W wyborach samorządowych do obsadzenia było niemal 50 tys. mandatów. Według wyliczeń „Dziennika Gazety Prawnej” kosztują oni rocznie 1,5 mld złotych. Dla lokalnych włodarzy pracują jeszcze zastępy urzędników. W minionej kadencji co roku na utrzymanie niemal 250 tys. pracowników samorządowych – na szczeblu gminnym, powiatowym i wojewódzkim. W kadencji 2010–2014 (a właściwie od 2011 r., gdyż wybory były pod koniec 2010 r.) średnie koszty wynagrodzeń urzędniczych rosły w tempie ok. 300 mln zł rocznie: z 11,33 mld zł w 2011 r. do 11,64 mld zł w 2012 i 11,91 mld zł w 2013 roku. Przy założeniu, że ta tendencja się utrzymała w 2014 r., można szacować, iż przez ostatnie cztery lata samorząd kosztował nas ok. 47 mld zł. To mniej więcej o 10 mld zł więcej niż w poprzedniej kadencji.
W czasie gdy reżim nie szczędzi środków na utrzymanie aparatu biurokratycznego, III RP znajduje się w ogonie Europy pod względem wydatków na badania i rozwój, a więc dziedzinę, która decyduje o konkurencyjności gospodarki. Wydatki na działalność badawczo-rozwojową w Polsce sięgnęły 0,87 proc. PKB w 2013 r. wobec 0,56 proc. PKB w 2004 r., jednakże pozostawały wyraźnie poniżej średniej unijnej, która w ubiegłym roku wyniosła 2,02 proc. PKB (wobec 1,76 proc. w 2004 r.), wynika z danych Eurostatu. Dla porównania Korea Południowa przeznacza na to 4.04% PKB, Japonia 3.38% PKB, USA 2.81% PKB, Finlandia 3.32% PKB.
Na podstawie: forsal.pl
9 marca 2019 o 13:54
Samorząd, udział ludności w zarządzaniu sprawami publicznymi, może służyć za miarę cywilizacji. Do wyższego poziomu, do wyższej kultury dochodzą te państwa i te narody, które mają lepsze urządzenia komunalne, samorządowe. Nie może być trwałą cywilizacja tam, gdzie wszystko rozstrzygają samowładnie organy państwowe, traktujące mieszkańców jak małoletnich”1 – konkludował w 1927 roku na wykładzie dla narodowych działaczy samorządowych polityk Obozu Narodowego, Bohdan Wasiutyński. Intrygujące, że zarówno z okresu międzywojnia, jak i te współczesne – co jest oczywiście logicznym następstwem – narodowo-radykalne koncepcje samorządowe, są konwersją podobnych założeń, de facto wywodzących się w prostej linii z tradycji endeckiej.
Problem samorządu terytorialnego we współczesnej narodowo-radykalnej myśli społecznej należy widzieć w szerszym kontekście, jakim bez wątpienia jest organizacja życia społeczno-politycznego. Organizacja ta wprost domaga się funkcjonowania zasad organicznej budowy społeczności lokalnej, która swoją egzystencją powinna ściśle współgrać z państwem narodowym. Zasady te – notabene podobnie jak w katolickiej nauce społecznej – domagają się: „wieloaspektowej organizacji społecznej, powstawania pomiędzy jednostką a państwem szeregu społeczności pośrednich: zawodowych (korporacje), terytorialnych (samorząd terytorialny), klasowych (związki zawodowe), oświatowych (szkolnictwo), kulturowych (stowarzyszenia kulturalne); rezygnacja ze strony państwa z części swych uprawnień na rzecz niższych społeczności; szerokiego udziału faktycznego społeczeństwa w rządach krajem”2.
Uniwersalność oferty politycznej składanej przez narodowych radykałów ma wyrażać się poprzez rezonans wywoływany na forum lokalnych samorządów, a także organizacji samorządowych. Polegać ma ona niemal wprost na zaktywizowaniu oddziaływania wychowawczego, dążeniu do wytworzenia takiej spójności ideowej, wbrew której nie da się rządzić. W takiej optyce samorządy odgrywając znaczną rolę ułatwiają zakorzenienie w terenie, a także propagowanie światopoglądu narodowo-radykalnego oraz kwestionowanie w świadomości demoliberalnej poglądu o bezalternatywności współczesnej władzy. Pamiętajmy przy tym, że rywalizacja o samorząd wyłącznie ma stanowić fragment naszego szerszego frontu walki, a nie być celem samym w sobie. Wszak zagadnienia mające pozornie tylko lokalny charakter są odbiciem ścierania się dwóch światów: narodowego i demoliberalnego, a same „wybory to nie jedyna broń w walce o Wielką Polskę, ale każda wygrana bitwa o radę miejską zbliża nas do rządów narodowych”3.
Uzupełnieniem samorządu terytorialnego powinien być szeroko rozbudowany samorząd gospodarczy, zaś ustrój samorządu oparty nie na hierarchii i nominacji, lecz na wolnych wyborach, gdzie uprawnienia członków Organizacji Narodu Polskiego zrównane są na jego terenie z prawami ogółu. Wspólna droga do silnej i dobrze zarządzanej Polski w żadnym wypadku więc nie może pominąć niezależnej i wolnej samorządności, z czego niewątpliwie zdawali sobie już sprawę niektórzy protoplaści polskiej myśli narodowo-radykalnej4. Naród polski, poprzez swe samorządy w gminach, powiatach oraz w województwach, powinien mieć zapewnione realne szanse na współuczestniczenie w podejmowaniu decyzji w sprawach dotyczących tych społeczności. Musi mieć przywilej, a nade wszystko obowiązek, świadomie i samorządnie podejmować rozwiązania swoich spraw i problemów. Bo identyfikacja z państwem narodowym, to nie sporadyczne akcje, czy porywy w działaniu, ale stała praca na rzecz swojego miejsca zamieszkania, to działanie w ramach mechanizmu administracji publicznej, to wreszcie przejście z postawy biernej podporządkowującej się, w kierunku aktywnej, kształtującej warunki naszego otoczenia. Warunkiem realizacji założonych dla samorządu zadań jest występowanie faktycznego zainteresowania samorządem oraz obecność osób, które szczególnie aktywnie uczestniczą w odpowiednich działaniach. Bez tych elementów funkcjonowanie narodowych samorządów nie powiedzie się. Ważny aspekt stanowi zagadnienie mówiące niemal wprost, iż samorząd terytorialny, będący przejawem wolności obywatelskiej i wypływającej z niej hierarchii obowiązku i przywileju, gwarantuje również społeczności lokalnej całokształt praw społecznych. Zakres tych praw w pełni wyraża się w możliwości korzystania, ale przede wszystkim tworzenia wielorakich dóbr nieodzownych społeczności lokalnej, potrzebnych do jej normalnego życia i egzystencji, a także odpowiadającej godności tej społeczności. Do najważniejszych zaliczyć należy przede wszystkim ścisłe zarządzanie własnym regionem, korzystanie i tworzenie własnej kultury, korzystanie z wartości własnego środowiska, tworzenie i pomnażanie tych wartości, etc. Inaczej rzecz ujmując samorząd terytorialny ma być swoistym instrumentem ułatwiającym budowę państwa narodowego. „Jest pojęcie hierarchii i pojęcie przywileju. I są odpowiadające im pojęcia władzy i samorządu. Zasadą samorządu jest to, że nie jest on jednakowy, że każda wieś, każde miasto, każdy związek, każdy nawet człowiek powinien mieć swój własny, w ściśle określonych granicach zawarty, ale w tych granicach niekontrolowany, zakres działania: wieś A inny jak wieś B, a związek X inny jak związek Y. Uważam, że musi być tak, że zachowany samorząd polityczny oparty na ugrupowaniach politycznych, byle stojących na gruncie narodowym, niepodległych żadnej międzynarodówce”5 pisał w 1933 roku w artykule „Ustrój Polski Narodowej?” Wojciech Wasiutyński.
Znamiennym jest zmienianie istniejących relacji władzy i jej struktur w sposób ułatwiający działania lokalnej samorządności, kwestionowanie nierówności i promowanie społecznej sprawiedliwości chociażby przez same uznanie, iż nierówna dystrybucja władzy, to sprawa zarówno osobista, jak i polityczna, oraz że praca na rzecz społeczności lokalnych wiąże się tu z odpowiedzialnością za łączenie indywidualnej nauki oznaczającej nabywanie uprawnień i wynikającej z niej rzetelności, ze wspólną nauką i działaniami na rzecz zmian, które z kolei oznaczają przekazywanie uprawnień społecznościom lokalnym.
Samorządowe władze lokalne i regionalne przejmując część obowiązków centralnej administracji państwowej, przy zachowaniu szerokiej swobody i niezależności, już z samego założenia mają służyć Narodowi Polskiemu i Polsce. W ramach kompetencji rządu nadal pozostaną m.in. finanse, obronność, utrzymanie porządku wewnętrznego, wymiar sprawiedliwości i polityka zagraniczna. Inne strefy życia powinny należeć do kompetencji różnego rodzaju samorządów: terytorialnego, zawodowego, gospodarczego. Bo jak pisał Jan Korolec, „Znaczną część funkcji publicznych zamiast państwa spełniałby samorząd zarówno terytorialny, jak i zawodowy. Cechą jego najbardziej typową byłaby różnorodność form. Samorząd musiałby mieć szeroki zakres swobody”6.
Samorząd terytorialny w gminach wiejskich i miejskich, w powiatach oraz województwach ma do odegrania relewantną i zarazem służebną rolę w tworzeniu oddolnych struktur państwa narodowego, w którym istotną rolę mają odegrać warstwy średnie. Potrzeby i dążenia warstw średnich mają tu określić wyznaczniki konstrukcji tego państwa. Nie jest przecież żadną tajemnicą, iż warstwy średnie, to pośrednicy, ludzie, którzy utrzymują spoistość państwa i których kondycja egzystencjalna świadczy o jego sile ekonomicznej.
Bezsprzecznie przed przyszłymi narodowo-radykalnymi samorządowcami stoi tu do zrealizowania kilka zadań. Ich efektem powinno być zdiagnozowanie najważniejszych, zdaniem mieszkańców, problemów gminy, powiatu i województwa oraz wywołanie debaty na temat wizji rozwoju regionu, który obejmuje określony samorząd. „Samorząd jako organ doradczy należy utrzymać za zachowawczy głos decydujący, organom miejscowym władzy państwowej i czynnikom kierującym organizacją narodu, które jednocześnie będą wchodziły w skład dawnej grupy samorządu w charakterze kierowników danego organu samorządowego”7 – domagał się w „Akademiku Polskim”, w sposób swoiście sobie radykalny, kontrowersyjny nawet w przedwojennym środowisku narodowo-radykalnym Marian Reutt.
Nieodzownym elementem samorządu jest także rozwój regionalizmu dążącego do zachowania swoistych cech kultury danego obszaru, do pogłębiania wiedzy o tej kulturze, do jej rozwoju i odnowy, a w końcu poszukiwania przez zbiorowość terytorialną, w ramach większego systemu państwowego, własnej lokalnej tożsamości wynikającej bądź, co bądź z tejże tradycji państwowej. Co ciekawe, regionalizm będący tu integralnie powiązanym z budową państwa narodowego jest żywym i jakże dobitnym przykładem, iż globalizacja nie jest jedyną tendencją charakteryzującą przemiany współczesnej rzeczywistości. I tak oto niemal już w sfinalizowanej „globalnej wiosce”, jaką powoli staje się cały obecny świat, okazuje się – wbrew oczekiwaniom głosicieli multikulturalizmu, tolerancjonizmu i wszelkiej maści postępu, czyli tzw. ludzi „nowej ery” – że wcale nie znika zapotrzebowanie na jakże odmienny sposób doświadczania rzeczywistości, w którym, w odniesieniu do odgórnie i schematycznie przyjętych norm wyrażanych dziś chociażby przez pryzmat poprawności politycznej, wartościowe staje się to co odmienne i indywidualne, to co wynika z wielowiekowej tradycji oraz wspólnej przeszłości ograniczonych terytorialnie obszarów i zamieszkujących je społeczności. Innymi słowy, regionalizm oraz pokrewne mu zjawisko lokalizmu, a w szerszym spectrum społeczno-politycznym także samorządu, okazuje się alternatywą dla globalizmu i całego nowego demoliberalnego porządku światowego. W jakim stopniu okaże się to pomocne w koncepcjach i aktywizmie struktur narodowo-radykalnych, zależy już od nas samych…
Ważnym jest, aby przedstawione wyżej wizje, będące przecież regionalną wizją Wielkiej Polski budować pracą organiczną, od podstaw, od mocnych fundamentów, a nie górnolotnym pustosłowiem, czy też prywatą, złudnymi zaszczytami i posadami. Narodowe Państwo Polskie, Wielka Polska może być silna tylko wtedy, jeżeli będzie państwem z niezależną centralną władzą polityczną i jak najszerszą decentralizacją wchodzącą w zakres obowiązków samorządów terytorialnych, a przy tym z jednym źródłem władzy państwowej, jednym sejmem i jednym rządem narodowym. „Wielka Polska, to hasło nie tylko w odniesieniu do całego państwa narodowego, ale w najmniejszej gminie, a polega na zharmonizowaniu jej całego życia w jedną mocno ideowo wyrazistą całość. Otóż tej pracy dokonać może jedynie mądry samorząd, a takim się on bez udziału inteligencji narodowej nie stanie”8. I o tym musimy już dzisiaj pamiętać… Myśl i czyn!
http://xportal.pl/?p=34355