizmem, który miesza ikonografię carską z posążkami Stalina, które następnie razem służą za kontrę wobec nazistowskiej Live Action Role Playing, odgrywanej po stronie ukraińskiej przez batalion „Azow”.

Jednak podczas, gdy granice ideologii oraz interpretacji historycznej mogą ze sobą swobodnie kolidować, to granice wyznaczane przez ludzkie plemiona są w tej kwestii w jakimś sensie bardziej ostre, nawet jeśli – a być może dlatego, iż – określone plemiona są ze sobą blisko spokrewnione. Stosując kontrast, Czeczeni, którzy tak bardzo różnią się od Rosjan, a nawet są przez nich znienawidzeni, znajdują się na pokładzie putinowskiego projektu!

Ironią losu jest, że główna walka, z którą mierzy się bezgraniczny neo-rosyjski imperializm jest toczona przeciwko Ukrainie, krajowi, którego sama nazwa oznacza „pogranicze” i pochodzi z czasów, kiedy Rosja potrzebowała strefy buforowej, aby chronić się przed łupieżczymi wyprawami Krymskich Tatarów, niegdyś potężnego tworu.

Nie tylko słowiańskie pokrewieństwo Ukraińców irytuje dziś rosyjskiego imperialistę, lecz sama nazwa „Ukraina” – ona brzmi jak prowokacja, afront. Jak coś tak bezgranicznego, wielkiego i świętego jak błogosławiona Rosja może być „ograniczaną”, „limitowaną”? Czas namalować na mapie nowe państwo-parweniusza w południowej części Ukrainy, ozdobione wielkim krzyżem Świętego Andrzeja!

Wraz z ową geopolityczną, doczesną oraz ideologiczną bezgranicznością, rosyjski twór imperialistyczny – czy to na Kremlu, w studio Russia Today, albo w jakiejś spontanicznej manifestacji internetowej – pokłada twardą wiarę w bezgraniczność na polu rasowym, religijnym i etnicznym. Muzułmanie, Żydzi, chrześcijanie, ateiści – wszyscy oni są mierzeni i ważeni tylko pod kątem ich ewentualnej służebności względem imperialistycznego tworu i jego zasadniczo bezdusznych interesów. Nie ma na to lepszego dowodu od putinowskiego szariackiego emiratu, który istnieje obecnie w prowincji Czeczenii, rządzonej przez alter-ego Putina i jego „Mini-Ja”, Ramzana Kadyrowa.

Historia, ideologia, rasa i religia – to wszystko „woda na młyn”.

Widzimy ten sam wzorzec na przykładzie wojny w Donbasie, gdzie siły rebelianckie stanowią eklektyczną mieszankę rasową Rosjan, Czeczenów, Buriatów oraz innych rozmaitych grup etnicznych, obok tubylców. Jestem tylko zaskoczony, że jeszcze nie pojawiły się typy w rodzaju Hezbollahu – och, przepraszam, pojawiły się…

Lecz głównym znakiem rozpoznawczym owej etnicznej transcendencji prezentowanej przez neo-rosyjski imperialistyczny twór jest wirtualne „hołodomorowanie” narodu ukraińskiego poprzez zwyczajne udawanie, że taki nie istnieje. Zazwyczaj staje się to jasne w przydługich debatach na forach internetowych ze zwolennikami rebeliantów w Donbasie. Według tych delikwentów, nie licząc malutkiego odsetka galicyjskich SS-manów, ukrywających się w swoich karpackich bunkrach od czasów ostatniej wojny, całą populację Ukrainy stanowią zmanipulowani Rosjanie z silnym akcentem regionalnym. Owi negacjoniści ukraińskości zawsze mają pod ręką nawet cytat lub dwa z autorytetów religijnych.

Oczywiście, jak wiele innych wyróżniających się dzisiaj narodowości, Rosjanie i Ukraińcy mają wspólne korzenie. Obie te nacje zamieszkiwały również przez długi czas to samo multikulturowe państwo, a wielu z nich używa nawet mieszanki języka rosyjskiego z ukraińskim w swoim życiu codziennym, lecz etnos to także tożsamość i w tej kwestii dysponujemy wystarczającym materiałem dowodowym na to, że większość Ukraińców nie uznaje siebie za Rosjan, nawet jeśli dotyczy to sporej grupy pozostałych. Jednak opętani swoją monomanią i paranoją neo-rosyjscy imperialiści będą po prostu odrzucać każdy dowód sprzeczny z ich tezami jako dowód na mieszanie się do sprawy MFW oraz masowy hipnotyzm zachodnich NGOs – znaczy się, kapitalistycznych odprysków, wicie rozumicie.

Tym niemniej idea, że granice Ukrainy stały się nieodpowiednie tylko dlatego, że pewna grupa Ukraińców identyfikuje się z Rosją, to również moralny i logiczny argument za demontażem Rosji, której ogromne połacie ziem nie są etnicznie rosyjskie. Jednak takie wycieczki adresowane do ukraińskiej tożsamości nie dotyczą moralności etnicznego samostanowienia oraz integralności państwowej. To są tylko preteksty do ekspresji rosyjskiego, transcendentalnego, imperialistycznego impulsu.

Lecz każda siła, która nie dostrzega przestrzennych, czasowych, ideologicznych bądź etnicznych granic prędzej czy później zbuduje przeciwko sobie siły przeciwne. Widzieliśmy tego geopolityczną manifestację na przykładzie odruchu poparcia reżimu Poroszenki przez UE i USA przy jednoczesnym nakreśleniu ekonomicznych barier dla Rosji. Co jednak z rosyjską „transcendencją” ideologii i historii oraz jej okazjonalnym mieszaniu ateistycznego bolszewizmu, stalinowskiego faszyzmu, carskiej ortodoksji, a także czeczeńskiego islamizmu w jednym koszyku… z prętem? Czy również tutaj nastąpi jakaś reakcja? Czy sprzeczności ideologiczne oraz historyczne, wbudowane w putinowski projekt poskutkują jakimś rodzajem implozji? Zdecydowanie sądzę, że poskutkują, ale to już temat na następny tekst.

Duns Scotus

Autor jest blogerem The Alternative Right.

Tłumaczenie: DD

Przedruk części lub całości tylko za zgodą Redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone.